De laatste volle dag in Sigiriya en naar Trincomalee
Geplaatst op 27 juli 2017 om 09:11 uur
19 juli 2017 Laatste volle dag Sigiriya
De laatste volle dag in Sigiriya. Vanavond staat de Pidurangala op de planning. Dit is een rots bij een tempel in de buurt van de Lions Rock. Deze rots geeft een mooi uitzicht op de omgeving en de zonsondergang schijnt erg mooi te zijn. De ochtend en middag werden gevuld met spelen bij de rivier, lekkere voetmassage door de vissen en nog wat boodschappen doen. Boodschappen doen is altijd weer een verrassing wat je tegen komt aan winkeltjes. De winkeltjes hebben soms merk spullen en andere keer niet. Dit is overigens niet afhankelijk van de reclame op hun gevel. Ik zag een Coca Cola bord, maar als ik daarom vroeg kreeg ik gewoon Kik cola, die ook prima te doen is overigens. Owen en Quinten struinen de verschillende winkeltjes af naar sugar buns. Dit zijn zachte langwerpige broodjes met suiker. Kelt en Belize hebben hierop geleefd in Sigiriya. Want hier is weinig westers voedsel te krijgen. Ryan en ik hebben iedere avond heerlijke curry gegeten bij het guesthouse.
Onderweg naar de rots hebben we toch nog maar een laatste poging gedaan om ergens patat te krijgen, dit is uiteindelijk gelukt. De patat ging mee als take away en bij de rots verorberd, dit onder het toeziend oog van een groep honden die erop gegokt hadden dat, dat eten nooit ging lukken zonder te knoeien. En uiteraard hadden ze gelijk, wat ze toch weer een aantal frietjes opleverde.
De honden hier zijn overigens niet vals. Ik moet zeggen dat ik nog nooit een vervelende hond heb mee gemaakt hier in Sri Lanka. Nee dan die Dikbekkraai, die zijn echt hondsbrutaal die pikken het eten van je bord af.
Na het eten zijn we naar boven gegaan, het eerste gedeelte ging met een trap die van grote keien was gemaakt. Hier zagen we een aantal aapjes, een van de apen was een sarong aan het stelen die mensen even hadden op gehangen. Na de trap was het een klim over rotsen naar boven, om uiteindelijk een fantastisch uitzicht te hebben over Sigiriya en de Lions Rock. We hebben lekker gezeten en foto’s gemaakt terwijl de zon langzaam achter de horizon verdween.
Op de terugweg heeft Indika ons opgehaald met zijn tuk tuk, Owen mocht de tuk tuk besturen. Met zijn zessen gaat trouwens prima in de tuk tuk. Drie grootse zitten en de rest op schoot.
20 juli 2017
Zo als al een aantal dagen kregen we om 09:00 uur ontbijt. Heerlijk fruit, omeletten en roti’s (soort pannekoeken). Rond 10 uur begon de reis naar Trincomalee, het noordelijkste punt van onze reis. Trinco, zoals het vaak wordt genoemd, lag tot 2009 nog in het gebied waar de Tamils en het Sri Lankaanse leger een bittere burgeroorlog uitvochten. Na zo’n 3,5 uur rijden kwamen we aan in Trinco. Van de burgeroorlog is niets meer te zien. Het is een levendige stad, met wel meer militairen die aanwezig zijn. Ze lopen niet bewapend rond. Ons hotel is JKAB Park Hotel, het hotel heeft een zwembad wat voor de kinderen een enorme pre was. Verder is het een net niet hotel. Ze proberen luxe over te komen, maar de uitvoering laat wat te wensen over. Het personeel is vriendelijk, daar ligt het in ieder geval niet aan.
We hebben meteen het zwembad uitgetest, Belize gaat steeds beter zwemmen. Ze kan al met een duik onderwater door de benen zwemmen en iets van de bodem op duiken. ’s Avonds hebben we voor het gemak gegeten in het restaurant van het hotel. Het eten was redelijk. Het was een beetje chaotisch met de obers er liepen wel 7 man rond voor 3 tafels, maar soepel liep het niet. De rekening was helemaal een crime. Met 5 man heeft men eerst de rekening uitgerekend, na 15 min waren ze hiermee klaar, daarna duurde het nog 10 minuten voor het wisselgeld geregeld was. Maar goed we zijn op vakantie en we hebben voldoende tijd. Maar de rest van de week eten we buiten de deur.
21 juli 2017 Naar Trincomalee
Trinco is een stuk warmer dan Sigiriya, in de ochtend warmt de boel hier snel op naar 37 graden. We zijn dan ook erg blij met de waaier en airco. De kamer heeft een systeem dat je het kaartje dat aan de sleutel zit in een kastje moet stoppen om elektriciteit te hebben. Echter werkt elke willekeurig kaartje, stuk karton dat je erin stopt. Dus wij hebben de hele dag een lekkere frisse kamer.
Wij zijn vandaag naar Fort Frederick gegaan. Een fort op een landtong hier in Trico bij de Dutch Bay. Aan het einde van deze landtong op het hoogste punt zit de Koneswaram tempel. Het fort is door de Portugezen gemaakt en daarna heeft half Europa het in handen gehad. De Engelsen als laatste en vandaar de Engelse naam. Nu wordt het gebruikt door het Sri Lankaanse leger, het is een basis van het 2de Bataljon. Je ziet hier dan ook veel militairen. Wat je hier ook veel ziet zijn herten, ze lopen hier rustig over straat of liggen heerlijk in de schaduw. Ze zijn totaal niet schuw en laten zich ook soms aaien. De herten zitten niet opgesloten en kunnen in principe ook gewoon de stad verlaten mochten ze dat willen.
De route omhoog richting de tempel is een gematigde klim, maar de temperatuur maakt hem redelijk pittig. Halverwege kopen we dan ook maar een fles water. In de buurt van de tempel is een soort vaste markt met een hoop troep, wat uiteraard een natuurlijke aantrekkingskracht heeft op de kinderen. Bij de tempel aangekomen komen we een Nederlands stel tegen uit ons hotel. Ze geven aan dat zonder sokken de stenen te heet zijn om over te lopen. Hierdoor besluiten we het tempelbezoek over te slaan. Op de terugweg wordt de lokroep van de marktkraampjes te groot en worden er wat kettinkjes gekocht door de kids. Met dank aan de rupees van opa en oma.
We zijn naar het strand gelopen onderaan de landtong, hier hebben we wat gezwommen en de kinderen hebben heerlijk in het zand gespeeld. Bij het strand rijden allemaal ijsco tuk tuk’s met een superirritant melodietje. Ze rijden hier met 6 a 7 rond opzoek naar toeristen. Uiteraard moest er een ijsje worden gegeten. Bij de eerste de beste tuk tuk werden zes ijsjes besteld, kosten: nog geen euro. Nou dat is nog eens leuk ijsjes eten, in Frankrijk heb je nog niet 1 ijsje voor dit geld.
Op het strand heb ik gebeld met Sail Lanka, zij verzorgen een boottocht op een catamaran op zoek naar walvissen en dolfijnen. We konden de volgende ochtend mee, dit betekende wel opstaan om 05:30 uur, slik…
Na het strand terug gegaan naar het hotel. Daar nog wat gezwommen, althans dat wilden we wel alleen de zwembroek van Kelt was kwijt. Waarschijnlijk op het strand achter gebleven toen we hem te drogen hadden gehangen. Ik heb aan de bewaking een tuk tuk gevraagd. Hij belde een tuk tuk en dit was Azeem. Azeem heeft ons de rest van de week rond gereden. De zwembroek werd terug gevonden en zo kon er toch gezwommen worden. Rond etenstijd hebben we Azeem gebeld en die heeft ons naar het Rea Beach hotel gebracht. In de app van Tripadvisor kreeg het restaurant van dit hotel een hele goede waardering. Er was curry maar ook westers eten, wat met name door Belize en Kelt werd gewaardeerd. Azeem heeft ons ook weer opgehaald, ik zei tegen Azeem dat we om 05:30 moesten worden opgehaald om naar de boot te gaan. Azeem zei: No problem I come. Wij dachten we zullen het zien.
22 juli 2017
De wekker ging vroeg om 05:00 uur, want om 06:00 uur moesten we op het strand staan van Dutch Bay. Hier werden we opgehaald door de Jade, een grote catamaran van Sail Lanka. En Azeem? Azeem stond klaar om 05:40 en dat voor 200 roepies. Vanaf toen was Azeem onze vaste Tuk Tuk man in Trinco. De rit naar het strand ging vlot, het verkeer was nog goed te doen op dit tijdstip. Toch was Trinco al levendig op dit tijdstip. Op het strand aangekomen waren er al locals aan het zwemmen in zee. De vrouwen in hun kleren en de mannen in zwembroek.
Langzamerhand verzamelden zich steeds meer mensen voor de boot. Er was een gezin uit Heerlen, die van oorsprong uit Sri Lanka kwamen. Het meisje van 14, Ishana heeft gezellig met Owen en Quinten gezwommen en gespeeld op de boot. Als laatste sloot een grote groep Duitsers aan die met een georganiseerde reis mee waren: Sri Lanka in twee weken, moet er niet aan denken.
De boot had wat op zich laten wachten, maar rond 06:45 kwam hij toch echt de baai in varen. Vanwege de grote groep hebben Ryan en ik er voor gezorgd dat we als eerste mee konden met het kleine motorbootje dat je naar de catamaran bracht. Op de catamaran zijn we naar het voordek gegaan waar heerlijke ligmatrasjes lagen. Na 20 minuten was iedereen aan boord en vertrokken we. De tocht was bedoeld om dolfijnen en walvissen te zien, maar eerst zou er ontbeten worden. Na het ontbijt gingen we dan op zoek naar de dieren. De kapitein vertelde me dat vanaf de landtong van Fort Frederick een geul liep in de zee die 800 meter diep was, hier verbleven de walvissen. De boot volgde de geul. Hij vertelde er wel bij dat ze die week pas 1 keer een walvis hadden gezien en dat het nog net iets te vroeg in het seizoen was, augustus was beter geweest.
Na een half uur varen waarbij aandachtig het water werd afgezocht, zag ik op eens in de verte groep dolfijnen zwemmen. Ze schoten door het water heen, af en toe maakte er een sprong uit het water. De kapitein draaide het schip in een poging om de dolfijnen in te halen, dit bleek nog een lastige klus. De dolfijnen waren zeer rap en verplaatsten zich snel van de een naar de andere kant. Op een gegeven moment leken we ze kwijt te raken, totdat er een hele groep vlak bij onze boot opdook. Ze zwommen met ons mee en maakte af en toe sprongetjes uit het water. Werkelijk prachtig om te zien. Met de dolfijnen kwamen ook de lokale vissers. Zij vissen op tonijn, de dolfijnen zwemmen vaak samen met de tonijn. Dus in dat opzicht helpen de dolfijnen de vissers met het zoeken naar de tonijn.
Na zo’n 4 a 5 uur varen, waaronder een stuk met het zeil, zijn we richting het strand gevaren. Hier hebben we in de baai nog gesnorkeld en gezwommen. Na de lunch zijn we van boord gegaan.
’s Avonds hebben we gegeten bij Tonic’s in Uppuveli. Dit is een strandtent gerund door een Engelse dame. We hebben heerlijk gegeten en het biertje werd op zijn Engels geserveerd in een theepot met theemok. De kinderen konden lekker op het strand spelen. Op een gegeven moment kwam er een klein eigenwijs kitten voorbij gewandeld, voor de duvel niet bang. De kitten was de attractie van het terras en de kinderen hebben nog even met het beestje gespeeld. Na het eten hebben we Azeem gebeld om ons op te halen, wat een geslaagde dag.
23 juli 2017
Omdat iedereen de dag ervoor best een hoop zon heeft gehad op de boot besloten we het rustig aan te doen. Na het ontbijt in het hotel (niet spectaculair), hebben we ons gesetteld bij het zwembad en hebben we er een heerlijke dag bij het zwembad van gemaakt. Er was een Nederlands gezin uit Amersfoort, hier hebben de kinderen mee gespeeld. De jongste dochter van het gezin, Jacobine, die Jacco werd genoemd, moest alle zeilen bij zetten om Belize te overtuigen dat ze toch echt een meisje was en geen jongen. Jacobine was een heel stoer meisje dat gewoon niet zo van meisjeskleding hield en dus alleen een zwembroek droeg. Belize heeft bijna drie kwartier niet willen geloven dat ze toch echt een meisje was. Grappig maar na een tijdje ook wel een beetje genant.
’s Avonds heeft Ryan via Tripadvisor het restaurant uitgekozen, het werd Nero’s Kitchen in Uppuveli, een Pizzarestaurant/Crêperie. De uitstraling had meer weg van een snackbar. Samen met nog een Nederlands gezin waren we de enige gasten op dat moment. We deden onze bestelling, bij een medewerker. Dit ging al stroef, de man keek steeds moeilijker. Na de bestelling te hebben opgenomen kon de keuken er ook blijkbaar niets mee, dus kwam de eigenaar de bestelling nog maar een keer op nemen. Hij sprak prima Engels. Na een kwartiertje kwamen de pizza’s en dit moet wel vermeld worden, ze waren heerlijk. Een goede dunne bodem, echte peperoni en een goede saus. De tent werd ook steeds drukker wat wel aangaf dat dit een goed restaurantje was. Om zijn Nederlandse gasten, met een hoop kinderen, het naar hun zin te maken zocht de eigenaar op zijn telefoon naar ‘dutch songs children’ of zoiets, want kort daarop galmde het uit de boxen: De wielen van de bus, in de maneschijn, berend botje etc. Daarna stond de eigenaar op diezelfde muziek te dansen, als hij eens wist waarop. Omdat het zo aardig was van die man om zoveel moeite te doen, durfde niemand in de zaak te vertellen wat voor muziek hij had opgezet. We hebben ook erg gelachen om de verbaasde gezichten van een andere groep Nederlanders die de zaak binnen kwamen lopen. De zaak stroomde uiteindelijk vol, wat wel aangaf dat wij niet de enige waren die het eten konden waarderen. Nadat iedereen klaar was hebben we Azeem gebeld om ons te komen ophalen. Buiten, tijdens het wachten op Azeem, kwamen we Miguel en Miriam tegen met hun kinderen Miguel en Alba. Dit Spaanse gezin hadden we ontmoet in Sigiriya bij de home stay. Hele aardige mensen en we hadden al een losse afspraak gemaakt om in Trinco samen naar Pigeon Island te gaan. Deze werd nog even bevestigd, wat inhield dat we de volgende morgen om 08:00 in Uppuveli moesten zijn voor de boot.
24 juli 2017
Om 8 uur stonden we bij Rea Beach hotel, waar we inderdaad eerder al hadden gegeten. Hier verbleven Miguel en Miriam. Ze waren bijna klaar ontbijten. Nadat iedereen klaar was zijn we naar het strand gelopen, hier zit de Coconut Beach Lodge. Hier werden de snorkels en flippers aangemeten en daarna was het wachten op de boot die ons naar Pigeon Island zou brengen. Dit liep wat chaotisch en hier merkte je ook dat de zaken goed gingen, de vriendelijkheid was een stuk minder.
Het duurde uiteindelijk 3 kwartier voordat iedereen aan was gekomen op Pigeon Island. En jeetje wat was het daar druk. Het hele eilandje zat vol toeristen die gingen snorkelen. De kinderen hadden het al snel gezien met snorkelen en hetzelfde gold voor Miriam. Ze vond te druk en jammer van het mooie eiland. Het gaf Ryan en mij wel even de gelegenheid om samen te gaan snorkelen. Hier hebben we uiteindelijk verschillende vissen, inktvissen en een haai gezien. De haai was ongeveer 1,5 meter. Dit was wel erg gaaf om in het wild te zien. Na het snorkelen waren we er snel klaar mee en zijn een uur eerder terug gegaan met de boot. Al met al zou ik Pigeon Island niet aanraden. Er zijn andere plekken om te snorkelen, je kan dit met de locals wel bespreken.
Terug op het strand hebben we nog een heerlijke dag gehad, de golven waren hoog genoeg om zonder bodyboard mee te surfen. De kinderen hebben elkaar begraven onder het zand. We hebben bij Rea Beach samen wat gegeten. Rond 6 uur hebben we afscheid genomen van Miguel, Miriam, Alba en Miguel. We werden uitgenodigd om een keer naar Granada te komen en wellicht gaan we dat doen ook. Azeem heeft ons terug gebracht naar het hotel waar we nog even in het zwembad doken om daarna vroeg naar bed te gaan. Want de volgende dag stond de reis naar Kandy op het programma. De bus vertrok om 07:15 uur, dus dat werd weer een wekker zetten.
25 jul 2017
Weer een dag vroeg op, we waren toch op vakantie? Maar goed het leven start al vroeg in Sri Lanka dus was het al lekker druk op het busstation. Azeem kon ons niet brengen want hij was zijn zusjes naar school aan het brengen. Alle bagage en zes man pasten in 2 tuk tuk’s. De bus naar Kandy stond al klaar, we waren de eersten in de bus en konden zo de grote tassen kwijt naast de bestuurder. De rest kon onder de banken worden geschoven. Ik haalde snel nog wat Sugar buns. Ik vroeg nog wie er nog moest plassen, want de reis duurt bijna 5 uur en er wordt bijna niet gestopt. Belize moest toch nog even plassen, dus wij snel naar de WC want het was bijna tijd. De chauffeur riep al dat we moesten opschieten. De WC werd snel gevonden, de smerigste tot nu toe. Toen we klaar waren wilde de man geld zien ik pakte zo’n 50 roepies aan munten en een euro en gaf het aan hem. Dit was niet genoeg, hij pakte uit zijn borstzak briefjes van 100. Al glimlachend zei ik dat hij de pot op kon (niet aan te raden op het busstation van Trinco) en ben weggelopen met die euro erbij had hij ongeveer 200 roepies gekregen.
Toen we terug naar de bus liepen kwam de conducteur van de bus ons tegemoet gelopen, we moesten opschieten want de bus was al aan het rijden. Ryan stond de chaufffeur ervan te weerhouden weg te rijden, deze negeerde haar en liet de motor steeds meer toeren draaien en reed steeds een stukje verder. Uiteindelijk konden Belize en ik net buiten het busstation nog instappen en zo waren we toch compleet. Daarna begon de chaufffeur, aan zijn wedstrijd. Volgens mij had hij zijn zinnen gezet op een nieuwe recordtijd. Al toeterend baande hij zich een weg door de drukte van Trinco. Als iemand mee wilde dan remde hij af zodat iemand er in kon springen en dan vervolgde hij al toeterend zijn weg. De bus vulde zich snel met mensen die naar het werk of school moesten. Als sardientjes, dat is de beste manier om het te beschrijven. Mensen die moesten staan gaven hun tas aan mensen die zaten. Zo gebeurde het ook dat ik een half uur met iemands laptoptas op schoot zat.
Bij Kantale en Dambulla stroomde de bus weer leeg en beleven de alleen de passagiers voor Kandy over. Hoe dichter we bij Kandy aan kwamen hoe drukker het werd. De wegwerkzaamheden hielpen hier niet bij. Kandy is na Colombo de grootste stad qua inwoners. Dit was te zien op straat. Het busstation was echt chaos. Overal bussen die aankwamen en weg wilden met daar tussendoor Tuk Tuk’s.
De buschauffeur wilde ook gauw weer weg en dus snel uitstappen, bagage eruit en weg was de bus. Al snel werden we benaderd voor een tuk tuk. Die hebben we ook snel genomen, want het was echt chaos en overal reden bussen en tuk tuk’s voorbij. Daarnaast was het warmer dan normaal in Kandy, het was 33 graden. Na nog even vast te hebben gestaan met de tuk tuk reden we richting het hotel. In Kandy zitten we in het Royal Tourist Inn. Een net klein hotelletje op een heuvel van Kandy. We hebben in het hotel wat gegeten als lunch. ’s Avonds zijn we naar de Pizzahut gegaan, om zo ook wat voedsel bij Kelt en Belize naar binnen te krijgen.
Reacties
|
Will Perez |
|
Boss Lady |
|
Ria |
|
Patty |
|
Ton |
Volg Mijn Reis © 2025. Alle rechten voorbehouden.
Algemene Voorwaarden | Linkpartners | Contact