Listvyanka / Irkutsk 27 - 29 augustus
Geplaatst op 01 september 2017 om 08:10 uur
Op het maken van wat hyperlapjes en foto's na, heb ik echt letterlijk niks gedaan in de trein. Beetje naar buiten gekeken, muziekje geluisterd en een beetje geslapen. Geen gezellige coupégenoten helaas, mijn pogingen waren tevergeefs. Niet dat het heel veel voorstelde, maar toch. Gelukkig maakte het uitzicht alles goed, we gingen constant langs valleien en heuvels. Daar stonden weer allemaal huisjes onderaan, met grote bossen aan de bovenkant.
Eenmaal op het station van Irkutsk was er een transfer geregeld naar Listvyanka, wat aan de westkust van het Baikalmeer (diepste meer ter wereld) lag. Onderweg gingen over grote heuvels heen met alleen maar bos om ons heen, ik kreeg echt het gevoel van Siberië. Daarna werd het mooier en mooier, langs een grote rivier die vervolgens uitmondde in het meer. Ik kwam rond 1 aan bij mijn skihut, wat opzich wel wat had. Het zicht op het meer was super, met gigantisch vlaktes en bergen in zicht. Het water superhelder, doordat de ondergrond uit stenen en rotsen bestaat. Wel had in het idee dat het wat dood was en weer op mezelf was gewezen. Bij het hutje met toeristeninfo zouden ze vast wel leuke dingen in de aanbieding hebben. Ik sprak af om 4 uur terug te komen voor een tochtje met de speedboot. Ondertussen had ik een mountainbike gehuurd en ging wat rond. Eerst een pinautomaat opzoeken, maar moest een aardig eindje omhoog. Wat. Een. Drama. Mijn loopconditie is prima, maar omhoog fietsen is niet mijn ding. Uiteindelijk een mooi stukje gefietst en heerlijke Shaslik gegeten, een goed stuk vlees aan een spies met wat rijst. Eenmaal terug ging ik de speedboot op en gingen we naar de befaamde 'Sham rock'. Stelde dus geen bal voor, het was een rots van 20m2 die 2 meter boven het water uitstak. Het uitzicht was overigens wel dik genieten! Daarna weer de mountainbike gepakt en ergens random richting het binnenland gefietst/gelopen, want het liep omhoog. Ik dacht al wat te vergeten en boven kwam het me te binnen: de GoPro die ik van Mart heb geleend, dat was wel tof geweest. Ik had namelijk een hele set met onder ander een harnas gekocht voor dit soort praktijken. Zal je niet zien dat ik ergens bovenaan stond. Alsnog maar de GoPro opgehaald en voor spectaculaire beelden moest ik weer omhoog. De volgende keer maar beter voorbereiden. Uiteindelijk denk ik mooie video's gemaakt met het harnas om, maar moet nog een computer vinden om het van de GoPro af te halen. Helaas de enige versie zonder wifi. 's Avonds langs de lokale markt gegaan om een gerookte vis en gegrild lamsvlees mee te nemen naar het meer, avondeten met een dikke view!
De volgende dag werd ik door dezelfde man opgehaald en je hebt 2 soorten rijders in Rusland. Rijder 1 rijdt langzaam en beheerst, maar is onzeker en maakt hele vreemde moves. Rijder 2 voelt zich een Formule 1 coureur, al rijd je een busje uit 1980 (waar ik dus mee werd opgehaald). Vol gas of remmen, maar nog net het gevoel proberen te geven dat je veilig in hun auto zit. De weg was trouwens niet heel prettig door alle kleine bruggetjes waar de vriendelijke man lachend overheen vloog. Elke keer dat onderbuikgevoel net als in de achtbaan. Niet heel chill als je nog half slaapt.
In Irkutsk verbleef ik in een Homestay, bij Nastacia. Een weduwe (gok ik). Lieve vrouw, beetje vreemd en extreem verslaafd aan televisie kijken. Ze had me net wat dingen op de kaart aangewezen en ze rende weer naar haar kamertje: er was een of andere documentaire over vrouwen op tv, right. Irkutsk was zeer toeristvriendelijk: of je sloot je aan bij de stadstour, die ik natuurlijk had gemist, of je kon zelf op pad. Ze hebben 1 lange groene lijn over de straten/stoepen getrokken, waar je als toerist als een schaapje kon volgen en zo alle hoogtepunten kon zien. Ik probeerde af en toe als badass van de lijn te lopen en kwam bij het voetbalstadion terecht. De eerst beste Rus die ik zag, sprak ik aan om te vragen of ik naar binnen kon. Loop er maar omheen, er is wel een hekje ergens open. Eenmaal gevonden liep ik het stadion in, wat een beetje weghad van het Olympisch Stadion in ons 020. Alleen 2x kleiner en sinds de bouw niet meer onderhouden. Er waren wat hardlopers en boogschutters aan het trainen. Typisch wel, de train(st)ers hadden allemaal een trainingjackie met achterop Russia aan. Daarnaast waren er veel huizen in de binnenstad gebouwd als saloonhuisjes uit Amerika. Dit was de oude Russische stijl, voordat ze over naar betonblokken gingen.
Eenmaal terug in de flat waar ik verbleef zei ik tegen Nastacia dat ik weer Poses ging halen en bood aan wat voor haar mee te nemen. Poses is een soort bapaobroodje, maar het deeg is erg dun en er zit gehakt aan de binnenkant. Eigenlijk meer een siu mai uit verhouding ter grote van een bapaobroodje. Daar zat ook nog wat bouillon in waar het gehakt in was gekookt/gestoomd. Dus als je een stukje zijkant afbeet, kon je zo de bouillon uitslurpen. Klinkt misschien onsmakelijk en raar, lekker was het absoluut. Het Mongoolse restaurant zat vol en nam alles maar mee terug. De beste vrouw had alles opgemaakt aan tafel, maar besloot opeens weer tv te gaan kijken in haar kamer, tijdens het avondeten wat ik voor haar had gehaald. Er zou wel wat boeiends zijn op tv.
Mensen die mij langer kennen en de rest van de verhalen hebben gelezen zullen denken: hey, is die jongen in die eerste weken niet een keer wat zijn vergeten / kwijtgeraakt? Het antwoord is: ja natuurlijk wel, dat talent zal ik nooit verliezen.. Ten eerste mijn lader in het hotel in Moskou. Die stekkerdoos zat echt verstopt achter een bureau. Dus ik de lader eruit halen, ontbijten en kats vergeten. De tweede keer had ik een engeltje op mijn schouders. Voordat ik naar de speedboot ging in Listvyanka zat ik in een hokje voor toeristeninformatie. Mijn net nieuwe zonnebril legde ik 'even' neer op de stoel naast me. Toen ik van de speedboot later stapte dacht ik noooooo way. Gelukkig had het meisje achter de balie hem voor me klaargelegd. De laatste treffer was de fietsensleutel van de mountainbike. Ik had dat ding meerdere malen op slot gedaan en altijd deed ik de sleutel in het achtervakje van mijn fannypack. En ja hoor, toen ik de fiets net terugbracht en in mijn tasje voelde: niks. Gelukkig kostte een nieuwe sleutel een schijntje.
Tsja, shit happens. Dit zal vast wel vaker voorkomen de komende maanden, al ben ik wel zeer scherp op de meest waardevolle spullen die ik ECHT niet mag kwijtraken. To be continued...
Link foto's: www.instagram.com/longngo93
Reacties
|
Miriam |
|
Sanne |
Volg Mijn Reis © 2024. Alle rechten voorbehouden.
Algemene Voorwaarden | Linkpartners | Contact