Tweet deze blogpost

Vrijdag 8 juni 2018…28 graden  

Vroeg uit de veren om de laatste spullen nog in te pakken en de caravan netjes achter te laten. Om half tien startte Henk de auto voor ons tocht van 353 km naar de Dordogne. De zon scheen volop en de lucht was stralend blauw met mooie witten wolken. We hadden de route planner op de kortste route gezet en deze heeft ons via prachtige smalle wegen met schitterend uitzichten over de bergen en dalen, de piepkleine oude stadjes en dorpjes. Op een mooie pleintje dronken we op ons gemak een kopje koffie/thee. Onze route liep dwars door het centraal massief van de Cevennen, de Averyon en Mont Lozere en de Tarn naar de Lot in de Dordogne.   Door de Cevennen rijden was  zo uitgestrekt en mooi. We reden langs smalle slingerende weggetjes, bezaaid met pittoreske routes vol prachtige vergezichten en adembenemende plekken. We zagen grote en kleine watervallen die snelstromend naar beneden kletteren en door de klaterende rivier mee genomen worden. Overal stroomde het water naar beneden en de kronkelende wegen langs de kronkelende rivier.  Het landschap in de Cevennen is enorm gevarieerd; de bergen zijn bedekt met wouden, graslanden en afgelegen riviervalleien en wisselen af met grotten en diepe kloven. Wat het meest opvalt aan de Cevennen, is dat het landschap nog bijzonder ongerept is. Slechts rond de pittoreske middeleeuwse dorpjes vind je bewerkte akkergrond. Ik las dat de kalkstenen bodem in de rest van het gebied  nooit erg bruikbaar geweest is voor landbouw of industrie, waardoor de natuur in de Cevennen altijd ongestoord kon verder woekeren. Verder naar het westen zagen we  de  bergen veranderen in kale bergtoppen. In een klein dorp zagen we een bakker, daar hebben we een stokbrood gehaald.  Op 1077 meter hoogte hebben we op een mooie plek midden in een bos  de auto geparkeerd en een lekker stuk stokbrood gegeten en staan te genieten van het zonnetje op onze rug. Weer verder. Overal, op de bergen en in de dalen, zagen we de brem bloeien. Er waren rotsen die helemaal bezaaid waren met gele brem. Een zee van bloemen op de bergen…. Langzaam veranderde het landschap, meer dorpjes en bredere wegen. We besloten toen om onze ‘Truus’ de snelste route te zetten want we wilde rond 5 uur op  de camping te zijn. De route bleef mooie uitzichten bieden, maar Henk kon nu wel meer door rijden. Even over vijven reden we de camping les Ondines op. Deze camping ligt net buiten het dorp Souillac. Eerste indruk een mooie camping en we hebben een mooie plekje met een vrij uitzicht. Morgen gaan we wel eens kijken hoe het hier allemaal is.