het gemis
Geplaatst op 25 maart 2018 om 14:31 uur
De eerste maand zit er ondertussen op, het is fijn hier maar het gemis is erg groot.
We beginnen onze draai meer te vinden in het weeshuis, maar echt alles moet vanuit ons komen en er word geen waardering geuit. Zo zijn we bv begonnen aan dossiers te schrijven, we merkte al heel snel op dat er eigenlijk geen dossiers zijn, en alles wat er wel is ligt in een chaos door elkaar heen in een grote boodschappen tas.
Een interessante opdracht voor ons dus. We hebben een mooi format gemaakt, de directrice verteld de verhalen van de kinderen en wij verwerken dit. Zo horen we de volledige en soms schokkende achtergronden van de kinderen en laten we hopelijk iets moois en blijvends achter. Het is erg fijn om hiermee bezig te zijn, zo leren we veel meer van de kinderen en herkennen we veel gedrag.
Ook zijn we begonnen met spelletjes te spelen. We vonden het moeilijk omdat we niet goed wisten hoe we moesten beginnen en hoe de kinderen mee zouden doen. Maar de eerste keer was meteen al een succes, de kinderen doen erg leuk mee, luisteren heel goed naar onze uitleg en onze opdrachten en komen zelf ook met ideeën.
We lopen momenteel over van ideeën wat we graag met de kinderen willen doen, aangezien ze zo leuk mee doen en het zo leuk vinden.
Het is wel fijn dat we van de directrice en de begeleiders overal mee naartoe mogen en overal bij mogen zijn. Zo mocht ik al een keer mee naar het gemeentehuis voor de verhuizing van 2 kinderen en mocht ik afgelopen week mee naar het ziekenhuis. Naar het ziekenhuis gaan was een hele ervaring, het was met een jong meisje (5 jaar) wat een hele grote blaar op haar duim had, mogelijk van vuur. Hiervoor moest ze naar een chirurg, ze was eerst bij de huisarts geweest maar werd doorverwezen.
In Nederland zou dat al niet zo zijn.. maar hier kom je dus veel makkelijker in het ziekenhuis terecht. We kwamen een kamertje binnen waar 3 zusters waren en een vrouwelijke chirurg, ik dacht woow.. zo veel personeel maar later begreep ik het beter.
De duim van het meisje werd bekeken en het plan werd gemaakt. De duim werd ontsmet, de blaar werd kapot gemaakt en al het vocht en viezigheid werd eruit gedrukt, er werd een verkoelend zalfje op gedaan en het werd verbonden.
Dit zou thuis dus ook kunnen ;)
Maar alle 4 de vrouwen moesten eraan te pas komen, aangezien er geen rekening gehouden werd met het meisje, ze raakte totaal in paniek, ze schreeuwde en schold heel de boel bij elkaar, ze probeerde zo veel mogelijk mensen te schoppen, slaan, wegduwen en bijten. Maar ze had natuurlijk geen schijn van kans tegen 4 volwassen vrouwen, waarschijnlijk wel een trauma aan het ziekenhuis nu.
Ik ben al een aantal keren hier uit geweest, maar dat is ook totaaaaal anders al in Nederland. Het begint hier nog veel later als in Nederland, hier vertrekken we vaak pas rond 1 uur naar de club. Het gaat dan natuurlijk wel door tot de vroege ochtenduurtjes. En het is super raar maar wel heel erg leuk dat er best veel bekende muziek voor ons voorbij komt, het top punt was wel Guus Meeuwis.
Gisteren zijn we naar Colakreek gereden om daar de hele dag een beetje te chillen bij het water. Colakreek is een recreatiepark in de buurt van het vliegveld, wel een stuk rijden vanuit Paramaribo dus. Het is een erg mooie plek wat heel erg goed bijgehouden word en erg schoon is. Het hoort erg druk bezocht en populair te zijn, maar wij zijn er bijna de hele dag alleen geweest, lekker rustig.
Het zwemmen was erg raar, het is donkerbruin kreekwater dat lijkt op cola, wel veilig overigens, maar het zag er erg raar uit als je in het water zat.
We hebben daar een BBQ gehuurd en hebben lekker gegeten.
Dit was een van de eerste keer dat ik kon genieten van de omgeving, want Paramaribo ben ik nu wel op uitgekeken.
De komende weken ga ik veel trips boeken en hoop ik dat de tijd voorbij gaat vliegen.
Tot snel!
Liefs Fleur
( foto's: https://photos.app.goo.gl/8AwFmdhSKSpsQcQ72 )
Reacties
|
Karin |
|
veroniek |
Volg Mijn Reis © 2025. Alle rechten voorbehouden.
Algemene Voorwaarden | Linkpartners | Contact