Inmiddels allang weer in Nederland

Geplaatst op 02 januari 2017 om 14:39 uur

Tweet deze blogpost

Ohjeej ik ben niet zo goed in het bijhouden van blogs merk ik wel, aan het begin was ik zo enthousiast, maar gezien de reis steeds drukker en leuker werd heb ik niet meer aan het schrijven gedacht.
Bij deze ga ik dus proberen mijn herinneringen van inmiddels alweer 5 maanden geleden op te frissen.
Als laatste schreef ik dus dat mijn zusje binnenkort zou langs komen. In die tussentijd is er natuurlijk nog veel leuks gebeurd. Ik ben toen voor de zoveelste keer veranderd van 'vakantiebaantje' ik kwam uiteindelijk bij 'restaurant Club Compagnie' uit. De sfeer was daar altijd al erg gezellig met leuke latin parties op donderdag avond en het zat altijd bomvol. Het personeel en vooral de eigenaren straalden altijd positiviteit uit en ik voelde me daar altijd op mijn gemak. Zo gezegd, zo gedaan, diezelfde week liep ik tijdens spontaan naar binnen, toen ze eigenlijk nog gesloten waren. Er liep een jonge in werkkleding op het terras en ik vroeg of ik de eigenaar of de chef even mocht spreken. Solliciteren moet je hier gewoon op gevoel doen. Brieven of nette mailtjes worden of amper gelezen. Het gesprek liep erg soepel en spontaan. Ik stelde me voor en vroeg of ze nog plek hadden voor een leuke dame in de bediening. Die meneer zei 'een bijbaan heb je nodig? waarbij? hierbij? nou goed we zullen eens kijken wat je kunt' je mag morgen beginnen! Ik stond even perplex, het ging zo makkelijk.. De volgende dag mocht ik beginnen, ik liep continue borden te lopen en dienbladen en kende gelukkig snel de tafelnummers uit mijn hoofd. Ik heb het ontzettend naar mijn zin gehad hier! 2 dagen in de week hielp ik dus ook nog overdag mee met zwemles geven mij Swim Academy Splash. Deze zwemschool was op het hele eiland bekend, dus na een weekje werd ik op het eiland zelfs nageroepen door kinderen 'hee juf nadine' en dan werd ik daar helemaal vrolijk van!

Na 2 weken werken kwamen mijn ouders ook gezellig naar Bonaire. We zijn elke dag bij een ander restaurant uit eten geweest. Zij hadden een super mooie locatie geboekt bij Dos Iguanas van Anita en Ferry Bakx. Zij hadden een prachtig uitzicht vanaf hun woning, zwembadje erbij en een privÃ© bos om te wandelen. Daar lieten we afentoe met zijn alle hun 2 waakhonden uit (dat was best spannend gezien mijn angst voor honden). Maar het ging prima! Anita bleek ook zwemjuf te zijn bij de waterpolo en wedstrijdzwem vereniging, we hebben dus de eerst avond alleen maar over zwemmen gepraat. We hebben sowieso elke dag veel met Ferry en Anita gekletst, en als afsluiter een gezellige bbq gehad, toen ook Lian eindelijk was overgevlogen naar ons toe! <3 We zijn deze week met zijn 4ren echt het hele eiland rond gereden met een landrover, door het nationaal park, langs de mooiste snorkelplekjes, en klein bonaire. Ook zijn we naar ons 'oude verblijf van 10 jaar terug geweest' helaas zag dat er nu totaal anders uit en was het dus best gek om weer op Sorobon te zijn. Het strand was ineens de helft kleiner, doordat er nu een restaurant op stond. Alsnog erg mooi, maar toch anders als je er een bepaald beeld bij hebt.

Toen zijn mijn ouders weer terug gevlogen en ben ik samen met Lian nog een paar dagen naar Curacao gevlogen. Daar werden we opgehaald door de eigenaar van het hostel wat we geboekt hadden. We zijn lekker wezen stappen, en vooral veel op het strand liggen bakken! Man was zijn we weer mega bruin geworden zeg, heerlijk!

Het toppunt met mijn zus was toch wel dat we eindelijk 1x in ons leven de geweldige ervaring mochten meemaken door met dolfijnen te gaan zwemmen!! Ze lieten die dolfijnen allemaal trucjes doen, wij moesten een beweging nadoen en dan kwamen ze ineens naar ons toe zwemmen en ons op de rug weg duwen. Ook moesten we zwaaien en toen gingen ze met hun vinnen flipperen, het was zoo schattig! Ik had nooit verwacht dat ik zou huilen van blijdschap als een dolfijn zo dicht bij mij zou zijn om te spelen. Ik ben zo ontzettend blij dat wij deze keuze hebben gemaakt! :D

Vanaf Curacao moesten we weer via Bonaire overstappen om vervolgens naar Amsterdam te vliegen.
Toen we op Bonaire kwamen voor de overstap had ik hele erge buikpijn, ik had een vreemd gevoel om weer 'naar huis' te moeten. Ik heb me zo erg thuis gevoeld op dit eiland, zoveel lieve mensen en kinderen ontmoet, waarvan ik niet had gedacht dat ik ze zo erg zou gaan missen. De ervaring van rust, vrede, gezelligheid, absoluut geen stress, en de temperatuur, ik vond alles geweldig hier.

Eenmaal in het vliegtuig schoten dan ook de tranen in mijn ogen, ik wilde niet weg..en ik had het gevoel dat ik iedereen nog een keer doei moest zeggen. Ook had ik een gek gevoel, dat er iets niet klopte op het eiland, er was een bepaalde spanning die ik niet kon plaatsten. Ik wist niet of het de zenuwen waren of dat ik gewoon echt niet naar huis wilde, of dat ik juist heel graag naar huis wilde. Ik voelde me gewoon heel gek. Ik had zoveel meegemaakt de afgelopen maanden, zoveel indrukken, nieuwe culturen, talen, mensen, dieren, natuur en noem maar op.. alsof ik nu pas besefte dat ik dit allemaal in mijn eentje geregeld had. Toch best een grote onderneming waar ik stiekem ook heel trots op ben. Ik zou het zekerweten iedereen aanraden, die de kans heeft, om ook een reis te maken in zijn eentje!

Op 17 augustus zijn we weer geland in Schiphol, daar werden we opgehaald door een goeie vriend van mij, John. Nogmaals bedankt dat je ons wilde thuis brengen na zo'n lange vlucht, super lief!
Ik stond perplex, ik had zoveel te vertellen, maar ook weer niet, ik wilde direct weer terug, maar ook weer niet. Het heeft denk ik wel 3maanden geduurd, en stiekem nog steeds, om te verwerken wat ik allemaal voor leuks, gaafs, engs, grappigs, heb meegemaakt!

Eenmaal thuis bij mijn ouders in Lelystad, keek ik na een prachtige week op Curacao, weer op Facebook, social media, alles van mijn kennissen uit bonaire stond ineens vol met ''hoogste criminele cijfers op Bonaire deze week bereikt'' Ik zei nog voor de grap tegen mijn zusje 'Oh dat is gek, ik ben niet meer op Bonaire en er gebeurd ineens iets ergs' 'Misschien was dat wel waarom ik zo misselijk was in het vliegtuig'.

Er bleek dus inderdaad iets ergs gebeurd te zijn.. Ferry Bakx..neergeschoten.. Ik klapte meteen dicht en wist letterlijk geen woord meer uit te brengen. Ik las het hardop voor in de keuken, ik dacht dat ik het verkeerd had gelezen. Ik ging verder kijken naar het nieuws, want er staat helaas wel vaker 'onzin' op Facebook. Helaas.. dit bleek de waarheid.. vol verdriet besefte ik, dat dit het einde was van mijn reis, dat dit mijn rotgevoel extra benadrukte van toen ik in het vliegtuig zat.

Ik had mijn reis prachtig afgesloten, samen met mijn zus, zwemmen met dolfijnen op curaÃ§ao, daar wil ik me graag aan vasthouden.

Maar ik krijg het niet over mijn hart om hier niks over te zeggen.

We zullen je missen Ferry, heel veel Sterkte Anita en Familie.

En ik zal altijd mooie herinneringen blijven houden aan de geweldige tijd die we met Ferry en Anita op Bonaire hebben mogen meemaken.

Inmiddels in Nederland, ben ik dus in September begonnen met de cursus 'zwemdocent ABC'. En ik ben verhuisd naar een fijn appartementje in Amersfoort.

Bedankt voor het lezen allemaal en tot de volgende reis!

Reacties

Jon Geplaatst op 03 januari 2017 om 11:20 uur Mooi om het allemaal weer terug te lezen. Ik vind het echt knap dat je het allemaal zelf hebt geregeld. Jou avontuur heeft ook laten zien hoeveel vrolijke en aardige mensen er op de wereld zijn. Dat je zo een baantje kon krijgen is echt prachtig. Je kan ook aan je foto's zien dat je straalde van geluk, vooral met die dolfijnen! :D Maar dat van Ferry... afschuwelijk. Daar zijn geen woorden voor.. Hoop dat je volgende reis net zo leuk wordt (zonder dat einde dan).
Karin ten Tije-van Beeren Geplaatst op 03 januari 2017 om 09:27 uur Wat een verhaal Nadine met een heftig eind. Hoop je snel weer te zien met Laarhof zwemmen. Gr. Karin

Nadine Jonkman

Inmiddels allang weer in Nederland

Reacties

Plaats een reactie