Tweet deze blogpost

Na 6 uur lopen, met tussenpozen natuurlijk, komen we rond 16.30 aan bij ons eerste onderkomen in Ulleri. Wauw, in de bergen, met een fantastisch uitzicht. Krishna vraagt of we willen douchen, ik zeg dat ik eerst een biertje wil drinken nu de zon er nog is. Dat hebben we tenslotte wel verdiend. Er zijn nog een aantal trekkers (stuk of 5) en delen onze ervaringen met hen van de eerste dag terwijl we uitkijken op het bergachtige landschap. We komen er wel achter dat deze mensen te lang hebben staan douchen dus dat wij (potdomme) geen warm water meer hebben. Mama begint gelijk een potje herrie te schoppen en slaat met haar pul op tafel. Ze is woedend, haar bril beslaat gelijk. De mensen schieten naar achter, want hadden deze felle reactie natuurlijk ook niet verwacht. Ik ook niet en probeer de boel te sussen... 😄 geintje natuurlijk, hillegaar niks van waar! 

Geen warm water, dat ken gebeuren, als het goed is kunnen we morgenochtend warm douchen. We trekken nog even iets extras aan en gaan binnen rond de kachel zitten, want als de zon onder is koelt het flink af. Waar je 's middags nog in je shirt liep (16 graden), moet je je nu goed dik inpakken (-2). Het is gezellig rondom de kachel en we hebben leuke gesprekken. Er word heerlijk voor ons gekookt, alles vers! 

We slapen fijn en als we wakker worden trekken we onze gordijntjes open ☺️ zo mooi! Vandaag word, volgens Krishna, de makkelijkste dag. Ten eerste niet heel lang (4 uur) en daarbij hoeven we niet meer zoveel te klimmen als de dag ervoor. Het is absoluut waar, want we komen rond 13.00 uur al aan op de plek van bestemming, namelijk Ghorepani op 2860 m gelegen. Doordat we steeds hoger komen wordt het ook al kouder, maar de zon schijnt en ik besluit dan ook gelijk na de lunch buiten een plekje op te zoeken. Ik merk dat het me allemaal wel wat doet, de verhalen van Krishna, die jongen heeft een wilskracht, ongelofelijk. De bevolking die we zien, het leven daar, de gesprekken met mam die los komen en mijn eigen gedachtes over me, meself and I. En met een muziekje op in de zon zittend, dwarrelen de tranen over mijn wangen. De lieve Krishna ziet het en vraagt: why you're crying? Ik veeg mijn tranen weg en zeg: Because i'm so happy that i'm here! En dat is het ook echt, wat maak ik mee? Fantastisch en tegelijkertijd confronterend. Well so it is! Klaar weer! Genoeg sentimenteel geklets. Moeders en ik zitten ook op ons tweede stek weer heerlijk rond de kachel met een boek en onze puzzelboekjes, heerlijk! Oja en trouwens hier is het uitzicht ook echt waanzinnig. Vanuit onze bedjes kijken we recht op de bergen. T is wel erg koud, want ze hebben hier geen dubbelglas en ook zijn de kozijnen niet van hoge kwaliteit, puntje van aandacht 😉. We gaan niet laat naar bed, want de volgende ochtend worden we om 05.30 gewekt. Het is de bedoeling om rond 05.45 richting de Poonhill (3210m) te lopen zodat we de zonsopkomst kunnen zien, het hoogtepunt van de trekking. Het is ongeveer 45 minuten klimmen vanaf onze lodge. Zal wel vreselijk koud zijn, -9 dus we moeten genoeg aan. 

Afijn, slapen!! 

Ik word wakker door mam die wat roept als: 'Wat hoor ik nou? Is dat de wekker? Mariek? T is volgens mij nog geen 05.30 hoor'. Ik antwoord nog wat slaperig: 'Weet ik niet mam, ik heb niets gehoord'. Waarop mam reageert: 'Jawel hoor ik hoorde geluid en lig trouwens al weer uren wakker, dat gekut met slapen, grrr'. 'Ik weet het niet mam', antwoord ik, 'misschien ontvangt één van ons wat'.  Dan na 10 minuten gaat de wekker en huizen we ons in al onze kleren. Krishna komt ons al halen en zet een zaklamp op mijn hoofd. Daar gaan we in het donker op naar de Poonhill. Brrr t is koud en we moeten weer aardig klimmen. T is best druk op de paden, hele klassen met Aziaten (geen idee, chinezen, Koreanen) Waar komen ze vandaan? In ieder geval niet uit onze lodge, want die zat nog niet eens voor een kwart vol. We zijn op tijd, rond 06.45 komen we aan en de zonsopkomst is rond 07.00 uur. T is er prachtig, nu al! We nemen een theetje en schieten al verschillende foto's. Dan na een kwartier komt de zon ons verwelkomen, prachtig de gele-roze-oranje bol die achter de bergen omhoog komt. Ja, hier deden we het voor, het hoogtepunt van de trekking. Absoluut heel erg mooi! Dan na een halfuur boven te zijn geweest word het tijd om te gaan, het is zo koud! We dalen weer af naar onze lodge, ontbijten daar en zetten onze trekking voort. Vandaag zal ook nog best zwaar worden, omdat de paden waarschijnlijk erg glad zijn vanwege de sneeuwval vorige week. Niets is minder waar, het is pittig. Misschien wel het meest pittige stuk tot nu toe. Omdat je je constant moet concentreren op elke stap die je zet. Goed kijken waar je naar beneden gaat en hoe je je voeten en stick neer moet zetten. Ik kijk af en toe achterom waar mam met Krishna naar beneden komt, hand aan hand. Ik moet lachen, kan er niets aan doen. Mam wiebelend aan de hand van onze guide met af en toe een kreet 'oeeeee'! Ik kan mijn lach af en toe echt niet inhouden en blijf er in, dat hoort mam en zegt: 'nou stoppen, ik vind het gewoon spannend' maar tegelijkertijd kan ze er gelukkig ook om lachen. T is ook spannend en zwaar! Na 3,5 uur komen we aan op onze lunchplek, eindelijk even zitten, heerlijk! En de noodles die we hebben besteld zijn echt voortreffelijk 👌🏽. Dan nog anderhalf uur, de paden zijn gelukkig goed te doen en niet meer zo glad. 

Inmiddels zijn we er, hebben een warme douche genomen, zitten rond de kachel en wachten op ons eten. Morgen de laatste dag, ga het nog missen. En vooral onze guide Krishna, die mij nu af en toe vragend aan zit te kijken. En dat snap ik wel, want ik zit al 2 uur te schrijven en lig zo nu dan volledig in een deuk om mezelf 😉. T is nu ook weer tijd om even sociaal te gaan doen en te genieten van alles hier! 

Ciao 😘