De reis naar Kathmandu, Nepal
Geplaatst op 22 februari 2019 om 13:27 uur
De dag begon al vroeg. Om kwart voor 6 uit bed, klaarmaken voor de reis. Om 7 uur halen Johannes en ik eerst Karin en Marco op, en met zijn vieren rijden we naar Schiphol. Daar wacht ons een heel avontuur. Mijn vlucht, eerst naar Istanbul, is om 12.10 uur. Karin vliegt om 18.05 uur. Aan de incheckbalie vraag ik of Karin omgezet kan worden naar mijn vlucht. Dit moesten we aan de balie van Turkish Airlines regelen. Uiteindelijk blijkt dat ik met de vlucht van Karin meekan. Joepie! Na 6 keer op en neer gelopen te hebben van de incheckbalie naar de balie van Turkish Airlines is het gelukt: we zitten bij elkaar in het vliegtuig en ook nog eens aardig dicht bij elkaar in de buurt. Nu we allebei nog lang moeten wachten eer onze vlucht vertrekt, drinken we nog maar een laatste bakkie met onze mannen. Na het afscheid gaan Karin en ik even lekker ergens zitten op Schiphol om de tijd te doden. Met dat we in de lift stappen, zie ik in de hoek van de lift een stapel bankbiljetten liggen. EUR 250,-!! We dachten gelijk: ‘Dat wordt een goedkoop tripje’! Maar het geld voelde heel apart aan, en ik had gelijk de gedachte dat het wel eens vals geld zou kunnen zijn. En daarnaast had ik ook nog eens het gevoel van eerlijkheid duurt het langst. Dus ben ik op zoek gegaan naar de marechaussee, en al snel kwam ik 6 man sterk tegen. Ik heb hen het geld overhandigd en aangegeven dat ik dacht dat het vals geld was. Dat bleek ook zo te zijn ;). Ze boden me gelijk een baan aan, want iemand die zo snel ziet dat het vals is wilden ze wel bij het team hebben. Hahaha! Ik voelde me in ieder geval een stuk beter zonder dat geld in mijn zak. Nadat we ingecheckt waren, dat kon al op tijd, begon het lange wachten. Na een poos bleek dat het op Istanbul erg slecht weer was (mist) waardoor er weinig tot geen vliegtuigen konden landen en opstijgen. Vertraging dus. Uiteindelijk vertrokken we bijna 3 uur later dan gepland. We zouden hierdoor onze aansluiting naar Kathmandu sowieso missen, maar waarschijnlijk zou die vlucht ook vertraging hebben. Op hoop van zegen dan maar! En inderdaad, eenmaal in Istanbul aangekomen bleek dat onze vlucht ook minstens 2 uur vertraagd was. De vlucht was lang, en van slapen kwam niet heel veel. Karin kon wel aardig slapen, maar ik vind het altijd moeilijk om in vliegtuigen te slapen. Ik heb dan ook een gezellig praatje gehouden met een Nepalese buurman, die nu in Houston woont en ook op weg was naar zijn vaderland voor een jaarlijks bezoek. Op een gegeven moment tikte hij me aan en wees naar buiten. Daar, hoog boven de wolken uit, torende het magische Himalaya-gebergte. Wat fantastisch gaaf om te zien! Ik zei tegen hem: ‘You are home again’, en ik werd er zelf emotioneel van. Wat prachtig om te zien, en ik kon me zijn gevoel van thuiskomen helemaal voorstellen. En toen begon de daling en uiteindelijk de landing. Daar had ik me toch een heel andere voorstelling van gemaakt. We kwamen in ettelijke luchtzakken terecht, en het vliegtuig ging van links naar rechts. Mijn maag keerde zich een aantal keren om. Inmiddels ben ik al wel wat gewend, maar dit vond ik niet heel erg grappig. Karin naast me stond doodsangsten uit en riep naar me: ‘Is het al voorbij’? Ik probeerde mijn eigen angst opzij te zetten en geruststellend zei ik tegen haar dat we er bijna waren. Ik vroeg aan de Nepalees aan de andere kant naast me of het altijd zo ging. Hij antwoordde hier positief op, maar gaf ook aan dat het nu veel heftiger was dan normaal. Je begrijpt het: ik heb tegen Karin alleen maar gezegd dat dit heel normaal was. Het eerste dat Karin en ik deden toen de kist eindelijk aan de grond stond was heel enthousiast klappen voor de piloot! Hij had ons veilig aan de grond gezet en daar waren we hem dankbaar voor. Eenmaal buiten het vliegtuig voelde ik me gelijk thuis. De warmte, de geuren, de kleuren, alles voelde direct weer goed. Heel bijzonder om hier te mogen zijn en alles te mogen ervaren. Natuurlijk moest alleen mijn bagage weer eens extra door de scan. Ik vraag me toch af wat voor crimineels ik uitstraal, want ik word er altijd uitgepikt. We werden opgehaald met een busje en naar een hotel in Boudha, een soort wijk van Kathmandu vervoerd. Hier verblijven we een paar dagen.We werden onthaald met een witte sjaal en een heerlijk warm limoendrankje in de tuin. Daarna konden we ons lekker opfrissen op de kamer, waarna Karin en ik richting de Stupa zijn gelopen. Heerlijk om hier door de straatjes te slenteren en alles in je op te nemen. De mensen, de geuren, alle prachtige kleuren, de veelzijdigheid aan spullen, de straathonden en de mooie gebouwen her en der. Het voelt veilig en vertrouwd. Voordat we lekker gingen dineren hebben we onszelf eerst getrakteerd op een massage. Dat was een heel bijzondere ervaring. De massage werd gedaan door blinde vrouwen, en het bedrijf heet dan ook heel toepasselijk Seeing Hands. Het was een heerlijke massage om alle vermoeidheid van ons af te laten glijden, maar tegelijkertijd werd je ook met stevige hand aangepakt. Een aantal keren heb ik echt aangegeven dat ze ‘less pressure’ moest uitoefenen, want ik weet zeker dat ze me anders door de tafel had gedrukt ;-). Enigszins verfrist, maar ook een beetje beurs hebben we onze weg naar de Stupa vervolgd, en toen stonden we oog in oog met dit prachtige monument. Het was inmiddels al donker, maar nog steeds had het een enorme uitstraling. Heel bijzonder om te zien! Alle mensen lopen rondjes om de Stupa, met de klok mee. Monniken, kinderen, volwassenen, en hier en daar een toerist. Eenmaal daar hebben we een restaurant opgezocht, met uitzicht op de Stupa en heerlijk vegetarisch Nepalees eten. Genieten met een hoofdletter G! Daarna ging de lamp echt uit en zijn we ons klaar gaan maken voor een rustige en vooral lange nacht. Zalig!
Reacties
|
Daphne |
Volg Mijn Reis © 2025. Alle rechten voorbehouden.
Algemene Voorwaarden | Linkpartners | Contact