Gobi Dessert 21 - 28 september
Geplaatst op 01 oktober 2017 om 10:56 uur
Op de 21e zou ik terugvliegen naar de hoofdstad en kon ik hopelijk snel een wasje draaien. We werden al om half 7 weggebracht naar het vliegveld, terwijl het maar een kwartier rijden was. Wetende dat de incheckbalie pas anderhalf uur van te voren gaat als dat niet korter is. We zouden om 9.20 gaan vliegen en gingen langs de handbagagecontrole. Op dat moment belden Enrico en Claudio via een videogesprek. Hun vlucht was vertraagd, omdat het sneeuwde in Ulaanbaatar. Ze vroegen of ik met ze wilden chillen in de middag. Natuurlijk zei ik, zonder bij na te denken dat dit wellicht ook invloed zou hebben op mijn eigen vlucht. Het werd al gauw duidelijk dat ook wij vertraging zouden oplopen. Eerst zouden we rond 1 uur 's middags gaan vliegen, maar we kregen te horen dat er om 3 uur 's middags besloten zou worden of we wel of niet zouden vliegen. Misschien had ik toch alles iets te strak gepland, omdat ik morgenochtend naar de Gobi Woestijn zou gaan met 2 andere. Gelukkig was er een pooltafel en een restaurantje om de tijd te doden, en deed ik even een dutje om de korte nachten in te halen. We kregen om 3 uur het halve goede nieuws dat we gingen vliegen, helaas naar Mörön wat nog steeds ruim 500 kilometer hemelsbreed van Ulaanbaatar ligt, om vervolgens te horen of we alsnog naar de hoofdstad zouden vliegen. Aan boord kregen we een heerlijke koude cheeseburger, bestaande uit een dik broodje met een homp vlees, augurken, tomaat en een plakje kaas. Wel had ik een boel tijd om alles bij te werken qua verhalen en foto's.
We landden uiteindelijk in Mörön en er werd toegezegd dat we naar Ulaanbaatar zouden vliegen. Uiteraard blijft dit Azië en weet ik wel zeker dat de sneeuw niet de hoofdzakelijke reden was dat we laat vlogen en een tussenstop maakten. Er stapten namelijk nog een stuk of 15 passagiers in, wat betekent dat dit puur om economische belangen gaat. In Vietnam doen ze namelijk hetzelfde, om een vliegtuig pas de lucht in te sturen met een zo hoog mogelijk percentage aan bezetting. Achja ik was allang blij dat ik niet ergens anders een extra nacht moest verblijven. Dit zou ook vertraging voor de andere 2 opleveren als ik met hen op tour zou gaan, misschien zou ik zelfs de tour missen. Maar dat is gelukkig maar een 'wat als' en is het niet relevant. Uiteindelijk was de vertraging 9 uurtjes en kwam ik zelf tot de conclusie dat de vertraging om economische redenen heeft plaatsgevonden. We maakten namelijk nog een tussenstop wat niet op de planning stond, 20 mensen stapten in het vliegtuig. Wel zo sneu voor mijn date dat ik geen internet had, we hadden nog geen concrete tijd afgesproken. Uiteindelijk zou dit de enige avond zijn dat wij allebei konden, aangezien ik een week naar de woestijn zou gaan en zij naar haar nieuwe werk bij de grote mijnen in het zuiden van de Gobi Dessert voor de overheid als administrateur. De avond was erg gezellig, en ze zei dat ze terugging naar Mongolië om een gezin te starten. Ze was pas 25 maar voor Mongoolse begrippen is dat de leeftijd om een gezin te beginnen. Ik wil wel naar Mongolië emigreren. (Grapje pa en ma, ik kom gewoon terug naar Nederland ;). Wel hadden we een goede klik, mede door haar avontuurlijke karakter om in het buitenland te studeren en werken. Het werd iets later dan gepland, rond 5 uur vond ik mijn bed.
Na een paar uurtjes ging de wekker, let's go to the Gobi Dessert. We hadden een aardig grote groep deze keer met 7 man totaal. Christian, de Deense jongen waar ik naar de rendierfamilie ben geweest. Simon was de clown in onze groep, kwam uit Zwitserland en was al een dik jaar onderweg is. Linda een rustige meid uit Frankrijk die al een paar maanden aan het reizen was. Charlie uit Duitsland, een bijzonder type die net was afgestudeerd in computer science. Olivia was een professioneel harpspeelster. Zij was op reis met Julia, die onderweg was naar de bruiloft van haar broer in China. Beiden uit Engeland. We reden in 2 busjes en hadden een leuke gids Tool. De 'Middle Gobi Dessert' is geen woestijn, maar meer steppe. Het was vlak, en zouden we meerdere malen kamelen tegen komen in grote groepen. Net na zonsondergang en 300 kilometer kwamen we bij de Ger aan. Het was erg gezellig, omdat alle ook buren aanwezig waren. Na een goeie maaltijd was het tijd om te zingen, internationale spelletjes te spelen en heel veel gefermiteerde paardenmelk te drinken. Het was te smerig voor woorden, maar de interactie met de lokale mensen was super. Vervolgens reden we richting een huisje waar we gingen overnachten. Samen met Simon, Charlie en een van de chauffeurs speelden we een Russisch kaartspel met drinkelementen. Nadat het bier op was, gingen we over op wodka. We bedachten belachelijke drinkregels, wat door de wodka kwam. We gingen rond een uur of 3 naar bed en was er wel iets ergs bijzonders gebeurd. Ik noem de naam niet van de persoon, maar X heeft een vrij nare manier van slaapwandelen meegemaakt. Concreet: er lag een plas in de hoek. Naar voor X, zoiets maak je liever niet mee. We gingen naar dezelfde familie die de geiten en paarden vingen melken. Ze bonden de geiten op een zeer effectieve manier aan elkaar vast om ze te kunnen melken, zonder dat ze weg zouden lopen. Bij de eerste stop pikten we een schaap op. De chauffeurs bonden hem vast op het dak van het busje. Alles kan en mag in Mongolië. We zaten aardig lang in de auto, en ik trok het niet heel best. Even kalm aan doen de komende dagen was mijn gedachte. Die avond kwamen we aan bij de Flaming Cliffs, wat weg had van de Grand Canyon. We probeerden allerlei poses en gekke acrobatische standen, wat best gave beelden opleverde. We speelden Picolo om elkaar beter te leren kennen met interessante situaties.
De volgende dag gingen we richting de zandduinen. Uiteraard was ik weer iets vergeten, maar had ik oplettend gezelschap. Die keer was het mijn slaapzak, niet te missen zou je denken. Het was bijzonder dat het weer compleet anders uitzag dan de dag eerder. Het was steppe met enorme zandduinen in de verte. Het zicht op enorme afstand werd door de wind beperkt, die al het zand en stof deed opwaaien. We kregen eindelijk lamsrib die werd klaargemaakt in een grote pan met kolen erin, horhog. We gingen daarna op een kameel rijden, waar we helaas werden beperkt in onze vrijheid om de kameel te besturen. Het was leuk om een keer op een kameel te zitten. We reden daarna richting de zandduinen, om deze hopelijk te beklimmen voordat de zon onder ging. Het eerste deel was te doen, daarna werd het niet normaal zwaar. Je zakte elke meter omhoog een stukje terug en gelukkig was ik niet de enige met een slechte conditie. Met pijn en moeite kwamen aan op de top, en was het letterlijk zandhappen. Helaas ging de zon geschuild achter een hoop wolken onder. Het leukste was uiteraard de weg naar beneden, waar je in een minuut terug was en 40 minuten omhoog hebben gelopen. De avond was weer retegezellig en gingen een keer op tijd slapen. We sliepen op letterlijk een houten matras, dus slapen zat er ook niet echt in.
Het zou een dag worden met vrij extreme wegen, waar we de hele dag heen en weer werden geschud. We kwamen aan in een prachtig gebied met veel hoge rotsen. Er liep een pad door de hoge rotsen heen, wat normaal hoog met water staat. In de winter is het zelfs bevroren. Nu was het helaas slechts een ministroompje met water. Het was het eerste toeristische plekje waar we kwamen. Er groeiden veel plantsoorten en er waren veel hamster/caviasoorten. Het was een relaxte hike. We gingen die avond kamperen en vonden een mooi plekje langs de weg. Het was daar wel zo vlak, dat je 10 minuten moest lopen om niet gezien te worden als je een grote boodschap moest doen. Charlie zou de volgende dag al vertrekken met 1 busje, en we hadden maar 3 tenten. Ik besloot samen met de driver in het busje te gaan slapen, aangezien het meer bescherming zo bieden tegen de koud. Nadat we de tenten hadden opgezet, kregen we een heerlijke soep en besloten we met z'n allen op Linda na knus in een tentje het feestje voort te zetten. Door de knusse setting en gezelligheid werd het een geweldige avond, met rete bizarre verhalen en veel gelach.
De dag erna vertrokken we richting de White Cliffs en kwamen we na een lange rit van zo'n 7 uurtjes aan. We doodden de tijd in de mini van met spelletjes en dutjes. In de avond zaten we zoals elke andere avond spelletjes te spelen. We zouden nog 1 potje Picolo doen, voordat we gingen slapen. Het rook op een gegeven moment erg vreemd naar rotte eieren. Ik liep met Simon naar buiten en de Ger stond een beetje in brand. Het vuur was op dat moment zo'n halve meter bij een halve meter. We handelden snel en doofden het vuur. Het was waarschijnlijk een elektriciteitskabel. Wel zo vreemd omdat de generator uitstond. Andere theorieën waren een niet uitgedrukte sigaret of zelfs opzet, het was heel bijzonder. We waren uiteindelijk blij dat we het op tijd hadden ontdekt en nog niet waren gaan slapen, wie weet wat voor drama er had plaatsgevonden. De volgende ochtend gingen we terug naar de White Cliffs om de zonsondergang te zien. Het kostte veel moeite, maar uiteindelijk werd ik als laatste wakker en bracht onze chauffeur ons voor zonsopgang naar de locatie. Het was een prachtig gezicht, aangezien er ook geen wolkje in de lucht hing. Het was een leuke afsluiter met het grootste deel van de groep. Op de een na laatste dag zou namelijk bijna iedereen al eerder naar Ulaanbaatar vertrekken en bleven wederom Christian en ik over. We hadden wel meer plek in het busje en konden lekker relaxt de rit tegemoet gaan. We reden door Middle Gobi, wat erg rotsachtig maar ook erg groen was. Er liep namelijk water onder de grond, wat was gevormd uit gesmolten sneeuw. Daarom groeiden er veel soorten planten, wat een mooie combinatie was met de oranjeachtige rotsen. We kwamen aan bij 'Spring Water For Eyes'. Dat stond op een bordje en opzich was het niet bijzonder vergeleken met de rest van het gebied. Onze gids verplaatste een rots en pakte een lange tak, waar een lepel aan vast was gemaakt. Ze haalde water uit het gat, wat goed zou zijn voor je ogen in het algemeen. We zouden aanvankelijk gaan kamperen, maar het werd vrij koud in de nacht. We gingen daarom naar een familie, en gelukkig niet naar een toeristenkamp. Het is toch een stuk authentieker en de Ger's zijn daarnaast voorzien van een ketel. In de Ger van de familie hadden ze zelfs een werkende tv en kon ik mijn telefoon opladen. Er lag een geweer bij de kast en er hing een grote legerjas met veel medailles. Het bleek dat de man een Ranger was, die ervoor moest zorgen dat er niet illegaal op de beschermde diersoorten als marmotten en ibex schapen werd gejaagd. We waren vergeten wat te halen voor in de avond, dus liepen we naar een compleet leeg toeristenkamp. De eigenaar deed het restaurant open en vroeg een tientje voor 4 halve liters en een zak chips. Na onze geweldige skills betaalde we alsnog 2x teveel, maar het was onze laatste avond. Omdat er geen bomen groeiden, gebruikten ze gedroogd mest om de ketel te vullen. Het was dus letterlijk poep scheppen en poep verbranden om de Ger warm te houden. Maakt het allemaal toch wel weer bijzonder. De eigenaar kwam thuis op het kamp met een aantal vrienden in zeer dronken toestand. Hij wilde maar niet begrijpen dat ik niet uit Mongolië kwam en bleef maar tegen mij praten. Daarna was het de beurt aan onze arme chauffeur Ogii die de ene preek na de andere moest aanhoren. We sliepen daarna vroeg om alle verloren uurtjes in te halen. De volgende dag zouden we rond een uurtje of 9 weer terug gaan naar de hoofdstad. Het volgende land en avontuur stond alweer voor de deur!
De trip was erg gezellig, doordat we met 7 zeer verschillende mensen waren en de beide chauffeurs en gids altijd oprecht lachten. Het was erg interessant om over van alles en nog wat te praten, waar iedereen weer eigen ideeën over heeft. Maar het beste kon ik vinden met Simon, een goedlachse beer uit Zwitserland. Die zelfs de bijnaam Chinggis kreeg op de eerste avond van onze host. Wellicht wordt het een keertje snowboarden of gewoon een leuk weekendtripje naar Zürich. Daarnaast was onze chauffeur Ogii altijd in om te geinen en voelde het alsof hij met ons aan het reizen was. Wel was het erg slopend door de late nachtjes en vele uren in de auto. Het was het allemaal waard.
Mongolië heeft mij overtroffen. Zo stout heb ik niet kunnen dromen. De mensen, landschappen en mentaliteit waren naar mijn idee zó uniek. Het trotse nomaden gevoel laat je ook anders denken. Zo simpel dat hun leven eigenlijk is, zo onnodig moeilijk dat wij het ons zelf maken.
Reacties
|
Oanh |
|
Sanne Pasveer |
Volg Mijn Reis © 2024. Alle rechten voorbehouden.
Algemene Voorwaarden | Linkpartners | Contact