Altai Eagle Festival 16 - 17 september
Geplaatst op 25 september 2017 om 12:46 uur
Op naar het Altai Eagle Festival in Sagsai, waar 40 eaglehunters strijden om een gloednieuwe motor en de eer om de beste te zijn van de regio. De tijd vloog alsnog aardig richting de inchecktijd op het vliegtuig. Maar in Mongolië zijn ze niet zo van de tijd en organisatie. De inchecktijd zou namelijk om 3.40 zijn, hetzij de incheckbalie om 4.10 openging. Geen probleem dacht ik, maar de handbagage controle was ook nog niet open. Om 5.00 konden we door de controle. Om 5.20 zaten we in de bus naar het vliegtuig, om precies om 5.40 te vliegen. De vliegreis van 3 uur was perfect om wat slaap in te halen. We trokken over het westelijke gebied, wat geen bomen had zoals in het noorden. Het waren allemaal grote heuvels en bergen, wat erg indrukwekkend was. Helaas was er geen transfer voor mij geregeld , en moest ik op zoek naar mensen. Ik leerde een Britse en Bulgaarse dame kennen, Jenn en Theodora. Ik kon gelukkig mee met hun transfer naar de Blue Wolf Guesthouse. We kregen een bescheiden ontbijtje, om rond 10 naar het festival te gaan. Het was zo'n 3 kwartier rijden en toen we arriveerden zag je al van een afstand de kamelen, paarden, deelnemers en een heleboel binnenlandse- en buitenlandse toeristen. De mensen in het westen zijn compleet anders dan de rest in Mongolië, het zijn Kazachen. Het mooie aan hen is dat ze allemaal groen/bruine ogen hebben, maar er ook weer als een Mongoolse uit zien. We stapten uit de minivan en kwamen direct de kamelen tegen die ruim 2 meter hoog waren. Toen we richting de menigte liepen, deden de 40 eaglehunters hun voorstelronde te paard met een adelaar op de rechterarm. Ze waren gekleed op de traditionele Kazachse manier, waar je duidelijk het verschil zag tussen oude, geroutineerde deelnemers en jongens die misschien voor het eerst meededen. De routiniers hadden jassen en hoeden aan van een vacht, van vossen tot wolven. Het zou kunnen dat ze die zelf hebben gejaagd met hun adelaar.
Bij de de eerste game moest de adelaar vanaf een heuvel een afstand van zo'n 100 - 150 meter afleggen, waar hun eigenaar te paard of te voet stonden te wachten om hen op te vangen. 1 voor 1 werden ze opgeroepen en liep er iemand met een adelaar naar voren. Het 'hoedje' om de ogen en oren af te dekken werd af gedaan en de eigenaar begon kreten te roepen, om de adelaar naar zich toe te roepen. Sommigen gingen in een geweldige curve van hoog naar zeer laag over de grond naar hun eigenaar. Sommigen bleven zitten en reageerde helemaal niet. Andere vlogen, maar gingen compleet de verkeerde kant op. Het ging vaker mis dan goed, wat een van de deelnemers irriteerde. Hij joeg te paard alle toeristen ruim naar achteren, om de afleiding te minimaliseren. Het resultaat daarna was niet heel denderend. Wat wel erg zielig was, is dat er onderaan de heuvel een jongetje van ongeveer 6 jaar zat met zijn valk. Hij was redelijk afgeweken van het pad waar de adelaar normaal gesproken door zou vliegen. Toch ging het mis en was er een adelaar die vol op de valk invloog en met zijn klauwen greep. Omstanders reageerden vrij snel door de adelaar van de valk weg te halen. De valk leek dood, maar was gelukkig slechts in shock.
De tweede game heette Bushkashi en begon vrij bruut. Er waren 2 deelnemers te paard die een dood schaap vasthielden. Eentje aan het hoofd en de andere hield hem aan het lichaam vast. De paarden werden letterlijk flink opgezweept, waardoor een met het hoofd vandoor ging en de andere met het lichaam. Het lichaam werd vervolgens op de grond gesmeten en kon het beginnen. Het was een 1 tegen 1 gevecht. De deelnemer die als eerst geroepen werd, had ongeveer 1 minuut om het schaap van de grond te krijgen, terwijl hij op een paard zag. Lukte het niet, werd de tweede deelnemer erbij geroepen om het te proberen. Als een deelnemer eenmaal het schaap had opgetild, zette die het in een positie om hem stevig vast te houden. De andere deelnemer moest het schaap van de andere kant pakken en het doel was om het schaap vast te houden. Degene die losliet verloor. Sommige gevechten waren zo afgelopen. Sommige gevechten duurden enkele minuten, waar er met het paard en schaap alle kanten op gingen. Soms de heuvel op, langs het publiek, door het publiek en soms richting de kleine markt. Het was even wennen, maar spectaculair was het absoluut. Je kon echt zien dat dit om mannetjes ging die trots boven respect kozen en zelfs vuisten in het gezicht plantten tijdens het gevecht. Dat terwijl iedereen aan het begin van het festival respectvol elkaar groette en een knuffel gaven.
De derde game genaamd Tiyn Teru vergde controle en balans van de deelnemers, die in één lijn zoveel mogelijk bloemen van de grond moesten rapen te paard. Ze moesten hun snelheid behouden, anders telde de ronde niet.
De laatste game Kyx Kuar was zeer hilarisch. Man en vrouw beiden op hun eigen paard waren de deelnemers. Over een afstand van ongeveer 300 meter moest de man de zweepslagen van de vrouw proberen te vermeiden, wat idioot maar ontzettend grappig uitzag.
Daarna eindigde de zonnige dag, met gezellige mensen, heerlijk voedsel en veel spektakel. We gingen terug naar de guesthouse om te eten. Daar ontmoette ik 2 Franse gasten, Claudio van de Cariben en Enrico van Italiaanse afkomst. Zij waren naar Mongolië gekomen om een videoclip te schieten. Enrico maakt elektronische muziek, en had een nummer gemaakt met inspiratie uit Centraal Azië. Toen Claudio dit nummer hoorde, zei hij dat ze richting Centraal Azië moesten om een videoclip te schieten. Zo kwamen zij in Mongolië terecht. Ze zouden mede de beelden van het Eagle Festival gebruiken. De avond begon rustig met wat biertjes, maar de dames en heren vonden het prima een fles wodka aan te schaffen. De verder de avond vorderde, de gezelliger het werd. We kregen een verrassing doordat een throatsinger het restaurant binnenkwam. Die stond hoog op mijn lijstje in Mongolië, welke ik kon afstrepen. We kregen zelfs een mini cursus, maar kwamen niet eens in de buurt van het geluid wat de man produceerde. Vervolgens kwam een groep van 8 Russen binnen en daar begon de ellende. Deze mannen dronken lachend een liter wodka weg op de avond en wij mochten gezellig mee doen, de sfeer was overigens zeer goed. De eigenaar mocht ons wel en deed vrolijk (half) mee. De Russen nodigden me zelfs uit nog een keer naar Rusland te komen, waar zij 'hun' stad wilden laten zien en uit wilden gaan. Ach wie weet.
De volgende ochtend verliep uiteraard niet bijzonder soepel en gingen we naar een karig ontbijtje richting de tweede en laatste dag van het festival. Dit keer ging ik met Claudio en Enrico op pad, wat erg lachen was. Wat het nog beter maakte, was dat Claudio origineel van de Cariben komt en je in West Mongolië wellicht 1 toerist met een donkere huid tegenkomt. Maar liefst 50 mensen hebben die dag een foto met hem genomen, one big happening. De dag begon met een vergelijkbare game als de eerste dag, alleen moesten de adelaars achter een dode vos jagen, die de deelnemers met een touw achter zich aansleurden per paard of te voet.
Tijdens het festival werden er ook verschillende kleine spelletjes gespeeld, wat erg populair was onder de lokale bevolking. Met dartpijlen zoveel mogelijk ballonnen kapot gooien, regulier darten waarbij je geld kon winnen bij een bepaald aantal punten en het gooien van ijzeren ringen om paaltjes waar een bedrag op stond. Het was daar altijd gezellig druk. Daarnaast was het eten heerlijk en kon je grote spiesen lam of een doosje met 5 vissen halen voor nog geen euro. Op de markt verkochten ze van alles en nog wat, meestal 'hand gemaakt' bestaande uit kleren gemaakt van vacht of bepaalde huiden / haren.
De kameelrace was hilarisch. De beesten waren van flink formaat en konden verschrikkelijke geluiden maken. Een race van 6 kilometer waar wij ze bij de finish stonden op te wachten. Met een aardige vaart en flinke tikken van de zweep op hun rug kwamen ze in kleine groepjes aangerend. Daarna was het tijd voor de finale van het schaapstrekken. De sterkste strijders van de eerste dag namen het tegen elkaar op en gevechten waren dan ook lang doordat ze gewaagd waren aan elkaar. Na enige tijd was de huldiging en was er een nieuwe winnaar, de winnaar van vorig jaar was dit jaar tweede geworden. We gingen weer richting huis met de minivan.
Eenmaal terug was het weer zoals wij het niet zijn gewend elders op de wereld: chaotisch, en iedereen zegt weer wat anders. We gingen naar het theater voor een voorstelling van dik een uur. Samen met Enrico en Claudio ging ik die kant op en veel zin hadden we niet. Het duurde ook lang voordat het begon, of wij waren te vroeg. Om de tijd te doden begonnen we scenario's te bedenken om weg te glippen tijdens de voorstelling. Een beetje geinen kon geen kwaad. We maakten een weddenschap hoelaat de voorstelling zou beginnen, omdat we toch al ruim een kwartier over tijd zaten. Het is natuurlijk leuker dat de verliezers iets moeten doen, dan dat de winnaar wat krijgt. Mijn eerste idee om tijdens het diner 1 minuut te zingen op je stoel ging helaas niet door. Maar wat de verliezers moesten doen als zij de weddenschap verloren werd er ook niet leuker op. In middennacht als de temperatuur daalt richting het vriespunt moesten zij een ijskoude douche nemen van 20 seconden. Stapte je eerder weg, moest je nog 20 seconden. Volledig met het lichaam. Helaas won Claudio met een pessimistische tijd van 5 minuten over tijd. De show was uiteindelijk toch beter dan we dachten, met veel verschillende traditionele optredens wat erg vermakelijk was. Van dansers en zangers tot orkesten, allemaal een eigen stijl en wat anders. De tentoonstelling eindigde met een uitnodiging van de winnaar van het Eagle Festival, die een nieuwe motor als prijs in ontvangst mocht nemen. De eigenaar vertelde dat het een arme man was en hij zeer content was dat hij had gewonnen.
Daarna was ik al zeer vroeg in het restaurant, aangezien mijn chauffeur naar de tentoonstelling weg wilde. Ik hoorde vanuit het niets 2 Nederlanders tegen elkaar praten, redelijk Westers accent. Ik sloot aan bij hun tafel en het bleek dat zij voor National Geographic en andere reis- en natuurbladen werkten, Marco en Frits. De eigenaar vertelde ons er al over, maar niet over hun nationaliteit. Even schakelen van het Engels naar Nederlands, het was lastiger dan gedacht. Mijn werkwoordgebruik was verEngelst, waardoor ik soms niet al te snugger overkwam in mijn ogen. Maarja wat boeit het me verder ook. De 2 waren lekker gebekt en de foto's die zei hadden genomen op het festival waren geweldig. De 2 Fransen vrienden sloten daarna aan en na nog geen avondeten en 2 biertjes gehad te hebben, stond de fles wodka alweer op tafel.. We konden weer aan de bak, al was de zin nog niet bepaald daar. Het werd een gezellige avond waar je uit nieuwsgierigheid toch veel over hun werk ging vragen. Het waren geweldige verhalen, waar het verhaal van Frits toch bovenuit stak. Hij had in 1999 letterlijk een grote rots en een huis gekocht voor een schijntje midden in Turkije. Uiteindelijk is het bijna een paleis geworden, met nu een veertigvoudige meerwaarde. Helaas waren 50% van het huis van zijn Ex. De avond eindigde tot onze tegenzin weer te laat en was het vrij over middennacht. We gingen nog eerst door met vrij diepe gesprekken over mens en leven, jep we werden wat spiritueel door de alcohol. Maar Enrico en ik wisten wat ons te wachten stond naar de verloren weddenschap..
Foto's www.instagram.com/longngo93/
Reacties
Er zijn nog geen reacties geplaatst.
Volg Mijn Reis © 2024. Alle rechten voorbehouden.
Algemene Voorwaarden | Linkpartners | Contact