De laatste week 27 - 30 november
Geplaatst op 10 december 2017 om 10:42 uur
Eerder had Sanne mij toegezegd een bedrag over te maken als donatie. Wat volgde was typisch Sanne, na wat te hebben gepraat stuurde hij een bericht in de groepsapp van de familie. De reacties waren superpositief en het uiteindelijke bedrag stond maar liefst op €900! Ik sprak met mijn ouders en kreeg de suggestie van Bac Ba om het te verdelen over Nepal en Myanmar. Een superidee, aangezien er veel mensen baat bij hebben. Ik ging het weekend aan de slag door adressen en telefoonnummers te verzamelen. Ik kreeg 4 contacten voor 4 plekken.
Op maandag ging ik op pad en had ik in mijn hoofd een aantal vereisten gesteld om iets te doneren. Het gevoel met de contactpersoon moet goed zijn, ik doneer geen geld, we overleggen samen wat mogelijk is en ik handig het zelf persoonlijk af. Zo weet je dat het goed terecht komt. Door de krappe financiële posities weet ik dat ze snel geneigd zijn om geld voor andere dingen te gebruiken, al dan niet iets voor hunzelf. Ik ging eerst naar SERC toe, een school met maar liefst 122 kinderen met een beperking of handicap. Dit verschilde van fysiek tot mentaal, van zware concentratie tot gedragsproblemen. Het bijzondere is dat je dit soort kinderen zelden zal zien in dit soort landen. Daarom vind ik het net zo mooi dat ze naar school kunnen. Ik wist niet precies waar het was en werd opgehaald door een medewerker op de scooter. Anish is één van de hoofdcoördinatoren van de school. Het was een rustige vrouw met een prettige stem en gaf mij een rondleiding door de school heen. Je kon zien dat het haar passie was om met deze kinderen te werken. Deze waren opgedeeld op leeftijd en beperking. Zo konden de lerare(sse)n/begeleiders/fysiotherapeuten/vrijwilligers gericht te werk gaan, omdat er met individuele rapporten wordt gewerkt. Zo maken zij een plan van begeleiding aan. Het was fascinerend om te zien hoe ze met de kinderen omgingen en het plezier dat ze hadden. Ze vertelde me over de manieren van lesgeven en hoe de school is ontstaan. Ze wilden ook graag uitbreiden om meer kinderen op te vangen, uiteraard gaat dit gepaard met het doneren van nieuwe spullen. Ze zouden mij diezelfde dag nog een lijst mailen met de benodigde spullen. Vervolgens bracht de medewerker mij weg naar BAS. BAS is een bijzonder huis, waar 6 kinderen zitten met Cerebral Palsy. Het is een ziekte waardoor ze nauwelijks verbaal kunnen communiceren, niet kunnen staan en enkel spastisch kunnen bewegen met hun lichaam. Het was heel bijzonder om dit te zien. Daarnaast was er een zwaar autistisch meisje in combinatie met een andere beperking. Zij kon wel lopen, maar haar ze was een simpele ziel om het zo even te omschrijven. De kinderen verbleven allemaal op de tweede verdieping. Op de eerste verdieping vingen ze mensen op die regelmatig naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis moeten voor operaties of controles. Deze mensen konden geen kamer in het ziekenhuis of ergens anders veroorloven en verblijven dus in het huis. De verhalen over de kinderen waren extreem aangrijpend. De één was achtergelaten in de jungle en de ander was achtergelaten in het ziekenhuis door zijn vader. Ik werd er helemaal stil van toen ik de verhalen hoorde van Rekha en haar moeder. De moeder was 17 jaar geleden begonnen en haar dochter hielp tijdens de studie haar moeder. Ze heeft een master richting Business, maar haar hart ligt toch bij deze kinderen. Ze gaven me een lijst met spullen die ze wilden kopen. Ik voelde me het meest met de plastic ballen. Het zijn vergelijkbare- en kleurrijke ballen als in Balorig. Ze hadden een opblaasbaar zwembadje gekregen en wilden deze met de ballen opvullen. Zo konden ze het als therapie gebruiken. Niet dat de kinderen beter zouden worden, maar het stabiliseert de botten. Daarnaast zouden ze de kleuren geweldig vinden, aangezien ze weinig kleur zagen en zelden buiten kwamen. Ik moest vervolgens weer door. Ik ging naar de Dhapasi School, een overheidsschool. De kinderen hier komen uit arme gezinnen. De overheid financiert boeken en leraren voor groep 1 tot en met 10, maar daar blijft het ook bij. De heer Ram, hoofd van de school, gaf mij een rondleiding. We liepen elke klas binnen waarbij de kinderen netjes opstonden en hen begroetten. Zo kon ik ook observeren wat er aanwezig was, eigenlijk niet heel veel. Daarna gingen we door naar de kinderopvang waar zo’n 20 kindjes zaten. Dat lokaal was leeg en hing er enkel een bord en een paar knipsels. De kinderen hadden alleen een schrift en een pen bij zich, het raakte me direct en wist waar ik mijn pijlen op zou richten. Ze gaven me een flinke lijst met spullen dat ze nodig hadden. Na het bezoek was het al 3 uur en kon ik even snel lunchen voor het laatste bezoek. Het was een weeshuis met 22 kinderen, waar 2 met autisme op SERC zaten. De rest ging naar een overheidsschool. Binita is nog een vrij jonge vrouw, die 8 jaar geleden begon. Ze las een krantenartikel over 5 kinderen die achter waren gelaten. Ze belde de krant op en vroeg of zij hen kon opvangen. De mensen vonden het onverstandig, aangezien ze pas 19 jaar was. Ze zette door en uiteindelijk lukte het haar om de kinderen te krijgen, ze had echter alleen maar één ruimte. Vervolgens kreeg ze veel steun, onder andere van mijn organisatie, en zit ze met 22 kinderen in een huis dat ze huurt. De kinderen waren erg opgetogen en ook erg goed opgevoed. Allemaal netjes gedag zeggen. Ze had verschillende dingen nodig. 10 paar witte schoenen voor de kinderen die ze niet hadden, maar wel nodig hebben voor school. Daarnaast maakten ze hun huiswerk samen op een plek met een betonnen vloer. Ze zaten slechts op een tapijt, daarvoor kon ik grote schuimen matten voor halen. Voor de rest kon ik het geld besteden aan gasflessen, waar ze een week mee konden doen en zakken rijst van 30 kilo, waar ze 4 dagen mee doen. De dag was lang en overweldigend, zoveel informatie, verhalen en mensen. Na het avondeten kon ik alles even laten bezinken en kon ik met pa over mijn plan hebben. Hij vond het allemaal erg goed en gaf nog wat tips.
De volgende dag zou ik alle spullen kopen, wat ik ook aan iedereen had aangegeven. Ik pinde in de ochtend het geld en had afgesproken met de oprichtster van BAS. Met haar zou ik de plastic ballen kopen in New Road, een plaats met ontelbare winkeltjes die van alles en nog wat verkochten. Mijn idee was om alle 30 netten te halen, terug te gaan en vervolgens weer zelf de rest te halen. Maar de verkoper had slechts 8 netten en moest andere retailers bellen om de ballen te verzamelen. Ook was zijn winkel nog niet open. Dat gaf mij de kans om alvast andere spullen te kopen. De vrouw kon mij helpen te vertalen en daarnaast ook nog onderhandelen. Ze vond het zelf ook prettig en we moesten toch wachten tot alle ballen waren verzameld. Het was erg vriendelijk van haar. Ik kocht tussendoor snel een sandwich, aangezien al die kleine winkeltjes niet echt verkochten wat ik nodig had. Daarom was het constant zoeken, plaatjes laten zien en onderhandelen. De man die de ballen verkocht verdiende goed aan mij, hij had gelukkig de grootste winkel waar ik wat spullen kon kopen. Nadat alle ballen waren afgeleverd liepen we met 7 grote plastic tassen naar de taxi. De vrouw maakte met hem de afspraak dat we voor nog geen €8 werden gebracht naar het weeshuis, hij bleef wachten, hij me wegbracht naar huis om de rest van de tassen af te leveren en weer terug te rijden naar New Road. We zaten in een volle auto en de vrouw kon ik door de tassen niet eens meer zien. We kwamen aan in het weeshuis, waar haar dochter bezig was het zwembadje op te pompen. Je hoorde de kinderen al enthousiast geluiden maken vanuit de kamers. Toen alle ballen in het zwembad waren geladen, brachten ze 2 kinderen. Ze legden hem in het bad en een groot plezier dat ze hadden. De kleuren, de vormen. Je kon zien en voelen dat ze het geweldig vonden, daarvoor doe je het. En ik wist dat het voor een hele lange termijn zou zijn. Daarna moest ik weer door naar New Road en beloofde ik nog een keer langs te komen. Ondertussen belde ik beide scholen op om hen woensdag respectievelijk donderdag zou bezoeken, allemaal akkoord. Ik had wel wat geluk, omdat vrijdag de scholen dicht gingen wegens wederom een feestdag. We kwamen weer aan bij New Road en ging ik zelf op zoek naar de restant van de spullen. Dat ging natuurlijk niet heel makkelijk, vooral de spullen voor SERC waren zeer specifiek en nauwelijks te vinden. Ook maakte de gehele doolhof het niet veel makkelijker op. Daarnaast heb ik gemerkt dat mensen uit Nepal het slechtst de weg kunnen uitleggen van alle nationaliteiten die ik ooit heb ontmoet. Ik kocht nog zo’n 2 grote plastic tassen vol aan spullen en ging terug naar het vrijwilligershuis. Ik zou die avond uiteten gaan met mijn Nepalese broertje Nils uit Duitsland. Het paste allemaal prima in het redelijk volle, maar superleuke programma. Ik legde de spullen terug en nam de matten mee naar BAS. De vrouw was er nog niet, maar werd ik wel hartelijk ontvangen door de kinderen en blij dat ze al waren met de matten. Toen de vrouw aankwam, kochten we de 10 witte schoenen, 4 gasflessen en 5 zakken rijst. De vrouw had zelf een afspraak, dus ging ik alvast terug naar het weeshuis. Maar eerst langs de klerenmaker, omdat de voorste zak van mijn korte broek half was gescheurd. Ze zeiden dat het de volgende dag klaar zou zijn voor iets meer dan een euro, prima deal dacht ik zo. Daarna ging ik terug naar het weeshuis en speelde ik nog een uurtje met de kinderen. Zo leuk dat ze waren. We maakten nog wat foto’s en kreeg ik een typische Nepalese sjaal en een certificaat van waardering. In de avond sprak ik met Nils af in een vrij Westers café en duurde het 30 minuten voordat hij er was. De arme jongen was nog wat ziek van de alcohol en voedsel een paar dagen geleden en dacht niet heel fatsoenlijk weer na, wat ook wel weer grappig was. Na een goede steak namen we afscheid, we zouden elkaar pas rond augustus weer zien in Nederland. We zullen dan met z’n vijven een paar dagen mooie dingen beleven.
De volgende dag gingen Nicky en ik naar de KAT-Center, in plaats van de constructieplek. We vonden dat we te weinig konden doen met twee personen en gelukkig was het ook niet druk qua personen. Er zitten ongeveer 60 honden in het centrum en ze moeten allemaal uitgelaten worden. Ook moet je kooien schoonmaken of de honden zelf, als ze bijvoorbeeld diaree hebben. Het was waanzinnig leuk en na de lunch gingen we door naar de Dhapasi School om de spullen te geven. Een van de coördinatoren van The Green Lion ging mee om foto’s te maken. Ik gaf eerst de spullen voor de hogere groepen aan de directeur. Vervolgens gingen we naar de kinderopvang met glinsterende oogjes. Ze wisten niet wat ze overkwamen en sommige deden al een vreugdedansje. De gezichten die je zag was niet te beschrijven, ze wisten niet wat hen overkwam. De glimlach verdween niet van mijn gezicht. Die dag kon ik wel lekker rustig aan doen, aangezien alles al was gekocht. We keken de hele middag en avond een Idiot Abroad, een echte aanrader.
De volgende dag was mijn laatste dag als vrijwilliger van The Green Lion en ging ik weer aan de slag in de KAT-Center. Het was wat drukker, omdat een aantal vaste vrijwilligers terug waren van een uitstapje. Toch was er nog steeds veel te doen. Na de lunch nam ik afscheid van iedereen en gingen we met een viertal en de baas van The Green Lion naar SERC. Het was net lunchtijd en we werden alweer groots ontvangen. Vooral de kinderen met het syndroom van down waren door het dolle heen. Ze waren erg dankbaar voor alles wat ik kon kopen, al was het helaas niet gelukt om alles te halen. De 3 meiden kregen een rondleiding door de school en ik nam wat foto’s. De ‘downies’ hadden een muziekmiddagje, waarbij ze met vrolijke muziek voor een grote spiegel dansten. Het was hilarisch, mede omdat er één uitzag als een gangster en vol vertrouwen voor de spiegel los ging. Ik kreeg een boeddhistische armband en een vrolijke kaart die in elkaar was geknutseld door enkele leerlingen. De armband ga ik zeker mijn hele reis dragen, als herinnering en bescherming. Ik was blij de meiden te hebben meegenomen, omdat je anders dit soort dingen niet opmerkt in Nepal. Alle huizen zitten achter hekken en je kan dit niet van de straat zien wat voor school het is. We gingen terug richting het huis, maar ik stapte daarvoor uit om nogmaals een bezoekje te brengen aan BAS. Rekha was blij verrast dat ik nog tijd had voor een bezoekje. We dronken een kop thee en praatten makkelijk een uur vol. De verhalen die zij vertelde over de aardbeving en de patiënten zijn ontroerend, maar ook inspirerend. De kinderen hebben een minimale overlevingskans buiten het huis en hebben het dus erg goed daar. Daarna gingen we nog langs de kinderen die in een erg goede bui waren, het was geweldig om hen nog een keer te zien lachen. Daarna ging ik richting huis om mijn korte broek op te halen, die helaas nog niet klaar was. Ikzelf was er wel klaar mee, aangezien het al twee dagen duurde en ik hen al uitstel had gegeven. Toen ik de broek wilde meenemen gingen ze snel aan de slag, en het resultaat was gelukkig prima. In de avond begon ik al rustig mijn spullen te pakken.
Het idee was heel vreemd om Nepal na 9 weken te verlaten. Ik herinnerde mij nog de eerste dagen, waar ik me nog niet heel op mijn gemak was na Mongolië. Dat veranderde snel en kwam ik erachter dat het een geweldig land is. Zoveel meegemaakt, mensen leren kennen en prachtige dingen gezien en gevoeld. Wat ik niet ga missen is dat iedereen denkt dat ik Nepalees ben en ik constant moest uitleggen dat ik in Nederland geboren ben en mijn ouders uit Vietnam komen. Ik ben de moeilijkste niet, maar elke dag meerdere malen dit horen haalt de angel toch uit de grap. De vele mensen die ik heb ontmoet ga ik gedeeltelijk weer zien, in Nederland of ergens in het buitenland. De meesten zijn op reis en je er is een kans dat je elkaar weer tegenkomt. De laatste week was eerlijk gezegd de mooiste week. Je kon namelijk met eigen ogen zien wat jou bijdrage kan doen met mensen. Met het project via The Green Lion had je geen idee. Daarom zal ik ook het verhaal van mijn laatste week delen via The Green Lion en mijn eigen organisatie in Nederland. Ik hoop mensen te kunnen inspireren hetzelfde te doen, aangezien 100% van het geld terecht komt waar je het wil hebben. En ik heb natuurlijk nog een mooi budget over voor Myanmar om hetzelfde te doen. Ik zal contact opnemen met The Green Lion Myanmar en de adresseren en contacten op te vragen. Het kost me weliswaar zelf een paar dagen van mijn reis, maar het geluk van de mens maakt mij veel blijer.
Foto’s: www.instagram.com/longngo93
Reacties
|
Miriam |
Volg Mijn Reis © 2024. Alle rechten voorbehouden.
Algemene Voorwaarden | Linkpartners | Contact