De Vogezen bedwongen: de elfde fietsdag

Geplaatst op 14 juni 2018 om 07:42 uur

---

---

We verlaten Le Valtin. Gelijk gaan we stijl omhoog en dat duurt ongeveer 10 kilometer. Dat is een behoorlijk pittige klim, vooral vanwege de lengte. Onderweg passeren we de bron van de Maas, hier nog maar alleen een piepklein bergstroompje. Om door de Vogezen te trekken, nemen we de Route de Cretes, een route die ons over hoogste toppen van de Vogezen brengt. Tijdens de Eerste Wereldoorlog is met name in de eerste twee jaren fel gestreden om de hoogste toppen van de Vogezen, zowel vanwege de strategische als de symbolische kant van dit berggebied. We zien in de ochtend weinig van deze geschiedenis terug. Wel komen we, als we eenmaal na 1,5 uur de eerste top hebben bereikt, de eerste skiliften tegen. Dat is een rare gewaarwording. Van de beloofde vergezichten op deze route komt helaas tijdens de ochtend weinig terecht, omdat het mistig is en een beetje grauw. Toch is de route zeer de moeite waard. We hebben het gevoel in de Alpen te zijn. We fietsen door de boomgrens, de koeien in de wei zijn van ver af te horen vanwege de bellen om hun nek en Wijnand heeft bijna een aanrijding met twee grote herten die vanuit het niets opeens vlaak voor zijn fiets de weg opspringen. De bergen dragen hier prachtige namen, zoals de Hohenecke en de Merksteinn. Nadat we eenmaal de eerste top hebben bereikt, valt het fietsen verrassend genoeg mee, omdat we steeds op hoogte blijven en we niet zo veel hoeven te klimmen. Rond het middaguur bereiken we (met toch nog een gemene klim) Le Grand Ballon, het hoogste punt van de Vogezen. Daar lunchen we met, het kan ook niet anders, een enorm bord pasta bolognese. En dat smaakt goed. Na de lunch dalen we pijlsnel af. Het is klappertandend koud op de fiets in de zomeruitrusting. Mijn Santos is ook met hoge snelheden een rots op de weg. Dat voelt goed en het afdalen is heerlijk. Het lijkt wel een beetje op skiën. In de loop van de middag komen we aan bij Le Viel Amand, zoals de Fransen de bergtop noemen of Hartmannwillerskopf, zoals de Duitsers de bergtop noemen. Waar de andere bergtoppen vanaf 1915 met rust werden gelaten, is hier bijna de hele oorlog fel gestreden. Op deze bergtop is nu een indrukwekkend momument die de gevechten herdenkt en een ondergronds ossuarium waar de resten van 11000 gesneuvelde Duitse en Franse militairen samen liggen. De begraafplaats op de helling biedt uitzicht op de berg waar zo fel om is gevochten. We wandelen een klein stukje van de route over deze berg en overal vinden we bomtrechters en oude loopgraven met verroest prikkeldraad. Bij het momument staat een bandje muziek van Pete Seger te spelen. Dat geeft deze plek een bijzondere sfeer. De start van de Eerste Wereldoorlog is door de voormalige Presidenten Hollande en Glauber op deze plek nk 2014 herdacht. Daarna is het alleen nog maar snoeihard omlaag en komen we eind middag aan in het plaatsje Thann, een schilderijk en lieflijk dorpje dat na de Eerste Wereldoorlog in ere is hersteld. We zijn opeens uit de Vogezen en fietsen langs wijngaarden. We genieten in de avond van een vooortreffelijk diner in het prachtige restaurant van ons hotel.e

---

Reacties

Er zijn nog geen reacties geplaatst.