Tweet deze blogpost

8 januari 1676..
De Hollandse oorlog. Het is al tijden bezig en ik ga van slag naar slag met verschillende schepen, dit keer tegen Frankrijk. 19 Nederlandse schepen en 1 Spaanse, onder leiding van luitenant-admiraal-generaal Michiel de Ruyter. 
We vaarden op de middellandse-zee, toen de schepen in de verte gesignaleerd werden. De Franse schepen zijn groter, met meer wapens en middelen. Ze hebben een groter vloot. De Fransen waren in het voordeel. Ze vielen aan toen zij de ideale wind hadden. 
Blijven laden en vuren totdat de tegenstander terugtrekt, dat was het bevel. Dat was wat we deden. Het leek niet te werken, om me heen vielen en doden en gewonden. Ledematen vlogen in het rond en steeds meer lichamen raakten de grond. De Fransen hebben de strategie bestudeerd bij vorige slagen, ze waren goed voorbereid. Het leek kansloos. Ik als kapitein van het schip had verantwoordelijkheden. Ik moet moedig zijn, geen zwakte tonen aan de matrozen en zorgen dat ze gehoorzamen. Na uren laden en vuren ging het fout, alles wat ik riep werd te laat uitgevoerd. Ik dacht dat het kwam doordat een derde van de bemanning op de grond lag, maar er was duidelijk iets anders aan de hand. Terwijl stukken van het schip langs me vlogen en de lichamen op de grond steeds toenamen begon ik me zorgen te maken, wat als het echt goed mis was? Het leek erop dat de Fransen terugtrokken, maar ik had niet genoeg tijd, mijn aandacht werd gegrepen door iets wat geroepen werd. Meerdere malen, in angst. Het was niet het soort angst wat er gewoonlijk op het schip heerst, die angst ken ik door en door. Dat is de angst waaraan ik gewend ben geraakt, ik heb het kunnen bedwingen. Dat is de angst van een vraag die iedereen zichzelf stiekem vraagt, ''Kom ik ooit nog thuis? Overleef ik dit?''. Maar dit is anders, ik voel het. Terwijl ik probeerde te verstaan wat er allemaal geroepen wordt, zie ik wat er aan de hand is. Het schip zinkt. We hebben nu wel 1 voordeel, we worden beschouwd als uitgeschakeld en worden niet meer beschoten. Ik vervloek Willem III omdat hij niet geluisterd heeft naar Michiel toen hij hem vertelde dat de schepen in slechte staat verkeerde. Angst, angst en paniek gingen vooral door me heen. Is dit mijn laatste slag? Ga ik dood? Nee, het kan niet. Dit kan mijn laatste slag niet zijn. Ik ga niet dood, niet nu, niet op deze manier. Hulpsignalen werden uitgezonden, maar het leek te laat te zijn. Even overwoog ik op te geven, maar dat zou een schande zijn. Ik zal doorvechten tot mijn dood. Ik klom in de mast om te kijken waar de andere schepen waren. Tot mijn verbazing zijn de Fransen nergens te bekennen, de slag is voorbij. Zou dit kunnen betekenen dat we gered werden? Dat was inderdaad wat het betekende. Er kwamen schepen onze kant op en alle mensen die nog leefden sprongen van boord en klommen aan boord van de andere schepen. De strijd was voorbij, het heeft 8 uur geduurd en is onbeslist geëindigd. Er zijn veel doden gevallen, aan onze kant zijn de verliezen groter, maar we hebben het land in handen gehouden.

https://nl.wikipedia.org/wiki/Gilles_Schey