Week 1
Geplaatst op 20 mei 2018 om 13:46 uur
Heehoi mensen,
Onze eerste week was aangebroken.
Wij moesten ons maandag meteen melden bij ESE. Hier konden we Simon eindelijk ontmoeten en nam hij ons mee naar San Anton School. Hij heeft ons rondgeleid en heel veel informatie verteld. Daarna kregen we bij ESE een hele PowerPoint presentatie over alle regels in het appartement en adviezen op Malta. Hierna kregen we nog een ‘oriëntation walk’ rondom ESE.
Voor mijn stage word ik opgehaald door de van (schoolbus). Simon had ons laten zien waar we heen moesten lopen om bij de bushalte te komen. Maar heel veel wegen zijn hier één-richting, dus moest hij steeds een straatje ernaast pakken. Terug reden we weer langs een andere weg. Deze was makkelijker maar eindigt met een steile heuvel. Hij zei dat hij morgen ook naar die plek zou komen om te kijken of we het hadden kunnen vinden. Zijn dochter stapt ook op die plek op.
We dachten dat we alleen ’s ochtends bezig zouden zijn, maar we waren pas om half 5 klaar.
Dinsdag begonnen we meteen met onze stage. We moeten elke dag om 6 uur uit bed om op tijd bij de halte te kunnen zijn. Wij liepen vol goede moet naar de weg waar we heen moesten. Na een paar keer links en rechts af te zijn geslagen, waren we het kwijt. We wisten gewoon niet meer waar we heen moesten. Wij Simon proberen te bellen, maar het enige wat we hoorden was dat zijn nummer niet bestond. Wij begonnen te stressen. Je wilt natuurlijk niet te laat komen op de eerste dag! Wij nog een paar keer proberen te bellen, maar nog steeds niks. Ondertussen waren we al te laat voor onze van en kwamen we dus sowieso niet meer op tijd op stage.
Op een gegeven moment werd Frederik gebeld. Ineens bestond Simons nummer. Ik moest opnemen want ‘mijn Engels is het beste’, dachten ze. Ik Simon uitgelegd wat er aan de hand was.
Hij kwam ons ophalen met zijn eigen auto. We merkten al aan hem dat hij er niet zo blij mee was. Rijdt hij de straat uit, zegt hij: ‘Hier is de halte waar jullie hadden moeten zijn.’ Serieus één straat verder… Hij bracht ons naar een gewone bushalte. Vertelde ons welke bus we hoe laat moesten hebben, liet ons uitstappen en reed weg. Wij moesten de bus pakken van 8:00. Deze kwam om 8:20. Gelukkig is de bus hier goedkoop. Tussendoor moesten we nog een keer overstappen. Hier kwam de bus ruim 40 minuten te laat.
Uiteindelijk kwamen we rond een uur of 10 aan op de stage waar we eigenlijk om half 9 hadden moeten beginnen. Gelukkig zei iedereen dat dit vaker gebeurd met nieuwe studenten en dat het niet erg was.
De vrouw die alle stages regelt, kwam ons ophalen. Eerst werden Elin en Femke meegenomen. Zij gingen naar de kleintjes toe. Frederik en ik stonden nog in de gang. Niet wetende wat we moesten doen.
Na een paar minuten werden wij ook opgehaald. Wij moesten naar boven. We liepen naar het IT lab. Hier zat een vrouw te werken. Ik stelde me voor en kon er meteen blijven zitten. Frederik kreeg niet eens de kans om zich voor te stellen en werd alweer meegenomen.
De vrouw begeleidt een 9-jarige jongen met autisme. Hij draagt altijd een koptelefoon omdat hij overgevoelig is voor alle geluiden om zich heen.
Meteen kreeg ik heel veel informatie over hem.
Op donderdag was zijn begeleider er niet en kwam er iemand die hem niet kende. Ik had het gevoel dat ik vooral de nieuwe begeleider moest vertellen wat er allemaal de bedoeling was en wat en hoe ze het moest doen. Wat mij wel een goed gevoel gaf. Ik kon even laten zien wat ik al wist na deze twee dagen.
Op vrijdag hadden we onze eerste les bij ESE.
Dit is vanaf 15:00 tot 18:30. De vrouw die ons les zou moeten geven, bleef maar praten over van alles en nog wat. In 3 uur tijd (half uurtje pauze) hebben we denk ik 7 hele kleine opdrachten gemaakt. We eindigden de les met hoe je op een olifant kwam. Dit zegt genoeg denk ik.
’s Avonds zijn we nog uit geweest bij Footloose. Dit is een bar die heel bekend is bij de Nederlandse jongeren die op Malta zijn.
Hier merkte ik vooral het verschil in jongens tijdens het uitgaan. In Nederland lopen de jongens met een grote bocht om me heen. Hier komen ze meteen tegen je aan staan, hand in je zij of op je bil of meteen een kus op de wang. Hier schrok ik best wel van.
Op zaterdag en zondag zijn we gaan uitrusten op de rotsen aan de zee.
Deze hele week was erg leuk maar met heel veel indrukken en informatie. Het vraagt wel echt veel energie van je. Maar het is hier zo leuk en mooi dat ik dat maar voor lief neem.
Reacties
|
emiliënne |
|
Ingrid |
Volg Mijn Reis © 2025. Alle rechten voorbehouden.
Algemene Voorwaarden | Linkpartners | Contact