Tweet deze blogpost

Ja Den, ik denk toch dat ik een bijzonder gevoel voor timing heb. Dat ik toch bijna niet naar onze eerste date was gegaan kan ik mij nu niet meer voorstellen. Hoewel ik toch altijd geroepen heb dat ik niet met een relatie op Exchange wilde heb jij het voor elkaar gekregen dit toch te laten gebeuren. En daar ben ik erg blij mee! Hopelijk is onze liefde net zo sterk als onze gedeelde liefde voor chips en speciaal bier, want dan komt dit half jaar ook wel goed denk ik! 

Nadat ik gisteravond, na een hele dag inpakken en opruimen, vanuit Tilburg naar Ravenswaaij reed om Dennis voor te stellen aan mijn lieve pap en mam was het vanochtend al weer tijd om gedag te zeggen voor een half jaar! Wat gaat het allemaal snel hè. Nou zo gaat het komende half jaar ook zijn denk ik. Al ga ik zeker van iedereen minuut genieten! En zal ik veel met jullie delen. 

Samen met pap, mam en Dennis zijn we naar Schiphol gereden. De lucht was prachtig en ik was blij dat ik door zulke lieve mensen weggebracht ging worden. Toen werd ik ook nog verrast door mijn lieve vriendin Anne die onverwachts op Schiphol stond om mij uit te zwaaien. Samen hebben we mijn twee volgestouwde koffers naar de incheckbalie gebracht. Toen we de koffer met kleding op de weegschaal legde gaf hij een mooie 26 kilo aan. Over het limiet heen. Maar gelukkig had de lieve mevrouw achter de balie een ontzettend gunfactor voor mij en zei dat het oké was. Pfoe gelukkig, anders had papa mij gedwongen om Aap achter te laten denk ik haha. Of toch die 3 extra broeken? Daarna heeft de lieve mevrouw ook nog mijn koffer dicht getapted, want ja hij puilde een beetje uit van alle kleding haha. Nu ik dit schrijf zit ik in het vliegtuig dus ik hoop niet dat al m’n kleding + Aap nu door het bagageruim aan het rollen zijn. Maar ik vertrouw maar op de klmtape. 

Na heel veel knuffels en lieve woorden was het toen toch echt tijd om alleen verder te lopen. Ik denk dat ik nog wel 5 keer achterom gekeken heb en natuurlijk stond mijn afscheid committee er nog steeds en bleef zwaaien naar mij. Laatste keer zwaaien met twee handen in de lucht en daar ging ik. Met behulp van lieve douane medewerkers werd ik door de securety geloodst. Die zagen volgens mij ook dat ik eventjes niet kon stoppen met huilen. Aangekomen bij de gate dacht ik aan alle lieve woorden die iedereen mij geappt, geschreven en gezegd heeft. ‘Het is goed Viv, nou niet meer huilen. Op naar een geweldige tijd in Madrid. Kom maar op!’ zei ik tegen mezelf. Dus Madrid here I come!