Een week op Maternity :)
Geplaatst op 20 oktober 2018 om 15:06 uur
16-10-18 Vandaag was de dag! Vanmorgen hebben we braaf ons ritme aangehouden en ging dus om 6 uur de wekker. Wat drinkwater halen, afwassen, eten en naar het ziekenhuis. De morning report was zoals gewoonlijk een uur lang. Langdradig, saai en, nog steeds, lastig verstaanbaar. Na de morning report zijn Gerjanne en ik naar Maternity gegaan en Nienke en Marloes naar de General Ward gegaan. We vielen met onze neus in de boter… er was namelijk een bevalling. Dus stonden we met onze, wat suffe kop, voor de bevallende mevrouw. Lichtelijk schuilend van angst achter een gordijntje. Gelukkig ging deze bevalling erg snel, na een paar keer persen was de baby er al. Wat opviel was dat de mevr. geen enkele emotie toonde. Geen geschreeuw of gejammer tijdens de bevalling, maar ook geen blijdschap erna. Het bleef een neutraal gezicht, bijna verdrietig. Ze hield haar eigen benen vast tijdens de bevalling en kreeg geen aanmoediging van de verpleegkundigen. Lag op een kapot matras met een zeiltje erover. Het bloed, vruchtwater en de poep die er eenmaal bij horen werden pas na de bevalling weg geschept. Dus tijdens de bevalling lag mevr hierin. Er is geen verloskundige, maar de verpleegkundigen doen de bevallingen. De mannen zijn ook niet aanwezig tijdens de bevalling. Ik heb ook weinig mannen gezien na de bevalling, het is dus echt een ‘vrouwending’. Toen de baby ter wereld was, werd het bijna direct meegenomen. De navelstreng werd doorgeknipt, hij werd gewogen en ingepakt. Daarna kreeg de moeder haar baby. De placenta trokken ze er ondertussen, wat hardhandig, uit. Wat een vreemd bloederig groot ding… Deze worden verzameld in een emmer, jak. De boel werd grondig schoongemaakt, er werd een hechting zonder verdoving gezet en mevr. mocht zich weer aankleden. Dit betekend dus in de benen en lopen naar een andere ruimte. Na deze bevalling zijn Gerjanne en ik er eerst even bij gaan zitten. Het was 8.30 u, we waren nog niet helemaal wakker en dan gelijk de bevalling met de geuren die erbij komen kijken. Een beetje dizzy moesten we het even op ons laten inwerken. Na deze mini-pauze kwam eigenlijk al snel de volgende bevalling. Mevr had haar eerste kind met een keizersnee gekregen, dus de natuurlijke weg ging moeizaam. Daarbij was dit er geen één, maar twee. Bij de geboorte kwam de eerst met stuitligging ter wereld en de tweede in de normale ligging. Er werd hardhandig aan de baby’s getrokken. Bij het ter wereld komen zagen beide babies er levenloos uit. Slap, wit, blauwig.. niet te beschrijven. Ze bleken allebei vorige week dood zijn gegaan in de buik. De babies werden in doeken gewikkeld en bij de moeder gelegd. De placenta werd met een tang eruit getrokken. Deze moeder toonde ook hierin geen enkele emoties. Later hoorde we haar zachtjes huilen. Heftig om zo’n levenloos mensje te zien, wie weet had het met goeie kennis en voorlichting wel overleefd. We zullen het nooit weten. Ik heb een korte blik geworpen op de twee wondertjes. Prachtige kleine babies met alles erop en eraan, ze waren ongeveer 30 weken. De babies worden begraven, dit doen vrouwen met elkaar. Mannen zijn niet aanwezig. De rolverderdeling tussen de man en de vrouw is groot als het gaat om zwangerschap en kinderen. En toen was de derde bevalling… deze ging ook moeizaam. Dus werd de baby met een vacuümpomp ter wereld gebracht. Dit betekend een soort dekseltje op het hoofd van de baby en met de hand pompen zodat het vacuüm trekt. Hierdoor kon de baby eruit worden getrokken. Moeder moest al haar oerkracht verzamelen om dit te aan te kunnen. Uiteindelijk lukte het! Kindje werd uitgezogen, gewogen en ingepakt in doeken. Het is een proces dat na elke bevalling wordt gedaan. Nazorg is nihil, de moeders gaan naar een andere ruimte waar ze kunnen uitrusten. Er wordt verder weinig zorg geleverd. Dit is denk ik meer een taak voor de familie… Al deze bevallingen zijn in ong. 1,5 u gebeurt. Indrukwekkend om deze bevallingen te hebben gezien, hoe een vrouwenlichaam met al haar kracht kan veranderen om een baby op de wereld te zetten. Respect.. en ondanks dat het ook heftig was ben ik er zelf aardig rustig onder. Misschien komt mijn nuchterheid wel doordat ik nu in een professionele setting ben en er geen emoties ter sprake kwamen, wie zal het zeggen... Door het op te schrijven en te praten met de andere meiden hier kan ik het goed van me afzetten. Maar het beeld van de tweeling zal ik niet snel vergeten. In gesprek met de verpleegkundigen kregen we te horen dat de zwangere vrouwen vaak erg laat het ziekenhuis binnen komen. Dit doen ze zodat ze zo min mogelijk kosten hoeven te betalen. Daarnaast merkte ik dat de privacy is ook heel ander is hier. Geen of weinig gordijnen en we mogen altijd kijken en binnenlopen. Er hoeft geen toestemming te worden gevraagd. Na de bevallingen hebben we nog babies zitten te vertroetelen en de moeders geobserveerd. Vanmiddag was het rustig, we hebben een uur lang babies vastgehouden. De moeders zaten allemaal buiten te rusten, voeden en te kletsen. Er was geen enkele patiënt binnen. Dus gingen we bij ze zitten en hebben we die kleintjes zitten te bewonderen. De vrouwen vonden het erg grappig om onze Chichewa woordjes te horen en ons nieuwe woordjes te leren. De peuters en kleuters vinden ons nog eng, we zijn natuurlijk ook aliens vergeleken hun. Grappig feitje; de babies die net geboren zijn, hebben ongeveer dezelfde huidskleur als wij hebben. Ze worden later pas bruiner, dus we noemden ze een Azungu muona, oftewel een blanke baby. & het is zo dat de kinderen ongeveer met 8 maanden al zindelijk zijn. Ze dragen ook geen luiers maar een soort doeken, net zoals menstruerende vrouwen. Ook lopen ze binnen een jaar. Omdat de babies in een draagzak zit op de rug van de moeder, kan de moeder de baby erg goed aanvoelen. Door de geluidjes en bewegingen te herkennen weet de moeder precies de behoefte van de baby. Vanavond gaan we casave eten met een potjes groente. Als goed is hebben we om 6 uur stroom, dus we gokken het erop. Morgen gaan we weer naar de basisschool om wat andere lessen te zien. & natuurlijk hadden we geen stroom om 9 uur, dus hebben Nienke en Marloes een soort minibbq opgehaald. Hierin kunnen we houtskool doen, beter en makkelijker koken. De gefrituurde casave was heerlijk! Net patatjes, mjam!
17-10-18 We houden het ritme nog steeds vol… het gaat eigenlijk vrij gemakkelijk. Slapen om een uurtje of 9/10 en wakker worden om 6 uur. Misschien wordt het nog wel vroeger. Het slapen gaat hier redelijk, alleen de warmte houd ons soms wakker. Het is snachts nog steeds zeker 25C. Vanochtend zijn Gerjanne en ik naar de markt gegaan om onze dagelijkse behoeftes te stillen. Dat betekend koude cola en een zakje chips! En natuurlijk de bekende, nog net niet bedorven, groentes, melk, eieren en brood. Daarna zijn we langs Sheila gegaan, Gerjanne heeft namelijk een doorn in haar been. Deze krijgt ze er niet uit, en het lijkt erop dat het gaat ontsteken. Nu zijn de rollen dus omgedraaid… Vanochtend zou ze geholpen worden, maar na 1,5 u kregen ze te horen dat de vergadering net was afgelopen en dat ze beter smiddags kon terugkomen. Lekker Afrikaanse weer… Vanmiddag is deze er alsnog uit gehaald door iemand van het ziekenhuis. Door de vertraging vanmorgen zijn we niet naar de basisschool geweest. Dus werd het een relaxdag. Nienke en ik hebben smiddags even een handwas gedaan. Alhoewel je het woordje ‘even’ wel weg kan laten. Want je bent zeker een uur kwijt aan wassen en dan moet je ook bij het drogen erbij blijven anders zijn je mooiste kleren gestolen… tijdens het drogen heb ik wat uren een boek zitten lezen. Heerlijk vakantiegevoel! Vanavond hebben, op het kooktoestel (!), zoete aardappel gefrituurd. We hadden een keer stroom! Met een blikje doperwtjes, wortels en ui erbij was het weer een voedingsrijke maaltijd. Lonely, onze hulp voor water halen, heeft onze tonnen weer bijgevuld. Dit scheelt zoveel werk, we zijn erg blij met haar. Qua namen hebben we al heel wat gehoord; desire, obedience, lonely, favour, destiniy, succes en innocent. Vanavond hebben we weer lekker in het donker gezeten met onze zaklampen want na het koken ging de stroom wel uit. Morgen gaan Gerjanne en ik weer naar de Maternity en Nienke en Marloes naar de General Ward. Het wordt 43C…
18-10-18 Vandaag zijn we weer naar het ziekenhuis gegaan. & we hebben een keizersnee gezien! De morning report was zoals altijd saai en langdradig. Dus heb ik mijn tekenontwikkeling in gang gezet. Vanmorgen hebben we eerst een uur zitten kletsen met een nurse, over van alles en nog wat. Zwangerschap, verschillen Nederland en Malawi, onze studie, en natuurlijk het bekende onderwerp; waarom ik nog niet getrouwd was. Hahaha! Hij wilde graag iemand uit Nederland trouwen, dus ik moest mijn vriendinnen maar eens aanbieden aan hem. Hij is niet de enige man die geïnteresseerd is in ons, we krijgen regelmatig de vraag om onze nummers en huwelijksaanzoeken. Regelmatig krijgen we vreemde appjes… Beautiful, sweetheart, lovely, i miss you, alles gooien ze in de strijd om indruk te maken… helaas voor hun raken ze ons niet op ons gevoel maar eerder op onze lachspieren… J De nurse was erg verbaast dat we in Nederland altijd stroom hebben en water uit de kraan komt. Ja, zelfs als het vriest! Er waren geen bevallingen vanmorgen. We hebben gekeken hoe een baby werd onderzocht, de reflexen werden getest en er werd lichamelijk onderzoek verricht. Je hebt hier ook geen kraamhulp of consultatiebureau, dus hoort dit ook bij de taken van de verpleegkundige. Voorlichting geven, baby en moeder controleren en thats it. De moeders moeten na de bevallingen de eerste paar weken elke week terugkomen naar het ziekenhuis ter controle. Toen hoorde we dat er een C-section was! De baby had een groot hoofdje waardoor het niet helemaal kon indalen? Vaag verhaal, ik ga m’n kennis over zwangerschap nog even flink opkrikken hier! Maar ze ging dus voor de keizersnee. We liepen mee naar de operatiekamer, kleden ons om in XXL kleren en mt 43 schoenen en stonden florissant naast het operatie bed! Mevrouw kreeg een ruggenprik, die dus echt niet steriel ging. De lieftallige dokter zat met zijn vieze handschoenen aan de steriele naald, en toen het na 2x proberen niet lukt ging het, met dezelfde naald, de derde keer wel goed. Dit ging zo tegen mijn hygiënische principes in… Maarja, wij zijn ook gewend dat we een overvloed aan middelen hebben. Genoeg over de hygiëne. De keizersnee was echt interessant! Laagje voor laagje werd de buik opengesneden en uiteindelijk waren ze op plaats van bestemming. Met een hoop gedruk en gegraaf in en op de buik kwam de baby eruit. Hij werd even op de kop gehangen, navelstreng doorgeknipt en werd meegenomen. Schoonmaken en reflexen testen. De moeder werd ondertussen gehecht en weer op de brancard gelegd. Zo gingen ze, al hobbelend, weer terug naar de Maternity. Het was in een kleine 3kwartier gebeurt. Vanmiddag was het, zoals gewoonlijk, rustig op de afdeling. Alsof de zwangere vrouwen plannen om s’ochtends te bevallen vanwege te hitte. Zou dat kunnen? Zou je invloed kunnen uitoefenen op je bevalling om het op gang te laten komen of uit te stellen? We hebben een voorlichting gezien aan een moeder die naar huis mocht. Wat opviel was de manier van communicatie. De moeder keek de mannelijke nurse niet aan, maar keek de hele voorlichting naar de grond. Gaf kort antwoord en stelde ging vragen. Zal dat zijn omdat de man boven de vrouw staat of omdat de nurse boven de patiënt staat? Misschien beide wel. Leuk om dit soort dingen te observeren, begin mijn plekje hier te vinden en dan worden mijn hersens ook weer wakker! Kan niet wachten om alle vragen die ik heb uit te pluizen… De moeder kreeg informatie over infecties, borstvoeding, wanneer opnieuw zwanger worden en family planning. De lieve nurse legde in zijn beste engels uit hoe een bevalling in zn werk ging. Langdradig verhaal met veel zwangerschap begrippen. Inmiddels heb ik geleerd dat ik, als ik het na 3x niet verstaan heb, lief moet lachten en gewoon ja moet zeggen. Werkt altijd, tenzij het een vraag is. Dan ben ik de pineut. Voor de rest van de middag hebben we weer vertedert babies bekeken, bevallende vrouwen gemasseerd en buiten gezeten bij de moeders. Vanavond hebben we weer gekookt op het houtskoolding. Ideaal ding! Het wordt rijst met nasikruiten, geroerd ei, tomaatjes en ui. Dit wordt een standaard recept hier denk ik. Morgen gaan we naar de graduation van de nursing students! De diploma-uitreiking! We zijn dus, wisten wij niet, uitgenodigd om daarbij te zijn. Ze rekenden op ons, want ze hadden stoelen voor ons gereserveerd. Dit hoorden we dus vanmiddag, nouja! Leuk! Hopelijk krijgen we niet de stoelen op de eerste rij, want dat white privilege raak ik wel echt zat. Ik ben niet specialer dan anderen hier, helaas dringt het niet door en dat zal ook niet veranderen vrees ik.
19-10-18 Om 5.50 stond Marloes naast m’n bed. Met de vraag of ik meeging haren wassen. Waarom zo ontiegelijk, onmenselijk, vreselijk vroeg? Nou, we hadden dus de hoop dat het dan niet zo druk zou zijn… Dat was niet helemaal de goeie conclusie, want het was juist druk. Maar goed, we hebben om 6 uur onze haren staan wassen, wat best lekker verfrissend was op de vroege ochtend. Vanochtend hadden we dus de diploma-uitreiking. Om 7.30 zaten we trouw bij het morning report, als enige. Want iedereen was aan het voorbereiden voor de uitreiking. Er waren misschien nog 4 anderen aanwezig, maar erg veel soeps was het niet. Er was een jongetje van 6 jaar overleden tijdens een oogoperatie. Zonder reden, natuurlijk behekst.. Om 8.30 zijn we naar de uitreiking gegaan. Daar was ook nog niet veel te beleven, uiteindelijk begon het om 9.30 met een katholieke dienst. Dit duurde 1,5 u, en we waren het toen al zo zat dat we aan het overwegen waren om naar huis te sneaken. We hadden een programma gekregen die vanaf het begin al een uur uitliep en nog verder ging uitlopen, en ik, als geboren controlfreak, wordt daar een beetje zenuwachtig van. Gerjanne en Marloes hadden er ook wat last van, dus die zijn er tussenuit gesneakt. Nienke en ik zijn nog even gebleven, we hebben we de dansjes van de studenten gezien en het slagingslied nog gehoord. Later op de ochtend kregen ze hun diploma en gingen ze samen eten. We zijn na het slagingslied ook gegaan. De leerlingen hadden allemaal een toga aan, met hun haren mooi in vlechtjes of een pruik op. Dat valt ons trouwens echt op, iedereen met glad haar heeft hier een pruik, en dit is niet altijd mooi weggemoffeld maar dit zie je ook duidelijk. Soms zit het zelfs scheef op het hoofd, hahah! De familie had tijdens de uitreiking de mooiste gekleurde gewaden aan. Vanmiddag ben ik bezig geweest met mn casestudy voor school en ben ik naar de markt geweest. Het is vandaag heerlijk weer, 30 graden! Ik zweet niet continue! Oh zo fijn... Het is een heerlijke koele zomeravond, met stroom! En we hebben andere Azungu’s gespot!! Er lopen hier niet een maar twee (!!) blanken rond. Wauw, we gaan eens even vragen wat ze hier doen. Want voor een vakantieresort hoef je hier niet te zijn, haha! Morgen gaan we niet meer naar Raphaels kerk, maar gaan we naar de Elephant Marsch! Omdat ze verwachten dat het morgen ook niet erg heet wordt is dit de kans om op het open water te zijn en niet te verbranden. Het is een moeras met krokodillen, nijlpaarden en veel vogels. Morgenvroeg worden we om 5.30 opgehaald om, achterop de motor, daarheen te rijden. Een boottochtje maken en spotten die dieren. Heb er zin in!
Reacties
|
Bianca |
Volg Mijn Reis © 2024. Alle rechten voorbehouden.
Algemene Voorwaarden | Linkpartners | Contact