Pokhara - Poonhill track 7 - 13 oktober
Geplaatst op 16 oktober 2017 om 16:33 uur
We kregen om 6 uur een ontbijt wat moeilijk weg te krijgen was, maar het was in ieder geval iets. We gingen richting de bushalte en we zaten met een gezellige opstelling jongen - meisje met in totaal 6 mensen. Het verkeer was niet normaal druk en kwamen de eerste 2 uur ook de stad niet uit. Vervolgens reden we door grote valleien met gigantische groene vlaktes en heuvels. Het was weer een en al genieten in de bus. Heerlijk een muziekje in en lekker naar buiten staren. We stopten regelmatig om wat eten te scoren en naar de wc te gaan, de gemiddelde snelheid lag niet bijzonder hoog. Rond een uurtje of 4 kwamen we aan in Pokhara, een stad dat mij deed denken aan Ubud in Indonesië. We ontmoetten onze gids voor de komende week, Suroj. Hij zag eruit als een echte avonturier met z’n lange haren. We gingen met de taxi naar het hotel en het deed mij nog steeds denken aan Ubud. Het was redelijk groen, met veel bomen en redelijk toeristisch ingesteld. We kwamen hoe toevallig ook bij The Green Hotel aan (Mijn vrijwilligersorganisatie heet The Green Lion). Het was het type hotel waar je met je ouders heen zou gaan, dus we kwamen zeker niet tekort. We besloten het diner in het hotel over te slaan en buiten de deur te eten. Het toeristische karakter had ook voordelen, aangezien het bijna altijd happy hour was voor cocktails. Daarna gingen we naar een bar waar we een typisch avondje met alcohol en een liveband hadden. We gingen niet te laat terug, omdat we de volgende ochtend een pittige eerste dag zouden hebben.
Rond 7 uur ging de wekker en maakten we ons klaar voor de eerste dag. Het zou een stuk van 3 uur lopen zijn, om vervolgens 3500 trappen op te lopen. Na een stevig ontbijtje zaten we ongeveer een uur in de jeep om richting de gebergte te gaan. Het eindpunt zou de Poon Hill zijn wat op 3200 meter hoogte ligt. De eerste stukken waren vrij gemakkelijk, omdat het veelal vlak was en we door dorpen heen liepen. Daarna werd het al iets pittiger door de helling, maar kwamen we na 2 uurtjes aan bij het restaurant The Green Restaurant om te lunchen. Daarna liepen we richting de trappen. Het uitzicht bestond uit hoge, groene gebergte en een rivier wat uit de bergen stroomde. Helaas had het Engelse meisje veel last van haar ruggengraat. Ze wilde graag doorgaan, maar het leek mij een slecht idee. Aangezien ik het goed met haar kon vinden, besloot ik strikt tegen haar te zijn. Het was in mijn ogen de pijn en moeite niet waard, aangezien het uiteindelijk een aardig pittige trekking zou zijn als je niet hebt getraind. Ik gaf haar wat extra geld mee voor het geval dat ze tekort zou schieten. Ik kon moeilijk zeggen met haar mee te gaan, omdat ze het zelf prima kon oplossen ondanks de ongemakken. Nadat ze terugliep, gingen wij richting de trappen. We maakten wat grapjes over de eerste treden en dat het allemaal prima te doen was. Het eerste deel van ongeveer 700 treden ging prima en het tempo lag goed. We kwamen een tweetal Amerikanen tegen, die verrassend vertelden dat het allemaal zwaar was etc. Precies de Amerikanen die je niet tegen wil komen, omdat het 95% onzin is. Onze gids schatte in dat wij het allemaal prima zonder wandelstokken konden halen in een tijd van 3 uurtjes maximaal. De Amerikanen zeiden dat we per sé de stokken moesten halen en dat de laatste meters zo zwaar waren dat je je handen moest gebruiken. Ook zou je superveel likes op Instagram krijgen, nou super hoor allemaal. Na ongeveer 2000 treden was het weer zover. Ik had mijn camera in mijn hoes om mijn nek en moest even naar de wc. Ik haalde alles van mijn nek af inclusief zonnebril en fannypack. Vervolgens pakte ik bijna alles en gingen we door. Ja bijna, want uiteraard mijn camera pakte ik dus niet mee en door de vermoeidheid en onoplettendheid gingen we er vandoor. Bij de volgende stop had ik het door en rende ik direct naar beneden en uiteraard niks te vinden. Echt heel erg dom, ik had nog geen foto van Nepal afgehaald dus alles was ik kwijt. Uit frustratie liep ik in een bizar tempo door naar boven, het was zo ontzettend dom van me. Maarja gebeurd is gebeurd, als we weer bij de checkpoint aan het begin van de berg aankwamen vraag ik wel of er een camera is gevonden. Ik ging al vanuit dat ik hem niet meer terug zou zien. Ach het uitzicht was daarna weer prachtig en zaten we op zo’n 2000 meter hoogte. We hadden het in een relatief snelle tijd gedaan, maar we waren allemaal wel kapot. De avond eindigde vroeg en speelden we wat kaartspelletjes met grappige opdrachten voor de verliezers. De eerste moest het terras op om een weerwolf na te doen. De tweede moest de keuken van ons hostel in en een kip na doen. En ik had de eer om als laatste het terras op te lopen en uit volle borst ‘Hello’ van Adele te zingen richting onze buren. Met veel gelach eindigden we de avond.
De volgende dag zou minder zwaar zijn en zouden we in 3 tot 4 uurtjes al op de nieuwe bestemming zijn, het plaatsje Ghorepani Deurali. Wat nog maar 400 meter van de top van de Poon Hill lag. Het eerste stuk bestond weer uit veel trappen, wat toch zwaarder was door de dag eerder. Vervolgens werden de stukken veel aangenamer door de afwisseling tussen omhoog, vlak en omlaag. We deden het wederom in een aardig hoog tempo volgens de gids. Het gebied leek nu veel meer op de jungle. Ik had de eer om de muziekboxen te mogen dragen en mijn muziekjes te draaien, het helpt toch op een of andere manier. We kwamen vroeger dan gepland aan rond een uur of 12. We konden lekker rustig aan doen, aangezien er ook maar 1 douche was. Wel kon je een heerlijk warme douche nemen, omdat het wel frisjes was. We zaten immers op ruim 2800 meter hoogte en het was aardig bewolkt. In de middag liepen we kort rond en kocht ik zowaar een boek over de Spartanen. We hadden zoveel tijd en het leek me goed weer te beginnen met lezen. In de avond kregen we weer heerlijk avondeten en was iedereen weer klaar voor het kaartspel shithead. Wederom met opdrachten voor de verliezers. De eerste moest in de eetzaal een kip nadoen wat de andere mensen wel konden waarderen. De tweede moest op de knieën een hond nadoen en de achterpoot optillen alsof je tegen een brandpaal plast. De derde moest een theelepel groene chilisaus opeten. De chilisaus is niet zoals wij hem kennen, ik heb het niet geproefd, maar de geur was echt walgelijk. De laatste, gelukkig niet ik, had de keuze om een grote lepel chilisaus naar binnen te werken of net als de avond ervoor door de keuken van de hostel te lopen als een kip. Ze wilde haar maag een grote lepel chili besparen en ging als een kippetje door het restaurant. We hadden de grootste lol, aangezien het toch een beetje beschamend is zoiets te doen. Daarna gingen we weer vroeg naar bed, aangezien we de volgende ochtend de top wilden bereiken voordat de zon zou opgaan. Het wekkertje staat op 4:45.
Met enige moeite werden we wakker en waren we allemaal klaar om te gaan om kwart over 5. Het was wat frisjes, maar kregen het vanzelf warm tijdens het traplopen. We moesten namelijk nog ruim 400 meter klimmen. Het was abnormaal druk op weg naar boven, er waren honderden mensen op pad. Al deze mensen hadden we niet gezien, omdat wij altijd relatief gezien aardig snel liepen en weinig pauzes hielden. Het was wel een beetje vervelend dat er zoveel mensen aan het lopem waren, aangezien het tempo soms beroerd traag was. Ik kon het die mensen niet kwalijk nemen, maar als je eenmaal gaat wil je blijven gaan door alle pijn en vermoeidheid heen. We kwamen ruim op tijd aan en het uitzicht was om te genieten. We konden de Ik kwam tot de ontdekking en niet tot mijn verbazing dat ik mijn hoofdlampje had verloren. Ik had een pet op, dus had ik het totaal niet door. Achja beter dan je camera verliezen. Eenmaal terug ramden we het ontbijt naar binnen en gingen we op pad. Het zou dik 7 uurtjes worden, dus een flinke dag voor de boeg. Het gebied was zo mooi dat ik met Johannes om de 2 minuten stopte om een foto te maken, het gebied was ook heerlijk rustig en kon je de stromende rivier horen.
De volgende dag was iedereen vrij dood en was de spierpijn het ergst in de kuiten. We zouden een dag van 6 uurtjes voor de boeg hebben, misschien wel de zwaarste dag door de vermoeidheid. Na het ontbijt begonnen we met een uur traplopen naar beneden wat totaal niet meeviel, de zon begon al lekker de schijnen en brandde lekker op de huid. Gelukkig had ik een aardige lijst met oude rocknummers van bands als AC/DC, Guns ‘n Roses en Aerosmith gedownload om ons een beetje te motiveren. Vervolgens moesten we een half uurtje omhoog, wat normaal altijd wel aardig ging. Ditmaal had je de spierpijn en was het een leuke uitdaging erdoorheen te lopen. Op 1 persoon na ging het nog aardig soepel, we wisten elkaar net als de hele tracking te pushen tot het gaatje te gaan. We hadden daarna een makkelijker weg, het ging een beetje heuvel op en heuvel af. Rond 12 uur kwamen we aan bij een plaatsje om te gaan lunchen. Ik kreeg heerlijke pepertjes bij het eten die we thuis altijd hebben, lekker vlammen. Daarna moesten we nog dik 3 uur lopen en hadden we naar 3 kwartier de keuze om een snelle of langzame route te nemen. Met de snelle route zouden we over de heuvel heen klimmen door de trappen te gebruiken en anders moesten we eromheen lopen. Uiteraard waren we de trappen aardig zat en liepen we om. De uurtjes waren aardig taai, wat voornamelijk door de zon kwam. De pijn was toch hetzelfde en de groep bleef in een goed tempo doorlopen. We kwamen rond een uur of 4 aan wat echt als een overwinning voelde, aangezien iedereen in de ochtend al aardig tegen de wandeling op keek. We besloten de avond gezellig te doen en dronken een biertje en een glaasje rum voor het eten. Daarna gingen we rond het kampvuur zitten en staarden naar de sterrenhemel tot we allemaal half in slaap vielen. Tijd om naar bed te gaan, morgen nog maar 2 uurtjes lopen en we hebben het gehaald!
Wat ik nog niet had verteld, is dat het vandaag een spannende dag zou worden. Long met zijn hoogtevrees gaat bungeejumpen van 66 meter hoogte. Ik wilde ook gaan paragliden, maar bewaar dat voor een andere week. Olivia zou ook gaan bungeejumpen. Aangezien zij totaal geen hoogtevrees heeft, zou het mij hopelijk een beetje geruststellen. Ik was nog steeds niet nerveus toen ik aankwam, niks voor mij. We kregen onze uitrusting en moesten vervolgens een stuk over een brug lopen. Ik werd al nerveuzer, aangezien ik nu recht boven de afgrond liep. We kregen de laatste instructies, omdat ik nerveus was moest de instructeur het een aantal keer herhalen. Ik wilde graag als eerste, dan was ik er tenminste vanaf. Ik maakte de grote fout om naar beneden te kijken. Het was even slikken maar deed het toch op aftellen van de instructeur. Het gevoel was vooral de eerste seconden niet te beschrijven, zo vrij maar ook wel angstig de eerste keer. Daarna voelde je de koord de snelheid afremmen en voelde je ook gelijk weer erg veilig. We gingen vervolgens terug richting Pokhara om een drankje te doen en vervolgens te lunchen met de groep. Daarna kregen we een welverdiende massage. De massage was door de spierpijn flink pijnlijk, maar het hielp wel. Na een rustig middagje gingen we naar een Europees ingericht restaurant The Road House. Een keten in Nepal met Italiaans voedsel, wat erg heerlijk was. Daarna deden we een drankje en lagen we vroeg op bed.
Foto’s: www.instagram.com/longngo93/
Reacties
|
Sanne Pasveer |
Volg Mijn Reis © 2024. Alle rechten voorbehouden.
Algemene Voorwaarden | Linkpartners | Contact