Onze laatste vakantiedag...een bezoek aan Chateau des Roure

Geplaatst op 10 juni 2018 om 15:45 uur

---

---

Donderdag 7 Juni 2018 … 25 graden Onze laatste vakantiedag in  de Cevennen/Ardèche begon met een grijze lucht en een forse regenbui…. balen want er stonden twee zakken vol met was. Gelukkig zagen we toen we het ontbijt klaarmaakte dat de regen gestopt was en de zon heel voorzichtig tevoorschijn kwam. Snel zijn we na het ontbijt de was naar de wasmachine wee stoppen. Laatste vakantiedag  betekent alles weer inpakken en opruimen om daarna de auto weer vol te laden, dus zijn we na het ontbijt met inpakken begonnen. Een uurtje later zat alles weer in de tassen en koffers, was de wasmachine  klaar en kon ik de was ophangen. Het was ondertussen heerlijk weer geworden en we hebben op het terras op ons gemak wat gedronken. Tegen 1 uur stapte we in de auto om naar het Château des Roure in Labastide de Virac in de Ardèche te gaan bezoeken. Het Château ligt maar een kwartiertje rijden vanaf de camping.   We hadden gelezen dat: Het kasteel des Roure zijn geschiedenis middels godsdienstoorlogen, maar ook middels zijn zijderupsenkwekerij verteld.  Je kan de gehele ontwikkelingsprocedure van cocon tot zijde aanschouwen in het ecologische zijdemuseum. Verder is het onmogelijk om het panoramisch uitzicht vanaf de rondweg van het kasteel te vergeten. Het kasteel 'Château de Roure' is sinds 1978  een historisch monument. Tussen Oktober 2013 en maart 2016 hebben er belangrijke restauratiewerkzaamheden op het kasteel plaats gevonden met als  bedoeling het kasteel zoveel mogelijk naar zijn oorspronkelijke staat en aangezicht (van voor 1629) terug te brengen.   Gisteren hadden we de buitenkant en de ligging al bewonderd. Ook de weg er naar toe zijn de uitzichten op de heuvels en velden vol wisselende kleuren prachtig om te zien. Volop genieten…. De eeuwenoude deur van het kasteel stond nu open en een prachtige poort met mooie planten  en bloemen tegen de oude muren en deuren waren een lust voor onze ogen. Het kreeg een sleutel mee en we moesten even wachten tot iemand ons kwam halen. Wat later werden onze namen genoemd en samen met een Vlaams echtpaar met 3 kleine kinderen werden we binnen gelaten in het kasteel.  In iedere zaal moest er met de sleutel in een contact punt en dan werd er in het Nederlands van alles uitgelegd over de lange, lange geschiedenis van het kasteel. We zagen een slaapkamer, met een echt hemelbed, een toilet zoals men vroeger had, een houten doos met een gat, keek je in het gat zag je ver onder je het groene gras. (zal vroeger niet zo fris geweest zijn of misschien juist wel omdat het iedere dag extra mensenmest kreeg). In de zaal waar een prachtige eeuwenoude open haard was, werd een video getoond over de Godsdienststrijd die er in deze streken vanaf de middeleeuwen  tot in de 19 eeuw geweest is.  In een andere zaal zagen we rekken vol met zijdenrupsen. ( Uit Wikipedia) De zijdevlinder of zijderups is een vlinder uit de familie van de echte spinners. Het is één van de bekendste en meest gekweekte insecten ter wereld. De vlinder is vooral bekend vanwege de larve die een cocon spint van een enkele draad die zeer stevig is en kan worden gesponnen. De zijdevlinder is een van de weinige insecten die op grote schaal om zijn product gekweekt wordt. De zijdevlinder is van oorsprong een nachtvlinder. De vlinder kan zich in de natuur niet meer handhaven en is afhankelijk van de mens voor zijn voedsel en een geschikte leefomgeving. De volwassen vlinders kunnen niet meer vliegen en laten zich gemakkelijk hanteren. Ook de rupsen zijn gewend aan mensen en verbergen zich niet. Zowel de rupsen als de volwassen vlinders hebben een lichte geelbruine kleur. De rupsen hebben bruine accenten aan verschillende lichaamssegmenten. De rupsen leven van de bladeren van de witte moerbei. Deze plant komt oorspronkelijk voor in China maar is in verschillende delen van de wereld aangeplant om de larven van de zijdevlinder te kunnen voeden. De poppen van de vlinder worden in de regel gedood tijdens de productie van zijde uit de cocons.   Het was erg interessant om die duizenden zijderupsen te zien. Sommige nog klein en andere heel wel zo groot als je middelvinger, je zag ze met hun kleine bekjes voortdurend eten. Rondom het kasteel staan een heel aantal witte moerbeibomen om hen te voeden. Er werd een video gedraaid waarin je zag hoe dat vroeger ging. Door de kunststoffen is de vraag naar pure Franse zijde sterk verminderd, maar er wordt van alles aan gedaan om deze bijzonder manier van het kweken en maken van echte zijde in stand te houden.  Helemaal boven op de toren van het kasteel had je een fantastisch uitzicht over de Cevennen en de Ardeche.  De lucht zag er dreigend uit en het begon te druppelen. Het waaide boven op  toren flink. Via de draaitrappen zijn we weer naar de begane vloer gewandeld onder de indruk  van het een imposante kasteel en het schitterende uitzicht. Beneden wachtte ons nog een verrassing. In de kelder leefde een spook en die konden we zien als we stil in het donker daar op een bankje gingen zitten. Samen met het Vlaamse gezin en hun drie kinderen gingen we de trap af, de kelder in. Pikkedonker in een naargeestige  kleine kamer werd ons het verhaal verteld van een verliefd meisje dat haar vriend kwijt raakte en die nu nog steeds na haar dood naar hem zoek is.  Plotseling hoorden we een enorme gil, zagen we iets bewegen en ging er een deur zomaar open. De twee jongste kinderen schrokken zich rot en begonnen te huilen. Nou moet ik zeggen dat we ons allemaal rot schrokken, zo onverwacht zo’n ijselijke gil gepaard met het lawaai van een harde stormwind en een klappende deur  die onder ons vandaan kwam. De moeder ging met de twee kinderen weg.  De vader, zijn oudste dochter van 6  en wij zijn de openstaande deur in gegaan, een trap af nog dieper de kelder in en daar zagen we in kooi een spook staan vechten om er uit te komen. Gelukkig voor iedereen dat dat niet kan…maar iemand bang maken dat kan het spook wel. Toen we naar buiten wilden lopen zagen we een hoosbui loodrecht naar beneden stromen. Ik schrok me rot… help mijn was… alles nog aan de lijnen… zoveel regen… het zal wel druipnat zijn en wat moet ik dan???  Toen de bui overgegaan was in een miezerregentje zijn we naar de auto gelopen. Naar de camping was het een kwartiertje rijden  en deze keer zat het geluk aan onze kant want in Barjac en op de camping was nog geen druppel gevallen, wel dreigende donker luchten, maar de was zo goed als droog. Henk en ik hebben samen snel de was afgehaald en we waren nog maar net klaar of het begon hier te regenen.   Nu is het 10 uur in de avond. Alles is ingepakt. Het bezoek aan Château des Roure maakte onze laatste vakantiedag tot een dag met een gouden randje. Morgen gaan de naar Souillac in de Lot (Dordogne) 353 km rijden. We zijn nu over de helft van onze vakantie. Nog twee weken in de Dordogne en dan nog 8 dagen  naar Picardie naar de zee. Het vliegt voorbij.
 

---

Reacties

Er zijn nog geen reacties geplaatst.