Tweet deze blogpost

De laatste loodjes, 4,5 uur lopen, en dan vooral dalen. Inmiddels voelen we onze spieren trouwens goed, dit komt door het dalen van de dag ervoor. Omdat het zo glad was en je moest uitkijken, loop en stap je toch wat verkrampt, vandaar nu de spierpijn. Tijdens het lopen voel je het niet zo, maar als je even hebt gezeten en vervolgens weer verder gaat.... oei stijf 😬! Onderweg komen we 4 vrouwen tegen, ze hebben wat gereedschap bij zich. Wij vragen aan Krishna of hij weet wat ze gaan doen, want hij had een korte conversatie met hen. (Ook leuk trouwens, ze praten allemaal tegen elkaar onderweg) Hij zei dat hij dat ook al had gevraagd, maar dat de dames er wat geheimzinnig over deden en daar de grootste lol om hadden. Mama vroeg of ze de plaatselijke vrouwenvereniging even op de foto mocht zetten. Ze waren zeer verrast en namen lachend hun pose aan. Na de fotoreportage liepen de vrouwen al voor ons uit. De paden waren goed te doen en het uitzicht was weer fantastisch alom. Niet veel later hoorde we de vrouwen zingen terwijl ze met hun zelf geslepen messen de bladeren van de bomen afsneden. Het was een mooi gezicht en vooral het zingen van het viertal maakte het beeld compleet. 

Na 3,5 uur lopen kwamen we aan in Gandruk een prachtig plaatsje opgesplitst in 3 gedeeltes. Het eerste gedeelte waar we doorliepen was het oudste. Prachtig zelf gebouwde huisjes. We liepen door en in het tweede gedeelte dronken wij in de zon een heerlijke Americano (deze koffie drinken we vaak, want als je gewone koffie besteld is het vaak wat slap en deer houwe deuse vrouwtjes niet zo van 😉). In het derde gedeelte van Gandruk nemen we nog even een kijkje in het Museum. Een piepklein museumpje waar alle spulletjes uitgestald staan wat je in het dagelijks leven van een Nepalees tegen kunt komen. Potjes, pannetjes, gereedschap, zoals messen waar zij bijvoorbeeld mee op jacht gaan om voedsel te scoren. Het is leuk om even rond te kijken en bij alles staat een uitleg in het Engels. De vrouw van het museum vind het ook leuk dat we er zijn en na het geven van een gift word er dan ook weer hartelijk bedankt (dandebat in het Nepalees 😉 jajaja, we spreken al een aardig woordje mee). We vervolgen onze route en komen een groep chinezen tegen. Deze hadden we 's ochtends ook al gezien tijdens een stop waar hun bezig waren met het schieten van foto's in de meest onmogelijke posities. Ze spraken ons dit keer aan en we hadden een leuk gesprek. Ook zij hadden de Poonhill trekking gedaan. Na een uur kwamen we aan op onze eindbestemming of althans qua lopen. Vanaf deze plek moesten we 3 uur met de bus en daarna nog 1,5 uur met de auto. De bus stond al klaar, geen touringbus dit keer, maar gewoon de Connexion van Nepal. Nou ja gewoon, de bussen zijn hier van iets andere kwaliteit. Je vraagt je in godsnaam af hoe deze bussen de onverharde bergwegen moeten beklimmen. De bus word gereden door een stoere, jonge, Nepalese bink. Hij word bijgestaan door zijn maten en naast hem zit zijn, naar mijn idee, prille liefde. Mama kiekt is wat vragend naar achter, waar ik zit. 'God Riek is wel een jonge chauffeur he?' Ik moet lachen. Ze vertrouwd het zootje niet helemaal en vraagt Krishna of het wel save is. Hij knikt ja en zegt dat mammie zich geen zorgen hoeft te maken. Na een hoop gedoe, gewauwel en gerommel vertrekken we. Geen idee waar ze het iedere keer zo druk mee hebben, want het duurt maar, er gebeurd weinig en de jongens doen alsof ze zeer belangrijk werk aan het verrichten zijn. Er wordt natuurlijk ook wel meegekeken door de nog jonge schone van de chauffeur dus er moet wel een beetje indruk gemaakt worden. Hopelijk focust hij zich tijdens het rijden wel een beetje op de wegen en neemt hij zijn taak als chauffeur van Riek en Goot (en de rest) wel een beetje serieus, want we willen graag nog even langer kunnen genieten van al het moois wat Nepal ons te bieden heeft. Laten we zeggen dat de bustocht een ervaring opzich was. We werden halverwege nog getrakteerd op de populaire Nepalese hitlijsten door de speakers met de daarbijbehorende ietwat uitdagende clips op het beeldscherm voorin de bus. Ja.. ik heb nog nooit zoiets meegemaakt, maar het was een hele belevenis! Na de enerverende bustocht konden we gelukkig overstappen in de luxueuze wagen van onze chauffeur die ons terug naar Pokhara bracht.  

We namen afscheid van Krishna en bedankte hem voor zijn geweldige job als guide en werden vervolgens naar ons onderkomen, guesthouse love and light van Amrit (de man van het kindertehuis) voor de aankomende 2 dagen gebracht. Daar werden we al opgewacht en naar onze kamer gebracht, waar we ons even konden opfrissen na de laatste looptocht in de bergen. Heerlijk, een douche met goede straal en ruime eenpersoonsbedden, wat kun je dat dan waarderen na een paar dagen iets primitiever te hebben geleefd. 

Amrit had ons voor deze avond uitgenodigd om bij hem te eten. Wij liepen naar beneden en daar stond hij al klaar om de keuken in te gaan en voor ons echte Nepalese 'Dal bhat' te koken. Er was ook een meisje uit Maleisië die hij weer kon van t' ien of t' aar en die was ook uitgenodigd. Hij vroeg of we het leuk vonden om mee de keuken in te gaan zodat hij ons een soort Nepalese kookles kon geven. Natuurlijk vonden wij dat leuk en stonden aandachtig te luisteren wat hij allemaal te vertellen had. Na een klein half uur was het voorbereidend werk verricht en werd ons verzocht om alvast aan de tafel te gaan zitten. We spraken met het meisje uit Maleisië, ze was al aan het reizen voor 2 jaar en deed veel met fotograferen. Vervolgens kwam er nog een Chinees meisje aangelopen die ook al een paar nachten in het guesthouse sliep, ook zij werd door Amrit uitgenodigd om aan te schuiven. Precies goed getimed tijdens etenstijd ;-) Heerlijk die gastvrijheid! We eten de overheerlijke 'Dal bhat' (Een rijstgerecht, hoe kan het ook anders met verse groenten als, spinazie, broccoli, erwten en peultjes in een soort currypasta. Daarnaast nog een linzensoep die je over de rijst giet.) Tijdens het eten kletsen we over het bijzondere werk wat Amrit uitvoert. Na een paar uur kunnen mijn moeder en ik onze ogen niet meer openhouden en besluiten naar bed te gaan. We hebben de volgende dag niets gepland en vragen ons ontbijtje dan ook wat later aan (09.30),  zodat we kunnen uitslapen. En uitslapers als we benne, worden we om 07.00 uur al wakker 😉. Och kenne we nog ff lekker bluuve leggeeee. Na het ontbijt besluiten we lekker een rondje te gaan.  We lopen op een massage salonnetje af en vragen wat zij allemaal te bieden hebben. Het lijkt ons heerlijk en besluiten gelijk te gaan liggen. Erg fijn een massage, want de spierpijn lijkt nog wel erger dan de dag ervoor. Na de massage lopen we toch nog even terug naar het guesthouse om even te douchen, want de masseuses hebben ons rijk besmeurt met olie en ik ben zo vet als een kledder. En ik bedoel, als er nog foto's gemaakt moeten worden van deze, twee inmiddels totaal ontspannen reizigers, dan sta ik daar gelieve niet op met het haar plat op de kop van de olie, ziet u. Afijn, na de frisse douche besluiten we weer richting het prachtige meer te lopen om daar vervolgens wat te gaan drinken. We trakteren onszelf op een heerlijke strawberry/banana shake ☺️.

 Het is een fijne dag, relaxt en plots ben ik me erg bewust hoe bijzonder het is dat we dit samen doen. We genieten en aan het eind van de middag nemen we plaats bij Purple Place aan de lakeside en proosten op de fijne dag🎈. Voor ons zitten 2 jongens uit Amerika, 1 jongen uit Australië en een meisje uit België. De spontane Amerikaan vraagt waar wij vandaan komen en waarom we er zo blij uitzien. We worden uitgenodigd om bij hun te komen zitten en hebben hele leuke gesprekken met deze mede Nepal bewonderaars. De avond valt en we besluiten met z'n allen wat te gaan eten nadat we even wat warmere kleding hebben gehaald in ons guesthouse. We eten echte Nepalese snacks en drinken het prima te drinken lokale bier. We besluiten voor middernacht naar huis te gaan, want we vertrekken de volgende ochtend met de bus van 06.30 😳 naar Chitwan National Park. 

Inmiddels zitten we in die bus en is het af en toe weer (ik kom niet op het woord, vraag het aan moeders, maar daar heb ik op dit gebied niets aan. 'Mam hoe zeg ik dat, angst zwetend, iets met dat we ons hart vasthouden.' Mama: 'ooo, mmm.. ja ik snap wel wat je bedoeld, uhmmmm.. nee kom er niet op. Je hebt echt wat aan mij he?! Hahaha'. 

Nou zo dus... 😉 

Niet fijn als je een beetje katerig bent 😓. Het is als een soort autocross, op  een stoffig onverhard wegdek, zo snel mogelijk over de hobbels en bobbels crossen, inhalen toegestaan, ook wanneer het net gaat, maar dan ook net. Geen kooi of helm nodig, zelfs geen gordels. Dus voor de cross liefhebbers onder ons, je kunt gerust even oefenen op Nepalese bodem. 

Goed, tot hier. Chitwan National Park, we will see what's happened! 

Ok, nog even een kleine toevoeging. We hebben net een korte stop op een busplaats en wie komen we daar tegen...  Bigian (de Nepalese jongen die we in het vliegtuig op weg naar Istanboel hebben ontmoet), met zijn familie ook op weg naar Chitwan. Toevalligheidjes zijn altijd leuk om nog even te vermelden 😉. Hij vertelde ons overigens ook dat we eventueel het vliegtuig kunnen pakken van Chitwan naar Kathmandu over een paar dagen, is misschien wel wat. En dat duurt maar 15 minuten ipv nog eens 6 uur skudden in de bussss. 

Bye 😘