2e reisverslag: Slag bij Agosta.

Geplaatst op 14 november 2019 om 18:44 uur

---

---

22 april 1676...
De Hollandse oorlog, het duurt eindeloos. Soms heb ik het gevoel dat ik in deze oorlog zal vechten tot mijn dood. Wie weet hoelang dat nog duurt? Ik probeer me er geen zorgen over te maken, maar het verbaasd me toch iedere keer weer hoeveel doden er vallen tijdens een zeeslag. Ooit zal ik daar één van zijn. Het wind waaide door mijn haren, terwijl ik diep in mijn gedachten wegzonk. Wie weet wie het volgende slachtoffer zal zijn? Zal het die jonge zijn die hier net langs liep? Is het misschien iemand die ik niet ken. Ik riep mezelf weer op aarde, er zullen veel slachtoffers komen en als ik niet goed oplet, word ik één van hen. De Franse vloot bestaat uit 42 schepen. Onze vloot bestaat maar uit 32 schepen waaronder 10 Spaanse, met als commandant luitenant-admiraal-generaal Michiel de Ruyter. Wat een man, die Michiel. Hij is stiekem toch wel een voorbeeld voor iedereen die onder hem staat. Ik schrok uit mijn gedachten toen ik iedereen massaal hoorde roepen dat de schepen gesignaleerd waren. Ik begon alles en iedereen op zijn plaatsen te schreeuwen, de slag kon beginnen. Die Fransen hadden nog eens kanonnen, verdomme wat een machines. Zo veel doden en gewonden, er leken per seconde steeds meer lijken de grond te raken, wat waarschijnlijk ook waar is. We bleven laden en vuren, we waren aan het verliezen. We waren echt aan het verliezen. Op dit soort momenten voel ik me altijd zo machteloos, ik kan niets doen om ons te laten winnen. Ik kan niets doen om ervoor te zorgen dan er minder doden vallen, ik kan gewoon niets doen. Ik schreeuwde mijn longen uit mijn lijf terwijl ik over het dek liep. Soms bedenk ik hoe nutteloos dat eigenlijk is. Ik durf te wedden dat niemand me verstaat in deze chaos, maar het is mijn plicht, ik doe wat ik moet doen. Totdat er iets gebeurde, iets wat ik in de verste verte van mijn gedachten niet zag aankomen. 'Michiel!'. 'Het is Michiel!', dat is het enige wat ik kon uitmaken van deze chaos. Was het wat ik dacht dat het was? Hoogstwaarschijnlijk wel, want de slag stopte abrupt.  De Franse admiraal Abraham Duquesne trok zijn vloot terug uit respect. Het is waar, Michiel is zwaar gewond geraakt en omgekomen. Ik kan het nog steeds niet geloven. Dit was de angst die ik tijdens iedere zeeslag gevoeld had, en nu was het werkelijkheid geworden. Een belangrijke zeeheld is omgekomen in een zeeslag. En niet zomaar een belangrijke zeeheld, het is Michiel de Ruiter. Iemand die voor iedereen een voorbeeld is. Of moet ik zeggen was... Wat een verschrikking, ik zou me niet durven voor te stellen hoe zijn familie hierop zal reageren. We keerden terug en alle obstakels die er mogelijk konden zijn werden uit respect verwijderd. De dood van Michiel de Ruiter heeft 1 voordeel gehad, hoe erg ik me ook schaam om dit te denken, door de dood van Michiel is de slag onbeslist geëindigd. Ik weet zeker dat als hij niet was omgekomen we hadden verloren. En ik weet zeker dat in de uren dat de zeeslag nog zou duren, er veel meer doden en gewonden zouden vallen. En ik had het al gezegd:' Wat een man, die Michiel.' Zelfs als hij dood is redt hij levens... Misschien heeft hij mijn leven ook gered. Nog een reden om hem eeuwig respect te geven, ook nu hij dood is.


https://nl.wikipedia.org/wiki/Slag_bij_Agosta
https://nl.wikipedia.org/wiki/Gilles_Schey
Voornamelijk de eerste site heb ik gebruikt. 

---

---

Reacties

Er zijn nog geen reacties geplaatst.