Ulan Ude 29 augustus - 2 september
Geplaatst op 04 september 2017 om 11:21 uur
Richting het station voor mijn laatste stop in Rusland alweer, tijd gaat als een trein. Ulan Ude, 9 uurtjes maar. Ulan Ude schijnt het Boeddhistische hart te zijn van Rusland en ligt aan de oostkant van het Baikalmeer. Heel chill heb ik weer een plekje onderin gekregen. Je kan je tas onder de klapbank kwijt en je hebt een veel betere kijk op het uitzicht. En zoals altijd noodles en een pasteitje mee, al was het een bonus dat er een mevrouw langsliep met pizzapunten. When life gives you pizza. Ik had mooi een rustig coupeetje, helemaal niemand. Nouja er kwam een zakenman binnen die alleen maar aan het bellen en slapen was, tel ik niet mee. De trein had voor het eerst vertragingen opgelopen, maar de conducteurs konden alleen maar Russisch. Gelukkig had ik Maps.Me en kon ik inschatten waar ik eruit moest.
Ulan Ude zag eruit als een redelijk levendig stadje. Ik zat wederom bij een homestay, bij een vrij jong stel. De dame is accountant en de heer werkt voor het ministerie van Infrastructuur. Bij het aanbieden van een kopje thee zag ik iets uit mijn ogen en dacht: dat komt te bekend voor. De enige echte Jodenkoeken in de paarse bus. De zus van Alexander is getrouwd met de Nederlander Pascal uut het mooie Grûnn. Ze waren van plan volgend jaar naar Nederland te komen. Als ze hulp nodig hebben / wat willen zien konden ze mij wel appen of bellen, toch vet als je het andersom mag doen!
Die nacht even alle slaap ingehaald van de reis tot nu toe, knockie in bed tot een uur of 12 gelegen. Alexander kwam in de middag thuis en hij bracht me naar het centrum. Daar stond een auto, helemaal onder gekladderd: From Belgium to Russia. Even een praatje gemaakt met die gasten, ook een gruwelijk avontuur (hint voor de roadtripboys?). Daarna door het stadje heen gelopen, wat meer als een groot dorp voelde. Toch wat gemoedelijker en knusser. Betekende wel dat je na een paar uurtjes ook alles wel had gezien. Op Tripadvisor zag ik een Vietnamees restaurant: Saigon. Daar moest ik wel heen, wie weet hoelang ik geen Vietnamees meer kan eten. Even gefacetimed met mijn zusje die net terug kwam uit Portugal, wat altijd gezellig is. In de avond gingen Alexander en ik naar de sportsbar van zijn broer. Toffe tent, overal schermen met sport en een stuk of 6 Xbox One's voor de liefhebbers. Ook daar waren de halve liters nog geen €1,30 dus het was een prima avondje! Uiteraard ook alle verkeerde woorden geleerd van zijn vrienden, ik zal ze hier maar niet vermelden.
Het leek ons een goed idee om in de ochtend Frankrijk - Nederland (+6 uur verschil) terug te kijken om half 6 's ochtends... en dat na een avondje goed bier drinken en vrij laat thuiskomen. Uiteraard trok mijn lichaam dat geweldig, en na een kwartier was ik er klaar mee. Nederland kwam 1-0 achter, daarna heb ik de VI-app maar geopend om te spieken hoeveel het werd. Kon ik beter die anderhalf uur aan slapen besteden. Om half 8 bracht Alexander mij naar het station. Een busreisje van 2 uur stond mij te wachten richting het Baikalmeer. Terwijl ik dit allemaal schreef besefte ik: shit alweer die GoPro vergeten, ik leer het ook nooit. Gelukkig wel mijn camera meegenomen dat dan wel weer.
De busreis verliep zelf soepel, alleen de weg was dat alles behalve. De bus leek op een Amerikaanse schoolbus en ik zat helemaal rechts. Soms zaten de mensen links van de bus een meter hoger dan ik door de weg. Het was één groot parkour voor de chauffeur, die het allemaal niet boeide en ook nog appjes naar zijn vrouw moest sturen tijdens rijden. Maar de omgeving was wel weer nice, dus het had wel iets. Zou je zeggen dat je bepaalde boodschappen niet op de grond zou moeten neerleggen, wat een man dus wel deed met 2 dozijnen eieren, helaas bleven ze heel. Die beste man had trouwens een bijzondere gewoonte, af en toe gooide hij een muntje uit het raam. Ik probeerde zijn patroon te herkennen of goed te kijken waar we langs heen reden, niks uit op te maken. Heel bijzonder.
Eenmaal bij het gehucht (dat staat zelfs zo in Maps beschreven) New Enheluk ging ik langs de tante van Alexander, een Engels lerares. Dat waren mij vlotte gesprekken, superlieve vrouw die gelijk een heel ontbijt had klaargemaakt en mij een jas meegaf, omdat ik was vergeten dat een 23 graden bij het meer een tikkeltje kouder aanvoelt dan in de stad. Ik had een fiets gehuurd en ben wat gaan rondfietsen, terwijl er letterlijk niemand was. Vandaag begonnen de scholen weer en iedereen was naar de stad vertrokken. Maakte het wel veiliger op de weg. Na een paar uur te hebben gefietst vond ik het mooi geweest en ging ik terug naar het meer. Even chillen, naweeën van de avond ervoor waren nog lichtelijk voelbaar. Rond 3 besloot ik wat eten te gaan halen en er stond een foodtruck verderop. Lekker dik stuk vlees of vis halen, lekker man. De verkoper kwam met een flink stuk vis die ik wel dacht op te kunnen. Die vis was qua lengte te vergelijken met je onderarm (volwassen man) en goed breed. In geen jaren dat ik het op kon, maar wel mijn best gedaan. Echt een typisch geval weer dat ik na het betalen dacht: Long waarom moet je weer zo'n donders grote vis kopen die je never gaat opkrijgen. Maar hij was lekker en een aantal voedingsstoffen waren weer goed aangevuld. Grappig feitje tussendoor over New Enheluk is dat een gehucht 3 kilometer verderop ligt Enheluk heet. Ze waren in de jaren '70 bang dat het dorpje zou overstromen door extreme regen. Daarom hadden ze iedereen naar een plek 3 kilometer verder op geëvacueerd. Maar het ligt beide aan hetzelfde meer, dus it made no sense. Uiteindelijk was het gehuchtje niet overstroomd en hebben ze deze plek maar New Enheluk genoemd. Na de lunch ging ik weer met de bus richting de stad, waar ik nog het extra geluk had naast een vrouw te zitten die 1,5 stoel nodig had. Het was 3 uur bad gaan. Toen ik thuiskwam kreeg ik een appje van Alexander binnen, dat hij een dutje moest doen, ouwe opa. In de avond gingen we weer naar dezelfde bar met andere vrienden. Een mooie mannenavond met Fifa en halve liters, helemaal best. De volgende dag zou ik pas om kwart voor 3 worden opgehaald, dus we zijn naar huis gegaan toen de barvrouw ons eruit schopte.
De dag om te vertrekken hebben we met z'n drieën nog heerlijke Poses gegeten. Ik was voor mijn doen topfit, alleen Alexander had er maar allemaal moeite mee, arme kerel. Wederom een transfer gekregen richting de trein, ditmaal niet meer nummer 70 die doorliep naar het oosten, maar nummer 43 naar Ulaanbaatar. Rusland was echt puur genieten, maar nu naar het land waar ik het meeste naar uitkeek het afgelopen jaar: Mongolië. The land of Chengis Khan, here I come!
Link foto's: www.instagram.com/longngo93/
Reacties
|
Sanne Pasveer |
Volg Mijn Reis © 2024. Alle rechten voorbehouden.
Algemene Voorwaarden | Linkpartners | Contact