Rangoon, Myanmar 1 - 3 december

Geplaatst op 10 december 2017 om 11:26 uur

---

---

In de ochtend nam ik een douche en was al bijna ingepakt. Een paar kleine dingetjes nog en ik had letterlijk alle tijd van de wereld. Om 10 uur zat ik in de taxi en rond half 11 kwam ik aan voor mijn vlucht. Die zou om 13.00 uur zijn, maar was al verplaatst naar 13.40 uur. Ach ik heb dan nog steeds meer dan een uur om in Maleisië over te stappen. Maar het blijft riskant. En dat heb ik ondervonden ook, rond 14.00 uur zat ik in het vliegtuig en duurde het vrij lang voordat we vertrokken. De verwachte aankomsttijd was 21.32 terwijl mijn vlucht om 21.45 zou zijn, super. Ik ben geen persoon die er zich om druk kan maken, maar het zou wel jammer zijn als ik minder tijd heb in Myanmar. Ik vroeg tijdens de vlucht of het mogelijk was om mijn vlucht te halen, de stewardess gaf aan van wel. Het gokje maar wagen als we het vliegtuig uit zouden gaan. Een man uit Australië had dezelfde vlucht en liepen we door naar de balie. Het bleek dat de vlucht flink vertraagd was (budgetmaatschappij?). Voor mij wel relaxt, ik zou dus gewoon qua dagen op schema liggen en kon avondeten en een biertje drinken. Uiteindelijk duurde het zelfs tot 1 uur voordat we vertrokken, achja het kan allemaal erger dacht ik maar. We kwamen mooi op tijd aan, het vliegveld was luxe. Niet echt wat ik verwachte. De controle verliep mooi snel en mijn tas was er ook al. Tijd om geld te pinnen en te wennen aan de nieuwe valuta. Het is 12x meer dan in Nepal, wordt weer wat. Taxi kostte gelukkig nog geen tientje voor bijna 20 kilometer en leerde al wat over Myanmar kennen. De chauffeur deed zijn stinkende best, maar begreep mij niet altijd. Dat leidde tot wat ongemakkelijke momenten. Rond een uur of 3 in de nacht kwam ik aan bij mijn hostel. Er lag al een sleutel klaar voor mijn kluisje, maar de deur was op slot. Niemand was er van de receptie, dus ik besloot maar een bed te pikken in de kamer ernaast die wel open was. 

De volgende ochtend ging ik pas rond 11 mijn bed uit, de nacht had me aardig opgebroken. Ik moest een aantal praktische dingen fixen, zoals een SIM-kaart, de was en uiteraard een lunch. Het verliep allemaal soepel en liep ik naar een tempel vlakbij het hostel. Een monnik liep naar mij toe en gaf mij een interessante rondleiding door de tempel heen. Hij was erg vriendelijk en ik wilde op het einde met hem op de foto. Toen vroeg hij om een donatie, wat ik uiteraard prima vond naast het entreeticket. Echter vroeg hij om een zeer specifiek bedrag, wat ik niet wilde doneren. Ik raakte geïrriteerd en we discussieerden, wat leidde tot geen donatie. Ik vond het belachelijk en was van mening dat een donatie altijd goed is, ongeacht het bedrag. De een kan meer missen dan de ander en ik zou het niet bij 1 donatie laten. Dat is wat pap en mam mij hebben meegegeven, om overal een klein steentje bij te dragen. Daarom belde ik hen ook op en vertelde ze me dat ik de volgende keer geen discussie aan moet gaan. Gewoon geven, accepteren ze het niet, dan niet of je gooit het in de donatiebox. Vervolgens ging ik met de lokale bus richting de Shwedagon Pagoda. Een gigantische gouden stupa van 83 meter meter hoog en een megacomplex aan kleine tempels eromheen. Zoals overal moest je je schoenen en sokken uitdoen en rolde ik mijn broekspijpen van mijn korte broek naar beneden. Ik ben ongeveer 3 uur in dat gebied gebleven, waar ik ook af en toe lekker kon rusten. Ik zocht een rustig tempeltje op, met een zacht tapijt en weinig afleiding. Heerlijk die rust. Het mooie was ook dat mensen daar massaal het gehele complex schoonhouden. Groepen van ruim 50 mensen liepen rond 5 uur met bezems het complex schoon te maken. Daarnaast bidde een monnik, die je door de grote geluidsboxen over het gehele complex kon horen. Daarnaast waren er meerdere groepen die gezamenlijk gingen bidden. Mensen komen hier ook voor hun rust en slapen op de grond is hier niet raar. Ik ging weer terug naar het hostel en chillde daar tot het avondeten. Even lekker alle tijd voor mijzelf, aangezien ik de afgelopen 3 maanden op Rusland na constant met mensen was. Ik was lui en ging naar het eerste, beste restaurant wat op tripadvisor stond. Uiteindelijk een prima keuze, met heerlijke curry. 

De volgende dag ging de wekker om 8 uur, even wat slaap ingehaald. Ik maakt mij vast klaar en moest uitchecken. Ik zou namelijk in de avond richting het centrum van myanmar rijden met de nachtbus. Iets van 12 uurtjes maar. Ik las ergens dat je met de trein voor €0,15 om de hele stad kon rijden in 3 uur. Eindelijk weer het treinleven. Genieten tussen de lokale bevolking en hopelijk is het uitzicht mooi. De trein was niet zo vol aan het begin, wat toeristen en lokale mensen. Hoe verder we reden (tegen de klok in), hoe voller het werd. Ik zat naast een gezin met twee kleine kinderen. Ze kregen geen snoep, maar wel gekookte kwartel- en kippeneieren. Gezonde levenslust van de ouders. Rond station nummer 7 werd de trein opeens stampvol. We reden langs allemaal kleine marktjes en mensen brachten grote zakken groenten en andere etenswaren in de trein. Goedkope optie in plaats van andere transport. Aangezien de treinen geen deuren hadden kon ik zoals de mensen die naar India gaan, uit de trein hangen. Een heerlijk gevoel en een stuk frisser. Ik zag van alles langs de weg. Een betonnen voetbalveldje tussen de rails in, een hanengevecht, mensen die vlees aan het schoonmaken waren en nog veel meer. Rails wordt gebruikt als stoel, tafel of als een speeltuin. De helft van de hele weg was groen, en de andere helft was plastic. Vele delen leken erg op Vietnam, armoedig. Mensen langs beekjes die hun pannen aan het schoonmaken waren tussen het vuil en de kleine zelf gemaakte hutten. Toen de treinreis over was en ik terugliep, verkochten ze kooien vol met puppy’s. Ze lagen daar maar wat of hoopten op een nieuw baasje. Afgrijselijk om het te zien als je weken vrijwilligerswerk hebt gedaan voor en in een opvangcentrum. Ik eindigde het toeristje spelen in Rangoon in het Rangoon Tea House, nog 1 keer westers voedsel eten. Ik heb mij namelijk voorgenomen straks lokaal te gaan eten, met een kleine kans op diaree. Maar het eten op straat ruikt heerlijk. Na een douche gingen ik met de taxi richting het busstation. Het was dezelfde plek waar de trein ook langsging. De volgende keer ga ik met de trein terug, wat leuker en 60x (!) goedkoper is. De wachtruimte zat vol met backpackers die dezelfde kant op gingen. Eenmaal in de bus verwonderde ik me over de luxe. De stoelen waren net zo groot als business seats in een vliegtuig. Je kon je telefoon opladen, er was een schermpje met films en er zat een tafeltje in de leuning. We kregen chocolade, een tandenborstel, tandpasta en een doekje. Dat allemaal voor €12. Daar kan je zonder korting nog niet eens in Amsterdam komen vanuit Zwolle. De rit zou lang duren, maar met deze luxe lijkt het me allemaal dikke prima!

Foto’s: www.instagram.com/longngo93/

---

---

Reacties

Er zijn nog geen reacties geplaatst.