Een Lesbosupdate
Geplaatst op 22 juni 2020 om 20:47 uur
Daar waar de vorige blog stopte bij de woensdag, was de werkweek nog niet ten einde. Een standaard werkweek is tenslotte van maandag tot en met vrijdag, dus gaan we met deze blog verder waar we gebleven waren; bij de donderdag. Na een paar langere en drukkere dagen achter de rug te hebben beginnen we deze dag net als de voorgaande dagen, behalve dan dat het voor Arie een vrije dag is en de groep is uitgebreid met het gezelschap van Jos. Jos is de enige die van de eerste groep is gebleven en zich nu bij onze groep gevoegd heeft en net als Arie werkzaam is in sectie B. Vanwege de vakantie van een van de longterm vrijwilligers, die vaak de luiers samen met iemand anders uitdeelt, moeten Jannie en Elise dit nu samen doen. Iedereen die recht heeft op luiers heeft een gekleurd kaartje met de eigen naam erop. De kleur van het kaartje bepaalt op welke dag je luiers mag komen halen. Zo wordt er voor gezorgd dat niet iedereen dezelfde dag de luiers komt halen, maar dat dit netjes verdeeld is over twee weken. Daar waar er in het verleden twee luiers per dag werden uitgedeeld (Dit is dus een overdag en een 's nachts!!), is dit aantal gelukkig verhoogd naar drie per dag. Het is iets vooruitgang, maar nog steeds te weinig om goed voor een baby te kunnen zorgen. Zelf begin ik de dag met housing. Er zijn een aantal gezinnen die in de zogenoemde kwetsbare doelgroep (een baby, iemand op leeftijd of met ziekte) vallen en daarom in aanmerking komen voor betere huisvesting. Eigenlijk is iedereen in het kamp kwetsbaar kijkend naar de omstandigheden van deze mensen en hun verhaal, maar deze mensen zijn extra kwetsbaar en de kans dat zij dit niet overleven is groter dan voor iemand die relatief gezond is. Na het eerste plekje voorzien te hebben van nieuwe bewoners moet ik naar zone 12 (het kamp is verdeeld in verschillende zones. De zones 1 t/m5 liggen binnen het kamp en de zones 6 t/m 12 in de zogeheten jungle rondom het kamp. In de jungle zijn de omstandigheden nog vele malen erger als binnen het kamp. Hier zijn sanitaire voorzieningen afwezig en moet je daarvoor als je pech hebt 10min lopen voor een toilet. Ook is het er alles behalve veilig, iedere nacht vinden er vechtpartijen en overvallen plaats) om een aantal mensen uit een structure (zelf gebouwde hut) te gaan halen en ze de plek aan te bieden. Een gezinnetje met twee volwassen zoons en hun bejaarde moeder van 64 (In NL zou deze vrouw in aanmerking komen voor een verzorgingstehuis). Nadat een van de zoons het plekje had gezien in de rubhole lopen we samen naar het infopoint voor een vertaler, want taal is in het kamp best een barrière. De man zegt liever in zijn structure te blijven, want daar waar hij zit is het heerlijk rustig en in de rubhole is het druk met kinderen en loopt allerlei ongedierte. 'Prima meneer, wat u wilt, wij dwingen u nergens toe, maar weet wel dat we u maar eenmalig een andere plek aanbieden.' Als ik me enigszins in deze man probeert te verplaatsen kan ik hem nog begrijpen ook. Zijn structure staat aan de rand van de jungle, waar het echt rustig is en nog dicht bij de weg ook. Behalve al het leed wat er in het kamp gaande is pakken mensen zo goed en kwaad als mogelijk het leven weer op en proberen een plekje voor zichzelf te creëren en over het algemeen zijn ze in een structure veiliger als in een tent En ja, of je het wil of niet, dan is het alweer vrijdag. Vandaag beginnen we weer met zijn drieën, Arie heeft de middagdienst en werkt dan van 10 tot 19 in plaats van de 8 tot 5 zoals wij op de dagdienst. Aan Elise weer de taak om luiers uit te delen, nu alleen met de hulp van iemand anders, want op vrijdag moeten er ook showertickets (tickets die door de vrouwen opgehaald kunnen worden, zodat deze vrouwen, met eventueel kleine kinderen, ergens op een veilige plek kunnen douchen en hun kleren wassen. Even eruit en lekker ontspannen en opfrissen) en dat is zolang we er nog zijn de vaste taak van Jannie geworden. Ook vandaag heb ik weer de eer om eten voor de vertalers in de foodline te mogen halen. En dan net als altijd het rode hesje aan, dit maakt ons herkenbaar binnen het kamp, een walkie pakken, zo zijn we altijd bereikbaar voor vragen/werkzaamheden/calamiteiten, en je naam op het whiteboard, doe je dit niet kan het zijn dat je bij een evacuatie vergeten wordt, en dan zijn we klaar voor de dagelijkse werkzaamheden. Voor de verandering krijg ik nu een taak die ik nog niet eerder heb gehad, het doen van enkele kleine onderhoudswerkzaamheden. De vluchtroute vanaf de secties is geblokkeerd met oude hekken en prikkeldraad wat op een hoop is gegooid, wat bij een evacuatie natuurlijk hopeloos fout zou gaan, dus moet deze eerst vrijgemaakt worden. Later op de dag volgen er nog wat klusjes zoals het afplakken van de naden in wandpanelen in een rubhole, want door de naden komt allemaal ongedierte naar binnen zo zeggen de bewoners. De dag kan niet gevuld worden met alleen maar klusjes de andere werkzaamheden zijn minstens even belangrijk, dus vullen we een groot deel van de dag weer met senses, housing en doktertickets uitdelen. Vandaag moest ik met housen naar een gezinnetje in de jungle met een peuter die een plekje in een isobox kregen aangeboden. De vrouw met, wat ik eerst dacht haar man, liepen met me mee naar de iso en begonnen te stralen toen ze de plek in de iso zagen. Gelijk kwamen de twee andere gezinnen uit de iso kijken wie hun nieuwe buren zouden worden. Toen bleek dat niet de man mee was gelopen maar iemand anders en de vrouw haar man even ging halen. Prima, ik wacht hier wel even en zie jullie zo wel weer terug. Dat was volgens de buurvrouw echter niet acceptabel en moest ik bij hen binnen komen. Hier niet aan de thee, maar aan de sinaasappel. Dan komen de nieuwe buren weer terug, direct maar met de armen vol met spullen. Het kan geen twijfel lijden, deze mensen willen dolgraag de plek in de iso innemen en hun structure verlaten. Zo sluiten Elise, Jannie en ik onze werkweek af en gaan opnieuw het vrije weekend in. Omdat Arie en Jos in sectie B werken en wisselende vrije dagen hebben moeten zij het weekend wel werken. De zaterdag is compleet gevuld met activiteiten, met stil zitten kom je tenslotte nergens. Eerst maar in de auto naar de lifejacket graveyard, oftewel de bij elkaar verzamelde reddingsvesten van het begin van de vluchtelingencrisis op Lesbos. Een plek wat eigenlijk een vuilstort is, maar wat door de grote hoeveelheid (waarschijnlijk ruim 10 000) reddingsvesten een bijzondere plaats is geworden. Zoveel vesten en elk vest is gedragen door een persoon op reis naar hoop en veiligheid, maar hoeveel van deze personen zijn er nog in leven? Hoeveel van hen zijn na die jaren aangekomen op de plek waar zij zouden zijn? Al deze mensen zijn nu verdeeld over heel de wereld, enkel de vesten liggen er nog als stille getuige naar ons en als aanklacht naar hen die bij machte zijn verandering in de situatie teweeg te brengen. Leuzen als 'grenspolitie is overal, maar gerechtigheid nergens' of 'EU waar ben je?' zijn dan ook op veel plekken te vinden. Wat een zegen is het dat onze wieg in Nederland heeft gestaan in plaats van in bijvoorbeeld Afghanistan. Daar waar je wieg gestaan heeft bepaalt voor zo een groot deel hoe je leven er uit ziet. Na mooie tour terug over het eiland, het is echt een schitterend mooi eiland, met hier en daar nog even een tussenstop komen we uit bij het aquaduct bij het dorpje Moria (Dit is niet hetzelfde als kamp Moria, maar deze liggen wel op korte afstand van elkaar). Indrukwekkend hoe de Romeinen dit honderden jaren geleden hebben gebouwd en hoe sterk het nu nog is. De dag en daarmee de week sluiten we af op de mountainbike. Dan blijkt hoe ik die een maand heb moeten missen. Afwisselend een stevige klim om dan weer heerlijk af te dalen en tegelijkertijd te genieten van het uitzicht over de zee of de omliggende olijfgaarden. Al met al een drukke, maar vooral heerlijk dag. Hoe we de zondag invullen hier op Lesbos? Aan Arie de eer om de jongens in sectie B te verzorgen en op hen te passen, terwijl de rest vrij heeft. Zoals we dat thuis ook noodgedwongen deden door de corona, kijken/luisteren we hier ook de kerkdienst in Nederland mee. Uiteraard slapen we eerst even uit, want dat uur tijdsverschil zorgt er voor dat de kerkdienst hier een uur later begint. Maar ook de zondag is hier geen saaie of eentonige dag. Terwijl ik heerlijk aan de kust zit luisterend naar het kabbelende zeewater tegen de rotsen en kijk naar de zwemmende vluchtelingen komt de politie er met enige herrie aan. Iedereen wordt weggestuurd. Uiteindelijk komt meneer agent ook bij mij en vraag ik op mijn onschuldigst of ik ook moet vertrekken of dat ik kan blijven zitten. Alleen de vluchtelingen moeten weg zegt hij, ze maken hier vuurtjes om op te koken, letten niet goed op hun kinderen als die zwemmen en zijn de buurt tot overlast, kortom ze gedragen zich als een stel dieren voegt hij eraan toe. Ik mag blijven zitten omdat ik geen vluchteling ben en zij die alles hebben achtergelaten worden als een stel dieren weggejaagd. Gelukkig is het niet van lange duur, want al snel komen de eerste vluchtelingen weer terug en zoeken ze weer een plekje aan de waterkant. Vaders die hun zoontje van een jaar of 3 met een fles water nat maken om het kind toch het idee te geven te zwemmen of een aantal vrouwen die met een afgeknipte fles tot hun knieën in het water staan en zo watergevecht houden. Hier zie je mensen die even de ellende achter zich hebben gelaten in het kamp en weer even mens kunnen zijn. Even ontspannen en afkoelen aan of in het water.
Reacties
|
Paula van Dam |
Volg Mijn Reis © 2025. Alle rechten voorbehouden.
Algemene Voorwaarden | Linkpartners | Contact