Kathmandu 29 september - 6 oktober
Geplaatst op 10 oktober 2017 om 18:14 uur
In de ochtend werd ik door de taxi naar het vliegveld gebracht en was ik ruim op tijd. Het verkeer viel gelukkig een keer mee. Zoals verwacht ging de incheckbalie wat later open en zat er geen tempo in. Gelukkig heb ik die mentaliteit van de Mongolen overgenomen en zit ik niet met de westerse tijdsdruk. Wel ging het allemaal een stuk langzamer en hadden we zelfs een half uur vertraging, ze zullen het ook nooit leren. We vlogen met Air China, waar je je mobiel nog volledig moet uitzetten tijdens de vlucht. Het is nog wat ouderwets, als je kijkt dat er volledige wifi beschikbaar is tijdens vluchten van bijvoorbeeld Emirates. Het eten was wel dikke prima, eindelijk weer witte rijst. Het was een wereld van verschil qua temperatuur, in Beijing was het 26 graden en het moment van vertrekken in Ulaanbaatar was het -3. Het bijzondere is dat ik wel een binnenlandse vlucht had, en daarom mijn bagage moest ophalen en opnieuw moest inchecken. Ik moest wel de door de ambassade heen, en stond uiteraard zoals altijd in de verkeerde rij. Daarna begon het zelfs voor mij hectisch te worden, omdat ik was vergeten dat je bij het ophalen van je bagage ook langs de immigratie moest. Ik was al vergeten een immigratieformulier in te vullen, dus kon ik weer achteraan sluiten. Vervolgens werd ik naar een andere balie gestuurd, waar ze een sticker op mijn paspoort plakten en zeiden dat het nu goed was. Ik mocht gelukkig in de voorrangsrij staan. Helaas was het weer niet goed en moest ik een 24-uurs visa aanvragen. Gelukkig werkten ze overal snel mee, omdat mijn vlucht al over een uur zou gaan. Rond 16.00 uur had ik mijn tas en kon ik die nog net op tijd inchecken. Wel zo stom dat ik de fles wodka van het vliegveld van Mongolië niet in de grote tas heb gestopt, ik was kats vergeten dat je niet meer dan 100 ml aan vloeistoffen mag meenemen. Ik twijfelde nog om de kleine flesjes te nemen van 50 ml dan was er niks aan de hand geweest. Achja, als ik die vlucht maar zou halen. Dat deed ik gelukkig ook en was 10 minuten na de eerste mensen in het vliegtuig. Ditmaal was het allemaal wat luxer en kon je zelfs opladen, wel moest je wederom je telefoon uitzetten. Opzich snap ik wel waarom, omdat alle Chinezen tot de laatste seconden voor het opstijgen nog van alles willen doen op het internet of nog even facetimen. Omdat ik weer van een binnenlandse- naar buitenlandse vlucht ging, moest ik weer mijn tas ophalen. Dit keer mocht ik 12 uurtjes wachten op mijn vlucht, batterijtjes konden weer opgeladen worden en ik kon weer bezig met mijn foto's. Helaas ging de relax area dicht om 11 uur en kon ik de nacht doorbrengen op de wel befaamde bankjes.
Na een paar uurtjes te hebben geslapen besloot ik maar alvast in de rij te staan. Ik was een uur te vroeg maar de rij werd al snel gigantisch. Kon ik mooi rustig aan doen richting de security check. Het verliep allemaal soepel, ik vond het haastige in Beijing wel wat hebben. Vraagt toch wat van je om snel te handelen in zo'n situatie, genoeg tijd op rustig aan te doen en te genieten. Opmerkelijk was het blad in het vliegtuig, ze noemden Tibet 'China's Tibet'. Ook heb ik wat kranten gelezen waar veelal in zeer positieve zin gesproken wordt over China. Opzich niet heel erg, maar het geeft lichtelijk een gevoel dat alles nét wat lekkerder loopt dan het misschien in werkelijkheid is. Maar een positieve krant is ook wel eens fijn om te lezen. We maakten een tussenstop in Lhasa, Tibet. Het zag er waanzinnig uit, dit staat zeker op mijn lijstje. Wat mij wel opviel is dat alles hier in China erg streng verloopt met het controleren van bagage, controle van visa's en paspoorten en het invullen van formulieren die voorzien moesten van stempels. In Tibet verliep het allemaal nog wat strenger. Tijdens het wachten voor het boarden in hetzelfde vliegtuig kwam de Chinese jongen naar me toe die een stoel verderop zat. Het was echt een hele rare kerel, maar wel aardig met goede bedoelingen. We hadden een bijzonder gesprek, waar het al gauw neigde naar Amsterdam, de rode lichten en VR. Ik ga er niet verder op in, gezien het verschillende publiek dat mijn verhalen leest. Een dikke bonus tijdens de vlucht was halverwege toen we de Himalaya zagen vanuit het vliegtuig. De bergen kwamen boven de wolken uit, de tussenstop in Lhasa vond ik helemaal geen probleem meer. We landden in Nepal en het gaf me een gevoel van Vietnam, de warmte en geur. Het was wel even wennen om weer in deze omgeving te zijn, Mongolië was zo anders en ik heb daar een geweldige tijd gehad. Gelukkig had ik de 90 dagen visa en kon ik de hele wachtrij skippen, omdat ik een van de weinigen was. Bij de uitgang stond al direct een man te wachten om een taxi te regelen. Ik probeerde te onderhandelen, maar de vliegveldchauffers zijn de taaiste mensen. Vervolgens toch maar in de rij gaan staan voor een simkaartje. Uiteraard duurt het altijd extra lang als ik in de rij kom te staan. Toen ik aan de beurt was, werd er net van werknemer geswitcht. Er moest van alles worden gedaan, maar heb ik het geluk soms het geduld van mijn vader te hebben. Helaas werd de onderhandelingen met de taxichauffeur niks, en besloot ik met een meisje de taxi te delen. De beste man vroeg de dubbele prijs, omdat het 'festival' was. Wat overigens wel klopte, alleen kon ik niet plaatsen waarom wij extra moesten betalen. De chauffeur bracht ons naar een punt waar we beiden nog 400 meter naar ons hostel moesten lopen, zij oost en ik west. En hij vroeg nog steeds de volle pond. We kwamen in discussie en zeiden dat als we gingen lopen we 500 zouden betalen in plaats van 1400. Uiteindelijk gooide hij het op een akkoord door naar het hostel van het meisje te rijden, wel met een flinke omweg door de kleine wegen. Ik probeerde te helpen met navigeren, maar lijkt het allemaal net wat makkelijker via de gps dan in de praktijk. Hij durfde mij zelfs de schuld te geven, waar ik natuurlijk niet heel blij mee was. We kwamen aan bij de hostel en betaalden 800. Daarna liep ik in een kwartiertje naar het hostel, wat er erg tof uit zag en redelijk beladen met mensen. Het lag in het toeristische deel Tahmel, waar je meer toeristen dan locals had. Ik was wel goed naar de kloten van de hele rit, en dropte mijn spullen in de kamer. Daarna ging ik wat drinken en kwam er een meisje, Faith uit de Filipijnen, tegenover mij zitten. Ze vroeg of ik mee ging voedsel zoeken met wat andere gasten uit Amerika. Het was festival voor 15 dagen, waar veel stedelingen naar thuisthuis gingen. Daarom waren vele winkels en restaurants gesloten en belandden we in Italiaans restaurant. We liepen daarna wat rond en kwamen aan bij een drankwinkeltje. Halve liter whiskey voor €1,5, tsja dan zeg je geen nee. We stopten de whiskey in flesjes cola, aangezien eigen consumptie was verboden. Boven op het dakterras 5 hoog, hadden we een geweldig uitzicht op de stad. Ze hadden een soort trampoline/hangmat van touw gemaakt, wat perfect was om te chillen. Al gauw speelden we gitaar, de bongo en zongen we met elkaar. De sfeer was top met de vele mensen en we besloten om 9 uur ergens te gaan dineren. We eindigden uiteindelijk met wat mensen in de Irish Pub tot sluiting tijd. We vonden het nog een goed idee het feestje op het dakterras door te zetten.
De volgende ochtend werd ik rond een uur of 11 wakker volgens mijn mobiel. Ik douchte snel en pakten mijn spullen in rap tempo in. Ik liep vrij gehaast naar beneden, omdat de check-out tijd om 10 uur was. Ik bood direct mijn excuses aan, maar de receptioniste zei dat ik ruim op tijd was. Ik zei dat de check out toch echt om 10 uur was, tot ik realiseerde dat ik mijn tijd niet op automatisch had staan, omdat het niet werkte toen ik in Mongolië was. Mijn tijd stond dus nog 2 uur verder, en was alle haast voor niks. Achja de actie verbaasde me niks. Na een stevig ontbijtje besloot ik mijn pet te gaan zoeken, weer wat kwijt. Ik belde ondertussen met papa en mama, en liep richting het dakterras. Yes mijn pet, uiteraard vergeten dat ik die daar had laten liggen. Of niet vergeten, de drank liet het mij vergeten. Ik hing wat rond de hostel en zou om 2 uur een pick-up hebben op het vliegveld. Gelukkig ontmoette ik een paar Duitse meisjes die precies op hetzelfde moment naar het vliegveld gingen en konden we de taxikosten splitsen. We werden opgehaald in een oude, veel te kleine fiat. Onze tassen zouden nooit passen, gelukkig hebben ze de ideale oplossing door ook het dak te gebruiken om bagage te vervoeren. Op het vliegveld ontmoette ik een paar andere vrijwilligers en moesten we lang op de laatste jongen wachten, omdat hij 2 uur op zijn tas moest wachten. We reden richting The Green House, het huis van de organisatie The Green Lion. Het was een aardig groot huis met plaats voor 40 mensen. Het uitzicht op de stad was super, het voelde een beetje als een MTV show waar je met een groep mensen opgesloten zit in een groot huis. We kregen een snelle rondleiding en waren de huisregels aardig streng. Voor 10 uur op bed liggen en nog wat strikte regels. We ontmoetten nog aardig wat mensen. We gingen aardig vroeg slapen.
De volgende ochtend wilde ik de zonsopgang zien, samen met Olivia een meisje uit Engeland. Helaas verpestte de wolken het en waren we voor niks om 5:45 uit bed gegaan. Het was wel lekker rustig en konden rustig de hele ochtend ouwehoeren. Na het ontbijt kregen we een introductie van onze introductieweek. We leerden wat basisdingen over Nepal en over het Hindoeïsme. Daarna kregen we onze Nepalese naam, mijn naam is Hari. Daarna moesten we elkaar interviewen en je partner gaan introduceren aan de groep. We liepen eind van de middag richting een grote supermarkt / mall. Het was niet heel anders dan Vietnam, maar stonden de schappen wel bomvol met zoveel spullen van hetzelfde merk. Gelukkig was er ook nog tijd om een plaatselijke kebab te eten. In de avond gingen we voor het eerst met onze handen Dal Bhat. Het was rijst met groente, vlees en een soepje. Je kon alles mixen en at met je rechterhand, het meest soevereine deel van je lichaam volgens de Hindoestanen. Het was erg wennen, omdat ik mijn hele leven rijst met lepel of stokjes heb gegeten. We zouden weer vroeg op bed gaan, aangezien de regels strikt waren en iedereen om 10 uur op bed moest liggen.
De volgende dag begonnen we de dag met Nuts and Bolts. Hoe iedereen zich voelde etc. Ik voelde me prima, alleen leerden de muggen mij ook al beter kennen. Je moest een X-factor op noemen, een speciaal moment in je leven die je wilde delen. Ik zei dat oma 3 maanden geleden was overleden, ik haar in mijn hart bij me droeg en daarom ook elke dag wilde genieten. Daarna kregen we les in Nepalees, wat qua uitspraak nog niet heel lastig was. Wel was het moeilijk ergens aan te refereren, maar is het een kwestie van oefenen uiteraard. In de middag gingen we naar de grote tempel Swayambhunath Stupa, met heel veel apen. We gingen met het openbaar vervoer wat een leuke ervaring is, daarnaast is het supergoedkoop en was de bus gelukkig niet overvol. De apen waren net als in Indonesië erg ondeugend en kreeg een aap een dopper te pakken van een van de meisjes. Daarnaast liepen er veel honden en koeien rond, het gaf wel een bijzondere atmosfeer. Het lag ook aardig hoog, waardoor je een uitzicht had over de hele stad. De groep werd al wat closer met elkaar en onze gidsen waren superleuke mensen. We kregen in de avond rijst met kip te eten, de kip lijkt erg op de Vietnamese manier: Vissaus, gember, ketjap, water en lang laten intrekken. Voelde toch een beetje al thuis zijn. De vrouw van de eigenaar vond mij een lieve jongen en noemde mij ook haar zoon. Ik kreeg toch een licht voorkeursbehandeling.
De volgende dag begonnen we met een yogales, mijn eerste keer. We waren zo scherp dat we een half uur te vroeg waren met de jongens. De yogales verliep zoals verwacht niet soepel met mijn voetbalspieren. Maar toch vond ik het best interessant, omdat je ook bepaalde spieren op een goede manier kan voelen. Het gaf ook een rustig gevoel, door het mediterende karakter. Als ik deze zinnen zo teruglees ben ik in ieder geval vele malen zweveriger dan thuis. Het hoort er allemaal bij. Na het ontbijt praatten we over het vrijwilligerswerk. Je kon van programma wisselen en ik vond een interessante programma waar ik ook mijn 4 weken aan constructie kon verwerken. Na deze introductieweek zou ik de week erop met een trekking beginnen met 6 anderen van de introductieweek. Daarna een week constructiewerk in Kathmandu wat voornamelijk sjouwwerk zou zijn. Daarna een ‘adventureweek’ met rafting, safari en andere toffe dingen. Daarna zou ik minimaal 3 weken constructiewerk gaan doen op het platteland of in de hoofdstad. Ik zou extra moeten betalen, maar dat maakt me allemaal niet veel uit. Het is met een leuke groep. We gingen in de middag naar één van de grootste Stupa’s ter wereld. Er waren ook vele tempels aanwezig, waar monniken bezig waren met het maken van kleine sculpturen en andere spullen waar geduld en precisie voor nodig was. Na de nodige foto’s geschoten te hebben, keerden we terug naar het huis. We besloten het diner te skippen met een man of 11. Even buiten de deur eten in het touristeng, gezellig een biertje doen. Aangezien we altijd om 10 uur in bed moesten liggen en geen alcohol mochten consumeren. Het was erg gezellig, wat ook ten goede kwam van de groepssfeer. We zaten met 5 personen per taxi in een auto kleiner dan mijn Nissan Micra, dus lekker knus.
We zouden de dag beginnen met een cooking class. Omdat ik het Vietnamese eten van thuis zo miste, besloot ik de dagen ervoor boodschappen te doen voor Roi Cuon. We mochten namelijk naast het Nepalese gerecht zelf met ideeën komen. Iedereen was superenthousiast en vond het lekker, zelfs lekkerder dan het Nepalese gerecht. Toch trots dat ik wat heb opgestoken van pap en mam qua eten. Zelfs de Nepalese mensen van het huis vonden het erg lekker, bonuspuntjes ook weer binnen geharkt. Het kostte me aardig wat tijd, maar koken heb ik altijd leuk gevonden dus was het alles behalve een straf. Ze waren zelfs bang dat het Nepalese eten niet opkwam en bewaarden we het voor de komende dagen. We gingen in de middag weer naar het toeristische gebied Thamel, lekker rondwandelen tussen alle souvernirwinkels en alle mensen die van alles en nog wat wilden verkopen. Ik probeerde mijn onderhandelingsskills toe te passen. Het mag nog wat bijgeschaafd worden, maar het gaat me toch aardig af. We gingen in de avond weer terug en gingen vroeg naar bed om de volgende een kleine tracking te doen.
We gingen rond een uur of 7 op pad. De stad zelf is al aardig voorzien van vele groene gebieden. Maar buiten werd het alleen maar groener en groener, prachtig om te zien en doorheen te lopen. Het had wat weg van Vietnam, alleen wel het centrale gebied rond de groene vallei. We liepen 2 redelijk steile heuvels op, wat op zich niet heel veel voorstelde. Wel hadden we een geweldig overzicht over de hele stad en alle omliggende gebergte. We gingen terug en zouden alleen nog een feedback moment hebben en daarna konden we mooi weekend vieren. De feedback verliep schriftelijk, waar iedereen had opgeschreven dat de avondklok van 10 uur en geen alcohol toch wel heel strikt was. We gingen weer richting het toeristische Thamel en liepen lekker rustig rond. We deden een koffie en lazen in de krant dat het volgende weekend Jazzmandu was. Wel zou ik een hostel of hotel boeken, omdat we anders weer veel te vroeg weg moesten. We aten bij een Westers resaurant, waar ik een veel te grote King Burger had gegeten en de ‘afterdinnerdip’ flink inkickte. We wilden daarna nog naar de Nature Club gaan, een bar vlakbij ons huis om daar andere vrijwilligers te meeten. Het regende zoals een moesonregen kon gaan, volle bak. We wachtten op de meisjes bij het taxipunt, maar zij reden al door naar de bar. We moesten dus door de stromende regen rennen, om erachter te komen dat de bar was gesloten. Ach we hadden het wel erg gezellig en lol. We hingen alles op en gingen vroeg slapen, de volgende dag zouden we 8 uurtjes in de bus moeten zitten richting Pokhara voor een 4-daagse tracking.
Foto’s: www.instagram.vom/longngo93
Reacties
|
Sanne Pasveer |
Volg Mijn Reis © 2024. Alle rechten voorbehouden.
Algemene Voorwaarden | Linkpartners | Contact