Tweet deze blogpost

Na een weekend ontspannen en genieten van de schepping op het eiland en meeleven met de Nederlandse kerkdiensten is er weer een nieuwe werkweek begonnen en wacht er weer veel werk in het kamp voor ons. Omdat wij een maand in het kamp werkzaam zijn wordt geprobeerd ons vaste taken te geven. Zo begint Arie deze week in sectie B (het beschermde deel met 170 minderjarige jongens), waar hij zoals het er nu uit ziet de rest van de tijd zal blijven. De dames wisselen elkaar af bij het uitdelen van luiers en maandverband en zelf blijf ik nog doorgaan met de voor de hand liggende werkzaamheden in het kamp, zoals housing en sensing.

De maandagmorgen start ik met het uitdelen van doktertickets in het kamp. 'Wanneer moet ik bij de dokter zijn?' 'Over een halfuur, dus u kunt nog even rustig uw schoenen aantrekken en naar de dokter lopen' Dan gaat de route weer verder met het clipboard in de hand. Sommige van de mensen die je onderweg tegenkomt zien je lopen en vragen; 'My friend, ticktet naar Athene?'. Waarop helaas het antwoord is; 'Sorry, maar vandaag geen ticket naar Athene'. Athene is het volgende station in de lange reis van hun thuisland naar de voor ogen staande bestemming. Maar ook Athene is geen veilige plaats. In het kamp vinden iedere nacht vechtpartijen en/of steekpartijen plaats, maar in Athene is dat ook het geval.

Dan ga ik er samen met Jannie op uit om wat te sensen (controleren of de juiste personen op de juiste plek wonen) gevolgd door het rehousen van een gezinnetje. Dit gezin (vader 28, moeder 21, baby 2) zijn zelfstandig in een kamer in een rubhole grote tent met daarin kleine kamers) getrokken, zonder medeweten van Eurorelief, terwijl deze kamer bedoeld is voor een gezin van 5 personen. Dit betekent dat dit gezinnetje eruit moet naar een andere plek. Met behulp van een vertaler maken we ze duidelijk dat ze moeten verhuizen naar de plek op het level (gestructureerde woonboxen), wat net zo veilig is als de rubhole. Echter weigeren ze en maken we ze duidelijk dat als ze zelf vandaag niet verhuizen we hen er met behulp van de politie uit moeten halen, omdat er een groter gezin moet wonen. Wat we ook zeggen en hoe vaak we sorry (een van de meest gebruikte woorden in het kamp door ons) zeggen blijft de familie bij hun keus en zeggen ze ons dat we hen beter kunnen vermoorden als verhuizen.

We laten het echtpaar voor wat het is, zodat ze er nog even over na kunnen denken en gaan op naar de volgende klus. Een bed in elkaar zetten, want die mensen hebben helemaal nog geen bed en vanwege de ruimte wel een bed nodig. Met het tripplebed op onze schouders lopen we de berg in het kamp op. Deze berg is onze vriend al niet echt, laat staan met een bed op je nek. De mensen bij wie we het bed moeten bouwen en hun buren zijn zo blij dat we eerst thee moeten drinken voor we aan het bed mogen beginnen. Tijdens de thee wordt Jannie weggeroepen voor een andere klus en sta ik daar alleen. Maar geen probleem zo zeggen de mensen, onze zoon helpt je graag en zo sta ik dan samen met een Irakese jongen een bed te bouwen. Ondanks dat we elkaar nauwelijks verstaan staat het bed in rap tempo in elkaar en laat ik een blijde familie achter.

Ook de dinsdag start ik weer met het uitdelen van doktertickets. Waarna Elise en ik samen op pad gaan om senses te doen. Met hier en daar een grapje en een arm om iemands schouder gaat het vlot en komt er voor deze dag weer een einde aan de senses. Maar dit betekent niet dat we al naar huis mogen. Er staan bij infopoint (het kantoor van Eurorelief, waarvan uit alle dagelijkse werkzaamheden worden gecoördineerd) een drietal mannen (2 Iranezen en 1 Afghaan) te wachten die gehoust moeten worden. Met de mannen in onze kielzog gaan we naar de plek die ons verteld is waar deze mannen zouden moeten kunnen wonen. Bijna in koor zeggen deze 3 mannen dat ze alleen de plek in willen nemen als de huidige bewoners hen accepteren. Bij de eerste iso waar we het moeten proberen wordt gezegd dat er maximaal ruimte is voor 2 personen en zeker geen 3, maar wel onder de voorwaarde dat er eerst 4 bedden worden gebracht, want zo zeggen ze Eurorelief zegt steeds dat er een paar mensen extra in moeten en dat er dan bedden gebracht worden, maar die bedden zijn er nog steeds niet en er slapen al 2 mannen op de grond. Dan maar op naar de volgende iso, die we door hebben gekregen, om te proberen deze mannen een plekje voor de nacht te geven. Daar aangekomen blijkt er enige miscommunicatie te zijn en zijn er in deze iso net 2 anderen opgenomen, waardoor er geen ruimte meer is voor deze 3. Na anderhalf uur met deze mannen bezig geweest te zijn en verschillende iso's gezien te hebben hebben we aan het eind van de middag nog geen plekje voor de nacht voor deze mannen en zijn ze genoodzaakt nog een nacht bij new arrivals door te brengen. Met deze mededeling aan de mannen is voor ons de dag ten einde en laten we het kamp weer achter ons.

De woensdag start iets anders als de twee voorgaande dagen. Er moet eerst eten gehaald worden voor de vertalers, want die hebben het voorrecht om geen twee uur per maaltijd in de rij te hoeven staan voor hun eten. Dat eten wordt door ons als vrijwilligers gehaald.

Dan gaan Jannie (Jannie en Elise delen om de beurt een dag luiers uit) en ik weer proberen mensen te housen. We beginnen met een vrouw van ruim zestig en haar twee zonen die in een klein koepeltentje wonen. Voordat we met deze mensen op stap gaan om de plek aan te wijzen moeten we eerst thee bij hen drinken. De plek die we hen mogen aanbieden is een stukje van een familietent. Ze blijven echter liever in hun kleine tentje dan in de drukte van de familietent. Een vriend van een van de zoons zegt dat er een plek vrij is in een van de rubholes, dus wij terug naar het infopoint om te vragen of zij die plek mogen hebben. De plek in de rubhole is echter bestemd voor een gezin van minimaal 4 personen, dus hebben deze mensen pech en blijven ze op de lijst staan voor een betere plek. Er volgen nog wat gezinnetjes die we een andere plek mogen aanbieden. Aan het eind van de dag moeten we nog even terug naar het gezin waar we begonnen zijn en mogen we hen wel de plek in de rubhole aanbieden. Met het laten zien van de plek vliegen ze ons om de nek en wordt er een klein feestje gemaakt om de nieuwe woonplaats te vieren.

Zo hebben de woensdag op een fantastische manier afgesloten en zijn de drie eerste dagen van de werkweek voorbij gevlogen .