Laatste Blog
Geplaatst op 24 maart 2018 om 11:05 uur
Deze blog is moeilijker dan anders. Ik weet nog niet goed wat ik wel of niet wil vertellen. Ik denk dat iedereen het al weet maar ik ben gestopt met modellenwerk.. Waarom? Dat vertel ik zo. Eerst mijn aller laatste show, als afsluiter van iets moois, heftigs en bijzonders.
Laatste Show
Vlak voordat ik had besloten te gaan stoppen kreeg ik de optie om weer de Nikkie Plessen show te lopen, dit keer in Disneyland Parijs! Voor mij was dit een mooie afsluiter en ik besloot dit als laatste opdracht te gaan doen. We zouden Maandag eind van de middag vertrekken met de bus, dinsdag avond de show lopen en woensdag ochtend weer met de bus terug. Het zou geen modellenwerk zijn als je zonder moeite op locatie zou aankomen. Dit keer geen moeilijke routebeschrijvingen of mensen die ik niet kon vinden, maar een heel dik pak sneeuw door heel Nederland. Ik ging ongeveer 1,5 uur eerder weg dan dat ik normaal zou doen en ik kwam maar tien minuten te vroeg aan. Gelukkig niet te laat! Er hingen al allemaal ballonnen van Nikkie Plessen en ik zag een groep modellen al staan. Dit was me in ieder geval al gelukt! Omdat niet alle modellen op tijd aankwamen zijn we een half uur later dan de geplande tijd vertrokken. Ik kende al veel modellen dus het was best gezellig in de bus. Tot dat we er achterkwamen dat we na een uur in de bus nog geen 200 meter vooruit waren gekomen door de file…Iedereen bereidde zich zelf al voor op een lange bus rit en de beetje modellen gingen dan ook lekker slapen. Ongeveer 3 files en 9 uur later kwamen we eindelijk aan in het hotel bij Disneyland! Het was ondertussen al half 2 en we moesten die ochtend al weer vroeg klaar zitten voor haar en make-up. Ik was dan ook van plan zo snel mogelijk te gaan slapen. Gelukkig zat ik met twee meisjes in de kamer die daar anders over dachten…. Ze kende elkaar al veel langer en vlogen elkaar zowat in de armen, maar een bed delen bleek de grootste nachtmerrie te zijn van 1 meisje. Het was blijkbaar zo’n groot probleem dat ze me dwong mee te gaan naar de receptie om een extra kamer voor haar te gaan regelen. Ondertussen was het al 2 uur en hoorde we dat dat niet mogelijk was. Zo aardig dat ik was stelde ik voor dat ik met het andere meisje in het kleine tweepersoonsbed zou gaan en ze het andere bed dan voor zichzelf kon hebben. Dat wees ze af en ze wilde daar voor in de plaats steen, papier, schaar spelen met. De gene die als eerste 3 keer had gewonnen mocht het bed. Ik won, maar ze ging als nog vragen of te toch het bed mocht… voor deze onzin had ik midden in de nacht echt geen zin, dus ik zei: “Nee, jij wilde het op deze manier, ik win, dus ik krijg het bed.. slaap lekker” Dan ben ik maar even een bitch.
Na een korte nacht stonden we in de lange rij vol families en verkleden kinderen voor het ontbijt. Ik had me helemaal volgepropt, want je weet maar nooit wanneer je weer tijd hebt om te eten! Na het ontbijt gingen we de outfits passen en eventueel wisselen. Ik had 3 outfits en heb er een paar moeten wisselen maar was erg tevreden! Hierna (lees 3 uur verder) mochten we de catwalk zien. Het eerste wat ik zag was een trapje. Wel een mooi afsluiter! Laatste show en Kiki kan dan nog even mooi onderuit gaan. Gelukkig had ik alleen maar stevige laarsjes zonder hak dus dat moest goed komen. We kregen even heel duidelijk te horen hoe de geweldige camera’s werkte die ook worden gebruikt voor de Victoria’s secret show en daarbij een uitleg waar op de catwalk het licht het mooist is. We willen natuurlijk geen gekke schaduwen onder onze neus.. Heel belangrijk uiteraard! Ondertussen waren de 5 belangrijkste modellen en bekende mensen ook gearriveerd. Dus die kregen alle aandacht backstage en de overige modellen moesten vooral plaats voor hun maken. Gelukkig kende ik de haarstylist al en hij maakte gewoon eerst mij lekker rustig af voordat hij aan een “belangrijker” persoon begon. Ook de vrouw die mijn make-up deed vond het maar onzin, dus ik had geluk! Na een paar uur zat vol geplamuurd met mooie nephaar krullen me voor de tweede keer vol te proppen.
Als we honger hadden konden we naar het restaurant en alles eten wat we wilde. Ik deed blijkbaar te lang over mijn twee toetjes (ik kon niet kiezen) dus ik werd weer snel terug geroepen voor een tweede ronde haar en make-up.. Met 5 rijen extensions word mijn haar echt niet mooier, maar klagen doe ik natuurlijk niet!
Ondertussen was rapper Lil kleine ook gearriveerd. Hij is ook echt wel klein! Tussen alle lange modellen was hij eigenlijk gewoon niet te zien. Verder was hij wel heel aardig en gezellig.
(Ik skip even een paar uur wachten en verveling)
Show time! Omdat het live werd uitgezonden in verschillende landen konden we niet uitlopen. Dus stipt op tijd stonden we allemaal klaar in de linup. De eerste keer lopen ben ik altijd nog heel zenuwachtig. Al helemaal omdat ik van verschillende mensen wist dat ze aan het kijken waren. Gelukkig ging mijn eerste outfit helemaal goed! Alle zenuwen verdwijnen dan en dan vind ik het alleen nog maar leuk. Zodra je uit het zicht bent van het publiek moet je als een gek gaan rennen naar je kleedster. Dit keer was dat ook nog een best eindje. Ik vloog alle bewakers met een glimlach voorbij terwijl ik me al half aan het uitkleden was, het maakte me niets meer uit, hebben die mannen ook nog een bijzondere leuke dag gehad. Mijn tweede outfit was wat moeilijker. Het was een pak met een diep decolleté waar ik soms met moeite alles binnen moest houden. Maar het ingewikkeldste was de ketting. Ze wisten niet meer hoe die om moest. Dus toen ik al hoorde: Kiki moet nu komen! Nu! Waren ondertussen nog steeds 3 mensen bezig met mij aankleden. Half gestikt door al het getrek, maaaar de ketting was gelukt! (een soort van want het bleef een raar ding). Ik rende weer terug en was net op tijd in de rij om op te gaan, en mijn jasje nog een beetje te fatsoeneren… klein beetje gelukt. Mijn laatste outfit was een jurk waar niets fout kon gaan dus ik stond ruim op tijd weer op mijn plekje! Vlak voordat ik op moest dacht ik wel even: Oké Kiki… dit is het dan, de aller laatste keer! (ik was vergeten dat ik met de finale ook gewoon nog een keer moest.. maar goed, het ging om het idee!) Na de finale moest ik nog even snel omkleden in het donker naar een rokje met een Donald duck shirt, want daarom waren we natuurlijk in Disney. Na de finale was alles dan echt helemaal klaar.
De meeste modellen die ik kende wisten dat dit mijn laatste keer was en gaven me een dikke knuffel. Ik kreeg bijna tranen in mijn ogen, maar die waren niet van verdriet. De afterparty met alle belangrijke en bekende mensen heb ik na 5 minuutjes weer verlaten om heerlijk in mijn bed (op een andere gezelligere kamer) te gaan liggen. Ik was kapot!
Met de 3 leuke meiden van mijn kamer besloten we sochtends vroeg op te staan om met onze vip pas nog even het park in te kunnen! Het regende dus meer dan de draaimolen, het kasteel en de winkeltjes hebben we niet gezien, maar kunnen we toch weer zeggen dat we in Disney zijn geweest! Om 11 uur zaten we weer in de bus naar Amsterdam en ergens in de avond kwamen ik weer lekker thuis. Na 5 jaar modellenwerk en 2 jaar fulltime, was dit dan toch eindelijk het einde.
Waarom ben ik gestopt?
Ik heb die jaren veel mooie dingen meegemaakt en te leuke mensen mogen ontmoeten. Noah blijft een vriendin voor het leven, de plekken blijven me altijd bij, de opdrachten zal ik nooit meer vergeten en ik heb veel geleerd van alles. Maar modellenwerk is zwaar. Mentaal en fysiek. Als je nog niet echt bent doorgebroken moet je er alles aan doen op gezien te worden. Je gaat je constant vergelijken met andere meiden. Je voelt je eigenlijk constant niet helemaal goed genoeg, waardoor je gaat veranderen. Ik ging elke dag minimaal 3 uur naar de sportschool, at koolhydraatarm, snoepte niet meer, viel af, had de goede maten en dan word je alsnog afgewezen door een pukkeltje te veel. Ik was dan toch gewoon steeds net niet perfect genoeg en dat word heel vermoeiend. Ik begon de opdrachten ook steeds stommer te vinden en hoopte dan dat ze snel klaar waren. In mijn hoofd zat ook nog steeds dat ik ooit wel wilde studeren. Ik had door dat modellenwerk niet mijn toekomst zou zijn en ik wist ook niet of ik nog en tussenjaar aan zou kunnen.
Ik besloot met mijn bureau te gaan praten. Heel veel meer dan: “Ik trek het niet meer” en tranen kwam er van mijn kant niet uit. Mijn bookers waren lief en namen de tijd voor me. Stoppen was gewoon de beste optie. Nikkie show als laatste opdracht en dan lekker niets meer. De dagen daarna had ik vooral een beetje de angst dat ik spijt zou krijgen. Maar na een week of 2 kwam er rust en opluchting.
(jammer genoeg duurt het nu in totaal al 5 maanden voordat ik alle geld zaken in orde krijg omdat al mijn verschillende bureaus er achterlijk lang over doen om mij te betalen… beetje bij beetje kom ik nu echt in de buurt van alles klaar te hebben en afgerond)
Hoe nu verder?
Ondertussen heb ik een lekker standaard bijbaantje met minimumloon in een kledingwinkel en ben ik er nog gelukkig mee ook! Ik werk nu 4 dagen in de week als verkoopster met af en toe wat extra verantwoordelijke taken. Mijn collega’s zijn leuk en ik ben weer lekker bezig met een normaal ritme in mijn leven. Mijn maandloon is redelijk zielig, maar het boeit me eigenlijk niets meer. Ik vermaak me en dat is het belangrijkste!
In september ga ik beginnen met de studie Psychologie in Utrecht! Na 2 tussenjaren vind ik het wel wat spannend, maar het lijkt me wel heel leuk. De stad is mooi, dus universiteit is mooi en de studie lijkt me top!
Al bij al voel ik me goed!
Dankjewel
Ik heb ontzettend veel steun gehad van mijn ouders. Wat ik ook wilde, ze steunde me. Vroeger al in mijn volleybal “carrière” brachten ze me toch weer 5 a 6x per week naar de trainingen en wedstrijden. Toen ik modellenwerk ging doen wilde ze me ook vaak even brengen om te kijken of ik in goede handen terecht kwam. Toen na een tijdje voor langere tijd weg ging kond dat natuurlijk niet meer, maar ze lieten me toch gaan en wederom steunde ze me. Met skype, whatsapp en bellen had ik met hen en mijn zussen toch nog altijd even wat contact. Ik ben ontzettend dankbaar voor hoe mijn ouders achter mij stonden en met mijn nieuwe keuzes nog steeds staan. Hou van jullie! (Jette en Maartje jullie zijn ook lief hoor!)
Daarnaast wil ik Niels heel graag bedanken. Na al mijn emotionele breakdowns vond hij me nog steeds leuk! hij liet me even huilen, om me daarna weer aan het lachen te maken. Hij ging achterlijk laat slapen, zodat ik nog met hem kon praten na moeilijke en lange werkdagen in Chili (5 uur tijdsverschil). Hij maakte zich zorgen om me, maar steunde me alsnog. Het was moeilijk voor ons beiden, maar we kwamen er altijd wel uit. Met veel skype als ik weg was, werd het missen iets minder, maar het bleef moeilijk. Ik ben heel blij met hoe hij er altijd voor me was en nog steeds is. Niels, Ik hou van je!
Als laatste wil ik Noah bedanken. Zonder haar, was alles nog 10x moeilijker geweest. We hebben samen een vriendschap in Londen opgebouwd die binnen een maand zo sterk was dat het al leek alsof ik haar jaren kende. Noah was de persoon die precies in het zelfde schuitje zat als ik. Ze wist daarbij ook precies hoe moeilijk alles soms was. Ik had zo veel steun aan haar en onze afzeikmomentjes waarbij ik alles kwijt kon wat ik wilde. Wij konden zoveel huilen en lachen en dat allemaal achterelkaar en door elkaar. Dus Noah, bedankt voor alles!
Reacties
|
Irene |
|
Annemiek |
Volg Mijn Reis © 2024. Alle rechten voorbehouden.
Algemene Voorwaarden | Linkpartners | Contact