Nusa Penida
Geplaatst op 04 juni 2017 om 12:05 uur
Omdat de school alleen van maandag tot en met donderdag open is hebben we een lang weekend vrij. Aangezien de meeste van ons het eilandje dat onder Bali ligt; 'Nusa Penida' op hun to do list hebben staan, hebben we besloten om daarheen te gaan voor dit weekend. Twee nachtjes, van vrijdag tot en met zondag.
Dat betekende wel voor mij dat ik iets moest doen wat ik liever niet wilde doen: met een speedboot de zee over. De mensen die mij goed kennen weten dat ik totaal niet van boottochtjes hou, op het meer is prima, maar over de open zee.., nee mij niet gezien hoor! Maar ja je zou toch moeten als je ergens wilt komen. Dus hup, spullen pakken en naar de haven!
We namen de boot vanaf het stadje Sanur, er is daar geen aanlegsteiger, dus we moesten door het water heen de boot op klimmen. Ja, dat betekent een natte broek, schoenen in je hand en de tassen omhoog houden.
Het is een speedboot dus dat betekent dat hij aan de voorkant omhoog gaat en weer op de golven klapt. Daarom besloot ik om maar achterin te zitten, dan ga je het minste op en neer. Na, voor mij, toch wel een redelijk heftig tochtje soms, kwamen we 45 minuten later (eindelijk!) aan op Nusa Penida (Nusa betekent eiland).
Na wat onderhandelingen met de scooterverhuurders hadden we toch voor een redelijk mooi prijsje 3 scooters geregeld voor 5 personen. Even kijken of de scooter het wel echt doet, het geld geven, de sleutel ontvangen en gaan. Maar wacht.. waar zijn de helmen vroeg ik aan de verhuurders. 'No helmet, it's Nusa Penida' antwoordde hij. Oké dan zonder helmen.
Onze bungalow was niet ver van de haven. Aangezien we erg vroeg aan waren gekomen (rond 9 uur) was de kamer nog niet klaar. Maar hij wilde ons wel even de bungalow laten zien waar we in zouden slapen. Blijkbaar was het een 8 persoons bungalow die we moesten delen met nog 3 anderen. De eigenaar opende de deur en er sliepen nog mensen. Hij wilde het licht voor ons aan doen, maar wij hadden zoiets van: 'nee laat die mensen maar lekker slapen, we zien het later wel'.
Het plan was om de eerste dag al het hele eiland rond te rijden met de scooter. Dat zou ongeveer zo'n 3 uur op de scooter zijn. Het was geweldig om daar rond te rijden, echt een paradijs, met palmbomen, witte stranden en de heldere blauwe zee naast ons. Onze eerste stop was Atuh Beach, een ongelofelijk mooi strand met uitkijk om een enorme klif met een boog erin, het was echt zo imposant en mooi. Dat zijn echt van die momentjes dat het gewoon onvoorstelbaar is dat je hier nu bent en dit met eigen ogen mag zien, echt een geluksmoment!
Vervolgens reden we door naar Cristal Beach om daar de zonsondergang te bekijken, wat ook weer heel mooi was!
Maar op de terugweg, nog geen 10 meter verwijderd van het strand had één van onze scooters een lekker band gekregen. Wat nu?! Een stel dat wij op het strand ontmoet hadden reed langs en vroeg wat er aan de hand was. Uiteindelijk maar besloten om de scooter daar achter te laten en om morgen overdag een monteur te bellen. Maar ja hoe moesten we terug? Er was maar één goede oplossing en dat was om met z'n drieën op 1 scooter te gaan. De jongen durfde dat wel aan, dus ik samen met een ander meisje achterop zijn scooter. Maar de hellingen omhoog zijn heel steil, dus net voordat we boven waren hield de scooter het niet meer en moesten we snel eraf springen voordat we weer terug naar beneden rolde. De scooter van Antje (ook 1 van de vrijwilligers) had meer vermogen dus zijn we daar met z'n drieën op gaan zitten en dat ging gelukkig beter. Maar ja echt comfortabel is het niet, dus we waren blij dat we na een half uur weer terug waren bij de bungalow.
Na het avondeten zijn we samen met het stel dat ons heeft geholpen naar een café gegaan dat Penida Colada heet, daar hebben we de hele avond gezeten. Het was echt een goede sfeer. Een groep locale jongens had hun muziek instrumenten meegenomen en begon te spelen en voor ons te zingen. Iedereen zat om de groep heen en zong mee, zo leuk! De zanger was echt ontzettend goed, van elk liedje wisten ze wel een reggae versie te maken;)
Eenmaal weer aangekomen bij onze bungalow waren we wel benieuwd wie onze kamergenoten waren, en wat bleek nou? Dat was hetzelfde stel die ons geholpen had, zo toevallig! Dus dat was wel leuk.
Maar goed dat was pas dag 1. De volgende dag betekende het dus dat we opzoek moesten naar een monteur. De dichtstbijzijnde monteur was te druk en wilde ons niet helpen. Toen maar besloten om naar de scooterverhuurders terug te gaan en het hun te vragen. Zij regelden een monteur voor ons die de band kon verwisselen. Voor omgerekend 3 euro per persoon waren we weer klaar om met 3 scooters verder te rijden. Vandaag stond Broken Bay en Angels Billabong op de planning. 'Broken Bay? Please be careful!' zei de verhuurder een beetje geschrokken.
Op de weg erheen merkten we al snel waarom hij dit zei, want ja de weg erheen was ontzettend slecht. Veel gaten in het asfalt en op sommige plaatsen helemaal geen asfalt en alleen maar losse stenen. Ik kreeg gewoon kramp in mijn handen en armen van het rechthouden van mijn stuur, want je kan gemakkelijk wegslippen door die losse stenen. Dit was nog op z'n zachts gezegd een verschrikkelijke tocht. Ruim een uur lang over een bar slechte weg. Wat was ik blij dat we er eindelijk waren! Maar het was het meer dan waard, want wat was Broken Bay mooi, een grote ronde krater met water vanuit de zee erin, en ook Angels Billabong was prachtig, wat een soort natuurlijke infinity pool is.
Maar ik zag wel echt ontzettend op om die hele lange ontzettend slechte weg terug te rijden op de scooter, zonder helm. Reizen brengt wel veel uitdaging mee en dat maakt het ook wel leuk, maar soms ook wel wat risico's (sorry pap en mam).
Maar goed, veilig en wel weer thuis gekomen bij de bungalow. De planning voor de laatste dag was om de klif bij Kelingking Beach te bewonderen. Weer zo'n mooi natuur wonder met ontzettend hoge afgronden, zo imposant. Wat voel je je dan een klein persoon als je daar staat bovenop die klif.
Voordat we daarheen konden ging er wel weer wat aan vooraf, want de scooterverhuurders stonden ineens bij onze scooters. Ze wilden de scooters meenemen. Wij hadden gezegd tot zondag, en zij namen aan dat dat direct om 9 uur 's ochtends was. Na overleg en met wat geld is het toch gelukt om de scooters voor deze zondag nog te houden.
De weg terug was met een anders speedboot, deze keer een kleinere, wat ik niet zo fijn vond want dan voel je de golven meer. En dat klopte inderdaad, de terugweg was toch wat ruiger dan de heenweg. Ik zat achterin en dit keer buiten, daardoor kon ik wel zien hoe de golven gingen en dus van te voren berekenen wanneer we weer op het water zouden klappen. Bij hoge golven gilden er telkens wat vrouwen in de boot. Het was een fijn idee dat je langzaamaan Bali dichter en dichter bij zag komen. Ik zat op het randje van de boot dus voelde de spetters van het water. Met mijn hand geklemd om de paal boven mij, kon ik gelukkig wel goed blijven zitten. En wat was ik weer blij dat we er eindelijk waren;)
De samenvatting van deze misschien wat te lange blog, is dat Nusa Penida een ontzettend mooi eiland is om te bezoeken, wel zijn de slechte wegen een groot nadeel. Maar het is het zeker waard, echt een paradijs, zonder veel toeristen gelukkig.
Reacties
|
Marleen |
|
Marleen |
|
Marleen |
|
Opa en oma Dekker |
|
Annette |
|
Fokeline |
Volg Mijn Reis © 2024. Alle rechten voorbehouden.
Algemene Voorwaarden | Linkpartners | Contact