Kalaw, Inle Lake & Mandalay 4 - 10 december
Geplaatst op 15 december 2017 om 20:18 uur
Tijdens de rit maakten we een tussenstop voor avondeten. Het leek wel op een kermisattractie met al die lichten. Gelukkig is het eten wel degelijk hetzelfde als in Vietnam. Ik bestelde een salade (Vietnamees Goi met Garnalen) en rijst met kip. Ik voelde me een beetje schuldig richting mijn medereizigers. De salade bestond uit knoflook en uien, geweekt in azijn. Zelf vond ik het heerlijk, maar mijn adem zou verschrikkelijk ruiken. Eenmaal terug in de bus liet de chauffeur de rest schrikken. Het zat namelijk voor de helft nog niet vol en hij verplaatste de bus. De schrik in de ogen van sommigen was hilarisch, zo van: ‘nee je vergeet nog een aantal’. Mooi joh. We kwamen rond 4 uur in de ochtend aan en ik had op zich aardig geslapen. Maar het was wel een tijdstip waar je weinig mee kon. Ik liep richting mijn hotel en het personeel lag terecht te slapen. Ik wilde ze niet wakker maken. Maar er schrok er toch een wakker na een tijdje en checkte mij in, tegen een kleine betaling kon ik al in mijn kamer. De inchecktijd is normaal gesproken 2 uur ‘s middags. Weet ik dit soort dingen ook weer voortaan. Na een kort dutje kreeg ik een prima ontbijtje voorgeschoteld en wilde ik met de bus richting het Inlemeer gaan. Maarja dan ben je wel afhankelijk van de bustijden en daar blijven zou mij extra geld kosten, omdat ik hier in Kalaw al een nacht had geboekt. Toen ik wat richting de bus liep, vroeg ik wat locals of ik een scooter kon huren. Het duurde even voordat ze doorhadden wat in nou echt wilde, maar voor iets meer dan een tientje kon ik zo de scooter meenemen van de beste man. Het was gelukkig wel een schakel. Het leuke aan Azië is dat een groep om je heen komt staan die je willen helpen. Terug naar het hotel om even wat warmers aan te trekken, aangezien 23 graden de maximale temperatuur was. De route was niet heel lastig en het wegdek was dikke prima, net als in Vietnam. In het begin deed ik het rustig aan, even kijken hoe iedereen rijd. Iedereen, behalve de truckers, reden allemaal rustig. Geen mafkezen zonder helm die met 80 over de wegen heen vliegen. Na 60 kilometer kwam ik aan bij een mooi tempelcomplex waar ook een toeristenbus stond geparkeerd. Gezellig tussen de Fransozen. Daarna vervolgde ik mijn weg en stopte ik bij een punt waar je een toegangsbewijs moest kopen voor het gebied. Ze leken verbaasd waarom ik stopte en ik had direct door waarom. Op een lokale scooter en die helm op, leek ik niet op een toerist en had ik eigenlijk door kunnen rijden. Ik zou toch niet het meer op gaan en gecontroleerd worden. Weet ik dat ook weer. De mensen hier lijken namelijk wel op Vietnamezen. Eenmaal een stuk te hebben gereden maakte ik een tussenstop om te lunchen. Ik kreeg heerlijke vis met rijst, precies de dingen die ik zocht. Het Vietnamees achtige voedsel waar ik al tijden zoveel zin in had. Het is trouwens een mysterie wat de mannen hier in hun mond hebben. Iets rood, wat bijna het hele gebit bedekt. Ze spugen het uit en het lijkt op bloed, maar het lijkt wel een vrucht. Smerig, maarja het is een gewoonte. Na de heerlijke lunch reed ik verder en vond ik een weg richting het meer. Ik kwam niet verder tot een aantal hutjes die net voor het meer boven het water stonden, wel genieten hoe mooi het allemaal was. Daarna moest ik nog maar 120 kilometer rijden om terug te komen. Ik wist in ieder geval dat ik niet zonder benzine zou zitten, aangezien er om de 5 minuten een benzinepomp was of een winkel benzine verkocht in flessen. De eerste helft ging door de mooie omgeving nog prima. Het verschilde tussen natuur en dorpjes die net hun pepertjes hadden geoogst, waardoor er tuinen vol met pepers lagen. Daarna vond ik het wel mooi geweest. De spieren begonnen wat zeer te doen en het was aardig koud, omdat ik aan de verkeerde kant van de heuvel reed. Eenmaal terug stond de beste man nog rond te hangen op dezelfde plek. Ik bedankte hem vriendelijk en hij was zo aardig om mij terug te willen brengen naar mijn hotel. Ik was echter klaar met de scooter en liep terug om vervolgens te dineren. Ik vond een Indiaans restaurant, waar ik een vergelijkbare versie van Dal Bhat kreeg. Veel eten voor weinig geld. Ik hoorde gebeden van een monnik en ging rond kijken. Het kwam uit een speaker en hoe verder ik liep, hoe minder je het hoorde, logisch. Maar je hoorde het nog steeds, tot in mijn hotelkamer. 420 meter hemelsbreed. Ik ga niet goedpraten wat die Nederlandse jongen had gedaan, maar als he er naast slaapt en geen oordoppen hebt slaap je gewoon niet. Ik voelde me overigens niet geweldig na het eten. Ik besloot op tijd te slapen. De dag erna wilde ik graag gaan hiken rond de heuvels en fietsen.
Alleen de ochtend dat ik wakker werd, kreeg ik krampen in mijn darmen. Wel ontbeten, maar vervolgens naar bed om te slapen tot een uur of 12. Ik voelde me voor de rest prima en wilde gaan hiken. Echter vroeg ik me af of dat verstandig was. Als de nood hoog zou zijn, zou er geen toilet en geen papier in de buurt zijn. Dus ik bleef lekker een dagje onder de dekens. Eigenlijk de eerste keer sinds maanden dat ik alles voor mezelf had en kon relaxen. Misschien was het een signaal van mijn lichaam om even rustig aan te doen en vervolgens weer voor een periode op pad kon. Ik belde The Green Lion Myanmar op, om te vertellen dat ik de dag erna in Mandalay zou zijn en vertelde over wat ik had gedaan en wat ik wil doen in Myanmar. De vrouw was erg fijn initiatiefrijk en zei direct: laat me weten als je in Mandalay bent, ik stuur je de locatie toe en zie je daar. Weinig mensen in dit soort landen, ik houd wel van dit type mens. Relaxt alles aanzien is mij weggelegd, maar af en toe mogen dingen ook wel direct of snel worden gedaan. Ik besloot wel nog lunch te halen bij een bakkerij en ging avondeten bij een lokaal tentje. Daar kreeg je varkensvlees op stokjes, een bord noedels en onbeperkt soep. Perfect om alles even rustig te krijgen in mijn lichaam en dat voor €1,5. Ik weet dat ik het risico op voedselvergiftiging loop, maar de tentjes waar de locals eten is altijd goed. Westers voedsel genoeg straks in de VS. Ik keek nog een hilarische aflevering van Voetbal Inside en ging daarna naar bed.
De volgende ochtend zou ik rond 9 uur bij het busstation worden opgehaald door een busje. Op naar Mandalay. Helaas geen hike kunnen doen om Kalaw, maar het was volgens mij ook niet heel bijzonder. Eenmaal bij het busstation kwam ik dezelfde locals tegen, die mij uiteraard wilden helpen. Ik moest me bij een balie melden en die vrouw zou me roepen als de bus er was. Rond 10 uur reden we weg en zou de rit ongeveer 6 tot 7 uur duren. De omgeving was een mooie combinatie van Nepal en Vietnam, groen, heuvels en gelukkig weinig verkeer. De wegen waren prima en we waren op het station rond een uur of 4. Toen we aankwamen ging de deur al open voordat we stil stonden en waren er zo’n 10 taxi chauffeurs die als kippen om een rit aanboden. Ik was de enige die eruit moest en iedereen moest dus mij hebben. Ik moest eerst nodig naar het toilet, maar ze bleven door en doorgaan. Gelukkig volgden ze mij niet tot in het toilet. Ik belde Monica van The Green Lion op om te vragen of ik langs kon komen. Ze was helaas ziek en ik zou door iemand van de school zelf ontvangen worden. Ik besloot hier geen autotaxi’s te nemen. Scooters zijn vele malen sneller en ze konden zelfs mijn backpack op de scooter kwijt, voorop. Het was een ritje van een half uur en bij de school wist ik niet wat ik zag. Honderden kleine monnikjes waren voornamelijk aan het voetballen of gewoon aan het rondlopen. Ik het kantoor wachten Mon Thu, een coördinator van de school. Ze vertelde me over de school en de directeur was er ook toevallig. Het zou volgend jaar 25 jaar bestaan en er zitten ongeveer 8500 kinderen op de school. 7000 monnikjes en nonnen en de rest is ‘niet-gelovig’. We gingen langs een weeshuis met 86 kinderen, de meeste tussen de 4 en 16 jaar oud. Ik ben vaak erg nieuwsgierig naar van alles en nog wat, maar doordat ik wist hoe die kinderen hier terecht zijn gekomen, was ik wat stil. Daarnaast zat een soort opvanghuis met 180 meiden. Ik wist al direct dat ik voor beiden wilde gaan. Dan heeft iedereen wat. Ik sprak af dat Mon Thu of Monica mij een lijst zou doorgeven om de spullen te kopen of ik zou hem krijgen als ik de volgende dag inkopen zou doen. Ik ging vervolgens naar het hostel. Het kostte heel veel moeite om uit te leggen waar het was, zelfs met de kaart erbij. Daarnaast zijn alle straatnamen van een nummer voorzien, net zoals in Krasnodar en de kazerne. Uiteindelijk kwamen we aan en het hostel zag er heel goed. Ik legde mijn spullen in de kamer en ging gelijk het dakterras op. Lekker wat biertjes drinken en met wat mensen facetimen. De paar biertjes werden er iets meer en dan gaat het hard als er 640ml in een fles zit. Ik besloot maar weer eens sociaal te gaan doen en speelde wat kaartspelletjes met een aantal groepjes mensen. Het werd aardig laat en ik wilde de volgende dag op tijd naar de school gaan. Dus ik ging na een uurtje of 1 naar mijn bed in, redelijk aangeschoten.
De volgende ochtend werd ik met een lichte kater wakker, maar het ging wel. Als de mensen van de school geen tijd hadden, ging ik weer mijn bed in. Gelukkig wilde ze al snel rond gaan en sprak ik om half 10 af en ging ik met de scootertaxi die kant op. Maar ik kwam aan de andere kant van de stad uit, bij de rivier. Kan gebeuren, want ik hoorde achteraf dat er een school was met dezelfde naam. Echter laat ik altijd de locatie op gps zien, zodat ik een soort van zeker weet dat ik de juiste kant op ga. Maar ervaring leerde dus anders. Opzich niet erg om nog meer van de stad te zien, maar er waren wel mensen op mij aan het wachten wat ik niet zo netjes vond. De beste man moest nog wel 5 belletjes plegen voordat we weer doorgingen. Ik probeerde hem te overtuigen dat ik gps had en hem de weg kon vertellen. Alleen snapte hij het niet of wilde hij het niet snappen. Uiteindelijk kwamen we aan en had ik al 6 gemiste telefoontjes, oeps. Bleek dat ze mij ook wel wilden ophalen, maar ik vond het zelf leuker om er zelf heen te gaan. De 2 Fransen en Australiër van de vorige avond had ik uitgenodigd naar de school te komen. Zij waren lopend gegaan en waren er zelfs eerder, terwijl we op hetzelfde moment vertrokken. Het lullige is als ik wat drank op heb geen naam kan herinneren. Dus ik probeerde te vermijden dat zij zich weer moesten voorstellen. We zouden met Monica, de 3 vrienden, 2 leraressen en een coördinator van de school de inkopen doen. Ze hadden een mini truck geregeld waar wij op een mat in de achterbak zouden zitten. Deed me denken aan Nepal, maar dit was wel wat comfortabeler. We gingen eerst een rijstkoker halen voor het weeshuis, omdat ze er maar 1 hadden en dus heeel vaak rijst moesten koken voordat ze genoeg hadden. En de kinderen aten de hele dag door rijst. We kwamen bij de elektronica winkel aan en kochten de allergrootste pan die ze hadden. Geen idee hoeveel meer, maar ik denk dat je maar 1x de pan vol hoeft te gooien om genoeg rijst te hebben voor de maaltijd. Het was supertof dat de Australische jongen ook wilde doneren. Gewoon omdat hij dat wilde, dat werd erg op prijs gesteld. Betekende dat ik nog meer kon halen met het geld dat was gedoneerd uit Nederland. We vervolgden onze reis naar een soort groothandel. Daar gingen we tandenborstels, tandpasta, douchegel en afwasmiddel kopen. Het zat in de straat van de lokale markt. Heerlijk om daar doorheen te lopen. Ik kocht dagonfruit voor de komende dagen. Het duurde wel even voordat we alles hadden. Ik wilde weten hoe de producten waren en hoeveel het kostte. Na de beslissing kon ik gaan onderhandelen en moesten alles spullen worden klaar gemaakt. 266 tandenborstels, tubes tandpasta, zeepjes en 100 kilo afwasmiddel verder waren we klaar. Ondertussen waren mijn internationale vrienden vertrokken, en terecht. Ze konden zelf niet veel doen dan van een afstand toekijken. Ik zou ze die avond wel weer in het hostel meeten. En het was eigenlijk wel goed, omdat we eigenlijk geen plek hadden. We reden door de drukke straten door naar een sportwinkel om voetballen, strandballen en badmintonsets te kopen. De kinderen zitten normaal gesproken binnen om tv of filmpjes op het internet te kijken of ze waren buiten. Ik wilde per sé spullen kopen wat je met meerdere kinderen kan spelen. Ik had nog een prima budget over, maar moest gaan eten. Ik was wat brakkig en zonder voedsel ben ik een waardeloze zombie. We aten in een tentje, waar ik gedroogde vis en een heerlijke tomatensalade had besteld. Die salade zou ik nog vele malen bestellen. Daarna gingen we door naar de boekenwinkel om spullen als pennen, kleurboeken, krijtjes en notitieblokken te kopen. Ik kreeg tijdens de laatste inkopen mooi nieuws dat mijn oom ook nog eens wilde doneren. Het was net op tijd en zo kochten we nog eens alles dubbel erbij. De truck begon aardig vol te raken en was de ruimte achterin niet groot meer. Ik werd bij mijn hostel afgezet en betaalde de taxi. Na een paar uur te hebben gechilld ging ik weer naar de huizen toe, omdat de kinderen gewoon les hadden. Dit keer moest ik zeker weten dat de taxi de weg niet verkeerd zou nemen en gelukkig was die ochtend maar incidenteel. Eenmaal aangekomen stond de tafel buiten vol met dozen en hadden ze verteld dat een jongen uit Nederland alles had gedoneerd. Tsja fan verwacht je als vrijwilliger of begeleider daar geen Aziatisch uitziende jongen. Iedereen was ook verbaasd, wat voor mij niet meer dan normaal was op deze reis. We moesten wat voorbereidend werk doen. De tandenborstel zaten bijvoorbeeld in een karton per 12 aan elkaar vast en moesten we ze per 1 in een doos leggen. Er hielp nog een andere vrouw mee, Lucie een Chinese vrouw die in België woont. Eindelijk een lotgenoot die ook steeds hetzelfde hoorde als je verteld waar je vandaan komt. We gingen de spullen uitdelen en de kinderen maakten netjes een rij en iedereen zei bedankt op zijn/haar eigen manier. In het Engels, Birmees of Chinees, gelukkig leerde ik gelijk wat dankjewel in Birmees en Chinees was. Het gaf weer een geweldige voldoening om die spullen te geven. Er werden vele foto’s gemaakt, wat ik erg fijn vond. Daarna werd ik uitgenodigd te gaan eten met Monica, een coördinator en twee vrijwilligers. Superlief, aangezien zij zelf ook tijd hadden vrijgemaakt om met mij mee te gaan. En ze hadden zelfs ervoor gezorgd dat er een scootertaxi voor mij klaar stond na het eten. Ik ging daarna terug en kwam diezelfde mensen weer tegen die mee waren. Daar even mee hebben gepraat, ben ik lekker autistisch in een hoekje gaan zitten om te niksen.
De volgende dag wilde ik lekker gaan rondfietsen en vond ik op het internet een fietsenwinkel die mountainbikes verhuurden. Uiteraard achterop de scooter ging ik naar de winkel. Daar wilden zij eerst de fiets niet verhuren, omdat ik ‘alleen’ was. Ik wist direct dat ze zonder een borg niet zeker waren van de zaak. Ik gaf mijn paspoort en kreeg direct de fiets mee. De temperatuur was zo aangenaam dat fietsen niet te heet was. En op de mountainbike kan je af en toe lekker door fietsen, druk waren de wegen toch niet. Ik ging richting de rivier en schrok aardig van het vuil is dat er lag. De rest van de stad was aardig schoon, maar hier lag het overal. De hutjes waar mensen woonden zag er zo armoedig uit en er was ook geen toerist te bekennen. Ergens was ik blij dat ik niet alleen de mooie kant van de stad had gezien, dat is geen realiteit. Ik reed wat rond en at wat lunch voordat ik naar de Mandalay Hill ging. Dat begon beneden met een tempel, dus schoenen en sokken moesten uit. Elke keer moest je een trap op van 50 tot 100 treden en kwam je weer in een mini tempel terecht. Halverwege kwam er een jonge monnik naast mij lopen en begon hij te praten. De jongen was erg open en we praatten vooral over wat hij deed en wilde bereiken in het leven. Dat was erg leuk en interessant. We kwamen op de top aan, waar je de hele stad en veel omringende dorpjes kon zien. De ‘hoofdtempel’ was prachtig en heel erg kleurrijk. Het leuke was dat hij op de school zat die ik regelmatig bezocht. Wat het nog toevalliger maakte, was dat hij Chinese lessen in de avond volgde van Lucie. De avond heb ik een les bekeken door het open raam heen. En toen herkende mij ook direct. We besloten om diezelfde dag nog af te spreken. Hij wilde mij het klooster vlakbij de school laten zien. Ik ging terug naar het hostel en daarna door naar het weeshuis. Maar eerst een tussenstop en snoep halen voor de kids, de monnik en chocolade voor Monica. De kinderen waren weer erg vrolijk. Helaas was de monnik de tijd vergeten of liepen we elkaar gewoon mis, ik moest namelijk mijn fiets terugbrengen. Toen ik terugkwam bij het hotel zei een jongen: I can’t say the hard G, because I’m from the south. Dat moest een Brabander zijn! En zeker dat was hij ook. Gijs was net aangekomen en we besloten wat biertjes te doen op het dakterras. Eenmaal boven nog geen 10 minuten te hebben gepraat kwam er een meisje naast ons zitten. Die zei na 10 seconden: hey jullie zijn gewoon Nederlanders. Het was nog een Brabo, dat kan niet anders dan gezellig worden. We zaten die avond ook tot bijna 3 uur boven te ouwehoeren. Ik moest we wel vroeg uit, aangezien ik een dagtour had geboekt. Ik had er helemaal geen zin in, omdat het meisje, Claudia, het niet zo bijzonder vond en het zou die dag erna gaan regenen. Daarnaast had de moeder van Robert nog een donatie gedaan en wilde ik veel liever weer naar het weeshuis toe.
In de ochtend werd ik weer heerlijk brakjes wakker en werd ik eigenlijk wakker gemaakt, omdat de tour bijna zou beginnen. Ik wilde het annuleren wat kon, ze deden er ook totaal niet moeilijk over en kreeg ik netjes mijn geld terug. We ontbeten met z’n drieën en zou die ochtend via Bangkok naar Vietnam vliegen. Hij kwam alleen een half uur voor vertrek achter dat hij geen E-Visa had aangevraagd. Hij dacht je dat kon regelen op het vliegveld net als Laos. Ik hielp hem om te kijken welke mogelijkheden er waren, omdat de meeste vliegtuigmaatschappijen ook om je visa vragen bij het inchecken. Gijs wilde het gokje waren en anders bleef die in Thailand. Hij moest na Vietnam toch weer naar Bangkok om terug naar Nederland te vliegen. Claudia moest van alles doen en halen die dag en we gingen samen op pad. We huurden een fiets en fietsten wat rond en stopten waar zij iets zag wat ze nodig had. Gelukkig was het geen meid die moeilijk deed over kleren, omdat ze die nodig had voor een trekking. Heerlijk niet zo besluiteloos en rond 1 uur hadden we beiden bijna alles wat we nodig hadden. We gingen goed lunchen om de kater weg te eten. Ik moest alleen nog langs de groothandel om shampoo te kopen voor het wees- en opvanghuis. De dozen konden we mooi in de mand en achterop de snelbinder kwijt en gingen we weer richting de school. Ik probeer bijna altijd iemand mee te nemen om diegene te laten zien wat je kan doen en wat het met mensen doet. Na alles te hebben uitgedeeld was zij erg dankbaar dit te hebben gezien. Ik was weer dankbaar dat ze wilde helpen met inkopen doen en het uitdelen. We gingen terug naar het hostel en daar was onze vriend Gijs weer. Ze vroegen om de visa die hij niet had. Een nood visa zou 192 dollar kosten, wat het niet waard was. Daarnaast was 2 weken Vietnam op de motor van Noord naar Zuid erg krap. Hij was er gelukkig relaxt onder en zou in Thailand gaan reizen met iemand die hij had ontmoet. We namen weer afscheid en ik zei tegen hem dat hij niet meer terug mocht komen in dit hostel. Ik bleef boven hangen en Claudia belde met het thuisfront. Ik dacht lekker wat tijd voor mijzelf te hebben. Maar er stond een groepje aan de bar. Een van de personen lustte geen tequila, wat je prima aan mij kan over laten. En zo begint het sociale gebabbel en zit je opeens met wat mensen te ouwehoeren. Het waren gelukkig wel leuke mensen, maar ik was totaal niet in de mood. Gelukkig kwam Claudia naar boven en gingen we naar de chillbank. De rest maakte op een afstand een feestje van. Wij konden lekker chillen met een biertje. We gingen op tijd slapen, beide kapot van een lange dag. We hadden met Gijs afgesproken in Nederland elkaar weer te zien. Het klikte erg goed tussen ons en tof dat je zoiets afspreekt na elkaar niet meer dan 24 uur te hebben gekend. Wat trouwens erg gunstig was, was dat de kaartjes voor bezichtigen in Myanmar vaak 5 dagen geldig is. Claudia had nog een kaartje over om het paleis in het centrum te zien en Gijs voor de pagodes in Bagan waar ik de volgende dag heen zou gaan. Bespaarde ik toch mooi twintig euro mee, ik trakteerde hen daarom op bier.
Foto’s: www.instagram.com/longngo93/
Reacties
Er zijn nog geen reacties geplaatst.
Volg Mijn Reis © 2024. Alle rechten voorbehouden.
Algemene Voorwaarden | Linkpartners | Contact