Spanje dag 14,15,16,17,18,19
Geplaatst op 24 oktober 2017 om 15:04 uur
Chili
Dag 14 en 15
Na een slechte nacht hoor ik dat ik eind van de middag inderdaad naar chili ga voor 1 dag werken. Er is alleen een probleem. Heel Barcelona staakt en demonstreert vandaag. Dat betekent een stad vol mensen en afgezette wegen. Een stad zonder werkend openbaarvervoer of rijdende taxi’s. Hoe kom ik op het vliegveld…? Ik had zelf nog geen vliegtickets of tijden gezien maar had mijn koffertje alvast ingepakt. Ik kon beter maar gewoon klaar voor vertrek zijn! Nog geen 10 minuten later werd ik gebeld dat ik binnen een kwartier beneden moest zijn en opgehaald zou worden. Gelukkig was ik er al helemaal klaar voor! Ik wist alleen nog steeds niet hoe laat ik vloog of met welke maatschappij. Ik wist eigenlijk nog helemaal niets.
Ik werd netjes op tijd opgehaald. De driver vroeg naar mijn vlucht en naar welke terminal ik moest. Maar ik wist niets. Grappig te zien dat de driver daar meer stress van kreeg dan ikzelf. Iets wat me wel een beetje stress gaf was de situatie in de stad. Na 10 minuten rijden kwamen we weer terug bij mijn huis. De grote wegen waren afgezet of vol met demonstranten. We probeerde een andere tactiek. We gingen over verboden wegen en voetpaden. Uiteindelijk waren we in ieder geval mijn buurtje uit! Heel even dachten we dat de hoofdweg naar het vliegveld ook open was, maar we stonden in de rij om op de rotonde weer te moeten keren… alles was afgesloten. Niemand lette meer op de regels. Eenrichtingsverkeer werd genegeerd, verboden rechts te gaan ook en voetpaden werden ook maar als wegen gebruikt. Na dit avontuur kwam ik eindelijk aan op het vliegveld! Nog steeds zonder info over mijn vlucht. Ik vroeg al mijn bookers om informatie. Ik kreeg te horen dat ik om 1700 zou vliegen en om 1500 de bevestiging van mijn ticket zou komen zodat ik kon inchecken. Het was toen half 1.. Dus ik moest nog fijn een paar uurtjes op het vliegveld overleven.
Eindelijk had ik mijn ticket! Ik zou eerst naar Amsterdam vliegen, om daarna naar Santiago te vliegen met een tussenstop in Argentinië. In totaal 21 uur vliegen. Heen en terug dus ongeveer 42 uur vliegen voor 1 dag werken. Of ik er zin in had? Niet echt.. Ik had wel een paar voordelen. De klant betaalde me vlucht, hotel en alle kosten die ik zou maken en ze hadden me skypriority gemaakt. Ik mocht dus officieel voordringen ;) Er is een aparte rij bij de douane, paspoortcontrole en je mag als eerste boarden. Wat me op viel was dat de andere skypriority mensen bijna allemaal mannen in pak waren, ik voelde me wel een beetje misplaatst maar het beviel me wel. Iets wat me wat minder beviel was dat ik te horen kreeg dat ik bij de paspoortcontrole in Chili moest zeggen dat ik een toerist was. Ik werkte daar dus even illegaal. Ik heb genoeg boarder security gezien op tv om te weten dat als ze daar achter komen je vaak op het eerste vliegtuig naar huis word gezet. Na meer dan 20 uur vliegen is dat niet iets waar ik op zit te wachten. Mijn bureau zei dat het allemaal wel goed kwam. Ikzelf vond een toerist die zoveel vliegt voor 1 dagje chili niet heel geloofwaardig.. maar dat was een zorg voor dan, eerst de vlucht overleven.
De vlucht naar Amsterdam ging gewoon helemaal goed. Overstappen op Schiphol was wel vreemd.. Zo dicht bij huis, ik zou weg kunnen lopen en binnen een uur weer in Velserbroek zijn. Maar ipv dat ik bijna thuis was, ging ik nog veel verder weg. Bij de digitale paspoort controle werd ik opeens er tussenuit gehaald en vroegen ze waar ik vandaan kwam en waar ik naar toe ging. Alles was in orde en hij was gewoon even benieuwd? Ik werd vooral zenuwachtig, misschien zien ze aan me dat ik illegaal ben ;)
In mijn 40 min overstap tijd heb ik heel snel een vieze salade naar binnengewerkt en gewacht tot we weer konden boarden. Ik had stoel 44H. Dit werd dus een mega vliegtuig. Ik stond weer netjes tussen de mannen in pak in de rij te wachten op onze eindeloze vlucht. Bij het boarden kreeg ik rood licht. Ik moest naar de balie. In me hoofd gingen er al allemaal scenario’s door me heen. Hadden ze door dat ik illegaal ging werken? Was ik te jong om alleen naar zo’n land te gaan? Maar nee, mijn paspoort moest even door een apparaat en ik kon weer gaan. Het vliegtuig was inderdaad mega. Elke stoel had zijn eigen scherm met films, muziek, tv, nieuws en nog wat andere dingen. Ik ging me hopelijk wel vermaken. Ik heb lekker films gekeken, opgevouwen geslapen, een lieve peuter aandacht gegeven en voor me uitgestaard. Toe kwam er een beetje drama. Ik zat tussen een Russische vriendengroep in. Ze dronken zelf meegenomen alcohol en dat mocht niet. Dus een groep stewardessen werden boos, pakte dingen af en dreigde een tussenstop te maken om ze uit het vliegtuig te zetten. Daarna werd er ook nog was Russische omgeroepen. Niet heel fijn, maar ik had er niet heel veel last van. Toen kwam drama nummer 2. Eten. Ik had zo snel mogelijk nog gevraagd aan mijn booker of er glutenvrij eten geregeld kon worden. Al mijn bureaus weten het, maar doen er eigenlijk niets mee. 18 uur vliegen met 3 notenrepen is niet ideaal. Jammer genoeg was het niet doorgekomen en was er geen speciaal eten voor me. Gelukkig had ik heel leuk contact met de stewardess van mijn gangpad en heeft ze ergens nog een salade gevonden. Eigenlijk voor de stewardessen zelf, maar ik mocht er ook een. Toen ze me vroeg wat ik ging doen zei ik zonder na te denken dat ik moest werken daar. Ik moet toch wel even oefenen voor mijn toeristen verhaal anders gaat dat zo nog mis.
Na 13 uur waren we geland in Argentinië en moesten we binnen 40 minuten weer bij de gate zijn. Toen we weer weg vlogen was het mega vliegtuig vooral heel leeg. Meer dan 3 kwart gingen niet door naar chili. Mijn hele rij was eigenlijk verlaten dus ik lag lekker languit. We vlogen over het mooiste gebergte wat ik ooit heb gezien. Puntig en vol sneeuw (zie foto). De kleine aardrijkskundige in mij werd wakker. Het waren duidelijk plooiingsgebergte door een convergente beweging van aardplaten. Er moest hier wel een grens van aardplaten zijn. (Toen ik weer internet had , had ik meteen alles opgezocht of het klopte wat ik dacht… #nerd, maar ik had wel gelijk!)
Na 3 uur waren we dan eindelijk in chili. Les nummer 2 wat ik heb geleerd van boarder security is dat je altijd al je eten moet aangeven en moet laten zien. Als je een fout maakt met invullen kan dat namelijk een boete van 250 dollar als gevolg hebben. Dus ik liet vol trots mijn appel en 3 noten repen zien. Heel erg onder de indruk waren ze hier niet, maar ik had in ieder geval geen boete!
Toen moest ik door naar de paspoort controle. Ik ging vol op in me rol en antwoordde alle vragen lachend en vol enthousiaste. Toeristen zijn namelijk altijd vrolijk als ze eindelijk in het land van bestemming aangekomen zijn. Na 3 vragen was ik al klaar en kreeg ik gewoon mijn stempels. Toerist voor 1 dag is hier blijkbaar niet heel apart. Ik mocht het land in.
In de aankomsthal werd ik belaagd door mannen die me taxi’s aanboden of hulp. Mijn telefoon had even heel veel moeite met bereik hebben dus kreeg ik af en toe berichtjes binnen over mijn driver en af en toe helemaal niets. Ik stond dus even rustig te wachten en mijn telefoon uit en aan te doen, maar 6 “hulp†mannen zagen dat als aandacht vragen. Ze kwam me vragen of ik hulp nodig had, hun telefoon misschien moest gebruiken, een taxi nodig had en niet te vergeten: “Welkom in Chili!â€. Ik werd gek. Gelukkig duurde het ook niet opeens 10 minuten voordat mijn telefoon het wel weer helemaal deed… Maar uiteindelijk had ik mijn chauffeur gevonden en kon ik naar het hotel!
Bij het hotel aangekomen wist ik natuurlijk weer niet op welke naam mijn reservering stond. Ik heb het ongeveer 15 minuten over mijn klant en werkgever gehad toen hij mijn visum nodig had voor de reservering… Dus met een kloppend hart gaf ik mijn toeristenvisum. Ik moet echt beter in mijn rol blijven. Gelukkig keek hij niet raar en kon ik mijn kamer binnen! Dus na 30 uur in totaal was ik eindelijk aangekomen! Heerlijke kamer voor me zelf met een groot bed. Met alle moeite heb ik tot 1700 gewacht met het bestellen van eten zodat ik misschien een beetje kon wennen aan tijdverschil. In Nederland is het namelijk 5 uur later.
Toen kreeg ik berichtjes dat ik misschien nog een dag geboekt was en of ik foto’s van mijn voeten kon maken. Het was namelijk voor open schoenen. Ik geef eerlijk toe, ik heb plat voeten. Ik geef nog een keer eerlijk toe, ik had geen zin in deze opdracht. Dus ik had foto’s gestuurd waar je duidelijk op zag dat ik platvoeten heb en alle wondjes van het lopen en alle hakken waren ook goed te zien. Toch werd ik geboekt.
Dag 16
Ik zou om 7 uur sochtends opgehaald worden om naar de shoot te gaan. Het hotel ontbijt begon om 7 uur dus die zou ik missen. Na snel een notenreep te hebben gegeten werd ik gebeld door de receptie dat mijn auto klaar stond. Beneden stond mijn chauffeur te wachten. Hij gaf me een wat te lange hand en twee kussen om me wang en liet me hand pas los tot ik eindelijk zijn naam goed uit had gesproken. Hier had ik dus helemaal geen zin in na een korte nacht. Ik had een ochtendhumeur. Onderweg pikte we nog een ander model op, een jongen uit Argentinië. Altijd leuk en gezellig als je samen werkt met iemand.
De shoot locatie was een studio. Iets wat je in elk land kan vinden.. De 30 uur lange reis werd het steeds minder waard. Nog een tegenvaller was de temperatuur. Het was ongeveer 10 graden kouder dan google me had verteld vlak voordat ik naar Chili ging dus al mijn ingepakte jurkjes kwamen niet van pas en ik moest het doen met twee truitjes die ik mee had. In de studio was het zelfs nog kouder volgens mij. Dus ik had mijn plekje voor een kacheltje met een deken om me heen al weer gevonden. De shoot was simpel en het ging om de spijkerbroeken. Dus ik heb denk ik 20/30 setjes aangehad. Het was de hele dag koud en ik werd opslag verkouden. Een hemdje en een korte broek aanmoeten is dan ook niet heel fijn.
Omdat het in Nederland 5 uur later is, had ik al weer zin in lunch en avondeten terwijl ik op dat moment eigenlijk nog niet eens een fatsoenlijk ontbijt had gehad. Om 14 uur gingen we lunchen en het was echt een opluchting hahaha. Ondertussen had ik mailtjes gekregen over de shoot van morgen. Vanavond zou er iemand in het hotel op mij wachten om wat schoenen te passen voor die dag er na en ik zou een manicure en pedicure krijgen omdat mijn voeten en handen waarschijnlijk ook duidelijk in beeld zouden komen.
Het was een lange en vermoeiende shoot met weinig pauzes. De mensen waren wel aardig, maar iedereen sprak Spaans dus veel kreeg ik niet echt mee. De foto’s zijn niet heel bijzonder maar ik denk wel mooi geworden. Waarom ze perse mij wilde en niet gewoon een model dichterbij snap ik nog steeds niet. Ik heb nog geen foto’s terug maar ben benieuwd!
Om 6 uur was ik klaar met de shoot en werd ik naar mijn hotel gebracht. Daar mocht ik heel even wachten tot ik werd gebeld om naar beneden te komen voor de nagels. Iemand van productie liep met me mee naar de nagelstudio. Ook al was het gewoon licht, er waren toch wat vervelende mannen onderweg. Ik kon het allemaal niet verstaan maar de gene van productie hield me arm vast en trok me mee en zei dat ik er niet op in moest gaan. Leuke sfeer... Niet een hele fijne buurt dus om alleen over straat te gaan, was ik nu niet meer van plan.
Aangekomen bij de nagelsalon was ik meteen aan de beurt. In een grote leren stoel met 1 meisje aan mijn voeten en 1 meisje aan mijn handen, heb ik daar ongeveer 1,5 uur gezeten. Ik hou er persoonlijk niet zo van. Al die velletjes er af trekken en droge plekjes scheuren en nagelriemen terug duwen, het is een beetje naar gevoel. Mijn nagels zagen er wel weer tip top uit! Ik werd weer terug naar het hotel gelopen en daar zat een meisje te wachten op me met 6 paar schoenen. In mijn hotel kamer moest ik ze passen en werden er een paar foto’s gemaakt. Waarom weet ik eerlijk gezegd niet zo goed! om kwart voor 10 was iedereen weer weg. Snel wat roomservice besteld en daarna ben ik gaan slapen.
Dag 17
Vandaag werd ik om 6:20 opgehaald. Ik werd naar een andere veel te koude studio gebracht en was de eerste die aanwezig was. Ik moest even in het donker buiten wachten. Na 15 minuutjes kon ik met een paar andere eindelijk naar binnen. Er was een catering bedrijf die meteen ontbijtjes klaar maakte dus dat was een pluspunt! In de haar en make-up werd het pijnlijk duidelijk dat mijn wallen weg werken toch een moeilijke klus was, maar het is ze gelukt! Vandaag was het een fotoshoot en een filmopnamen. Elk setje moest op de foto en even gefilmd worden. Nu ging het om de schoenen die ik aan had. Deze opdracht is denk ik de meest commerciële opdracht die ik ooit heb gedaan. Ik moest lachen en mijn persoonlijkheid laten zien. De eerste opnamen ging wat moeizaam. Het was een tropische thema en ik moest dus tropisch zijn met persoonlijkheid. Ik zal eerlijk zeggen. Ik was moe en had het koud, dus mijn tropische persoonlijkheid was even moeilijk te vinden. Je “persoonlijkheid†laten zien op foto en film is sowieso al iets wat ik nooit begrijp hoe je dat moet doen. Wat is je persoonlijkheid dan? Dus uiteindelijk doe je gewoon iets wat zij willen en iet perse hoe jij bent. Anders zou ik überhaupt nooit hoge hakken aan doe en proberen te dansen tussen ananassen en palmbladen, dan zou ik vallen. Toen ik eenmaal doorhad wat ze zochten ging alles goed en was iedereen heel blij.
Voor de close ups van voeten was er een ander meisje ingehuurd. Ze kreeg dan de zelfde outfit aan, maar je zag nooit haar hoofd. Dit ben ik ook een keer geweest in Nederland voor een groot model. Heb ik toch een stapje omhoog gedaan! Er was ook een kledingmaker aanwezig op de set die alle kleren in mijn maat naaiden, of andere aanpassingen deed. Deze kleine man noemde zichzelf MCQUEEN. Dit stond op zijn shirt, vest en jas. Hij had een grote gouden riem om met een wolvenkop en een te strakke broek aan. Deze man, maakte deze shoot nog vermoeiender. Hij kwam om de 1 minuut inspringen om rimpels te veranderen, shirtjes naar beneden te trekken, truitjes te rekken enz enz. Maar op zo’n manier dat ik wist dat alles weer verkeerd zou zitten als ik een beweging zou maken. Adem in adem uit. Gelukkig was ik niet de enige die inzag hoe vervelend hij was omdat elke keer als hij weer aan me ging zitten een geluidsman me aankeek een met zijn ogen rolde. Deze MCQUEEN kon ook geen Engels. Dus toen ik een iets wat open shirtje aan kreeg, liet hij mij een google vertaling zien met : Jou borsten gaan me vandaag veel werk geven. Okee MCQUEEN? Wat moet ik hier mee? Adem in adem uit.. Gelukkig waren er ook leuke mensen op de set.
Jammer genoeg dacht het catering bedrijf dat modellen niet aten wat de schalen met kaasjes, tomaatjes, chips en andere dingen zijn geen een keer in onze buurt gekomen. De lunch was gelukkig wel lekker en genoeg.
Later op de dag kwam er ook een meisje op de set die voor een green screen alle teksten ging inspreken. Best leuk om dat ook een keer te zien! Ik kon bijna mee praten hoe vaak ik die zinnen heb gehoord hahahah.
Uiteindelijk was iedereen heel tevreden, blij en gelukkig. Ik was om 10 uur savonds klaar en kapot. Het resultaat is wel leuk! Van half 7 tot 10 gewerkt voor een filmpje van 30 sec en 4 foto’s.. maar wel mooi geworden!
Filmpje (https://www.instagram.com/p/Bach3cSlX7x/) (Alle voeten shots ben ik niet)
Foto’s (http://www.falabella.com/falabella-cl/page/sandalias?sid=HO_P1E_SAN_0035491&staticPageId=11200001_ (beetje scrollen)
Toen ik weer in het hotel aangekomen was, was de roomservice al gesloten. Omdat ik de buurt niet goed kende en dan niet alleen op pad wilde gaan besloot ik zonder eten maar te gaan slapen.
Dag 18 en 19
Ik zou om 11 uur worden opgehaald dus ik kon eindelijk ontbijten! Ik heb me ook helemaal volgepropt omdat je nooit precies weet wanneer je weer goed kunt eten. Nog misselijk van het ontbijt werd ik weer opgehaald en naar het vliegveld gebracht. Deze keer vlieg ik via parijs terug naar Barcelona! Bij de paspoort controle leverde ik mijn toeristen visum weer in. Oja.. ik was toerist. Alles ging helemaal prima eigenlijk. Ik had glutenvrij eten tijdens het vliegen. Ik had geen dronken Russen om me heen en ik was zo moe dat ik elke vlucht grote deels heb geslapen. Niets bijzonders dus! In Barcelona nam ik maar gewoon een taxi naar mijn appartement. Tuurlijk was het pinautomaat in mijn taxi weer kapot en had ik geld stress. Ik had echt precies genoeg contant wat ik toevallig als noodgeval geld in mijn portemonnee had. Anders moesten we weer eerst naar een geldautomaat rijden. Chagrijnig werd ik er wel van. Ik kwam zondag eind van de middag weer hijgend een bezweet door de 4 trappen aan in mijn vertrouwde kamertje. Jammer genoeg waren alle supermarkten dicht, dus moest ik het met de restjes eten doen die ik nog had. Ik heb verder eigenlijk vooral geslapen die zondag.
Chili was me wat. Ik heb jammer genoeg niets van de stad echt kunnen zien, alleen de mooie bergen van uit het vliegtuig. Deze dagen hebben me vooral heel moe gemaakt.
Volgende dag heb ik meteen al weer een opdracht redelijk vroeg dus ik ben op tijd naar bed gegaan.
Reacties
|
Corry Krijgsman |
Volg Mijn Reis © 2024. Alle rechten voorbehouden.
Algemene Voorwaarden | Linkpartners | Contact