De eerste week...
Geplaatst op 27 september 2019 om 23:48 uur
Hoe alles zo plotseling kan veranderen, dat heb ik afgelopen week meegemaakt. Op vrijdag stond ik nog de hele dag in de winkel en zaterdag stond ik op Schiphol, eindelijk ging mijn reis naar Zuid-Afrika beginnen en ik was klaar om een nieuw avontuur van 9 maanden tegemoet te gaan.
Maar waarom ga je dan naar Zuid-Afrika? Studie. Uh, studie? Nou ja, een zwak excuus voor een studie maar goed genoeg om de moeite te doen een studentenvisum aan te vragen, wat overigens helemaal fout ging, maar dat even ter zijde. En dan te bedenken dat ik in eerste instantie informatie ging opdoen om een jaar te gaan studeren in Londen. Kaapstad is wel meer dan een klein beetje uit de richting
Op zaterdag 14 september kwam ik rond 19:00 uur aan op Schiphol in Amsterdam. Totaal niet zenuwachtig, maar waarschijnlijk kwam dat door mijn middelmatige voorbereiding waardoor alles tot op het laatste moment nog heel nep voelde. Eenmaal door de douane heen kwam ik al een aantal van mijn mede-klasgenoten tegen die samen met mij naar Kaapstad af zouden reizen. Met zijn vieren hadden we afgesproken een hapje te gaan eten bij de gate maar tijdens het diner sloot nummer vijf zich bij ons aan. Nu kon onze reis echt gaan beginnen.
En nu zou je dus verwachten dat het verhaal verder gaat bij de aankomst in Zuid-Afrika, maar helaas zou ik mezelf niet zijn als er niet iets gigantisch fout zou gaan. Hierbij dus het verhaal van mijn horrorvlucht.
Om 21:50 vlogen wij met zijn vijven van Amsterdam naar Dubai in het Midden-Oosten, om 6:30 lokale tijd kwamen wij daar aan. In Nederlandse tijd is dat 4:30, midden in de nacht dus. Desondanks de af en toe best wel heftige turbulentie en de niet al te beste vliegtuigmaaltijd (rundvlees met gebakken aardappels en gestoomde groente, helemaal zompig van de smerige saus) zijn we heelhuids in Dubai aangekomen. Helaas weinig geslapen en een beetje misselijk van de saus maar dat moest de pret niet derven, toch?
Fout.
Na twee uur in Dubai, waar het om 7 uur in de ochtend al bijna 30°C en extreem benauwd was, was het tijd om verder te gaan naar onze eindbestemming, Kaapstad. Het duurde even voordat we allemaal ons plekje hadden gevonden in het vliegtuig en helaas zaten we allemaal minimaal vijf rijen bij elkaar vandaan.
Naast mij was, dacht ik, nog een stoel vrij. Dit kwam goed uit want ik voelde me door het slaapgebrek en het eten van de vorige vlucht niet helemaal lekker. Helaas kwam er toch nog zo’n tien minuten voor vertrek een vrouw van rond de zestig naast mij zitten en hier begon het probleem mee. Deze vrouw stonk zo verschrikkelijk erg, dat toen ik haar rook wist ik gelijk al dat mijn plan om te gaan slapen niet ging lukken in deze lucht. Maar wat doe je dan? Vraag je aan een stewardess een andere stoel? Dat wilde ik wel maar het vliegtuig zat zo ontzettend vol en ik vond het ook heel erg ongemakkelijk om een andere stoel te vragen alleen omdat de vrouw naast mij stonk. Dus liet ik het maar voor wat het was.
Ik probeerde toch wat te slapen met mijn trui over mijn gezicht heen, maar toch drong de lucht door de stof en slapen kwam er dus helemaal niet van. Het enige wat ik nog kon denken was ‘niet kotsen, niet kotsen, niet kotsen,’ en dit werkte, totdat het ontbijt werd uitgedeeld. Eigenlijk was het toen gelijk al gedaan. Ik voelde al aan dat het helemaal niet goed meer ging dus ik vroeg heel aardig aan de vrouw in mijn beste probeer-niet-dood-te-gaan Engels of ze eventjes voor mij aan de kant kon gaan zodat ik naar het toilet kon. Waarop mevrouw rustig haar spulletjes in pakt en alle tijd neemt om voor mij aan de kant te gaan. Ik heb uiteindelijk naar het toilet moeten sprinten en de rest spreekt denk ik wel voor zich.
Na een minuut of vijf had ik mezelf weer bij elkaar geraapt en voelde ik me goed genoeg om de stank nog een keer te trotseren dus vol (niet zo’n) goede moed liep ik terug naar mijn stoel. Ik mocht me nu dan wel iets beter voelen, de omstandigheden waren er niet bepaald beter op geworden, nu was namelijk mijn andere buurvrouw ook diezelfde smerige vliegtuigmaaltijd aan het oppeuzelen.
Uiteindelijk maar weer met mijn trui over mijn gezicht en proberen te slapen. Een paar uur lang was dit goed te doen totdat de tweede challenge kwam, lunch! Eigenlijk gewoon een herhaling van het ontbijt dus veel interessanter dan dat wordt het niet meer. Behalve dan dat de geur van de lunch veel sterker was en opzich rook die lunch best prima, zeker in vergelijking met de geur die al bij mijn stoel hing, op dat moment kon ik het gewoon niet hebben. Dit keer ging ik niet naar het toilet, ik zat immers pas weer tien minuten en ik dacht dat mijn maag ondertussen toch al leeg was. Wederom dus de trui over mijn gezicht en proberen te slapen. Alleen hield ik het nu niet zo lang vol, kotsen hoefde ik niet meer maar de laatste vier uur van de vlucht waren ook geen pretje. Maar toen de stewardess vroeg of alles wel goed met me ging zei ik maar gewoon dat ik wat probeerde te slapen. De negen uur van die vlucht konden mij niet snel genoeg voorbij zijn.
Eenmaal geland voelde ik me gelijk alweer beter. Net buiten het vliegtuig zag ik mijn mede-Nederlanders weer en hier voegde nummer zes zich bij ons, die dus blijkbaar in dezelfde twee vliegtuigen had gezeten als wij.
Hierna ging alles eigenlijk heel snel. Door de douane gaan ging snel en ook onze koffers waren al veilig aangekomen. In de aankomsthal stond een groep van zo’n vijftig mensen ons op te wachten, allemaal studenten die dus blijkbaar ook van Dubai naar Kaapstad vlogen maar uit andere landen kwamen. Met een bus werden we van het vliegveld naar de stad gebracht en zo kregen we voor de eerste keer iets van de stad te zien, vrijwel meteen een best wel heftig aspect van de stad, namelijk de townships. Deze waren echt gigantisch, duizenden krotten op een oppervlakte ten grootte van een kleine stad omringd door een muur, en was je de eerste township voorbij dan kwam je gelijk langs de volgende.
Na zo’n veertig minuten kwamen we aan bij de City Chambers, het huis waar ik negen maanden á la student zal gaan leven.
Hier ontmoette ik één van mijn kamergenoten, Flavia uit Zwitserland. En wat was dat ongemakkelijk. Zo ineens krijg je iemand toegewezen waar je bijna een jaar lang mee samen gaat wonen die je totaal niet kent. Ik maakte me ontzettend druk over of ik wel met ze overweg zou kunnen of niet en hoe dat dan zou gaan. Gelukkig kunnen Flavia en ik het heel goed met elkaar vinden en nu heb ik een reden om aan mijn (Zwitsers) Duits te werken.
Nadat ik mijn spullen had uitgepakt en praktisch klaar was om te gaan slapen, kregen we te horen dat kamergenoot nummer drie later die avond ook zou landen. Volgens de directeur van mijn school zou dat een Duits meisje van een jaar of 20 zijn, nog meer Duits spreken in mijn kamer dus. Ondanks dat het al laat was wilden Flavia en ik per sé wakker blijven om de laatste persoon te ontvangen. Twee uur later kwam ze dan eindelijk aan en toen bleek dat de Duitser niet Duits, maar Frans was.
De volgende ochtend maakten we ons klaar om naar school te gaan en vervolgens liepen we met alle studenten uit de City Chambers, en de studenten uit het andere studentenhuis naar school. Het is ongeveer twintig minuten lopen en daarbij is het ook nog eens een mooie route, namelijk door de Company Garden (oftewel de Kompanjie Tuin in het Afrikaans). In de Company Garden werd de impact van Nederlands in de stad al gauw duidelijk, alles heeft een Afrikaanse naam met elementen uit de Nederlandse geschiedenis zoals bijvoorbeeld het VOC perkje.
Eenmaal op school aangekomen werden we begroet met een mondeling examen. In groepjes van vier moest je met één van de leraren op school een gesprek voeren en op basis daarvan, en het schriftelijk examen welke ik van tevoren af heb gelegd, werd je in een klas ingedeeld. Ik werd in klas C1.2 ingedeeld. Het op één na hoogste niveau.
Daarna werd een toespraak gehouden door de directeur van de school, in het kort kregen we informatie over de stad en de school en over hoe alles er bij hun precies aan toe ging. De school is een internationale talenschool met alleen maar leerlingen die een andere taal dan Engels als moedertaal hebben. Na de toespraak liepen we een rondje door de stad waarbij vooral de nadruk werd gelegd op de veiligheid en hoe belangrijk het is om op elkaar en vooral op jezelf te letten in Kaapstad. Het is nou eenmaal niet zo’n veilige stad. Zo kregen we onder andere de regel om nooit alleen over straat te gaan en om nooit in het donker te lopen maar in plaats daarvan altijd een Uber of taxi te nemen. Verder kregen we ook het advies nooit een pinautomaat op straat te gebruiken maar juist altijd ergens in een gebouw.
Na de stadswandeling gingen we lunchen bij een restaurant tegenover de school en daarna gingen we met een bus naar wat van de bekendere strandjes van de stad. Zo reden we langs de tafelberg op richting de Chapmans Peak drive waar we stopten bij een plateau met uitzicht op Camps Bay.
De volgende dag was mijn eerste schooldag. Ik ontmoette voor de eerste keer mijn klasgenoten en mijn lerares. Het voordeel aan een internationale school is dat er zo’n groot aantal verschillende culturen bij elkaar komen in één klas. Iedereen heeft dus hun eigen verhalen van hun eigen plekken en je hebt met iedereen dus wel iets om over te praten. Zo zaten er in mijn klas bijvoorbeeld mensen uit Nederland, Duitsland, Frankrijk, Zwitserland, Brazilië, Chili, Ecuador, Polen en Japan.
Op woensdag hadden we een welkomstfeestje bij een bar midden in de stad, Sergeant Pepper’s. Hier kregen we een lekker gezond dinertje, pizza als voorgerecht en een burger met friet als hoofdgerecht met wijn of frisdrank naar keuze. Er was een Afrikaanse band die op een aantal trommels en xylofoons Afrikaanse muziek en nadat zij klaar waren met hun optreden werd het een zuipfeest.
Na wat rond te hangen met wat Nederlanders ging ik op zoek naar mijn kamergenoot die ondertussen al een groepje vrienden had gevonden. Hier ontmoette ik de mensen waar ik nu elke dag, naast Flavia, mee omga, Léonie, Marilyne, Maxi, Julien 1, Julien 2 and Fabien.
Ondertussen is school gewoon weer bezig en heb ik het (nog) heel erg naar mijn zin. Dus zoals ze in het Afrikaans zeggen; ‘Vriendelike groete en totsiens!’
Reacties
|
Twan Jans-Beken |
|
Henny |
|
Marieke |
|
Marieke |
|
Cecilia |
|
Mam |
|
Suus |
Volg Mijn Reis © 2024. Alle rechten voorbehouden.
Algemene Voorwaarden | Linkpartners | Contact