Tweet deze blogpost

Toen ik besloot te vertrekken naar China wist ik natuurlijk niet wat voor leven mij hier te wachten stond. Ik wist dat ik zou gaan werken als theaterdocent maar ik had eigenlijk geen idee hoe dat eruit zou zien. Ik wist dat ik in een soort appartementje zou gaan wonen, maar ook daarvan had ik eigenlijk geen helder beeld. Het enige dat ik zeker wist was dat ik moest gaan, dat voelde ik. China was het onbekende, het enge, het loslaten van al mijn vastigheid in Nederland, van al mijn spullen, mijn kamertje en van vrienden en familie. 

Het was eng maar zo bevrijdend tegelijkertijd. Door alles stap voor stap los te laten ervaarde ik wat ik allemaal in mijn leven had opgebouwd en wat de dingen waren die ik koppelde aan mijn identiteit.

Ik vroeg mijzelf af; ‘wie ben ik eigenlijk zonder dat wat ik ken?’

Ik kwam aan in China en werd geholpen door mijn Chinese collega’s met het zoeken naar een appartementje. Dat ik precies een appartementje vond met uitzicht op moestuintjes was voor mij enorm speciaal.
Het gaf mij rust om de natuur dicht bij mij te hebben. Dat voelde vertrouwd want dat kende ik tenslotte. Ik genoot van het bekijken van Chinese boeren en boerinnen die hun moestuintjes bijwerkten. Ik kon lachen om de enorme elektriciteitspalen op de achtergrond omdat dat zo helder het contrast van China weergaf.

Toen ik begon te werken kwam ik na de derde dag op kantoor een boek in de kast tegen die ging over antroposofisch onderwijs. Ik vond dat bijzonder want ik wist niet dat dit soort onderwijs ook in China gekend werd. (Ik zie antroposofisch onderwijs als onderwijs dat gaat over mens zijn inplaats van een product.)
Toen ik mijn werkgeefster vertelde dat ik twaalf jaar op de vrije school heb gezeten viel ze van haar stoel af. Ze had altijd al iemand willen ontmoeten die deze educatie vorm als leerling had ervaren. Sindsdien is het balletje gaan rollen en ben ik nu zelfs docent op twee Chinese vrije scholen..

Ik had van te voren ook niet kunnen bedenken dat het Corona Virus zou uitbreken en dat ik bij mijn oma zou verblijven voor onbepaalde tijd. Dat dit Corona virus precies uit zou breken tijdens het Chinees nieuwjaar. 

Dat nu door heel China allerlei familieleden bij elkaar zitten die normaal gesproken elkaar helemaal niet zo lang zien. Dat heel China nu even tijd krijgt om te bezinnen, om samen te zijn, om conflicten op te lossen, of zoals ik, mijn eigen oma leer kennen.

Ik heb nooit een oma gehad.
Aan mijn moederskant overleed mijn oma al voor dat ik geboren werd.
Nu heb ik mijn oma aan mijn vaderskant gevonden.
Ik herken mijn lach in die van haar..

Wat een geschenk dat ik nu niet alleen thuis zit..
Wat een geschenk dat ze mij vandaag dumplings leerde maken op traditionele wijze..
Wat een geschenk dat ik steeds meer kan verstaan van haar verhalen en dat ik kan zeggen dat ik van haar houd.

Toen ik vertrok naar China had ik niet kunnen bedenken dat ik dit nu zou opschrijven.
Wat een magisch avontuur is het tot nu toe..

Maar dit avontuur is niet zonder gevaren. We zitten binnen vanwege het Corona virus en laatst schrok ik uit bed want alles trilde ineens door een kleine aardbeving..

Maar ik weet dat wij mensen al decennia’s teveel ‘nemen’ van de aarde.
Dat ze trilt omdat ze ziek is gemaakt. 

Dat wij ons zelf ziek hebben gemaakt..

Ik ben mij ervan bewust dat ik een nietig onderdeel ben van het geheel en weet ik dat ik dood zal gaan op het moment dat het mijn tijd zal zijn. Tot die tijd volg ik mijn hart, dat steeds dichter naar mijn wortels leidt en bewustwording. Dat elke dag een avontuur is.

Ik geloof dat alle rampen op het moment ons iets vertellen, ons wakker schudden. Ons doen beseffen en werken aan een nieuwe wereld.
Ik geloof in die mooiere wereld.
Zolang we leven vanuit ons hart en ons niet meer laten leiden door angst, macht en geld.