Een nieuwe werkweek
Geplaatst
op 18 juni 2020 om 20:54 uur
Na een weekend ontspannen en genieten van de schepping op het
eiland en meeleven met de Nederlandse kerkdiensten is er weer een nieuwe
werkweek begonnen en wacht er weer veel werk in het kamp voor ons.
Omdat wij een maand in het kamp werkzaam zijn wordt geprobeerd ons vaste
taken te geven. Zo begint Arie deze week in sectie B (het beschermde
deel met 170 minderjarige jongens), waar hij zoals het er nu uit ziet de
rest van de tijd zal blijven. De dames wisselen elkaar af bij het
uitdelen van luiers en maandverband en zelf blijf ik nog doorgaan met de
voor de hand liggende werkzaamheden in het kamp, zoals housing en
sensing.
De maandagmorgen start ik met het
uitdelen van doktertickets in het kamp. 'Wanneer moet ik bij de dokter
zijn?' 'Over een halfuur, dus u kunt nog even rustig uw schoenen
aantrekken en naar de dokter lopen' Dan gaat de route weer verder met
het clipboard in de hand. Sommige van de mensen die je onderweg
tegenkomt zien je lopen en vragen; 'My friend, ticktet naar Athene?'.
Waarop helaas het antwoord is; 'Sorry, maar vandaag geen ticket naar
Athene'. Athene is het volgende station in de lange reis van hun
thuisland naar de voor ogen staande bestemming. Maar ook Athene is geen
veilige plaats. In het kamp vinden iedere nacht vechtpartijen en/of
steekpartijen plaats, maar in Athene is dat ook het geval.
Dan
ga ik er samen met Jannie op uit om wat te sensen (controleren of de
juiste personen op de juiste plek wonen) gevolgd door het rehousen van
een gezinnetje. Dit gezin (vader 28, moeder 21, baby 2) zijn zelfstandig
in een kamer in een rubhole grote tent met daarin kleine kamers)
getrokken, zonder medeweten van Eurorelief, terwijl deze kamer bedoeld
is voor een gezin van 5 personen. Dit betekent dat dit gezinnetje eruit
moet naar een andere plek. Met behulp van een vertaler maken we ze
duidelijk dat ze moeten verhuizen naar de plek op het level
(gestructureerde woonboxen), wat net zo veilig is als de rubhole. Echter
weigeren ze en maken we ze duidelijk dat als ze zelf vandaag niet
verhuizen we hen er met behulp van de politie uit moeten halen, omdat er
een groter gezin moet wonen. Wat we ook zeggen en hoe vaak we sorry
(een van de meest gebruikte woorden in het kamp door ons) zeggen blijft
de familie bij hun keus en zeggen ze ons dat we hen beter kunnen
vermoorden als verhuizen.
We laten het echtpaar voor wat het
is, zodat ze er nog even over na kunnen denken en gaan op naar de
volgende klus. Een bed in elkaar zetten, want die mensen hebben helemaal
nog geen bed en vanwege de ruimte wel een bed nodig. Met het tripplebed
op onze schouders lopen we de berg in het kamp op. Deze berg is onze
vriend al niet echt, laat staan met een bed op je nek. De mensen bij wie
we het bed moeten bouwen en hun buren zijn zo blij dat we eerst thee
moeten drinken voor we aan het bed mogen beginnen. Tijdens de thee wordt
Jannie weggeroepen voor een andere klus en sta ik daar alleen. Maar
geen probleem zo zeggen de mensen, onze zoon helpt je graag en zo sta ik
dan samen met een Irakese jongen een bed te bouwen. Ondanks dat we
elkaar nauwelijks verstaan staat het bed in rap tempo in elkaar en laat
ik een blijde familie achter.
Ook de dinsdag
start ik weer met het uitdelen van doktertickets. Waarna Elise en ik
samen op pad gaan om senses te doen. Met hier en daar een grapje en een
arm om iemands schouder gaat het vlot en komt er voor deze dag weer een
einde aan de senses. Maar dit betekent niet dat we al naar huis mogen.
Er staan bij infopoint (het kantoor van Eurorelief, waarvan uit alle
dagelijkse werkzaamheden worden gecoördineerd) een drietal mannen (2
Iranezen en 1 Afghaan) te wachten die gehoust moeten worden. Met de
mannen in onze kielzog gaan we naar de plek die ons verteld is waar deze
mannen zouden moeten kunnen wonen. Bijna in koor zeggen deze 3 mannen
dat ze alleen de plek in willen nemen als de huidige bewoners hen
accepteren. Bij de eerste iso waar we het moeten proberen wordt gezegd
dat er maximaal ruimte is voor 2 personen en zeker geen 3, maar wel
onder de voorwaarde dat er eerst 4 bedden worden gebracht, want zo
zeggen ze Eurorelief zegt steeds dat er een paar mensen extra in moeten
en dat er dan bedden gebracht worden, maar die bedden zijn er nog steeds
niet en er slapen al 2 mannen op de grond. Dan maar op naar de volgende
iso, die we door hebben gekregen, om te proberen deze mannen een plekje
voor de nacht te geven. Daar aangekomen blijkt er enige miscommunicatie
te zijn en zijn er in deze iso net 2 anderen opgenomen, waardoor er
geen ruimte meer is voor deze 3. Na anderhalf uur met deze mannen bezig
geweest te zijn en verschillende iso's gezien te hebben hebben we aan
het eind van de middag nog geen plekje voor de nacht voor deze mannen en
zijn ze genoodzaakt nog een nacht bij new arrivals door te brengen. Met
deze mededeling aan de mannen is voor ons de dag ten einde en laten we
het kamp weer achter ons.
De woensdag start
iets anders als de twee voorgaande dagen. Er moet eerst eten gehaald
worden voor de vertalers, want die hebben het voorrecht om geen twee uur
per maaltijd in de rij te hoeven staan voor hun eten. Dat eten wordt
door ons als vrijwilligers gehaald.
Dan gaan Jannie
(Jannie en Elise delen om de beurt een dag luiers uit) en ik weer
proberen mensen te housen. We beginnen met een vrouw van ruim zestig en
haar twee zonen die in een klein koepeltentje wonen. Voordat we met deze
mensen op stap gaan om de plek aan te wijzen moeten we eerst thee bij
hen drinken. De plek die we hen mogen aanbieden is een stukje van een
familietent. Ze blijven echter liever in hun kleine tentje dan in de
drukte van de familietent. Een vriend van een van de zoons zegt dat er
een plek vrij is in een van de rubholes, dus wij terug naar het
infopoint om te vragen of zij die plek mogen hebben. De plek in de
rubhole is echter bestemd voor een gezin van minimaal 4 personen, dus
hebben deze mensen pech en blijven ze op de lijst staan voor een betere
plek. Er volgen nog wat gezinnetjes die we een andere plek mogen
aanbieden. Aan het eind van de dag moeten we nog even terug naar het
gezin waar we begonnen zijn en mogen we hen wel de plek in de rubhole
aanbieden. Met het laten zien van de plek vliegen ze ons om de nek en
wordt er een klein feestje gemaakt om de nieuwe woonplaats te vieren.
Zo hebben de woensdag op een fantastische manier afgesloten en zijn de drie eerste dagen van de werkweek voorbij gevlogen .
Reacties
Er zijn nog geen reacties geplaatst.