Het hoogland van Sri Lanka, Kandy en Ella
Geplaatst op 02 augustus 2017 om 12:56 uur
26 juli 2017
Soms doe je iets waar je later spijt van hebt dat je het zo gedaan hebt. Vandaag was een dag die met een beetje goede voorbereiding een stuk minder vermoeiend had kunnen zijn. Ik had via internet de elektronische visa geregeld. Ik had gedacht dat het, net als in Amerika, 90 dagen geldig was. Dit bleek niet het geval, het was maar 30 dagen. Tja en als je 5 weken gaat is dat meer dan 30 dagen. Dus dat betekende dat we het visum moesten verlengen. Dit kan alleen in Colombo bij het departement voor immigratie en emigratie.
In het begin van de vakantie toen we nog in Negombo zaten wilde we graag naar Colombo toe om dit te regelen. Het was toen echter weekend en dan is het gesloten. De volgende mogelijkheid die we kregen dat we redelijk in de buurt waren was in Kandy. Dit ligt op zo’n 116 km van Colombo. Dit betekent echter niet dat je er dan ook snel bent. Van de medewerker van ons guesthouse kreeg ik het advies dat ik het beste met de trein naar Colombo kon gaan. Zo gezegd zo gedaan. De trein vertrok om 06:30, dus om 6 uur werd voor mij een ontbijtje geregeld. En omdat de tuktuk man niet kon, bracht Manuel (Ryan denk dat hij Manoj heet, dus je mag het zelf kiezen welke je voor het verhaal het leukst vindt) op de scooter naar het station. Zo ging ik dus met helm op en nog een stuk toast met boter en suiker achter op naar beneden. Bij het station aangekomen heb ik een kaartje gekocht voor de trein. En omdat ik in een luxueuze bui was, gewoon voor de 2de klasse, koste toch wel 190 roepies.
De trein stond al klaar en niet lang nadat ik zat vertrok hij. Het eerste stuk is adembenemend mooi, zorg wel dat je links zit gezien van uit Kandy naar Colombo. Je kijkt dan zo naar de bergketens rond om Kandy. Het eerste stuk is ook het langzaamste stuk. Er is maar 1 spoor en daar moeten alle treinen over heen. Het kwam dus voor dat we op tussenstations moesten wachten op een tegenligger. Zodra die was gepasseerd, kreeg de station master een grote ketting van die machinist. Vervolgens liep hij met die ketting naar onze machinist en zodra hij die ketting had mocht hij gaan rijden, hij had immers dan de “chainâ€. Vanuit Kandy daal je langzaam af naar beneden (Kandy ligt op 465 meter boven zee niveau). Na zo’n 2 uur rijden worden het 2 sporen en hoef je ook niet meer te wachten op de tegenliggers. De trein toetert de hele reis wel een aantal keer per minuut. Dit om alle mensen die op het spoor werken, lopen en wonen te waarschuwen. Dat wonen is bijna letterlijk te nemen. Er staan halve dorpjes, op nog geen 2 meter van het spoor af. Kindjes zwaaien naar de trein. Mensen gebruiken de bielzen als stoel om op te zitten voor hun huis.
Na 3,5 uur wordt Colombo fort bereikt. Dit is het eindpunt van de trein. Snel heb ik een tuk tuk gezocht om naar het departement te rijden. Daar betaalde ik behoorlijk voor, maar goed geen zin om te onderhandelen. Na een half uur door Colombo verkeer, al toeterend, schelden en rechterbaan, stond ik voor het departement. Een gigantische gebouw en giga veel mensen die aan het wachten waren, de weg zochten en je hulp wilde geven voor een visa (niet op ingaan, kan je prima zelf). De moed zakte me in de schoenen bij het zien van al deze mensen. Ik vroeg aan een medewerker waar ik moest zijn, hij zei 4de etage. O dacht ik dat is vast veel beter, dan gaat het toch nog snel. Vol goede moed naar de vierde, daar was het minder druk. Eerste stap was het halen van een handtekening, dus paspoorten inleveren bij afdeling B, check. Dan terug naar afdeling C, wachten na 2 uur wachten paspoorten terug met op het aanvraag formulier een handtekening. Dan betalen, dat is dan 44000 roepies. HAHAHAHA beste man de beste grap die ik vandaag gehoord heb, maar even serieus wat is de prijs? 44000 roupies, Sir. You have 6 passports. Hahaha, eeeeh seriously? Yes, Sir... only cash. O, eh now that isn’t funny at all. Hier was Ryan het trouwens met me eens, dit was niet grappig. Gelukkig zat ze op 3,5 uur rijden bij me vandaan….
Na het betalen wordt je paspoort weer ingenomen en dan kan je weer 2 uur wachten. Uiteindelijk kreeg ik rond 14:00 uur de paspoorten terug met echt een super mooi stickertje erin, dat kan niet iedereen zeggen. Die zes stickers zijn de 44000 roepies meer dan waard. Snel terug naar het station, heb bij de enige Mac in Sri Lanka een Big Mac gepakt. Daarna een tuk tuk geprobeerd te krijgen. De eerste 2 verstonden geen Engels, in plaats van je te helpen en met handen en voeten eruit te komen, rijden ze een beetje onzeker lachend weg. De derde had meer geduld en toen ik trein geluiden maakte en met mijn armen zo’n zagende beweging maakte als een stoomlocomotief, ging het lampje branden. Deze man wil naar de trein. Yep tjoek tjoek Kandy. Ah Kandy yes, yes. Ik kon in stappen. De tuk tuk had een meter, maar was de helft goedkoper dan de heenreis.
De trein vertrok pas om 16:35 dus ik, kon rustig aan doen. Op het station is weinig te doen, dus ben ik maar in de trein gaan zitten. Rond 20 uur kwam ik in Kandy aan en was ik wel klaar met de dag. Ryan was deze dag met de kinderen naar de Royal Botanical Garden geweest. Een mooie ruime tuin, met een diversiteit aan bomen en planten (de afgelopen honderden jaren geplant en afkomstig uit allerlei landen). De tuin was duidelijk een ontmoetingsplek voor Sri Lankaanse verliefde stelletjes, want die waren er bijna nog meer dan bomen. Na de tuin hadden de kinderen trek in een ijsje, gelukkig stond er een ijskarretje voor de ingang. Alleen toen wij aankwamen, werd snel het prijzenbord omgedraaid en voor ons gold in plaats van 30 roepies voor een waterijsje, de toeristenprijs van 90 roepies voor hetzelfde ijsje. Nou is dat natuurlijk nog steeds geen enorm bedrag, maar de verkoper was niet bepaald charmant en dat gaf toch een wat ongemakkelijk gevoel. Aan de overkant van de straat stond gelukkig nog een karretje en daar kostte het ijsje 15 roepies. Ja ja, dat doet de zuinig Hollander in je goed, houd je meer over om fooitjes te geven aan al die wel heel vriendelijke mensen hier.
Een tuk tuk bracht Ryan en de kinderen naar het centrum, waar een hapje werd gegeten. Vervolgens al wandelend terug naar het hotel. Op de terugweg werd een nietsvermoedende Kelt midden op een zebrapad te grazen genomen door een oudere dame met een wandelstok. Ze leek slechtziend, maar ze zag kennelijk genoeg om Kelt blonde koppie te zien. “He babyâ€, zei ze, en gaf Kelt een dikke knuffel en kus. Kelt schrok zich kapot en vond het helemaal niet leuk. Die loopt dus voortaan met een grote boog om oudere dames heen…
27 juli 2017
Iedereen was al dagen aan het snotteren en bij de meesten was er ook wat keelpijn ontstaan. Vandaar dat er voor vandaag geen grote plannen gemaakt waren. In de ochtend zijn we naar de grote witte Boedha gegaan die boven op de heuvel staat in Kandy. Deze Boedha is ’s avonds verlicht en vanaf veel plaatsten in de stad te zien. Vanaf de Boedha heb je een mooi uitzicht over de stad. In het souvenirwinkeltje werden door de kinderen wat spulletjes gekocht.
Via een tussenstop in het hotel kwamen we uit in het centrum van Kandy. We zijn langs het meer gelopen en kwamen zo uit bij het Kandy Shopping Center. Dit is een modern bijna westers ogend winkelcentrum, hier hebben we wat winkeltjes bezocht en zijn uiteindelijk bij het foodcourt boven uitgekomen. Boven op het dak was een klein achtbaantje waar de kinderen in zijn geweest en na het eten bij de Burger King zijn we nog even de arcadehal in gegaan. Dit gaat ook even anders dan in Nederland. Belize wilde in de speeltuin a la Monkeytown. Zij kreeg een begeleidster mee die zorgde dat ze niets gevaarlijks deed, Belize was wel wat geïrriteerd want ze mocht niets spannends doen van die mevrouw. De jongens gingen een aantal spellen doen. We kregen twee begeleiders mee die alle muntjes bij zich hielden en ons alle spellen en handelingen uitlegden. Naast de twee jongens liep er ook nog een dame mee de een beetje leek op een manager die de jongens weer in de gaten hield. De jongens namen ook geen fooi aan. In de tussentijd heeft Ryan nog wat boodschappen gedaan. Uiteindelijk is iedereen vroeg gaan slapen, om wat op te knappen.
28 juli 2017
Voor de keelpijn en de verkoudheid hebben we op aanraden van Manuel, Samahan gekocht een soort kruidendrankje, dat echt goed zou werken. Als medicijnen slecht smaken moeten ze haast wel goed werken. Niemand neemt een slecht smakend drankje als het niets doet. Nou Samahan moet wel een wondermiddel zijn… Manuel heeft het voor ons klaar gemaakt, buttom up, en na een dag werd de keelpijn wel een stuk minder, de verkoudheid bleef nog wel wat langer. Na het ontbijt zijn we naar de tempel van de tand gegaan. Uiteraard moesten wij naar de buitenlandse rij en zo doende waren we voor het stallen van de slippers en de entree 1700 roepies kwijt. De Sri Lankanen mogen gratis naar binnen. Ik snap wel dat wij genoeg geld hebben, ik vind het alleen vervelend wanneer het zo duidelijk is. Tegenovergesteld doe ik het ook niet. Er zijn heel veel plekken met een toilet voor buitenlanders, die is vaak netter. Maar dan ga ik ook naar het gewone toilet. Maar goed we zijn op vakantie en maken ons niet druk over onbenullige zaken.
Bij de tempel van de tand werden we uiteraard gevraagd of we een tourguide wilden. Deze hebben we genomen en dit was leuk. De man sprak prima Engels en vertelde ons het verhaal over de geboorte van Boedha, zijn leven en zijn dood. Na de dood werd hij gecremeerd en bleef een tand van hem bewaard. De Indiase prins en prinses kwamen naar Sri Lanka. De prinses droeg de tand in haar haar als sieraard. De tand werd een belangrijk symbool en toen men de tand wilde vernietigen, begon deze te gloeien als een felle ster en vloog naar de hemel. De tand is na veel omzwervingen uiteindelijk in de tempel in Kandy terecht gekomen, waar hij nog elke dag 3 maal aanbeden wordt. De tand zelf krijg je niet te zien alleen de gouden kist waar hij in zit. De laatste keer dat de tand eruit is gehaald, gebeurde in 2009, in opdracht van de hoge priester. Het bezoek was interessant, de gids kreeg een fooi. In de middag hebben we rustig aangedaan, ’s avonds hebben we gegeten bij License to Grill. Dit is een pop up grill restaurantje. Er worden een paar partytenten neergezet ’s avonds en wat stoeltjes. Het is er gezellig druk en de wraps en burgers zijn heerlijk.
29 juli 2017 Naar Ella
Eerder had ik al een voorproefje gehad van reizen met de trein in Sri Lanka, vandaag zou iedereen dit genoegen meemaken. De trein naar Ella vertrok om 11:10 uur en zodoende konden we rustig aan doen. We hadden de avond daarvoor een gigantische tuk tuk gehad om ons terug te brengen naar ons hotel en deze kon ons en de bagage naar het station brengen. De tuk tuk stond erop de afgesproken tijd en ruim op tijd stonden we op het station van Kandy. De treintickets hadden we van tevoren geregeld, we hadden gereserveerde plekken in de derde klasse. Er was overigens in deze trein geen hogere klasse, alleen nog de niet gereserveerde klasse.
Iets later dan gepland kwam de trein aan op het station. Nadat we het goede treinstel hadden gevonden, hoopten we dat we alle bagage een beetje goed kwijt konden. Dit bleek niet zo’n groot probleem. De meeste reizigers waren toeristen die hun driver vooruit hadden gestuurd met de bagage en maakten deze treinreis puur voor de uitzichten. Genoeg plek voor onze bagage dus. De rit van Kandy naar Ella is werkelijk prachtig. De trein rijdt langs eindeloze theeplantages en hoge bergketens, door verscheidene tunnels. Kleine stationnetjes worden aangedaan en niet te vergeten het hoogste station van Sri Lanka, Pattipola, dat op 1891 meter boven zeeniveau ligt. Niet ver na dit station, op 1898 meter hoogte ligt het hoogste stuk spoor van Sri Lanka. Daarna daalt de trein af naar Ella toe. Een groot gedeelte van de reis gaat ook door naaldwoud, een rare gewaarwording in een tropisch land. Op ongeveer 1100 meter ligt Ella een klein dorpje dat behoorlijk toeristisch is. Het was een drukte van belang op de parkeerplaats met tuk tuk en drivers. Maar binnen 5 minuten was iedereen opgepikt en het parkeerterrein uitgestorven. Gelukkig voor ons was er nog 1 tuk tuk. Deze man heeft ons in 2 keer naar het guesthouse gebracht.
We zaten in Green Village Home Stay (of home saty, zoals op hun reclamebord stond), een klein guesthouse gerund door een gezin. Moeder, zoon en 2 dochters deden het werk voornamelijk, vader was veel buitenshuis voor werk. Een lief gezin en al gauw zaten de kinderen met z’n allen Skibbo te spelen. Vanaf het terras van de kamer van Owen en Quinten keek je prachtig Ella’s gap in. Dit is een dal waardoor je heel ver het achterland van Ella in kan kijken.
In Ella is het een stuk koeler en dat gaat dus gepaard met regen. Het was al donker en er moest gegeten worden. Quinten en ik zijn gewapend met een tas en een paraplu’s opzoek gegaan naar eten. Dit is in Ella geen moeilijke opgave. Genoeg restaurantjes dus het eten was al snel gevonden. De moeilijkste opgave was de route van en naar het guesthouse, dit ging over een slecht verlicht pad, dat nog het meeste weg had van een achtbaan afdaling steil naar beneden en dan een scherpe bocht. In de tuk tuk kon ik me niet bedwingen en deed ik mijn handen omhoog toen we afdaalden, het gillen heb ik achterwege gelaten omdat ik niet wist of dit cultureel gezien acceptabel was.
Na het eten lekker gaan slapen om fris te zijn voor de beklimming van Little Adam’s peak.
30 juli 2017
Het gezin is erg vriendelijk en het ontbijt was heerlijk. Omdat de kinderen geen fan zijn van ommeletten hebben we de vrouw uitgelegd hoe je een gebakken eitje maakt met hele en een kapotte dooier. Ze had geen idee, maar de volgende morgen kregen de kinderen het op deze manier. Erg lief van haar.
Na het ontbijt zijn we op pad gegaan naar Little Adam’s peak. Deze wandeling duurt 2 uurtjes en is prima te doen met kinderen. Even buiten Ella ga je een pad in naar boven. De wandeling gaat langs theeplantages en een dorpje van theeplukkers. Met name de Tamils plukken de thee en zijn de armste groep mensen in Sri Lanka. Het dorpje was dan ook niet meer dan een aantal huisjes van ijzeren golfplaten.
Halverwege de top kwamen we een Frans gezin tegen die we in de trein hadden ontmoet. Owen kreeg te horen dat het een prima klim was en dat hij het waarschijnlijk wel rennend af kon. Dat moet je uiteraard niet tegen Owen zeggen, want die begon gelijk te rennen met Belize in zijn kielzog. Het duurde niet lang voordat ze uit het zicht verdwenen waren, helemaal omdat Quinten aan het puberen was en zei dat wandelen stom is. Nadat hij wat aangespoord was, kwamen we bij een splitsing aan. Hier stond een slagboom met twee agenten en een bordje Mini Adam’s peak met een pijl naar rechts. In geen velden of wegen een Owen en Belize te zien. Ik vroeg aan de agenten of ze een jongen en een klein meisje hadden gezien, ze keken verveeld en schudden nee. Dan moesten ze verkeerd gelopen zijn. We besloten dat Ryan daar bleef met Quinten en Kelt en dat ik ging zoeken.
Ik rende rechtdoor kwam langs een zeer luxueus hotel, 98 Acres en vroeg aan de portier of hij een jongen en een meisje had gezien. In het Singalees werd overlegd met een bewaker en ja inderdaad, die hadden ze gezien. Ze waren verder doorgelopen naar beneden. Ik dus die kant op. Beneden bij de kwam ik weer bij de weg uit naar Ella. Hier vroeg ik een paar Sri Lankanen of ze een jongen en een klein meisje hadden gezien. Ze begrepen me niet. Er stond toevallig een groep Nederlanders en die had ze gezien, ze waren naar links gegaan richting Ella. Ik die kant op. Het was al een behoorlijke stuk rennen geweest toen een tuk tuk naast me kwam rijden, of ik een tuk tuk nodig had. Ja zeker! In de tuk tuk vervolgde ik mijn weg. Ik vond wel dat de afstand die Owen en Belize zou hebben afgelegd erg groot was. Bij het beginpunt van de beklimming aangekomen vroeg de tuk tuk chauffeur voor mij aan anderen of ze een jongen en een meisje hadden gezien. En warempel dat had hij ze waren net voorbij gekomen. Ik was echt verbaasd, want als dit klopte dan ging ik Belize en Owen gelijk inschrijven voor atletiek. Maar goed toch nog verder terug naar Ella en inderdaad na 300 meter liepen een jongen en een meisje, blank en blond, maar niet Owen en Belize. Dus toch maar weer terug naar het begin van het pad. Daar aangekomen werd ik gebeld door Ryan. Volgens een stel Duitsers was Owen boven toch de goede richting op gegaan. Ze hadden het over een jongen die trucjes aan het doen was. Hij was aan het freerunnen zeiden ze. Dat kon niet anders dan Owen zijn.
Dus begon ik weer aan de beklimming. Bij de agenten heb je toch een paar opbouwende woordjes van kritiek gegeven. En inderdaad bij het begin van de laatste gedeelte, een trap stonden Belize en Owen netjes te wachten.
Toen we hadden uitgelegd wat er was gebeurd zei Belize beledigd: ‘Jullie denken dat wij dommerds zijn! Maar er stond gewoon een bordje…â€. Tja dat was eigenlijk ook zo. Had ik al gezegd dat de beklimming van de berg goed te doen was, zelfs de tweede keer.
Bovenop is het uitzicht fantastisch, zowel richting Ella als naar het achterland. Beneden bij het restaurant dat aan het begin van de klim staat werd wat gedronken, toen het weer begon te regen, te hozen zeg maar. Dus terug een tuk tuk gepakt en de rest van de middag rustig aan. Bij het huisje werden apen gespot, eentje zat zelfs op het hek van het terras en pieste rustig het terras onder. Natuurlijk vonden de kinderen dit hilarisch. ’s Avonds werd bij 360 Ella gegeten, niet bijzonder, langzame service en er is veel beter te vinden.
31 juli 2017
De laatste volle dag in Ella alweer. We besloten na het ontbijt naar een theefabriek te gaan voor een rondleiding. Het werd de Newburgh Green teas. Dat het groene thee was zagen we pas nadat we hadden betaald. Jammer we hadden liever de productie van zwarte thee gezien. Maar de rondleiding was oke en toch weer dingen geleerd over droogtijden en zeven van thee. Na het bezoek terug naar het guesthouse. We wilden in de middag naar een waterval gaan, maar het begon te onweren en heel hard te regenen. Dus besloten we toch maar net te doen of het vakantie is een lekker te luieren op het overdekte terras van het guesthouse. De avondmaaltijd werd genuttigd in het Dream Cafe, een aanrader. Gezellig, goede bediening en heel lekker eten, ook de westerse schotels.
1 augustus 2017
De tuk tuk man die ons had ‘gered’ op het station van Ella had al direct de eerste dag aangegeven dat hij ook een taxiservice had, voor 8000 roepies bracht hij je naar Arugam bay. Aangezien de bus 5 uur rijden was en dan met 3 overstappen besloten we naar Arugam bay met de taxi te gaan. De taxichauffeur, Raja, was een relaxte gozer. Onderweg nam hij de tijd om te stoppen bij een waterval, zodat we dit konden bekijken. En zelf had hij ook nog wat zaakjes te regelen. Hij rookte dus een rookpauze werd ingelast en in Buttala lag zijn rijbewijs bij de politie. Deze had hij moeten inleveren omdat hij een snelheidsboete niet direct wilde betalen. Dit geld eindigt namelijk als extra salaris in de zak van de agent. Hij betaalde liever de overheid die 500 roepies. Dus eerst langs het postkantoor en dan naar het politiebureau. Trots toonde hij mij zijn rijbewijs, na terugkomst bij de taxi. Daarna konden we verder rijden. De rit brengt je door het Lahugala national park, waar je olifanten kunt zien. Die zagen we niet maar wel veel apen vogels en waterbuffels. Uiteraard werd daar ook even de tijd voor genomen. Na 3,5 uur kwamen we aan in Arugam bay. Bij ons verblijf aangekomen, The Surf Access Guesthouse, was er geen warm welkom. De nieuwe eigenaar, gaf aan dat hij sinds een paar maanden de tent had overgenomen. We hadden niet bij hem geboekt, maar we konden wel blijven. Het was helemaal niks, er werd ons een soort schuur getoond, met 4 kale bedden. Daar pasten we makkelijk met zijn zessen in, volgens hem. We vroegen de wifi code en na een zoektocht op booking.com vonden we Sea Shore Beach Resort. Daar zitten we nu, een nette eenvoudige resortje met huisjes op 50 meter van het strand. Er is een schaduwrijke tuin met hangmatten en overal gaatjes in de grond gemaakt door kleine krabbetjes die weg sprinten als je eraan komt lopen. Erg vermakelijk. De kinderen hebben ’s avonds voor het slapen gaan met stenen een krabbenhotel gemaakt op het strand.
In de middag hebben we gelijk bodyboards geregeld en deze uitgeprobeerd. Er is een sterke branding dus om een paar golven te pakken moet je wel je best doen. In Bambini’s café hebben we heerlijk gegeten. Belize waren we even kwijt, maar die vonden we terug in de keuken waar ze op een tafel was neergezet om zo te kijken hoe het eten werd bereid. Nog even wat boodschappen gedaan in Food City, een supermarktketen hier in Sri Lanka. Daarna even hard werken om dit verslag bij te werken, door de verkoudheid en keelpijn was er weinig zin om dit bij te houden na de lange dagen. Maar nu iedereen weer aan de beterende hand is, kwam de zin ook weer terug. Morgen gaan we allemaal, op Belize na, surfles volgen. Ben benieuwd hoe de jongens het eraf gaan brengen.
Reacties
|
Ton Grootens |
|
Yvonne |
|
Ria Keijzer |
|
Eric |
|
Ernst |
|
Sandra |
|
Karien |
Volg Mijn Reis © 2025. Alle rechten voorbehouden.
Algemene Voorwaarden | Linkpartners | Contact