Tweet deze blogpost

((Ja.. Dit wordt een wat lang verhaal haha, im sorry)) 

Met mijn kleine rugzak volgepropt loop ik mijn hostel uit. Totaal ontwetent wat me te wachten zal staan tijdens deze trekking van de mardi himal. Mijn doel is in mijn eentje de top te bereiken, in hoeveel dagen maakt me niet uit maar ik zal er komen. 

De eerste dag heb ik vanuit mijn hostel kleine drie uur gelopen totdat ik op de kaart ging kijken en tot de conclusie kwam dat dit echt onbegonnen werk was vanaf hier verder te lopen. Heb de bus vanaf een busstop naar Kane. Vanaf Kane ben ik in 2,5 uur naar Australian Camp op 1980m gelopen. Iedereen onderweg verklaarde me voor gek dat ik dit alleen aan het doen was, maar dit gaf me gek genoeg juist meer kracht door te gaan. 

De ochtend erop ben ik door het meest enge sprookjes bos helemaal naar forest camp op 2440 gelopen. Wat een giga klim was dit, maar wat heerlijk zo lang te wandelen. Om een beetje inzicht te geven de moeilijkheidsgraad was 4 of 5 van het wandelen wat het hoogte niveau is. Je kijkt tijdens het wandelen niet verder dan een meter of twee. Stap voor stap de klim aan gegaan. Over mijn angst heen gekomen van buffels, en andere wilde dieren die er onderweg op het pad stonden. Prachtig gebied!! Het was eigenlijk best wel saai dit in je eentje te doen, want na het wandelen zit je namelijk uren gewoon te zitten in de gezamenlijke ruimte. Gelukkig kwam Jason (Guy uit Australië) die dag ook binnen en we besloten samen verder naar de top te gaan de dag erna. 

Dezelfde nacht na nog geen twee uur te hebben geslapen werd ik van schrik wakker. Er liep een dikke rat over me heen. Gadverdamme! Ik sloeg het beest van me af, waardoor hij in mijn vinger beet. Ik sprong uit bed en zag dat de rat niet alleen was. Gadverdamme een kamer vol ratten... Weg wilde ik, naar huis, weg van hier... Buiten ben ik weer op adem aan het komen. Wat te doen? Ik zit midden in de bergen, in het bos, in het donker, iedereen slaapt, kan naar niemand toe, mijn vinger bloed van de beet, kamer vol ratten, wat een ramp! Van moeheid ben ik uiteindelijk toch weer in de kamer in slaap weten te vallen. 

In de ochtend werd ik wakker gemaakt door Jason. Gelukkig had hij wat spulletjes bij zich om de rattenbeet mee te behandelen. Na een peptalk toch besloten door te gaan in rustig tempo al the way to high camp. Tijdens het wandelen werd ik ineens duizelig en kwam mijn ontbijt er spijtig ineens helemaal uit.. Na een lange pauze bij low camp toch besloten weer rustig verder te lopen. Door de regen, hagel, storm, en zo duizelig en slap als wat, die dag aangekomen bij high camp op 3540m. Wauw wat een geluk dat de lucht helder werd en we ineens zagen hoe hoog we zaten. Prachtig zo midden tussen de bergen, wauw! Fantastisch leuke avond gehad met allemaal mensen. 

Die ochtend zijn we om 4u opgestaan om zo bij the upper view point van de mardi himal te kunnen genieten van de zonsopgang. Iedereen liep voor me uit en ik besloot echt zo rustig mogelijk te lopen. Ik was nog steeds erg duizelig en ging stap voor stap de klim weer aan. Het zuurstof level is op 60% daarboven. Volledig op mentale kracht naar boven weten te komen, want mijn lichaam had me bij de eerste stap al in de steek gelaten. Ik moest en zal bij het view point aankomen. Het uitzicht was onderweg echt zo prachtig mooi. 

Nog geen 20 meter voor onder het lower view point verdween ineens mijn zicht. Ik ging zitten en opende mijn ogen. Overal zag ik slangen de berg in en uit komen. Ze waren groot, klein en hadden alle kleuren van de regenboog. Dit is niet oke dacht ik bij mezelf, want slangen leven niet op deze hoogte. Shit... Misschien toch te ver gegaan?! Ik kon niet meer opstaan, mijn benen leken wel van slappe spaghetti en ik was nog steeds aan het hallucineren. Geen idee hoe lang ik op deze rots heb gezeten, maar gelukkig kwam er een groep gasten weer naar beneden. Ze schrokken zich dood, blijkbaar zat ik op een levensgevaarlijk punt met een afgrond naast me. Ze namen mijn tas over en samen met 1 van de jongens ben ik stap voor stap, met om de zoveel meter weer een pauze omdat mijn zicht verdween, weer naar high camp gekomen. 

Terug in high camp heb ik een giga maaltijd naar binnen gewerkt, want ik was aan het trillen als een rietje. Ook al was ik super misselijk ik wist dat deze maaltijd me beter zal laten voelen. Hierna was ik terug op bed gaan liggen. Mijn hoofd tolde, mijn zicht had hier en daar zwarte vlekken, ik kreeg het maar niet warm, en kon wel janken van de hoofdpijn. Ik wilde koste wat het kost hier weg en terug naar Pokhara, helemaal naar beneden. Het verlangen naar een douche, een goed bed om uit te zieken, normaal eten en drinken was zo groot dat ik mezelf uit bed heb weten te praten. Jason voelde zich ook behoorlijk slecht en sloot zich bij me aan om die dag nog in Pokhara te eindigen. Hoe we het gingen doen wisten we nog niet, maar we zullen er komen, deze dag nog. 

Als je erover na denkt is het achteraf achterlijk wat we hebben gedaan. We waren deze dag namelijk om 04:00 opgestaan. Hebben toen rond de 3 gewandeld omhoog en weer terug naar high camp. Zijn na wat rust hier vertrokken naar lowcamp, forest camp, all the way down to saita ghatta. Onderweg werd mijn zicht telkens weer zwart, mijn hoofd ontplofte van de migrene aanvallen, amper water bij ons, trillen als een rietje, gevallen door de modder in de regen, wat een hel. Negen uur later hadden we het punt bereikt vanaf waar we de jeep naar pokhara konden nemen. Wauw!! Hoe we het hebben gered weet ik tot de dag van vandaag nog steeds niet, maar zo slecht als ik me voelde heb ik het diezelfde dag nog gehaald. 

In pokhara zijn we opzoek gegaan naar een hostel of hotel. Het was NYE en echt alles was volgeboekt. Na dik een uur overal rond gebeld en gelopen te hebben door de stad in de regen, zakte ik op straat neer met mijn backpack. Dit was te veel, ik kon wel janken. Ik wilde alleen maar een bed, het maakte me niets meer uit waar het was. Uiteindelijk kwam een hotel eigenaar op me af en bood ons een kamer aan in een over prices hotel. Eindelijk een douche, wat te eten en bed! 

Terug kijkend op dit avontuur, verklaar ik mezelf voor gek dat ik het in drie dagen heb weten te doen. Normaal duurt deze trek minimaal 4 en als je gewoon rustig aan loopt zes dagen. Doodziek geworden door de hoogte en water dat we hadden gedronken. Maar ik kan wel zeggen dat ik fysiek en mentaal toch behoorlijk op krachten ben.

De foto's van de adembenemende uitzichten zal ik op mij fb plaatsen, want wat was het mooi!