Tweet deze blogpost

Ondertussen hebben we de eerste 3 werkdagen in het kamp er alweer opzitten en is het  weekend ook al weer ingevlogen. Van iedere werkdag proberen we een verhaal uit het kamp met jullie te delen, zodat jullie een beeld krijgen van wat we in het kamp ongeveer doen, maar vooral de verhalen van de mensen in het kamp te zien krijgen. Het kamp, wat officieel alleen een registratiepunt is en de mensen na maximaal 3 dagen weer weg moeten is uitgegroeid tot een sloppenwijk.

Woensdag was de eerste dag dat we in het kamp de handen uit de mouwen mochten steken. Bij aankomst wordt er het een en ander doorgesproken en de dag begonnen door de shift-coördinator, waarna de taken verdeeld worden en een ieder aan de slag kan. Ons clubje van 4 wordt al snel opgesplitst, waarbij een van de dames moet helpen bij het uitdelen van luiers (dit zal de vaste taak van haar worden, ondersteund door onze 2e dame). Arie en ik krijgen de opdracht om een tent te controleren op leefbaarheid en waar nodig te herstellen. Bij de betreffende tent aangekomen kijken we nieuwsgierig naar binnen hoe de toestand van de tent is en schrikken we van wat we aantreffen. De vloer van de tent ligt bezaaid met kledingstukken, etensresten en vuile luiers. Dat is dus een flinke klus om op te ruimen en weer enigszins leefbaar te maken, in hoeverre een tent met 4 verschillende families in de categorie leefbaar valt. 

Na het afronden van deze opdracht zijn er eerst nog wat kleine klusjes, zoals het uitdelen van tickets voor de dokter. En dan wacht er weer een grotere opdracht; senses, we krijgen een lijst met isoboxen (wooncontainers) met de daarbij behorende namen in handen gedrukt en moeten gaan controleren of de juiste personen wel in de juiste iso wonen. Senses is een van de werkzaamheden die je dicht bij de mensen in het kamp brengt en de kans geeft om hun verhaal te horen en gezellig wat bij hen te drinken, gastvrijheid zijn ze echt niet verleerd. Zo kwamen we uit bij een iso met daarin 6 gezinnen, 5 van deze gezinnen waren Afghaans en moslims en het laatste gezin kwam uit Algerije en was christelijk. Bij dit gezin uit Algerije werden we hartelijk op de thee uitgenodigd. Op een oppervlakte van zo'n 2 bij 2,5m leven zij met 7 personen. Gevlucht omdat het als christen in Algerije niet veilig is, maar op Lesbos blijkt het ook niet veilig te zijn. Zo hadden de 2 jongste zoontjes (nog geen 10 jaar oud) wonden in hun gezicht die door moslims waren veroorzaakt en vroegen de ouders of wij hen niet over konden plaatsen naar een tent (een minder goede plek t.o.v. een iso) tussen Afrikanen i.p.v. tussen de Afghanen, want daar zouden ze veiliger zijn.

De donderdag wisselen de dames elkaar af en begint de rest weer met senses, afgewisseld met housing en rehousing (mensen die nog geen plekje hebben een plek geven of anderen een betere plek geven). Wederom stappen we met onze lijst een iso in. Dit keer woont er aan de ene kant een familie met kleine kinderen en hun oma, terwijl wij in de iso staan komt oma terug. Ze is vel over been en strompelt de trap op om in de iso te komen, een vrouw die bij ons minimaal achter een rollator zou lopen, woont hier zonder hulpmiddelen in afwachting of ze Europa in mogen of niet. Aan de andere kant van de iso woont een man van 60 met zijn vrouw en 4 dochters in de leeftijd van 15 tot 20 jaar. Ook hier krijgen we wat te drinken aangeboden en dan volgt er onder het genot van een bakkie het verhaal van dit gezin. De ouders zijn in Afghanistan geboren, waar er bij de vader een prijs op zijn hoofd kwam te staan, en toen gevlucht naar Iran om daar een nieuw bestaan op te bouwen. In Iran zijn de dochters geboren en was de man weer een bedrijfje begonnen en had hij een groot huis met 2000m2 grond, maar Iran is voor vreemdelingen ook geen veilige plek en waren ze genoodzaakt om verder te vluchten. Nu op Lesbos zijn de zorgen om zijn vrouw en dochters niet minder, want als zij in het donker over straat moeten is de kans zeer groot dat ze verkracht worden. Van een vermogend man is hij nu een man die afhankelijk is van anderen die hem eten en een plekje om te slapen geven.

En dan is het vrijdag, de laatste werkdag voor deze week. Omdat er een aantal new arrivals (nieuwe vluchtelingen) waren aangekomen was er een vrijwilliger nodig in het warehouse om spullen voor te bereiden voor deze mensen, dus gaat Arie naar het warehouse om deze taak invulling te geven. De dames gaan weer in het kamp aan de slag met het uitdelen van luiers en senses. Zelf moet ik samen met een andere vrijwilliger uit gaan zoeken of de mensen die de dag ervoor in een iso zijn geplaatst daar ook echt zitten of dat de andere bewoners hen eruit hebben gegooid. Na een kwartier op de deur bonken en roepen wordt er dan eindelijk open gedaan en blijkt dat de 5 nieuw geplaatste personen er niet hebben geslapen en nergens zijn te bekennen. Na een hoop heen en weer gepraat met de jongens hebben we ze er uiteindelijk van overtuigd dat het niet mogelijk is om maar met 3 personen in de iso te verblijven en we er echt anderen bij zetten en als ze problemen blijven geven zij er uit zullen moeten. Om nog wat extra personen te kunnen plaatsen in de iso komen we tot de deal om er een tripple-bed (bed waar 3 personen boven elkaar kunnen slapen, ipv 2 in een stapelbed zijn dit er dus 3) extra in te zetten, welke wij dus in elkaar moeten zetten. 

Na deze kwestie volgen er nog wat klusjes met bedden die gebouwd of verplaatst moeten worden en komen we weer bij een gezinnetje binnen te zitten met een schrijnend verhaal. Dit gezin uit Afghanistan had in eerste instantie in Afghanistan een goed bestaan. De man had een eigen goedlopende apotheek, totdat de Taliban bij hem medicijnen kwam halen. Nadat ze een aantal keer medicijnen bij hem hadden gehaald vroeg hij wanneer hij het geld kreeg, want hij moest wel zijn gezin zien te onderhouden. Het antwoord was kort, maar krachtig; wij halen die medicijnen om mensen te helpen en als je er nog een keer om vraagt vermoorden we jullie. Ondertussen waren zijn jongste 2 kinderen overleden door gebrek aan medische zorg. De enige uitkomst die hen voor ogen lag was het land te verlaten en te vluchten naar Iran (zowel in Afghanistan als Iran wordt Perzisch gesproken), wat voor veel Afghanen de makkelijkere stap dan ergens anders naartoe te vluchten. Iran bleek echter ook voor hen geen veilige plek te zijn, dus zat er weinig anders op dan verder te vluchten via Turkije naar Europa. Na even met elkaar in gesprek te zijn geeft zijn vrouw hun 2e kind aan hem, een meisje van ondertussen 4 jaar en dan verteld hij ook het verhaal van zijn dochtertje. Op jonge leeftijd kreeg ze kokend water over haar hand, waardoor ze op het IC kwam te liggen. Deze kleine meid heeft wel 24 dagen in het ziekenhuis gelegen, wat omgerekend ongeveer €500,- per dag koste en door de ouders betaald moest worden. Dan blijkt dat het meisje in het ziekenhuis een infectie heeft gekregen wat haar hersenen en spieren heeft aangetast. Op de foto, die genomen was net voor het ongeluk gebeurde, die de vader laat zien zit het meisje zelfstandig zit en lacht vrolijk. Door de aantasting van de hersenen en de spieren kan het meisje niet meer zelfstandig zitten, kan ze niet praten en wordt er geen spierweefsel opgebouwd. Door de infectie is ze dus zwaar gehandicapt geworden. 

Iedere dag krijgen we verhalen van de mensen in het kamp te horen, die ons iets extra van de schrijnende situatie laten zien waar zij in verkeren. Het laat ons iets zien van het onrecht in de landen waar ze vandaan komen en tegelijkertijd zien we hoe deze mensen zich er in deze afschuwelijke en onmenselijke omstandigheden zo goed mogelijk doorheen proberen te slaan met de hoop op een nieuwe en betere toekomst. Wat zou jij doen als je bestaan wegvalt en je met de dood wordt bedreigd?

Behalve dat we in het kamp aan het werk zijn hebben we het weekend vrij om tijd voor onszelf te hebben en alle indrukken en verhalen een plekje te geven. En waar is het rustiger als in de schepping zelf? Zaterdag zijn we er daarom met elkaar op uitgegaan naar een van de hoogste bergen van het eiland, de Olympos met zijn 968m, en de omliggende bossen. Wat is het heerlijk om zo zorg en nood uit het kamp even te parkeren en zo even op te laden.