Enorm zware beklimming naar het viewpoint
Geplaatst op 22 december 2018 om 16:01 uur
Hey vriendjes, Nadat we gisteren ontzettend lekker gegeten hadden, werden we rond een uur of 8 weer zelf wakker door het zonnetje. We hadden besloten dat we vandaag een wandeling gingen maken naar een uitkijkpunt. We besloten een stevig ontbijt aan te schaffen. Deze keer waren er in het hotel pannenkoeken als ontbijt en deze waren een succes! Blijkbaar was het een wandeling van twee uur klimmen naar het punt en dan nog eens twee uur terug. Ik dacht dat de wandeling in totaal maar twee uur was. Haha totaal verkeerd ingeschat, alle geluk wist Nate me dit op voorhand te vertellen. Ik vertrok met mijn sandalen en mijn kleedje aan wat dus achteraf bekeken ook de slechtste keuze was die ik kon maken. We moesten een half uurtje met de brommer rijden naar het vertrekpunt van de wandeling. Daar aangekomen moest je een lijst invullen met naam, telefoon nummer, tijdstip van vertrek. We moesten ook een telefoon nummer opslaan in de gsm voor als we onderweg iets tegen kwamen ofzo. Nadat we ons hadden aangemeld wenste een Belgische vrouw ons veel succes op de tocht naar boven. We begonnen erg positief ingesteld aan de tocht, wij zijn nog jong, we kunnen dat. We staken bij de start nog snel een ouder koppel voorbij. Na tien minuten hadden we al door dat we de tocht onderschat hadden. Je moest tussen de wortels van de bomen naar boven klimmen, of een stuk klimmen waar allemaal losliggende rotsblokken lagen. In ieder geval de tocht was gewoon enorm zwaar. Wij merkten dat onze conditie verschrikkelijk slecht was of is! Onderweg moesten we een aantal keren stoppen om even op adem te komen. Als je al onderweg kon stoppen aangezien de stukken soms zo omhoog gingen. Op een gegeven moment stonden we even te bekomen terwijl het Belgisch koppel ons passeerde. We deden even een babbeltje met hen, ze staken ons voorbij en gingen verder. Tijdens het klimmen naar boven kwamen wij ze weer tegen omdat ze achter een varaan aan het wandelen waren. Die liep voor hen op het pad. Nate heeft er wat foto’s van gemaakt. Na een dik uur wandelen kwamen we Hollanders tegen die al aan de afdaling bezig waren, we vroegen of we al in de helft waren. We keken er zo hard tegen op om nog verder te wandelen. Maar we bleven stappen en klimmen. Ik denk dat we zeker nog 45 minuten tot een uur hebben moeten klimmen nadat we die Hollanders waren tegen gekomen. Ze hadden ons gezegd dat het laatste stuk nog wel een zwaar stuk ging zijn. Elke keer dat we dus een zwaar stukje omhoog gingen dachten we dat dat het laatste ging zijn. Wat een teleurstelling want die weg bleef maar duren. Op een gegeven moment was er geen pad meer zichtbaar, alleen nog maar rotsen om te beklimmen. Ik dacht echt dat ik dat niet ging kunnen. Maar mits hulp van Nate is het toch gelukt. Mijn tocht naar boven was zeer elegant denk ik in mijn kleedje haha. Ik ben er zeker van dat iedereen onderweg dacht, wat hebt gy aan! Mijn kleed is nu wel voor weg te gooien denk ik. Het ziet helemaal zwart van mij tegen rotsen te duwen en op te trekken, mijn handtas gaf weer zwart af op mijn kleed. (Door het zweten, jakkes) Qua vochtigheidsgraad is dat hier echt zo vochtig. Wij zweten hier nog al wat af! Liters zweet hahaha eiiii! Na dan het laatste stukje enorm hard te moeten klimmen op rotsen kwamen we bij een eerste uitzicht. We waren wat teleurgesteld want we hadden die bekende foto gezien waarbij iemand op het puntje van de rots zat. Die foto wilde we absoluut ook maken, daarvoor hadden we dus zo hard gezweet. En wij wisten niet van waar dan de foto genomen moest worden. Alle geluk wisten de Belgen ons te vertellen dat dat nog een beetje verder stappen was. Alle geluk maar 20 meter. Er stond een rij aan te schuiven om die foto’s te gaan maken. Ik ging eerst, Nate trok dan van verder de foto. Omg ik had zoveel bang. Alle geluk hing er een touw waar ik me aan kon vast houden. Zo kon ik langzaam aan dichter en dichter naar de rand gaan. Ik durfde wel niet zoals Nate op het randje te gaan zitten. Na mij was Nate aan de beurt. Terwijl ik stond te wachten om van Nate een foto te maken, was ik met de Belgische man aan het praten. Dan was zijn vrouw aan de beurt om een fotoshoot te doen, nadien volgde Nate. Ik had al bang om die foto’s te trekken haha. En dan zie ik daar Nate op dat puntje gaan zitten. Ik verklaarde hem zot. Na onze fotoshoots was het tijd om even van de tocht te bekomen. We hadden zakjes noten bij en nog maar weinig water. We hadden al 1,5l water gedronken in de heenweg. Ahja, even een weetje! Blijkbaar zijn er Thaise mensen die jaarlijks een wedstrijd houden om ter snelste naar boven. En het record zou op 25 minuten liggen. Wij geloven er niks van!!!! Het Belgische koppel kwam voorbij tijdens onze pauze en we babbelden er een lange tijd mee. Ze vertrokken sneller als ons naar beneden, een paar minuten later vertrokken wij. Onderweg waren die mensen ineens achter ons. We snapten er niets van. Maar ze waren nog een ander padje ingedraaid om eens te gaan kijken. Er was blijkbaar niets te zien. Vanaf toen zijn we heel de tijd samen verder naar beneden gewandeld. Onderweg enorm veel gepraat waardoor de terug weg veel sneller ging. Opeens gilde ik alles bij elkaar. Er had een beest over mijn teen gelopen en ik zag iets bewegen maar het ging zo snel dat ik het niet heb kunnen zien. De Belgische man liep achter mij en had het ook niet kunnen zien. Hij zag het ook maar heel snel voorbij komen. Dat was echt weer te typisch dat dat bij mij moest gebeuren. Ondertussen had ik ook al blaren op mijn voeten door mijn sandalen. Er hing zand aan mijn voeten waardoor dat begon te schuren. Pijnlijk maar we moesten nog een lange tocht dalen dus ik moest niet zagen. We kwamen onderweg terug een grote varaan tegen die op een boom aan het klimmen was, ook stapte ik bijna op een iets grotere salamander. Ik had dat niet gezien maar Nate wel. Hij zei dat dat beest mij anders echt had gebeten. Fieuw! Alle geluk was het er net over. Tijdens het dalen zag ik opeens links van me een dunne slang, ik riep meteen naar Nate omdat hij zo graag een slang in het echt wilde zien. Hij was dolgelukkig en maakte er meteen een filmpje van. Beneden aangekomen voelde het alsof ik de ten Miles gelopen had. Mijn benen deden zoveel pijn! Btw deze tocht was nog geen 8km in totaal. We dronken nog een frisdrank met het Belgische koppel en namen afscheid. Het waren mensen van tussen de 35-45jaar. We kunnen hun leeftijd echt niet gokken. Maar zulke lieve mensen! Het klikte echt meteen. Het waren ook Antwerpenaren trouwens. En de vrouw werkte ook als verpleegkundige. Na het drankje moesten we ons even aanmelden zodat ze wisten dat we veilig terug beneden waren geraakt. Je kon dan ook een tip in de doos stoppen voor de wandeling. Dat deden we dan maar. Nadien reden we terug met de scooter naar het hotel, ongeveer een half uurtje. Onderweg kwamen we een ongeval tegen met een brommer. Aangekomen bij het hotel ging ik meteen in de douche. Ik denk dat ik een half uur onder de kraan heb gestaan. Mijn benen en voeten waren zo vuil! Na wat te rusten kregen we heel veel honger. We hadden deze middag niet gegeten en door zoveel energie te verbruiken werd Nate er niet lekker van. Hij wilde zo snel mogelijk iets eten dus gingen we het eerste beste restaurant binnen. Nate bestelde kippensates en ik lookbroodjes. Maar ik had echt al dagen zin in spaghetti, en ik had een restaurant het spaghetti house op TripAdvisor gevonden. Ik wou heel graag daar naartoe maar ik wist het niet zijn. Na ons voorgerecht zijn we toch maar naar daar gereden. Nate koos carbonara en ik bolognaise. Het was enorm lekker! Nate zijn keuze was wel de beste!
Reacties
|
Veva |
Volg Mijn Reis © 2024. Alle rechten voorbehouden.
Algemene Voorwaarden | Linkpartners | Contact