Het is vrijdagochtend en ik heb een taxi vanuit mijn hotel geregeld die mij naar een treinstation 45 minuten rijden vanaf Negombo brengt. Tijd zat, eerst even lekker ontbijten en dan wordt ik om 10.00 uur opgehaald door de chauffeur van het hotel. Zodra ik mijn kamer uitloop, springt de schoonmaker uit de kamer ernaast waar hij bezig is met zijn werk. ‘Marieke’, roept hij enthousiast en met een bezweet hoofd komt hij naar me toe met een kaartje van Sri Lanka en begint allerlei namen op te noemen van plaatsen die ‘beautiful’ zijn. Hij heeft mijn naam goed onthouden en wat vriendelijk dat hij zo meedenkt. Nu eerst ontbijten. Ik ontbijt met de Sri Lankaanse specialiteit: de Hopper; een soort opstaande pannenkoek die je met iets hartigs of zoets kunt vullen. De hartige variant vond ik vrij heftig op de ochtend, maar niet onaardig. De tweede hopper had ik gevuld met banaan en papaya, erg lekker. Enfin na mijn ontbijt ben ik bij de receptie gaan zitten om te wachten op mijn taxi. Helaas, 10 uur nog geen chauffeur, maar omdat we ruim tijd hadden berekend maakte ik mij nog geen druk. Het is tenslotte vakantie! 10.15 uur nog niks, mmm. Inmiddels heeft de enthousiaste schoonmaker het mij alweer zeer comfortabel proberen te maken door de ventilator recht in mijn gezicht te zetten en 5 minuten later komt hij terug om daarbij nog een wierook stokje bij aan te steken. Mmmm heerlijk! Dussss, nu begint de tijd wat te dringen, want mijn trein vertrekt om 11.23 uur. De receptioniste lacht wat, ik lach wat, maar de chauffeur blijft uit. Dan om 10.30 uur komt er een man naar beneden, daar is de beste vent. Bleek er al een tijdje te zijn, maar lag nog even lekker in het zwembad te dobberen, omdat hij geen water thuis had, bleek later. Nu wordt het toch wel doorrijden, alhoewel.. volgens hem niet, tijd zat. Het was toch iets drukker op de weg dan gedacht en hij wist toch niet helemaal de weg. Nu de tijd echt begint te dringen begint meneer het gas vol in te trappen. Ik geef aan dat ik dan liever een trein later neem. Dit gaat ook gebeuren, want we komen 15 minuten later aan. Dat wordt de volgende trein en die komt ongeveer 2 uur later. Hij geeft aan nog wel even een rondje te rijden om wat van de omgeving te zien. Ik twijfel een beetje, maar omdat er echt niets te beleven valt bij het station vind ik het wel prima. We halen even een snackje bij de supermarkt en rijden rond, ondertussen 1,5 uur verder en weer aardig uit de richting van het station krijgt meneer het weer op de heupen en voert de druk weer aardig op. Al toeterend en scheurend bereiken we het station precies op tijd. Hij biedt nog van alles aan, andere taxiritjes voor later op mijn reis, dinertje voor mijn vertrek, maar ik vind het wel welletjes, bedankt en tot ziens! 

Dan komt de trein aan, das even andere koek. De coupes zijn overvol en mensen hangen uit de trein. Ik heb me inmiddels aangesloten bij 4 Fransen die ook hun ogen uit kijken. Hoe komen we daar nog bij. We worden uit de menigte gepikt en we mogen plaats nemen in de bagagebak. De achterste coupe zonder banken, maar wel leeg. We gooien de tassen neer en gaan op de grond zitten. De deuren staan wagenwijd open en het uitzicht is prachtig. De rit duurt ongeveer 3 uur en ik kom eind van de middag aan in Kandy, de tweede grootste stad van Sri Lanka. Ik neem een tuktuk naar mijn hostel, sleep cheap hostel. Daar ontmoet ik 3 Nederlanders, 2 meiden uit Brabant en 1 jongen uit Rotterdam. Zij waren al een dag in Kandy, maar gaven aan er niet veel aan te vinden. Mijn eerste indruk was ook niet heel spetterend en ook in de Lonely Planet had ik al gelezen dat het niet perse een sprankelende stad was. Ik besluit de volgende dag al door te reizen naar Ella met mijn 3 nieuwe reismaten. De trip van Kandy naar Ella staat bekend door de prachtige treinreis die door de bergen loopt. Er wordt afgeraden in het weekend te reizen, maar wie niet waagt wie niet wint. Wellicht valt het mee met de drukte (het is hoogseizoen, wie weet valt het mee met de drukte, yeah right). En we pakken het station voor Kandy, ha ons krijg je niet klein, smart thinking! We vertrekken vroeg om een kaartje te kunnen krijgen, dit is gelukt. Op het perron aangekomen zien we dat er meerdere met ons zo slim zijn geweest. Het is knaldruk en als die trein net zo trapvol staat als die van gister wordt het weer een hele uitdaging. Daar zal je hem hebben, armen en benen zwaaien uit de trein en met een hoop kabaal komt de trein tot stilstand. Hoe de fuck moet iemand hier nog bij. Ok, daar gaan we, proppen, proppen. Het lukt 3 van ons om onszelf in de trein te wurmen met tassen en al. Dit kan toch niet, die reis duurt in totaal 7,5 uur. We mogen hopen dat er zo nog wat mensen vertrekken. Nadat we onze tassen met enige moeite van onze ruggen hebben kunnen halen en op de grond neer hebben kunnen zetten proberen we zo chill mogelijk te gaan staan. We staan in een tussencoupe, dus naast 2 toiletten, maar wel met 2 open deuren waardoor je naar buiten kunt kijken en dit belooft adembenemend mooi te zijn. Dit is geen fabeltje, het is fantastisch!! Ondanks dat we de eerste 5 uur hebben moeten staan en de laatste 2,5 uur met z’n vieren een 2 persoonsbankje hebben moeten delen, gaat deze treinreis de boeken in. Ook heb ik even in de deuropening kunnen zitten met mijn benen buiten de trein om daar te kunnen genieten van de reis en een paar filmpjes te maken en foto’s te schieten. Is weer eens wat anders dan het traject van Den Helder naar Amsterdam. 

Aangekomen in Ella worden we allen erg blij, eindelijk weer wat leven. Het dorpje ziet er gezellig uit en we zien gelijk al een paar leuke barretjes. Omdat Jack de Rotterdammer de eerste trein niet inkwam vanaf Kandy komt hij 2 uur later aan. We hebben een 4 persoonskamer geboekt en dit ziet er allemaal prima uit. S’ avonds drinken we een biertje en eten we wat bij café ‘one love’. De naam sprak me gelijk erg aan, origineel en pakkend,  hier hebben ze dan waarschijnlijk ook heel lang over gedaan om te besluiten dit café zo te noemen. Heel mooi, heel mooi! 

Eerste dag Ella, we ontbijten wat bij een gezellig restaurantje met goede koffie, erg fijn, want de dag ervoor werden we hartelijk verwelkomt in ons verblijf met een bakkie Nescafé oploskoffie en dan vraag je je toch af of daar überhaupt nog nooit iemand aan dood is gegaan. 

We besluiten die middag de Ella rock te beklimmen, 1,5 tot 2 uur lopen en klimmen en dan weer 1,5 terug. Wel of geen gids, we besluiten het zelf te doen. Komt het nou net ff goed uit dat ik beschik over een flinke dosis oriëntatievermogen. Daarnaast ben ik echt het type dat mij goed inleest voordat ik op pad ga dus mijn reisgenoten hoeven niet te vrezen.  Het eerste deel loop je over het spoor van de trein en moet je dan ook goed opletten dat deze er niet aankomt. Na een half uur zie ik in de verte wel wat mensen naar de zijkant stappen en geven ons dan ook een sein dat de trein in aantocht is. Echt veel ruimte heb je niet naast het spoor dus ik hoop dat de mensen in de trein niet zo enthousiast met hun benen uit de deuropeningen trappelen dan ik de dag ervoor anders heb ik straks een trap in mijn gezicht of elders. Gelukkig is dit niet het geval en heb ik een tof filmpje kunnen maken van de trein die op een anderhalve meter  afstand voorbij raast. Dan vervolgen wij onze route en worden nog door het lokale fanfarekorps toegespeeld, het lijkt de Nijmeegse vierdaagse wel.  Helaas waren ze zo druk bezig met maat houden dat ze ons niet hebben kunnen wijzen op het feit dat we de verkeerde afslag namen. Jammer wel, want hierdoor liepen we binnen een mum van tijd door de rimboe opzoek naar het pad. We probeerde nog wat op Maps.me, maar liepen we nog steeds wat in de rondte op een berg. Ik hoor mezelf hier en daar wat bemoedigende teksten uitkramen in de trant van: ‘volgens mij zie ik hier een pad’ en ‘het komt wel goed hoor, we vinden het zo wel’. Jack loopt met zijn telefoon te zwaaien in de hoop dat de app ineens de route vindt. Dan zien we opeens nog 2 verdwaald toeristen, het zijn Fransen. We besluiten met zijn zessen verder te zoeken. Dan komen we wat slecht Engels sprekende locals tegen, maar met wat gebaren en aanwijzingen sturen ze ons terug naar een soort pad. Dit lijkt er iets meer op. Vervolgens is het nog een stuk flink klimmen, maar na 2 uur komen we uiteindelijk toch aan op de plek van bestemming. Ook deze rit is het weer waard geweest, wat een uitzicht. Wat kan de natuur toch overweldigend zijn, prachtig! Na een half uurtje te hebben gezeten besluiten we terug te gaan. Ook omdat er nog één clubje van 4 jongens boven staat die ook terug gaat en we voor het donker graag terug willen zijn. Het gaat ons niet gebeuren dat we ook de terugweg verkeerd lopen. Tijdens het dalen is het gelukkig nog licht, wanneer we terug over het spoor lopen begint het te schemeren en terug bij ons verblijf is het wel donker.  Tourtje wel, maar erg mooi. 

De volgende dag gaan we er weer op uit, namelijk op de scooter naar de watervallen 1,5 tot 2 uur rijden vanaf Ella. Ik ben zo slim geweest om mijn rijbewijs thuis te laten dus het heeft wat voeten in aarde om er eentje te huren. Ik zou nu achterop moeten bij Marjolein, met wie ik samen op de scooter ga. Zij heeft wel haar rijbewijs mee, maar zodra hij haar moet uitleggen waar de rem zit, mag ik plots wel rijden. Hij moest eens weten, jarenlange ervaring een vooral in de bochten ben ik heel sterk. Daar gaan we, 4 scooters achter elkaar de bergen in. Ook een stelletje is aangehaakt. Halverwege stoppen we nog ergens om wat eten en drinken in te slaan voor als er bij de waterval zijn. Ik wil een banaantje kopen, maar loop uiteindelijk weg met een kilo. Het gaat zo makkelijk he! We vervolgen onze weg en komen aan bij het punt waar we onze scooters neer moeten zetten en verder moeten lopen. Ondertussen zijn er nog 2 Nederlandse meisjes aangehaakt. Daar aangekomen besluiten we weer zelf op pad te gaan, we zijn tenslotte met 8 mensen dus dan moet het goed komen. Het mag weer niet baten, na 10 minuten lopen worden we terug geroepen door een local. We besluiten toch maar gebruik te maken van zijn aanbod om ons te leiden. De weg ernaar toe is weer een uitdaging, maar dat belooft vaak veel goeds. Zo ook deze keer, we bereiken een prachtig punt waar we kunnen zwemmen. Rustig aan glijd ik het water in. Het overstappen naar het andere natuurlijk bad gaat iets minder soepel. Na even gepoedeld te hebben, drogen we op en lopen we door naar boven waar het uitzicht nog mooier schijnt te zijn. Daar nemen we weer een duik en worden we verrast door 3 dames die zich helemaal hebben uitgedost om een paar magnifieke kiekjes te schieten op dit uitkijkpunt, helaas zitten daar alleen 8 Hollanders te zitten zakken. Dan worden er vanaf een andere hoek maar even wat plaatjes geschoten met de borsten priemend naar voren, schaars gekleed en de lipjes (met enige behulp van de nodige injecties) getuit. Tijdens de shoot word een van de drie aangevallen door een insect en wordt er flink gejoeld en geslagen. Nadat wij het bad verlaten word er direct positie genomen op de rand met het prachtige uitzicht op de achtergrond. Hopelijk kunnen ze het touwtje van haar tampon wat tussen haar benen verscheen fotoshoppen, want dat zou anders toch ook een lullig gezicht zijn. Na een half uurtje vertrekken we en lopen terug naar de scooterparking. We rijden in de stoet weer terug naar Ella. Halverwege de terugreis werden we nog wel verrast door een kwajongen die vlak naast ons kwam rijden en het niet kon laten om een graai te doen naar mijn verbluffende borstpartij. Marjolein haalt in een reflex uit naar de lefgozer. Hier zijn wij niet van gediend menneke. Al met al valt het erg mee en we rijden door naar huis. ‘S avonds eten we wat met de hele groep bij een fijn restaurant en drinken daarna nog wat. 

Vandaag vertrekken we naar Arugam Bay. Dit is een plaats aan de oostkust. Ik ben wel toe aan wat strand en zee. We hebben een 3 persoonskamer geboekt voor 2 nachten. Chillmodus aan! 

Kus!!!