Indonesie deel 2!
Geplaatst op 18 januari 2018 om 04:00 uur
Na 2,5 week Bali was het weer eens tijd om door te gaan en meer van Indonesië te gaan ontdekken. Van vulkanen beklimmen tot aan het hele eiland doorreizen op de scooter. Van biertjes drinken aan het zwembad tot aan oud en nieuw vieren op het dakterras van ons hotel. Die dikke twee weken op Bali hebben we het super fijn gehad!
Helaas zijn we wel wat wijze lessen verder en wat verkeersboetes rijker. Oké eerlijk is eerlijk, één keer was onze eigen schuld, maar de tweede keer was één corrupte bedoeling en zijn we voor niks aangehouden. We moesten onopvallend de agent wat geld geven en niemand mocht dit zien. Eerder dan dat mochten we niet doorrijden. Aangezien we allebei nogal wat tegengas gaven begon het nogal op te vallen voor de mensen om ons heen dat er wat aan de hand was. De agent maakte er op zijn manier een “special price” van en voor omgerekend €8 euro mochten we dan doorrijden. Dit hebben we uiteindelijk maar gedaan maar ondertussen zitten we met één grote vraag in ons achterhoofd: Wat zal er gebeuren als we er niet in mee gaan en weigeren te betalen? Dit omdat we ons toch wel erg besodemieterd voelden en natuurlijk baalden als een stekker, namen we onszelf op dat moment voor de volgende keer maar eens niet te betalen. Deze keer toch maar de wijze beslissing genomen en de man wat geld in de hand gedrukt. De derde en laatste boete van de afgelopen weken was een overstay. Toen we op het vliegveld op Bali aankwamen en we er achter kwamen dat we de dagen verkeerd geteld hadden. We zaten dus al één dag te lang in Indonesië. Bingo! Weer betalen! Al met al waren het dus niet zulke backpackproof weekjes voor ons. Met goede moed namen we onszelf voor om hier weer wat verandering in te brengen. Maar toch merken we dat het soms niet allemaal even goedkoop kan. We zijn hier om dingen te zien en te doen en daar zit nou eenmaal een prijskaartje aan. Daarnaast hebben we onze draai helemaal gevonden in Indonesië en voelen we ons hier als een vis in het water.
We moesten Indonesië verlaten in verband met ons visa. Maleisisch Borneo stond op de planning en de tickets waren geboekt. Naar enig onderzoek kwamen we erachter dat we daar niet al te lang wilden blijven en we het dus meer zouden gebruiken als een visarun. Ik zocht dus goedkope tickets terug en boekte deze. Op de dag dat ik ze boekte zou het betekenen dat we een week op Borneo zouden zijn. In principe genoeg tijd om de hoogtepunten te zien die we graag wilden zien. Toen de tickets eenmaal geboekt waren bleken dit maar 3 dagen te zijn. Natúúrlijk was de vlucht een paar dagen later dan de dag dat ik de tickets boekte en had ik er totaal niet bij nagedacht deze dagen niet mee te tellen. Blond? Ja! Al met al hadden we dus 3 dagen de tijd op Borneo.
We zijn geland op Kuching en hadden een hostel in de buurt van alle hotspots geboekt. We konden alles lopend doen dus dat was ideaal en zou dus een hoop tijd schelen. Na weer een lange reis met een nachtje overbruggen op het vliegveld van Kuala Lumpur kwamen we aan op Kuching. Waar alles, op een vertraging van een uurtje na, eigenlijk bijzonder voorspoedig verliep. Bij beide vluchten zat zelfs een maaltijd inbegrepen! Dat maken we niet vaak mee gedurende onze vele vluchten tegenwoordig. Vaak geven we elkaar even een high five als het vliegtuig weer geland is. Altijd weer blij dat we weer veilig geland zijn. We stappen het vliegtuig uit en lopen naar het punt waar we onze bagage op kunnen halen. Na lange tijd wachten was Joe zijn tas nog niet opgedoken op de bagageband. Een klein beetje in paniek zijn we op onderzoek uit gegaan. Joe zijn tas bleek niet te zijn aangekomen op de luchthaven van Kuching. De tas werd getraceerd en er was een grote kans dat deze door de drukte op Kuala Lumpur daar ergens was blijven liggen. Dit blijkt vaak voor te komen dus de medewerkers van het vliegveld maakten zich niet zo druk. Wij natuurlijk wel een beetje want alles zit er in! Ze zouden hun best doen en zouden ons bellen als ze meer wisten. Ondertussen moesten we afwachten of de tas met één van de twee volgende vluchten zou mee komen. Dit waren dan ook gelijk de laatste twee vluchten van deze dag. Na vele telefoontjes was de tas nog steeds niet gesignaleerd en we kregen er zo langzamerhand een hard hoofd in dat de tas nog op zou duiken. Laat op de avond besloot Joe een taxi te pakken en te kijken of de tas ergens op het vliegveld zou zijn aangekomen. Ik vond het nog al wat en besloot dat dit niet de moeite waard was en dat we gewoon moesten afwachten. De tas bleek dus mooi wel in het laatste vliegtuig te zitten en was terecht! Eind goed al goed. Nu bleek het namelijk ook nog eens zo te zijn dat de verzekering onze verloren bagage niet zou dekken. Behalve dat we dus ontzettend veel geluk hebben gehad dat de tas weer opdook, hebben we ook gelijk de verzekeringen nu goed geregeld en zijn we, mocht er weer zoiets gebeuren, nu in ieder geval verzekerd!
In Borneo kwamen we terecht in een oase van rust, na Bali was dat echt even relaxt. We besloten 2 dagen naar het Bako National park te gaan en opnieuw de jungle in te duiken op zoek naar wilde dieren. Dit keer weer met een overnachting alleen dan in een huisje in plaats van op de grond slapen in een geïmproviseerde tent. Na twee dagen meerdere trials te hebben gelopen en veel aapjes en zwijnen te hebben gezien pakten we bij de laatste trial de boot terug naar het hoofdkwartier. Dat scheelde toch weer een heel stuk terug lopen. De bootjes staan daar soms op de eindpunten te wachten om de mensen terug te brengen. Dit kwam dus goed uit! Daarnaast krijg je er ook een beetje een Expeditie Robinson gevoel van.
Eenmaal terug zat daar in de eerste de beste boom een neusaap. Dé aap waar we fanatiek naar op zoek waren, een paar keer hebben gezien maar helaas niet van heel dichtbij, zat DAAR gewoon in de boom. Hoe is het mogelijk! Uiteindelijk wel weer heel wat stapjes gezet in het mooiste (zoals gezegd wordt) National Park van Borneo!
Vervolgens de boot en de bus teruggepakt en teruggegaan naar het hostel waar we al eerder hadden geslapen. Onze tassen konden daar mooi blijven staan zodat we ze niet hoefden mee slepen. In de avond nog even weer op pad gegaan in deze toch wel erg mooie en gezellige stad. Er werd ons geadviseerd durian te proberen. Dat is een hele grote vrucht in een dikke schil die enorm erg stinkt. Alleen om de geur neem je jezelf voor het al niet te eten. Het is in Maleisië dan bijvoorbeeld in bussen ook verboden om te eten vanwege de geur. Toen we de laatste avond nog even het centrum van Kuching inliepen werden we op den duur aangesproken door wat mensen. Achter het politiebureau waren ze durian aan het verkopen. Dit was dan ook de kans om het te proberen. De politie in Maleisië heeft een hoop rechtgetrokken door zo vriendelijk te zijn om ons dit te laten proeven. Uiteindelijk was het allemaal niet zo vies als we gedacht hadden. Weer iets wat we af kunnen strepen! Omdat ze zo vriendelijk waren hebben we uiteindelijk wat ander fruit gekocht in plaats van de durian. Dit bleek toch niet onze favoriet te zijn.
De volgende dag zijn we vanuit Kuching teruggevlogen op Denpasar(Bali). Hier hebben we één overnachting gedaan en vervolgens zijn we de volgende ochtend met de boot naar Lombok gegaan. Eenmaal aangekomen op Lombok hebben we de taxi gepakt naar Senggigi. Het was te verwachten dat daar ook weer mannetjes zouden klaar staan om je op te vangen om geld aan je te kunnen verdienen. Het is bizar waar al die mensen vandaan komen. Waar je ook bent er is altijd wel iemand die aan je wilt verdienen. Uiteindelijk zijn we terechtgekomen in een homestay waar we door een man heen geleid werden. Waar we na een hele dag reizen eindelijk even konden uitzoeken wat we allemaal wouden doen op het eiland Lombok.
Na wat discussies kwamen we er achter dat er eigenlijk niet eens zo heel veel te beleven viel. Oké dat was even een tegenvaller. Aangezien we voor de tweede keer in Indonesië zijn en we nu echt even wat keuzes moesten gaan maken. Hier is namelijk gewoon veel te veel moois te zien! Uiteindelijk besloten we de volgende dag de boot een stukje terug te pakken en naar Gili Trawangan te gaan. Soms zijn we dus ook behoorlijk omslachtig bezig maar ook dit hoort er bij.
De gili’s waren erg leuk. We hadden een snorkeltrip geboekt waarbij we bij verschillende spots zouden stoppen om te snorkelen. We hebben schildpadden gezien en dat was toch wel het hele doel van deze trip. Helaas was de guide niet al te geduldig en gingen we als een speer. Veel schildpadden hebben we dan ook niet gezien maar het was wel heel vet! De terugreis kwamen we op de boot terecht in een heftige storm. Dit was dan ook wel even heel spannend. Zeiknat door alle golven die over de boot vlogen en de hoeveelheid water wat in de boot kwam en met gevaar voor eigen leven vaarden we daar midden op zee. Gelukkig was de schipper wel wat gewend en zo lang hij nog bleef lachen nam ik mezelf maar voor dat het goed kwam. Na een heftig uurtje zijn we gelukkig heelhuids aangekomen. Dat was weer een behoorlijk avontuur!
Joe spannende deze middag de kroon nog even. Hij was een half uur kwijt van de groep en tegen de stroming in aan het zwemmen. Dit om met alle geweld met een standbeeld op de bodem op de foto te gaan. Dit trouwens samen met twee gekke Spanjaarden. De boot moest er speciaal voor terug, ik zat er natuurlijk al lang in. Ondertussen maakte ik me wel best wat zorgen hoor! Ze hadden namelijk duidelijk van te voren gezegd dat als je de groep niet volgt je pech hebt en de boot vertrekt. Dreef Joe daar ergens in zijn knalroze zwembroek midden op zee. Gelukkig viel hij op en konden we hem zo uit het water vissen en kwam het toch nog weer goed.
De dagen erna werd Joe een beetje ziek. Alles doet hem de das om zoals hij zelf zegt. Surfen, snorkelen, volgens mij het leven in het algemeen. Ja, zwaar leven heeft die man hoor met al dat reizen!
Ondertussen was het weer de dagen op de gili’s niet al te best en waren we al aan het kijken hoe we de volgende tour richting Flores konden uitstippelen. Via Facebook kwamen we in contact met Jack en Esther, die ook op zoek waren naar meer mensen die de kant van Flores op zouden gaan. Hun zaten ook op Lombok en vermaakten zich daar(voornamelijk door het weer) niet zo goed. Zoals ze zelf zeiden: we willen hier met gierende banden weg. Wij hadden ook ook niet al te best weer maar bij hun was het geen moment droog. Twee dagen later was het zo ver en zijn we samen 36 uur per bus en boot en wéér een bus en een boot richting Labuan Bajo gegaan om via daar de tour te kunnen doen naar het Komodo National Park. Na een veel te lange trip aangekomen zijn we op zoek gegaan naar een onderkomen. Na veel zoeken en flink lopen afdingen(hier blijkt Jack nogal koning in te zijn) bleek het toch wel lastig te zijn. Het hostel waar we in eerste instantie zouden willen verblijven bleek een flinke tegenvaller. Het bleek midden in de bossen te zitten en bij aankomst werden we al lek geprikt door de muggen. De kans op Malaria is op Flores aanwezig, behalve dat het niet leuk is 100 keer geprikt te worden, was dit ook nog eens gevaarlijk.
Uiteindelijk zijn we toch maar weer teruggegaan naar het hotel waar we het eerst waren geweest op te onderhandelen. Het hotel had een mooi uitzicht op de haven en dit was wanneer de zon onder ging erg mooi. Gelukkig kon het personeel er wel om lachen toen we voor de derde keer met hangende pootjes weer aan kwamen lopen en toch besloten hadden daar te willen blijven slapen.
De volgende dag hebben we scooters gehuurd en zijn we rondgetoerd. Op zoek naar een goede prijs voor de tour. Ondertussen hebben we nog even een cultureel uitstapje gemaakt en een grot bezocht. Daarna moesten we toch echt een keus maken waar we de Komodo tour wilden gaan boeken. Met de tour gingen we naar het Komodo National Park waar de meters lange komodo’s in het wild rondlopen(trouwens ook de enige plek op aarde waar deze gigantische beesten te vinden zijn). Je onderweg met manta’s gaat zwemmen en een bezoekje brengt aan het beroemde pink beach. Na een lange ochtend afdingen bij de tour agency’s kwamen we er achter dat het toch wel een vaste prijs was voor de tour en dat we daar mee akkoord moesten gaan. Diezelfde middag de tour dus toch maar voor, een voor ons gevoel iets wat te hoge prijs, geboekt. Uiteindelijk hebben we nog een beetje konden onderhandelen en kregen we een heel klein beetje korting/ Er werd ons dan ook verzocht om niet te praten over de prijs met andere mensen omdat de beste meneer anders in de problemen zou komen met de overheid. Wij waren natuurlijk allang blij met de prijs dus beloofden dit dan ook aan deze meneer. Natuurlijk praten we met Jan en allemaal over de prijzen die we overal voor betalen want 99 van de 100 keer wordt je hier besodemieterd waar je bij staat.
De volgende dag moesten we om half 6 klaar staan en zouden we vertrekken naar de haven. Onze pannenkoekjes stonden klaar in de koelkast en na een grote speurtocht had het personeel deze dan ook gevonden. Ons ontbijt was klaar gezet de dag er voor omdat er anders iemand van het personeel moest blijven overnachten om voor ons om 5 uur s’ochtends ontbijt te maken. Dit vonden we toch wel een beetje zielig dus vonden we koude pannenkoekjes best oké. Om half zes dus hup naar de haven en de boot op om om vervolgens de hele dag onderweg te zijn voor de tour die ontzettend indrukwekkend moet zijn. Nou en dat was het!
De eerste stop was na 2,5 uur varen. Dit was een viewpoint waar we een stuk een berg om moesten klimmen. Het viewpoint was redelijk hoog en bood uitzicht over stranden, andere bergen en zee. Flores biedt geweldig mooie natuur dus het uitzicht was erg mooi. Na een klim weer naar beneden hebben we een duik genomen van de steiger om af te koelen in de zee. Na ongeveer een uurtje vertrok de boot weer en vaarden we naar het Komodo National Park. Dit vonden we allemaal eigenlijk best spannend omdat we de nodige horrorverhalen al wel hadden gehoord over deze grote beesten die toeristen hadden aangevallen. Uiteindelijk viel het allemaal reuze mee. Er was een gedeelte waar een aantal komodo’s leefden maar deze waren niet zo wild meer(werden zelfs gevoerd zoals ik heb begrepen). Hier werden we eerst mee naartoe genomen omdat de kans klein was dat we ze in het wild zouden tegenkomen. We moesten flink wat betalen om het park op te mogen dus dit was best een teleurstelling dat het park dan ook op deze manier zo georganiseerd bleek te zijn. Toen de beesten ook nog eens met lange stokken werden geprikt om ze in beweging te laten komen werd ik er helemaal een beetje treurig van. Vervolgens gingen we de jungle in op zoek naar wilde komodo’s. We bleken erg veel geluk te hebben want we hebben er één gezien! Dit gaf de tour toch een andere draai en voldaan met ketting voor de mannen als souvenirs vertrokken we weer naar de boot.
De volgende stop zou het pink beach zijn. Dit strand is roze van het aangespoelde rode koraal uit de zee. De boot stopte en we mochten snorkelen. Echter bleek pink beach niet pink te zijn dus dat was een beetje een tegenvaller(alweer een tegenvaller zou je denken? Nou een beetje dan! Alles is natuurlijk nog steeds hartstikke vet!). Na een tijdje snorkelen vertrokken we weer en zouden we midden op zee gaan snorkelen met manta’s. We waren al weer een tijdje onderweg op de boot. Met zijn viertjes hadden we een gigantisch fijn plekje boven op het dek weten te bemachtigen en keken we uit op de hele zee. Op den duur zagen we een strand midden in de zee met een zandbank er aan vast. Een groot stuk spierwit strand en verder helemaal niks. Wij helemaal enthousiast en wouden er heen. Behalve dat daar de stranden hartstikke wit waren was ook nog eens het water gi-gan-tisch blauw! Het was onderhand al best laat en de meeste mensen op de boot hadden het al een beetje gehad(Ja, hoe is dat mogelijk?). Esther en Jack hebben een drone en we wilden dit stukje strand en omgeving met alle geweld vast leggen met de drone. Joe klom naar beneden en vroeg de kapitein om er heen te gaan. De rest van de mensen waren het hier totaal niet mee eens en Joe kreeg de volle lading van een Engelse meid omdat hij dit niet had overlegd. Dit maakte op dat moment allemaal niet uit en besloten we dat er wat geld aangeboden kon worden aan de jongens die de boot bestuurden. Met geld kan hier heel veel en voor 200.000 (ongerekend zon €12) keerde de boot om. Aangekomen bij het strand sprongen we met zijn drieën uit de boot en liet Jack de drone opstijgen vanaf de boot om vanaf hoge hoogte alles vast te leggen. Bleek dit strand ook nog eens roze te zijn!!!
Compleet over onze touren van enthousiasme renden we rond op het eilandje als een stel kinderen. Wat ontzettend gaaf was dit! Gelukkig waren niet alleen wij enthousiast maar sprongen ook de andere mensen het strand op. Behalve natuurlijk de vergrelde Engelse meid die keek stug de andere kant op. Na tien minuutjes moesten we dan toch echt verder. We bleken uiteindelijk al vlak bij het manta point te zitten en al vrij snel stopte de boot dus ook al weer met varen. De mantas waren gespot en in rap tempo moesten wij zorgen dat we het water in kwamen om achter deze geweldig grote vissen aan te zwemmen. Daar zwom dus een groepje manta’s onder ons van ongeveer 4/5 meter. Dit was zo ongelofelijk gaaf! Tot drie keer toe hebben we een duik van de boot genomen en zijn we achter groepen mantas aan gaan zwemmen. De zee was erg ruig dus makkelijk was het niet. Helemaal overdonderd van wat we net hebben gezien kwamen we weer op de boot en installeerden we ons weer op het dek. Ondertussen werd het al wat schemerig en moest de boot er voor zorgen dat we snel weer terug vaarden naar de haven van Labuan Bajo. Dit bleek nog ongeveer een trip te zijn van 2,5 uur. De zee werd ruiger en de nodige regen was al gevallen. De boot schommelde van hot naar her en daar lagen we dan op het dek. In het donker om acht uur in de avond kwamen we weer aan in de haven, totaal afgemat van een geweldige dag. Nog even een hapje gegeten en vrij snel daarna richting bed gegaan om wat slaap in te halen.
De dag erna was het al weer tijd om de tassen in te pakken want diezelfde middag vlogen we met zijn vieren weer naar Bali. Hier besloten we nog even een aantal dagen samen door te brengen.
Opnieuw weer een heerlijk plekje gevonden dankzij de afdingkunsten van Jack. Die jongen kan er wat van hoor! Uiteindelijk voor de helft van de prijs kwamen we terecht in een hotel met een groot zwembad en inclusief ontbijt. We dropten de tassen in de kamers en namen een sprong in het zwembad. Ondertussen werden de verse fruitdrankjes al weer gebracht. Wat. Een. Leven!
Ik ben helemaal fan van de spiegelreflexcamera van Esther en ik ga de komende dagen op zoek naar een camera om al het moois wat we hier zien en doen veel beter vast te kunnen leggen. Ik ben er zo onderhand van overtuigd dat dat zeker de moeite waard is! De afgelopen weken waren weer geweldig!
Op dit moment worden onze ananaspannenkoeken en kopjes koffie al weer geserveerd. Tijd om te ontbijten!
Lieve groetjes!
Reacties
|
Trudy |
|
Aaffien Wendelaar |
|
Ida |
|
Rene |
|
Ben Nijeboer |
|
Diana |
Volg Mijn Reis © 2024. Alle rechten voorbehouden.
Algemene Voorwaarden | Linkpartners | Contact