Met m'n squad op een quad
Geplaatst op 14 maart 2018 om 00:29 uur
FAWAKA MIJN SCHATJES?! Hoe is het daar in Nederland? Al iets warmer dan afgelopen weken? Hier wordt het warmer en zonniger! Kan niet beter. Ik zal jullie maar weer eens proberen te vermaken met mijn o-zo-leuke verhalen.
Vorige week was ongelofelijk snel gegaan. Maandag t/m donderdag stage is echt prima te doen! Voordat je het weet is het alweer weekend. Ik weet niet of jullie het interessant vinden, maar ik zal is iets meer over mijn stage gaan vertellen. Want daar draait het uiteindelijk om hé!
’s Morgens stap ik op de fiets en elke keer denk ik weer; waarom ga je in godsnaam met 30 graden in een lange broek met een rugtas om vol papieren, een laptop en een 1,5 liter fles water TWINTIG MINUTEN op de fiets en niet gewoon met de taxi? Nou dat zal ik je vertellen. Ten eerste, ik ben niet de dunste, dus een beetje beweging op een dag is zeker niet verkeerd. En ten tweede, je denkt dat het goedkoop is maar als je alles bij elkaar optelt ben je ongeveer 350 euro kwijt. En daar kun je ook gewoon 3 leuke tripjes van doen!
Zoals ik geloof ik al eerder in mijn blog verteld heb, loop ik stage bij Stichting kindertehuis Tamara. Kindertehuis Tamara is een crisisopvang. Dit houdt in dat de kinderen hier niet kunnen blijven wonen, maar dat ze worden opgevangen in noodsituaties en dat er vanuit daar wordt gekeken naar mogelijkheden. Momenteel zitten er 25 kinderen tussen de 4 en 13 jaar. Bij een crisissituatie kun je denken aan kinderen die worden mishandeld, verwaarloosd of misbruikt thuis. Elke dag verbaas ik me over de verhalen en casussen die ik te horen krijg. Wauw. Sommige dingen heb ik echt geen woorden voor.
Maandags en woensdags loop ik mee met het maatschappelijke team van het kindertehuis en dinsdags en donderdags loop ik mee als groepsleidster. Als groepsleidster ben ik echt met de kinderen. Ik begeleid ze in hun dagroutine en help ze met de dagelijkse dingen. Daarnaast ben ik mentor, voer ik gesprekjes en ga ik activiteiten organiseren met/voor de kids. Als maatschappelijk werkster doe ik van alles vóór de kinderen. Contact onderhouden met instanties, omgeving, dossiers aanpassen, afspraken maken, verslagen schrijven noem maar op. Heel veel meer kan ik er niet over kwijt. Alles wat daar speelt, blijft daar en kan ik natuurlijk niet aan de hele wereld gaan vertellen. Wel kan ik praten over mijn gevoel en hoe ik het daar ervaar. En jup, ik zit zeker op mijn plek.
Eenmaal donderdagavond gingen alle remmen natuurlijk weer los en we dachten dat het wel een goed idee was om ons op te geven voor een bierpongtoernooi. Geloof het of niet, maar het leek ons echt een goed idee. Aangekomen bij het toernooi begon de spanning toch een beetje toe te slaan en besloten we om 1 team te vormen zodat iedereen maar een half toernooi hoefde te spelen. Maar helaas was het wedstrijdschema al gemaakt en moesten we er toch aan geloven. De eerste ronde ging prima, wij wonnen en ik was blij. De tweede wedstrijd ging iets minder goed. We moesten tegen de barjongen die dit waarschijnlijk als íets vaker had gedaan dan wij. Verloren, fuck. Nu maar hopen dat we eruit liggen, anders hou ik het niet vol vanavond. Maar nee joh, er werd even doodleuk omgeroepen dat we nog maar op de helft waren. Alweer sloeg de paniek toe en ik stond op het punt om te zeggen dat ik ermee stopte. MAAR TOEN kwam mijn redding. Het toernooi duurde erg lang en de party bus richting Havana Lounge stond al klaar om te vertrekken. Ik sprong bijna een gat in de lucht toen ik hoorde dat de andere helft van het toernooi morgen werd afgemaakt (en dan ben ik er toch niet). Dus hup in de partybus!
Een partybus klinkt heel cool leuk en gezellig maar kolere zeg. Ik weet niet of jullie weten hoe de wegen in Suriname zijn aangelegd, maar ik kan je verzekeren dat het niet prettig is als je een beetje autoziek bent. Je moest je vasthouden om niet om te kukelen. Uiteindelijk had ik zeker geen spijt van deze rit, want toen we over een bizar grote rivier voeren waarbij we van bovenaf half Paramaribo verlicht konden zien, had ik even een momentje nodig om te beseffen hoe mooi dit was. Na nog een paar dansjes en drankjes te hebben gedaan, was het weer tijd om naar huis toe te gaan. Was geslaagd.
Vrijdag en zaterdag hadden we lekker de tijd om bij te komen van de zwaaaaare week en besloten we ons te focussen op het zwembad, de zon en de winkels. Ik had zin om effe lekker te shoppen. Uiteindelijk was het hartstikke warm en waren we er na 3 winkels alweer klaar mee, dus hebben we maar weer een enkeltje naar het zwembad gepakt. Oepz.
Zondag was het dan zover, hier had ik de hele week al naar uitgekeken. Op naar Parabello om m’n adrenaline een beetje op te krikken. En yes, we gingen gelijk van start met ziplinen. Voor diegene die niet weet wat dit is; je wordt in een tuigje gehesen, gaat aan een kabel hangen en riskeert je leven door over een achterlijk grote rivier vol met krokodillen te slingeren als een aap. Nee grap beetje overdreven. Ik heb geen krokodil gezien maar ik weet dat ze er wel zijn. CREEPY. Na een paar kabels gehad te hebben vroeg onze gids of we het ook leuk vonden om een keer op de kop te gaan hangen. Ja waarom niet dachten wij, even leip doen voor de foto. Dus ik ga gewoon even super stoer op de kop hangen boven die rivier met mijn handen los en hoofd omlaag en wat denk je? Ik krijg mijn rem (een soort handschoen die je op de kabel moest zetten) er niet meer op. Met volle vaart knal ik tegen de afgrond, terwijl de gids mij nog probeerde te redden. Maar daar was natuurlijk geen beginnen aan. Gelukkig ben ik een stoere meid en had ik geen pijn. Ik moet er wel even bij vertellen, in Nederland en de meeste andere landen heb je gewoon van die halve matrassen om de bomen geknoopt voor als je ertegenaan knalt, maar hier niet. Daar zijn ze hier te cool voor.
Na het eten werd ik een klein beetje zenuwachtig. Want zoals jullie in de titel al gelezen hebben, heb ik quad gereden. Toen ik mijn helm opzette en dat monster van een apparaat zag staan moest ik mezelf even geruststellen. Komt goed Eline, je gaat vast niet dood. En wat heb ik je gezegd, ik zit hier gewoon doodleuk een blog te typen zonder een of andere hersenbeschadiging. In het begin was ik erg voorzichtig, een beetje spelen met het gas en de rem zodat ik dat ding een beetje onder controle had.
Na 10 minuten op het eerste zandpad had ik m’n hele bek en ogen al vol zand en vroeg ik me af of ik dit nog 2 uur ging volhouden. Onderweg kwamen we nog een kleine bosbrand tegen en vroeg me af of heel Suriname straks af zou fikken, maar dat viel gelukkig allemaal mee. Toen ik dacht dat we alles al gezien hadden, gingen we nog een stapje verder. Door de jungle. Stel je even voor dat je als klein meisje in zo’n maisveld staat en jezelf door dat maisveld heen plundert. Dit dus, maar dan met een quad door de jungle. ‘How een boomstam op de grond’ ‘KIJK UIT VOOR JE HOOFD’ ‘remmeeeennnnnn’ ‘Zie die fucking vogelspin’. Ja een vogelspin, zo’n ding wat je altijd alleen op foto’s en tv ziet kwam even hallo zeggen. Ohja en we werden verwelkomd door een wespennest. En die was gevaarlijk volgens onze gids. Dus moesten we een blad van een boom dubbelvouwen en in onze mond stoppen om de westen tegen te gaan???? Als een stel debielen scheurden we langs dat wespennest om maar niet achternagezeten te worden. Ik denk dat ze ons gewoon hebben geprankt met dat blad. Maarja dan hebben ze vast lol gehad.
We zijn op vet mooie plekken geweest. Ik heb mijn ogen uitgekeken. In hoeverre ik nog kon zien. Af en toe had ik het gevoel dat we op oorlogspad waren. Zes van die quads achter elkaar aan door de modder en de jungle. Op de lange zandpaden konden we iets harder. Voor mijn gevoel ging ik echt als een Max Verstappen op dat ding, maar op de filmpjes zag het er iets rustiger uit. Lachwekkend om te zien dat we dachten dat we superhard gingen maar in de praktijk waren we gewoon een stel losers. Al moet ik wel even bekennen. Ik heb de 51 km per uur gehaald terwijl we max. 35 mochten. Ik voelde me wel echt even een badgirl.
Al met al was het een super super super coole dag! Man wat heb ik genoten. Ik dacht zelfs even dat ik bruin was geworden, maar toen ik ’s avonds onder de douche stond, spoelde dat er gewoon met 51 km per uur weer af…
Ik ga nog even lekker nadromen over deze bijzondere dag en wens iedereen een hele fijne nacht. Wat ben ik toch lief hé!
Luchtkusjes,
Eline
Reacties
|
kamagra gold 100mg |
|
Lauret |
Volg Mijn Reis © 2020. Alle rechten voorbehouden.
Algemene Voorwaarden | Linkpartners | Contact