Maternity & chillingzz

Geplaatst op 31 oktober 2018 om 12:40 uur

Tweet deze blogpost

21 oktober

Om 7:30 werden we opgehaald door William; we gaan naar de kerk. Hij had eieren en olie meegenomen voor de priester; deze week waren de mensen uit het ziekenhuis aan de beurt om het eten te verzorgen. In deze dienst was een koor te gast; wat zongen ze mooi! Naast William stonden een man en vrouw. Zij kunnen niet horen en praten. William heeft samen met hen een eigen gebarentaal ontwikkeld. William vertaalt de dienst, echt bijzonder dat hij dit doet. En ook wel grappig om te zien want het is een hele eigen taal met soms grootse gebaren.

Na een uur gingen we naar buiten om de verzamelde producten te verdelen. We liepen met zo’n 15 mensen naar binnen, schuifelend op een nummer dat het koor zong. Met eieren in onze handen ‘dansten’ we naar voren; twee stappen naar links, twee stappen naar rechts. Vooraan in de kerk leverden we producten in bij de priester en moesten we een buiging maken.   Nienke en ik zijn in de middag naar de markt geweest, terwijl Anne en Marloes het afval gingen verbranden. Op de terugweg kwamen we de dove man tegen, die we die ochtend bij de kerk zagen. We liepen naar hem toe om hem te begroeten, wat hij erg waardeerde. Een super grote glimlach op zijn gezicht!

Vanavond is het echt heel erg afgekoeld. Er stond een harde wind en ik denk dat het op een gegeven moment 24 graden was. Voor als je normaal minimaal 34 graden gewend bent, is dat toch wel frisjes. Dus Marloes zat met een vest aan in de huiskamer, haha!

22 oktober

Wat een heerlijke nacht! Zo veel koeler als normaal, ik denk 22 graden. Eindelijk een keer dat ik niet wakker werd, doordat ik + het bed zo bezweet was. Ik lag heerlijk onder een laken, wat heb ik dat gemist! Bij de maternity was het erg rustig vanmorgen. Er waren twee vrouwen die werden onderzocht; de fundushoogte werd gemeten, de hartslag werd gecheckt en een vaginaal onderzoek werd verricht. Beiden hadden nog maar 1 cm ontsluiting. Later gingen we kijken bij de postnatal ward. Hier worden vrouwen en hun newborn onderzocht, bijvoorbeeld de bloeddruk, vaginale bloedingen, grootte van de baarmoeder en hartslag. Bij de baby werd het hoofd gemeten, de lengte, gekeken naar de reflexen en ademhaling. Hierna vroeg de verpleegkundige of wij informatie wilde geven aan de moeder, over hoe ze met de baby moet omgaan. Want deze vrouw mocht naar huis. Ehhh geen idee? Uiteindelijk, samen met de verpleegkundige, hadden we het over hoe vaak en hoe je moet voeden, hoe je de navelstreng schoonhoudt, waar je op moet letten bij de baby, wanneer je seksueel actief mag zijn etc. Interessant en ook leuk om binnenkort een keer zelf te doen, met behulp van een translator.

In de middag keken we mee met het onderzoeken van een zwangere vrouw. Echt bizar! De verpleegkundige was bezig met het meten van de buik. Ik kijk heel even de andere kant op, in de zin van, misschien 5 seconden. Hoor ik de verpleegkundige een beetje in de stress wat dingen roepen. Dus ik kijk om; is het hoofdje van de baby er al! Ik wil handschoenen pakken, grijp achter het gordijn, en guess what; ik kijk weer terug, en hoppa, baby is er al. Ik denk in één push en in 15 seconden tijd. What! De verpleegkundige maakte de baby schoon en ik woog de baby, om hem daarna in doeken te wikkelen. Leuk om te zien dat deze moeder zo blij was, dat hebben we niet eerder gezien. Tranen rolde over haar wangen. De reden; het was een meisje. De vrouw had 5 jongens, waarvan één was overleden. En ze was enorm dankbaar dat het een meisje was.

23 oktober

Het was een hele rustige dag op de afdeling. Daarom hebben we weer veel baby’s vastgehouden. De mensen vinden het zo grappig om ons te zien met baby’s; we praten natuurlijk met een hoog stemmetje en kijken super blij naar de baby. Dat vinden ze hier maar gek :P

Tussen de middag liepen Anne en ik even naar de markt om de dagelijkse spulletjes te halen. Ik herken steeds meer mensen en vind het leuk om een praatje met ze te maken. Onderweg naar de markt werden we gevolgd door Teresa; een vrouw in het dorp met óf een psychische aandoening, óf een verstandelijke beperking (of beide…). Ze dacht dat we rijst voor haar gingen kopen. En toen bleek dat dit niet het geval was, werd ze boos. Ze negeerde ons, keek boos en liep stampvoetend achter ons aan. Ze ging voor onze deur liggen en viel er in slaap.

Ook de middag was behoorlijk saai. Daarom liepen we een rondje over verschillende afdelingen. Elke keer als we langs de kinderafdeling lopen, maken de kinderen een gebaar alsof ze een ballon opblazen. Dit hebben ze Marloes een keer zien doen. Volgende week is de planning dat we hier staan, dus dan nemen we de ballonnen zeker mee. William kwam binnen en begon te zingen. Alle kinderen zongen mee. En hierna hebben ze het ons ook geleerd: songesoke, wasasokayo, samwa kaka. Iets als; wie niet geeft, ontvangt ook niets.
Ik hoop dat ik in Blantyre wat boekjes en autootjes kan vinden om uit te delen. Er zijn geen faciliteiten voor de kinderen. Er is alleen een tv, maar de afstandsbediening is weg, dus deze kan niet aan. Ik verheug me er nu al op om met de kindjes muziek te maken en wat voor te lezen!

24 oktober

De laatste dag at maternity. Helaas niet veel gezien en gedaan. In de ochtend gaven we voorlichting en deden we check-ups. We probeerden zoveel mogelijk zelf: hartslag meten, lengte, hoofdomtrek, ademhaling, reflexen en bij de moeder moesten we kijken of er sprake was van een ontsteking van de baarmoeder. Dus; vaginaal onderzoek. Best even spannend maar minder gek als dat ik had gedacht. In de middag was er weinig te beleven. We masseerden vrouwen tegen de pijn, maar waren voornamelijk aan het kletsen met verpleegkundigen.

Rond 3 uur wilde William graag een filmpje opnemen voor het ROC. Een docent wil graag een presentatie geven over de voordelen van een stage in Malawi. Balen, want er was net een bevalling bezig. Er werden patiënten opgehaald die op de film moesten, eveneens als een zuster. Er werd eerst geoefend met wat we zouden zeggen. Gelukkig mocht ik gaan filmen! We moesten in het nieuwe gedeelte van het ziekenhuis filmen. William had echt helemaal ideeën van hoe het moest. De dames moesten aangeven wat ze in het ziekenhuis doen, wat ze leuk vinden aan Malawi en wat ze allemaal leren.

Vanavond zouden Francis en zijn vrienden komen om ons zima te leren maken. Dus nog snel even naar de markt om wat cola te halen. Rond 6 uur kwamen de jongens + Lonely aan. Die cola die we hadden gehaald, was binnen een minuut op. En we hadden drie pakjes koekjes die ook binnen 5 minuten op waren. Haha ze pakten allemaal minstens 5 koekjes. Op zo’n avond merk je de cultuurverschillen behoorlijk goed. Francis had een lijstje gemaakt met de stappen om zima te maken. Eerst water warm maken, net voordat het kookt de eerste lading maisbloem toevoegen en dan goed roeren. En als het kookt moet je weer enorm veel bloem erin gooien, totdat het een dikke brei wordt waar je bijna niet meer in kan roeren. We bakten nog eieren met ui en gingen eten. Interessant en gezellig!

25 oktober

Vandaag waren we een dag vrij, maar ik heb het idee dat we super veel gedaan hebben. Vanmorgen zaten we om 7.30 in de nursing school waar we een medische les zouden volgen. Helaas kwam de docent pas om 8.15 aanzetten. Tot die tijd werden we wel warm ontvangen door de klas. Het was zo bijzonder om te zien hoe het er aan toe ging. Eerst moesten we gaan staan en ons voorstellen. Als je iets wil zeggen, dan moet je naast je tafel gaan staan. De studenten (tweedejaars) moesten presenteren over de werking van de darmen. Ze werden vaak onderbroken door de docent omdat hij dan feedback (kritiek) had.

In de middag gingen we naar Raphael, want we waren uitgenodigd voor de lunch. Adina, zijn vrouw, was er ook. We aten… patat! Met sperzieboontjes, tomaten en ui, en een soort kalkoen. Lekker dat het was! Echt even fijn om geen rijst te eten. En het was erg gezellig. Raphael zit altijd vol verhalen en ideeën. Echt een verhalenverteller.

We gingen even langs William om de filmpjes op zijn computer te zetten. Wat bleek; hij wilde nog meer filmpjes maken. En daarvoor had hij weer patiënten nodig en een verpleegkundige. Duurde weer zo lang! William probeerde op zijn best ‘dames und herren, mak ik oew aandakt’ te zeggen. Grappig om te doen, maar ook best veel werk. Naja, weer een goede daad gedaan. Hierna hebben we hem geholpen met het uploaden van de filmpjes in wetransfer. Dit zou volgens de site 5 uur duren! Toch maar 1 filmpje per keer gedaan.

Ik kwam de arts tegen die mij had geholpen om de splinter eruit te halen. Hij vroeg hoe het ging. Ik liet een foto zien van dat de splinter er afgelopen week uit is gekomen. Zegt die grapjas; ‘oh ja, dan heb ik denk ik het eerste deel eruit gehaald en is die afgebroken’. Euhhh echt no way dat het zo gegaan is, hij heeft er gewoon helemaal niets uitgehaald ;) Maar; ‘ja dat zou kunnen, gelukkig is het er nu uit’ en weer door.   Direct daarna gingen Nienke en ik naar de markt. Niet alleen voor boodschappen, maar ook voor de IT man Gubert. Mijn telefoon doet gek; internet werkt ineens niet meer. We namen een flesje drinken mee en gingen bij hem, buiten zijn winkeltje, zitten. Ik denk dat we er 1,5 uur gezeten hebben. Lekker kletsen en ondertussen probeerde hij weetiknietwat te doen. De uiteindelijke conclusie: mijn simkaart is geblokkeerd omdat deze hoogstwaarschijnlijk niet goed geregistreerd is bij Airtel. Dus moet ik in Blantyre de kaart nogmaals registreren.

26 oktober

Vandaag gaan we een weekendje weg! We werden om 6u opgehaald door Sostin; een rustige man van rond de 45 die een eigen bedrijfje heeft (minibus en een shop in Muona). Als een speer reed hij richting Blantyre, hij had er echt vaart in. Maar goed dat we reispillen hadden meegenomen. Zo ’s ochtends vroeg over die hobbelige weg; geen goed idee.

Gelukkig waren we na 3u en ¼ in Blantyre; nieuw record! Eerst gingen we naar de immigration office. We werden van hot naar her gestuurd, maar uiteindelijk zaten we op de goede plek. We leverden onze paspoorten in, vulden formulieren in, werden naar boven verwezen om te betalen in een veel te klein hokje met nog 6 andere mensen, moesten weer naar beneden voor een stempel en toen, na 1,5 uur, stonden we weer buiten. Al met al viel het me reuze mee! Fijn dat het visum nu verlengd is.

We gingen door naar de Shoprite; dè supermarkt in Blantyre waar ze veel Europese producten hebben. Anne en Marloes gingen dan ook even ‘wat lekkers halen’ en kwamen terug met dikke chocoladerepen. Eunk; 18 euro! Het is er allemaal gigantisch duur. Ondertussen gingen Nienke en ik naar Airtel om mijn telefoon te fixen. Deze werd opnieuw geregistreerd. Toch wel fijn om weer internet te hebben! Hierna kwam het grote moment waar iedereen zo naar had uitgekeken; lunchen in Blantyre. Bij Kips, een bekend fastfoodrestaurant hier in Malawi. We aten een halve pizza en een halve burger met patat. Maar ik zat na de pizza eigenlijk al vol!

27 oktober

Vanmorgen ontbeten met heel veel fruit plus yoghurt. Ook daar kon ik weer zo van genieten! Tijdens het ontbijt werden we gebeld door William; we hadden de kranen open laten staan en er was voor het eerst sinds tijden water. Naja kranen open laten staan? We hadden nooit water dus hebben ze ook nooit open gezet en blijkbaar stonden ze dus nog open. Uiteindelijk hebben ze de watertoevoer dichtgedraaid. Zou toch zonde zijn om het hele weekend water te laten stromen.  Vanaf Blantyre was het ongeveer 1,5 uur rijden naar Zomba. Het Zomba plateau is een gebergte. De landschappen onderweg waren dan ook erg mooi. We kwamen langs een stuwdam die erg mooi gelegen was tussen de bergen. Ook werden er onderweg allemaal bessen verkocht. Kinderen renden achter de auto aan om ons wat te verkopen. Even later zagen we aardbeien, die kochten we dan ook onmiddellijk. Voor 2 euro kregen we minimaal 2 kilo. Smullen!

Sostin reed ons naar boven, waar een mooi hotel is gevestigd. Alleen was het ons plan om ergens anders te verblijven, want het hotel bovenop was behoorlijk prijzig. Het hotel zat vol, maar een gids die buiten stond, verwees ons naar een blokhut iets verderop. Daar bleken we voor 7€ te kunnen slapen en dat was inclusief de kosten voor Sostin. Hij zou buiten slapen omdat er geen plek was. Nou dat was toch belachelijk; we vroegen om en extra matras en zo belandde hij bij ons in de kamer.
Voor de lunch gingen we naar het dure hotel boven op de berg. Lekker een burger gegeten en Sostin at zima. Zo hadden we een goede bodem voor de wandeling van vanmiddag. Het was maar goed ook dat we stevig hadden gegeten; de wandeling duurde ruim 4 uur! De gids had geen tijd aangegeven en wij hadden hier niet naar gevraagd. Dom als we waren, hadden we gedacht dat het een korte wandeling zou zijn. En we hadden dan ook maar 3 flesjes water meegenomen voor 6 man, slimmerikken. We liepen langs een rivier en zagen watervallen. Bijzonder om te zien hoe groen het daar was.  Hierna hebben we 2 uur gelopen richting een uitzichtpunt. Hier was het juist heel erg droog en brandde de zon enorm! Bijna de hele wandeling was bergopwaarts. Uiteindelijk was het zeker de moeite waard, want wat een prachtig uitzicht hadden we! We keken uit op de stad Zomba met op de achtergrond bergen. We begonnen echt dorst te krijgen, het water was al een hele tijd op. En we moesten nog zo’n eind! Gelukkig was de terugweg bergafwaarts. We namen de korte route met allemaal kleine paadjes die stijl naar beneden liepen. Het was dan ook wachten voordat de eerste zou vallen. En ja hoor, eerst lag Nienke plat, gelukkig zonder kleerscheuren. Even later viel Anne voorover, wel met kleerscheuren. Sostin schoot te hulp en maakte zich ook wel wat zorgen af en toe. Maar we hebben kunnen zeggen; met vallen en opstaan hebben we deze wandeling gemaakt. We hebben 15 kilometer gelopen. We eindigde bij de stuwdam waar de zon net onder ging.

Vannacht sliep ik naast Nienke die de hele nacht heeft lopen draaien, met haar knieën tegen mij zat te duwen en die de deken afpakte. Het was super koud; ik denk dat het afkoelde naar 14 graden. Rond 01:00 ging de wekker af van Sostin. Normaal staat hij dan op om te werken. Ik was klaar wakker en kon niet meer in slaap komen. Hierna was Sostin aan het snurken en ging hij ook midden in de nacht met behoorlijk wat bombarie naar de wc. En dat, terwijl de wekker om 4.30 ging!

28 oktober

Sliep ik eindelijk, ging de wekker. We zouden door de gids worden opgehaald en samen met hem een stukje lopen richting een uitzichtpunt, om de sunrise te zien. Wat heel erg jammer was, was dat we te laat waren. De gids had niet aangegeven dat we om 5u op de berg hadden afgesproken. Dus wij waren aan het wachten, terwijl hij precies hetzelfde deed. Uiteindelijk kwamen we om 5.20 aan en moesten we nog 20 minuten lopen, terwijl de zon allang op was. Dik balen. Moesten we ook nog een nare weg naar boven lopen. En toen we er waren, zagen we geen fluit! De zon was allang op en het was erg mistig. Dus gingen we al snel weer naar beneden.

We pakten onze spullen en vertrokken weer richting Blantyre. Eerst nog even een stop bij de stuwdam, waar we apen zagen. Aangekomen in Blantyre, gingen we eerst pinnen. Zo ongemakkelijk dat je drie keer het maximum moet pinnen en er een hele rij mensen achter je staat te wachten.

Om 9.00 ging de Shoprite open en gingen we aankopen doen voor de komende weken. Een dikke kar vol joh! We zijn bijna 1,5 uur bezig geweest met inkopen doen haha, oops. Water, broodbeleg, noodles, pasta, limonade, chips, houdbare melk… Echt een waslijst aan producten die we niet in Muona kunnen krijgen.   We lunchten weeeer bij Kips (onderhand kwam het wel mijn neus uit). Ik had zo zin om weer naar Muona te gaan. Lekker mijn eigen bedje en ik verlangde naar het rustige dorp. Maar eerst moesten we nog het eind terug rijden naar Muona. Sostin maakte als grapje (dacht ik) dat ik wel even een stukje kon rijden. En ja hoor, op een rustig en redelijk vlak stukje, stond hij stil. Zo gek om aan de rechter kant van de auto te zitten en met links te schakelen. En dus met een minibus én aan de linker kant van de weg. Het schakelen was even anders dan normaal; je moest echt gigantisch hard trekken wilde je hem in de goede versnelling krijgen. Wel een leuke ervaring! De terugweg duurde iets langer dan de heenweg, want net 15 kilometer voor Muona, kregen we pech. Gelukkig was er net een kennis van Sostin die langs reed. We mochten met hem mee, terwijl Sostin wachtte op de pechhulp. In een veel te luxe auto (voor hier dan…) met keiharde muziek en geblindeerde ramen, reden we naar huis. Nienke en ik werden afgezet bij de markt, dat scheelde weer een stuk lopen. Even eieren gehaald (die rot bleken te zijn) en tomaat. Onderweg naar huis kwamen we William tegen. Hij is maandag jarig. We gaven aan dat we wat voor hem hadden gekocht voor zijn verjaardag. En nu zijn we uitgenodigd om morgen bij hem te komen eten. Normaal vieren de mensen hier hun verjaardag niet. Maar omdat William veel met Nederlanders omgaat, vond hij het wel leuk om het met ons te vieren. De voorwaarde was dat we ‘lang zal hij leven’ voor hem zouden zingen. Vooruut dan maar!

Reacties

Gerda van Es Geplaatst op 31 oktober 2018 om 20:53 uur Hoi Gerjanne, wat een mooie beeldende verhalen, ik zie het in gedachten allemaal voor me. En wat leer je veel !!! Groet uit een herfstig Ommen.
Ria Geplaatst op 31 oktober 2018 om 18:37 uur Wat een verhalen weer! Ik gerust met jullie mee!
Ria Geplaatst op 31 oktober 2018 om 18:35 uur Wat een mooie verhalen weer! Ik geniet met jullie mee!

Gerjanne Tekelenburg