Tweet deze blogpost

Het is een fijn eiland en we verblijven er dan ook 6 nachten. We gaan een dag snorkelen en verder vermaken ons overdag op het strand, 's avonds eten we lekker en gaan we zo nu en dan stappen. We wilde één avond naar Mango viewpoint scooteren, omdat daar een mooie zonsondergang te zien zou zijn. De weg ernaar toe was iets lastiger dan verwacht en komen dan ook 5 minuten te laat aan, oeps! Dan maar weer terug, we gaan wel sushi eten om deze teleurstelling te verwerken en proberen het een andere keer nog een keer. Ja hoor, leven als god in Frankrijk, best prima! De avontuurlijke uitstapjes heb ik immers al uitgevoerd. 

Zaterdagnacht pakken we (ja, het klikt goed dus ik reis nog even vrolijk mee met de meiden) de nachtboot naar Suran Thani om vervolgens over te stappen in een busje naar Koh Lanta. Alle drie hadden we dit eiland niet perse op ons lijstje staan, maar op aan raden van andere reizigers die we zijn tegen gekomen, brengen we toch een bezoek. We hebben een leuk hostel aan het strand. Ook daar tref ik Wendy weer. Omdat Koh Lanta weer iets uitgestrekter is huren we de volgende dag weer een scooter om zelf het eiland even te verkennen. Het is even zoeken, maar t blijft een eiland dus je komt uiteindelijk bij het strand uit. Helaas begint het 's middags te regenen, maar och met een drankje en wat eten komen we de middag wel door.  

God, ja we hebben op Koh Lanta weer niet perse veel uitgevoerd, maar het fijne is dat we inmiddels een leuk groepje hebben gevormd en dat het allemaal prima is. Na 4 dagen op Koh Lanta, ga ik met Valerie en Wendy door naar Koh Phi Phi, het feesteiland. We hadden heel even overwogen om naar Koh Lipe te gaan, schijnt ook heel mooi te zijn. Maar ja keuzes en laten we nou alle drie zin hebben in een feestje. Hosteltje gezocht en gaan. Ok, nu wisten we dat Koh phi phi bekend stond als 'partyeiland' , maar het "o, o cherso" gehalte was vrij hoog. Desalniettemin hebben we ons er prima vermaakt. De eerste nacht sliepen we dan ook in een heus partyhostel. Dit was niet echt een succes, al had ik er niet heel veel moeite mee, want ik was schijnbaar zo moe dat ik overal door heen ben geslapen. Op de wat luidruchtige dronken Engelsman na, die al brullend de kamer in kwam. Wendy en Valerie lagen in het stapelbed naast deze beste man die in deze toestand toch nog een vrouwtje had weten te versieren en mee had genomen naar de kamer. Helaas voor de hoogblond, schaars geklede jonge vrouw zat er geen wilde nacht in, want haar ridder viel direct in slaap. Ja in een dorm als deze kun je het ook treffen dat je ongevraagd gast bent van een vrijpartij. In de kamer naast ons werd immers een duimpje opgestoken door de jongen die, met zijn net opgedoken vriendinneke, plezier aan het maken was. 8 persoonskamers, je moet het maar willen. 

Wendy en Valerie waren de volgende morgen vast besloten naar een andere bestemming te gaan. Ik vond het goed, 't was inderdaad niet heel erg relaxt. We hadden een bungalowtje gevonden tegen een laag tarief. Leek prima! Die avond zijn we naar een leuk barretje gegaan met live muziek, was heel gezellig. De volgende dag hebben we longbeach bezocht, prachtig helder blauw water. 'S avonds zijn we naar het Phi Phi viewpoint gelopen waar we de zonsondergang hebben bekeken. Diezelfde avond kreeg Valerie uitslag op haar arm. Ze was direct bang voor bed bugs. (Beestje ter grote van een teek die bloed zuigt en die zich vrij snel vermenigvuldigd. Ze kunnen in je tas en kleding gaan zitten en zo verplaats je ze en blijf je er last van houden.) Wendy en ik waren niet direct overtuigd en de plek leek ook niet op de foto's van de beten van een bed bug. 

De laatste avond zaten we lekker bij ons bungalowtje en kregen we nog bezoek van een muis. We probeerden de ongewenste gast weg te jagen. Hij leek na het nodige gegil en wat hulp van onze buurmannen weg te zijn, gelukkig. Nog even ons biertje opdrinken buiten en dan slapen. Plots voel ik iets op mijn schouder en van schrik sla ik het eraf. Dat was de muis.. Oog voor schoonheid, dat kon je hem nageven, maar gelieve op afstand kijken vriendje. 

De volgende dag werden we nog even gewekt door een aap op ons balkon. Ok, leuk al dat onaangekondigde bezoek, maar we schrikken er telkens zo van. Nadat de hele familie aap ook langs is geweest, vertrekken we naar de pier om daar de boot te pakken naar Ao nang. Een kustplaats in de buurt van Krabi, niet heel bijzonder, maar we willen weer naar Koh Tao en dit onderbreekt de lange reis een beetje. Na de eerste nacht wordt ook Wendy wakker met wat bultjes en Valerie heeft er ook een paar bij op been. Ik heb nog steeds nergens last van en maak mij dan ook nog niet erg druk. Ik had sowieso pas tot net voor mijn reis gehoord van 'bed bugs' en kon er nog niet erg wakker van liggen. Daarbij zou het toch wel heel toevallig zijn als wij nou juist last zouden hebben van dit ongedierte. De meiden waren iets minder rustig en zochten het hele internet af, waardoor de nodige paniek opliep.  Buiten dat hebben we nog wel het mooie railey beach bezocht! Na 2 nachten in Ao Nang zijn we doorgereisd naar Koh Tao. Voor ons de tweede keer, maar Wendy was hier nog niet geweest en wilde er gaan duiken. Wij wilden graag nog een keer heen. Na de eerste nacht werd Wendy nu echt onder de beten wakker en ook Valerie  had plekjes erbij. Goed, we moesten iets gaan doen. Ik had nog geen last van iets, maar ik sliep al dagen met hun. We zijn naar de receptie gegaan en hebben het gemeld. Ze hebben gelijk de kamer leeg gehaald en boden ons aan om al onze te kleren en tassen te wassen. Wat een gelul, en dat in de laatste week, laat ons met rust, hillegaar geen zin in. Omdat Wendy een duikcursus gaat doen, kunnen we in het resort slapen van de duikschool met z'n drieën. Alle spullen die niet gewassen hoeven of kunnen worden, stoppen we in vuilniszakken en lopen daarmee richting het resort. Om niet de hele dag in teken te laten staan van de evt. bed bugs gaan we 's avonds lekker op stap. Het is erg gezellig en ik loop na sluitingstijd naar buiten en plof neer op een tafel. Daar haal ik mijn mobiel uit mijn tasje en leg hem naast me neer, daarbij nadenkend dat ik hem zo niet moet vergeten. Maar plots sta ik te buurten met wat Duitsers en loop ik vervolgens nog even een rondje om Valerie te zoeken en kom ik erachter dat ik mijn mobiel vergeten ben. Snel terug... nee hoor, weg mobiel. Kutje!!! Was niet helemaal in staat om nog het hele eiland over te gaan. Eerst slapen, morgen zien we wel verder. T is niet anders.

Sorry mensen t is wel een heel lang verhaal zo... je kunt hier even een pauze inlassen, want t is nog niet klaar! Het spannendste komt nog....

Die ochtend ben ik dus en mijn mobiel kwijt en de tassen met al onze kleren zijn bij de laundry. Ik besluit al vroeg op pad te gaan om toch maar te proberen mijn telefoon te zoeken. Natuurlijk heb ik "Find my iPhone" niet aanstaan dus dat gaat niet werken. Ik probeer met Wendy haar telefoon naar die van mij te bellen in de hoop dat de vinder hem opneemt. Daarnaast ga ik de kroegen af om te vragen of hij gevonden is. Tussendoor haal ik mijn tas op en die van Wendy, want die is aan het duiken. Ja hoor in de tassen van Valerie en Wendy zijn bedbugs gevonden nadat ze de backpacks volledig hadden uitgespoeld met heet water en vervolgens uitgeklopt. Kutzooi! Die van mij bleek schoon, maar toch. Toch besluiten die meiden om het zekere voor het onzekere te nemen en hun backpacks weg te gooien. We stoppen alle uitgewassen kleren weer in plastic zakken en laten dit de hele dag in de zon liggen. Mochten ze er nog zijn, gaan ze het zo hopelijk niet overleven. Dit doen we 3 dagen op rij, alle kleren die we hebben gebruikt weer uitwassen en alles in de zon in plastic tassen. We ben dr hartstikke druk mee, t liekt wel werken, maar we moeten van die geile bed bugs af. Wanneer wij weer lopen te slepen met al die vuilniszakken, worden we meerdere keren vreemd aangekeken en vragen mensen zich in hemelsnaam af wat wij toch de hele tijd voor geheimzinnigs aan het doen zijn met die zakken.  Dan nog mijn mobiel... 's middags word ik terug gebeld via mijn nummer, jaaaaa de Duitsers hebben hem. Alleen zijn die vertrokken naar het eiland ernaar Koh Phanang en hebben mijn mobiel meegenomen. Ik besluit 2 dagen later die kant op te gaan. Het word een heen en weertje Phanang. Ik ben alleen maar blied dat hij terecht is. Naast al dat gesodemieter hebben we bovenal een hoop lol en gaan nog steeds naar het strand, eten lekker, gaan uit. Living the good life! Valerie en ik hebben de Mango viewpoint nog eens gedaan met de scooter en waren dit keer wel op tijd. Wendy heeft haar duikcursus gehaald. Veel leuker om te vermelden dan dat hele bugs verhaal, maar ik vertik het om het nu helemaal te wissen. Zit inmiddels al bijna 4 uur te schrijven. Reis schiet zo wel lekker op zie je... 

Twee dagen terug zijn we in Bangkok aangekomen na een lange reis vanaf Koh Tao, was ook weer een ritje. Eerst de nachtboot van 6,5 uur waarna we om 05.30 uur aankwamen in Champton en daar vandaan met een busje naar Bangkok gingen. De busrit duurde ook nog 8 uur. Onze chauffeur had, hoop ik, zijn dag niet helemaal. Want als hij altijd zo is, zou ik ook chagrijnig zijn, van mezelf. Na een paar uur rijden, begon meneer een beetje te knikkebollen. Wendy had dit in de gaten en vroeg hem vriendelijk te stoppen om even pauze te nemen. Het was niet bepaald het type om gelijk toe te geven, maar hij kon er niet onderuit en inmiddels hadden alle passagiers het in de gaten. Toch maar even stoppen, dank u vriendelijk, we komen graag levend aan in Bangkok. Het laatste stuk hebben we muziek aangedaan om hem wakker te houden en prompt leek hij wel iets wat op te beuren, al vond hij het lastig. 

Gister nog geshopt en die meiden zijn om 16.00 uur richting het vliegveld gegaan. Na weken met elkaar te hebben gereisd was het best even gek. Weer alleen, prima, maar ik vond het toch wel heel gezellig met mijn reismaten. 

Ik ben vanochtend vertrokken en zelfs het laatste ritje heeft me weer doen verbazen. Ik zou om 08.00 uur opgehaald worden, werd 08.15 ala, kan. Maar na een half uur keert mijn chauffeur om, want hij is mensen vergeten. Dit, in de spits, in Bangkok, super. Het was al krap maar nu wordt het heel spannend. 08.45uur, we staan weer op de Khoa san Road, midden centrum. Ok, ik vraag hem dringend doch vriendelijk echt naar het vliegveld te gaan, omdat ik om 09.30 uur moet  inchecken. Ook de andere passagiers zijn not amused van deze actie. Nu weet ik inmiddels dat er wel wat onberekenbare dingen kunnen gebeuren op reis. Dingen die je niet verwacht en paniek is het laatste wat helpt, maar op dit soort momenten word je wel aardig op de proef gesteld. 

Ik heb het dus gehaald, vraag niet hoe... blijven ademen en lachen helpt.  Inmiddels zit ik al 4 uur en 8 minuten in het vliegtuig, nog 11 uur te gaan met overstap erbij. 

Mijn reis is nu op zijn einde, 9 weken. Papa zei nog, 'het zijn maar 9 weken, t is om voordat je het weet.' Is zo, maar wat kan er veel gebeuren in die tijd. Zoveel, dat het lijkt alsof ik heel lang ben weggeweest. Eigenlijk voelt het niet als 'af' of 'einde reis',  ik ga nu alleen weer naar huis, waar ik heel veel zin in heb. Voorlopig even woonachtig in Oosterend bij mam, ook niet verwacht voor ik vertrok.

 Ik ben blij, met de ervaringen die ik tijdens deze reis heb opgedaan, de prachtige plekken die ik heb gezien de mensen die ik heb ontmoet. Wat zijn er toch een hoop leuke mensen op de wereld. Maar goed er schiet er eentje uit... en dat ben ik!  Wat een leuk mens, maar dat wisten jullie al. Ik ook hoor, maar nu nog meer ✌🏼️! 

#everybodylovesmarieke

😘❤️ spread the love! 

P.s. Tref ik net op mijn overstap in Istanboel nog een Nederlandse man die ik 7 weken geleden in Kathmandu heb ontmoet met mijn moeder. De wereld is niet zo heel groot.