Geduld is een schone zaak in Sulawesi
Geplaatst op 08 november 2017 om 11:52 uur
Een weekje vrij door Galungan, een festival op Bali "which commemorates the triumph of Dharma over Adharma or good against evil". Vraag mij alsjeblieft niet wat het nou echt precies inhoudt. Het betekende wel 10 dagen vrij dus: op vakantie! Onze vakantiebestemming was Sulawesi.
Het grote avontuur begon in Makassar, de hoofdstad van Zuid-Sulawesi. We hadden van te voren een planning maar daar zijn we nogal van afgeweken. Makassar is een nogal vrij aanwezige stad waar wij ook nogal een heel erg klein beetje opvielen voor de lokale mensen. Naast ons waren er zo welgeteld 4 andere tamu (toeristen) in deze stad te zien. Met deze reden (en waarschijnlijk omdat wij natuurlijk 4 prachtige meiden zijn) werden wij om de minuut nageroepen en op de foto gezet. Zelfs toen wij een kijkje gingen nemen in Fort Rotterdam werden wij meer op de foto gezet dan het fort zelf.
Door de chaos in de stad besloten we maar om zo snel mogelijk daar weg te gaan en hebben dan ook meteen geregeld om de volgende ochtend vroeg naar Tana Toraja te vluchten. Dit betekende wel dat wij om half 6 op moesten staan, om 6 uur in de taxi zaten, om half 7 op het busstation waren en vervolgens 3 uur moesten wachten op de bus. Tijdens deze busreis hebben we in ieder geval geleerd heel veel geduld te hebben en geen hoge verwachtingen te hebben van de toiletten. De bus die om 9 uur vertrok kwam uiteindelijk 12 uur later aan op bestemming. Daar stond gelukkig wel de man van de homestay op ons te wachten. We hadden dan ook geen idee hoe we daar anders hadden moeten komen. Deze homestay was prachtig back to basic, een hutje in een berg en de badkamer in de kelder van het huis. De man van de homestay was een tourguide en kon ons dus vertellen over de mooie plekjes in Toraja. Onder andere het beklimmen van de Gunung Sesean, wat wij dan ook die volgende ochtend meteen gedaan hebben. Hierna hadden we nog wat energie over dus hebben we nog een wandeling door de rijstvelden gemaakt wat achter de homestay zat. Helaas konden we daar maar 1 nacht blijven dus had de man van de homestay een andere geregeld voor ons in het stadje Rantepao. Hij had ons beloofd de volgende ochtend als gids te begeleiden naar een graf, grot en een begrafenis maar dat bleek de volgende ochtend toch wat anders. Hij had geen tijd voor ons en had een vriend van hem gestuurd. Deze man leidde ons rond overal heen maar beleefde er zelf weinig plezier aan en vond ons denk ik ook niet heel aardig aangezien hij chagrijnig bleef kijken.
Vanaf Tana Toraja wilden wij de bus pakken naar Sengkang, een plekje bekend van “the floating housesâ€. Een bus vinden die deze route zou nemen verliep dan alleen niet heel soepeltjes. Door de stromende regen werden we van busorganisatie naar busorganisatie gestuurd en na de tiende plek te hebben bezocht hebben we eindelijk de goede gevonden. Blijkbaar is het in Indonesië dat de tiende keer scheepsrecht is in plaats van de derde. Gelukkig hebben we allemaal redelijk wat geduld gecreëerd in dit prachtige land dus daar hebben we geen problemen mee.
De rit van Toraja naar Sengkang verliep allemaal prima tot we in de laatste mini bus zaten. Deze chauffeur drukte vaker op de toeter dan op de rem. In Sengkang vonden we een homestay waar we een hele verdieping inclusief 2 terrassen voor ons zelf hadden. De man van deze homestay had zijn verkooppraatje wel paraat staan en ging dan ook met iedereen socializen. Hij regelde een gids voor ons om de floating houses te bekijken. Tijdens de trip kwamen we erachter dat dit toch een minder leuke man was dan wij in gedachten hadden. Hij vertelde ons meerdere keren dat hij geen vriendin en geen vrienden had en vond het erg leuk om te vragen of niet een van ons bij hem kwam wonen. We maakten een stop op een drijvend huis waar we gebakken banaan en koffie kregen. Dit was een mooie kans voor hem om zijn vaste openingszin te gebruiken “do you like bananas?â€. Dit zei hij dan met een smerige grijns op zijn gezicht. Nadat wij hier de slappe lach om kregen werd het voor hem al snel minder leuk. We zullen hem dan ook nooit vergeten en zijn smerige grijns staat in onze hoofden gegrafeerd gelukkig.
Van Sengkang namen wij dit keer maar een taxi in plaats van een bus richting Bira. Of dit nou een super idee was.. de chauffeur wilde in de helft van de geschatte tijd op bestemming komen en sjeesde dus ook aardig door. Dit was ook wel weer fijn want zo zaten we maar 4 uur in de auto in plaats van 6. Hier kwamen we aan bij onze praaaaachtige bungalow aan eeen praaaaachtig strand waar geen kip te bekennen was. De tweede dag hier lagen wij heerlijk op het strand en zouden we die dag weer vertrekken naar de geweldige stad Makassar. Net voordat wij weg zouden gaan werden de tasjes van twee vriendinnen gestolen op het strand door twee kleine jongentjes die al de hele tijd om ons heen hingen. We zetten het dan ook allemaal meteen op rennen om ze te vinden maar dit was eerst zonder succes. Na een paar minuten had een andere man op het strand de tasjes gevonden. Die waren natuurlijk leeg dus hebben we het gemeld bij de bungalows en bij andere mensen in de buurt. Zo kwamen we aan een naam en we hadden ook een foto van de jongetjes. Een vrouw van de bungalows die in Bira woont hielp met zoeken. Uiteindelijk kwam er een andere vrouw met de jongentjes achterop aan die ze had gevonden. Eerst kregen de meiden wat geld terug van de kinderen en toen werden ze eropaf gestuurd om de telefoons en de rest van het geld te halen. Dit met succes, uiteindelijk is alles teruggevonden! Later zagen we de jongentjes over het strand lopen met 5 mannen achter hen aan met een stok. Ook wel een soort ouderwets schande loopje over het strand voor de jongentjes. Zo moesten ze ook nog langs ons om hun excuses aan te bieden. Al met al is het dus goed afgelopen gelukkig!
Hierdoor hadden we wel 2 uur vertraging met de taxi om terug naar Makassar te gaan. Toen we eindelijk een uur onderweg waren kregen we nog even een klapband om ons geduld nog beter te testen. Na een uur te wachten bij locals thuis kregen we een nieuwe band en konden we onze weg voortzetten. Gelukkig werden we zeker niet teleurgesteld bij ons veel te luxe hotel voor de laatste 2 nachten. De laatste dagen hebben we doorgebracht in de regen op een meer en in een grot en om het helemaal westers af te sluiten hebben we natuurlijk een bezoekje gebracht aan een winkelcentrum. Op het vliegveld werd ons geduld nog beter getest door ons 2 uur vertraging te geven. Maar we zijn weer heel geduldig uiteindelijk aangekomen op het mooi Bali. Onze trip kunnen we dan ook vooral omschrijven als avontuurlijk, mooi en met name leerzaam!
Reacties
|
Griet |
|
Tiny |
|
Opa en oma |
Volg Mijn Reis © 2024. Alle rechten voorbehouden.
Algemene Voorwaarden | Linkpartners | Contact