First month at my new home!
Geplaatst op 25 september 2016 om 05:17 uur
Hoi iedereen!
Het is alweer een tijdje geleden dat ik hier op mijn blog wat heb geschreven. De tijd vliegt voorbij… en er is al onwijs veel gebeurd waar ik jullie natuurlijk over wil vertellen.
De laatste keer dat ik heb geschreven was alweer de allereerste week dat ik hier in Bali was. Sorry sorry sorry haha! Dus nu een iets langere post hihi. Op dit moment ben ik al 4 weken in Bali en voelt het eigenlijk al als een thuis voor mij.
Na de eerste stageweek begon het al met een verassing. We kregen te horen dat we de week erna een hele week vrij waren… Dit kwam voor ons nog al uit de lucht vallen. We kregen dit toevallig te horen van de leerkrachten op school, toen wij iets zeiden over volgende week. Heel grappig hoe het soms qua communicatie hier gaat.
We hadden 1 week vrij in verband met een groot feest/ceremonie wat hier plaats vindt, Galungan dan Kuningan. Het feest duurt 10 dagen en tijdens deze dagen wordt er veel aandacht besteed aan de goden en gaan de mensen veel naar tempels om offers te brengen. Dit is een bakje met wat eten, bloemen en soms wat geld. Het leuke was dat de mensen ons echt mee namen in dit feest. We hebben via het project een meisje leren kennen Komang. Zij is zo ontzettend lief en nodigde ons uit om mee te helpen met de voorbereidingen van dit feest. We hebben samen offers gemaakt, en zijn samen naar een tempel geweest. Daarna nam ze ons mee naar de Elephant cave. Dit is een grotere tempel, waar we voor de gezelligheid heen zijn geweest. We hebben onwijs gelachen met haar, wat een wereldmens is dat! :)
Iedere keer als er iemand weg gaat van het project, omdat de tijd er alweer op zit, gaan we met de groep uiteten bij een restaurant in de buurt. Dit is een restaurant wat letterlijk naast de rijstvelden ligt en wat onwijs gezellig en lekker is. Je kunt daar voor een paar euro eten en krijgt super lekker eten! We waren allemaal stom verbaasd dat het zo ontzettend goedkoop is terwijl je op een betoverende plek zit. Dit restaurant heet Kedai D’sawa, zeker een aanrader!
Doordat we 1 hele week vrij waren hadden we ineens veel vrije dagen die we konden invullen met van alles en nog wat. We besloten dagtripjes in te plannen met de vrijwilligers en zijn het weekend naar de Gili eilanden geweest.
Samen met Sarah (onze lieve Duitse vriendin) zijn we naar deze prachtige eilanden geweest. We vertrokken vrijdag in de ochtend met de boot naar Gili Trawangan. Dit is het party eiland van de drie. Er waren mooie witte stranden, heel veel barretjes en beachclubs waar je lekker wat kon eten of drinken, en heel veel gezelligheid.
Overal hingen van die leuke houten bordjes met de meest geweldige teksten. Op de Gili’s zijn geen auto’s en scooters. Dat was wel heel lekker rustig haha. Wel reden er veel mensen op de fiets of gingen met paard en wagen rond het eiland. In de avond zijn we uitgegaan, was een gezellige avond met z’n drieën!
De volgende ochtend vertrokken we naar Gili Air. Dit is meer een rustig eiland met prachtige stranden. Toch moet ik eerlijk zeggen dat ik de stranden op Gili Trawangan mooier vond haha. Wat wel onwijs bijzonder was was dat je gewoon de zee in kon lopen en al kon snorkelen! We zagen de meest mooie vissen, eentje lijkt sprekend op een emoji op Whatsapp hahah (die blauw met gele)… Het was een rustig en gevarieerd weekend en kan ik weer van m’n lijstje afstrepen :)
Afgelopen 2 weken heb ik weer stage gelopen en hebben we weer veel indrukken opgedaan. Het is best pittig om alle verhalen van de kinderen te verwerken. En als je ziet wat er nog allemaal moet gebeuren besef je je dat de wereld soms zo ontzettend oneerlijk kan zijn. Toch zijn we blij met alle kleine stapjes die we kunnen zetten en wordt ik gelukkig van de mooie glimlachen van de kinderen.
Afgelopen week was wel iets pittiger voor mij persoonlijk. Ik was ziek en voelde me dan toch wel eens alleen, aangezien je aan de andere kant van de wereld in een mini dorpje verblijft en mensen je niet altijd goed begrijpen door de taalbarrière. Omdat mijn klachten leken op iets ernstigs was het ook wel even spannend.
Ik ben naar de dokter geweest in Ubud en heb alles voor de zekerheid laten controleren. Gelukkig sprak de dokter wel goed Engels en voorkwam dat de leuke Bridget Jones ervaringen zoals Joos me vertelde. Ook al zou dat achteraf gezien wel een leuk verhaal hebben opgeleverd haha. Het duurde eeuwen voordat de uitslag van de testen binnen kwamen… Alles ging lekker rustig an. Ondanks dat ze me vertelde dat ik binnen 5 uur de uitslag zou hebben duurde het in totaal wel 24 uur ongeveer… Balinese tijden?
Gelukkig is alles helemaal goed gekomen en heb ik medicatie gekregen. Ik voel me op het moment weer veel sterker en beter.
Wat wel iets hilarisch was was dat ik op de scooter naar de dokter ging voor de uitslag. Ik kreeg de uitslag van iemand anders, zij had toch iets meer moeite met Engels en begreep me niet altijd. Ze heeft serieus álle resultaten met me doorgenomen… maar dan ook echt alles. Dan ging ze me uitleggen wat die enge ziekte inhield en wat uit de test kwam om daarna dan heel droog te zeggen “that is also negativeâ€. Pfieeuw na een half uur van het doornemen van de resultaten kreeg ik te horen wat het dan wel was hahaha. Ook iets anders dan hoe het in Nederland zou gaan.
Vrijdag voelde ik me gelukkig wel weer wat sterker en kon ik mee met het uitje naar het zwembad. Wat was dat een bizarre ervaring. Mensen kijken naar de special needs kinderen alsof ze duivels zijn en doen ook echt een stapje achteruit. Sommige mensen hebben nog nooit iemand met het Downsyndroom gezien bijvoorbeeld, omdat deze kinderen letterlijk worden weggestopt van de bevolking. Het was zo’n mooie dag waar alle kinderen ultiem van hebben genoten.
Na het zwembad zijn we met een busje naar het strand gereden. Daar hebben we geluncht wat door de moeders voor ons was gemaakt. We kregen allemaal een papieren pakketje met daarin rijst, groenten, kruiden en wat vlees. Het was best wel pittig (hihi oeps, nog niet volledig aan gewend), maar wel erg lekker!
Daarna zijn we naar het strand gegaan en hebben we daar even rondgelopen. Een van de kinderen die ik op dat moment onder mijn hoede nam heeft een spierziekte. Rico is 14 jaar, heeft het lichaam alsof hij 5 jaar is en als je zijn gezicht ziet schat je hem rond de 8 jaar. Hij kan helaas niet praten en het is dus ook lastig voor hem om aan te geven hoe iets gaat en wat hij graag wil. Het was nog best een eindje lopen naar het strand en we zagen gelijk dat Rico dit niet zou volhouden.
Samen met Heather besloten we hem om en om te dragen. Hij begon zowat te gillen van enthousiasme toen hij de zee zag en met z’n voeten in het water stond. Waarschijnlijk is dit heel lang geleden voor hem sinds hij dit heeft gedaan.
Zoiets simpels wat gewoon al tijden niet is gebeurd. Waarschijnlijk blijft hij normaal gesproken vaak bij de moeders omdat het niet mogelijk is om dat eind naar het strand te lopen. Ondertussen heb ik onwijs gelachen met Heather en hebben we een mooie herinnering kunnen maken samen met onze lieve vriend Rico.
Gisteren was het ook een mooie dag! Samen met Eva en 3 andere vrijwilligers zijn we een dagje naar Kuta geweest. Kuta is een grotere stad met een mooi strand en leuke winkels.
In de ochtend zijn we naar een art gallerie geweest, waar we hun 3D kunstwerken konden bewonderen. Daar zijn de meest hilarische foto’s uit ontstaan die ik later nog wel een keertje met jullie zal delen haha. Daarna zijn we doorgegaan naar het strand.
We willen heel graag leren surfen en Kuta lijkt de perfecte plek daarvoor! Dus later gaan we zeker nog eens terug om een surflesje te nemen. Gisteren hebben we heerlijk op het strand gelegen en gezwommen tussen alle surfdudes en girls. Want wat waren er veel mensen aan het surfen, heel gaaf!
We hadden online gelezen dat het mogelijk was om baby schildpadden vrij te laten in de zee. En laat dat nou net iets zijn wat op mn lijstje staat! We kregen allemaal een bakje met daarin een super lief schildpadje! Het was heel erg goed geregeld en de schildpadden werden o.a. beschermt door ze in bakjes naar de zee te brengen. Dit i.v.m. bacteriën die niet goed zouden kunnen zijn voor het kleine schildpadje. Zoals de Balinese begeleiders zeiden zijn we ouders geworden van een baby schildpadje, die van mij heet Turtie. :)
In de avond begon het mega hard te regenen… (dat hoort er ook bij hier hahah), toen zijn we de grote shoppingmall in gevlucht en hebben we daar ons feestje doorgezet. Samen met Eva, Iolanda (uit Portugal), Heather (uit Engeland) en Sue (uit Sri Lanka), heb ik gisteren een top dagje gehad!
Het is zo gek want ik merk dat ik nu al zoveel verhalen wil delen en niet weet waar ik moet beginnen. Het is zo ontzettend fijn om leuke mensen om me heen te hebben waar we ontzettend leuke tijden mee hebben. Het voelt een beetje als een familie waar we veel mee kunnen delen.
Hier had ik van tevoren expres niet veel over nagedacht omdat je niet wil dat het allemaal minder zou worden. Maar ik merk dat we met zoveel mensen een leuke klik hebben en veel kunnen lachen en goede gesprekken mee kunnen hebben.
Heel fijn! Ook wanneer je je wat minder voelt is het heel fijn om mensen in de buurt te hebben die je daar doorheen kunnen helpen.
Er zijn vast nog heel veel dingen die ik vergeet. Daarom zal ik nu in het kort een paar sfeerimpressies van de laatste tijd schrijven hahaha, krijg je nog een indruk van hoe dat was:
Wierook overal, Asiaten op de scooter met poncho’s, rijst op je voorhoofd, dansen in een winkel, mensen die foto’s van je maken, scooteren door de rijstvelden, rare dierengeluiden, Balinese tijden, communicatie met handen en voeten, schokkende verhalen, zand tussen je tenen, kinderen die je met de meest schattige stem gedag zeggen, oreos… heel veel oreos, en veeeeel water, blij zijn met schaduw, bintang radler grapefruit jummm, supermarkt avonturen, Engels praten met Nederlandse woorden er doorheen (hihi), eindelijk beetje echt Balinees voelen en dan “tourist†genoemd worden (never going to be Balinees…), onder een waterval staan, onderhandelen over prijzen, steeds met duizenden (roepiahs) over straat, lachen met onze medereizigers en genieten dat Bali zo mooi is.
Dit was een iets wat langere blog. Maar hoop dat ik jullie weer een beetje op de hoogte heb kunnen houden van hoe het hier gaat.
Hoe is het daar bij jullie? Hopelijk allemaal goed :)
Ik hoop de komende tijd wat meer te kunnen Skypen! Het is vaak heel lastig i.v.m. school en het tijdsverschil… maar we kunnen het natuurlijk altijd proberen!
See you soon!
Heel veel lieve groetjes vanuit hier xx
Liefs Jen
Reacties
|
Marian |
|
Jennifer |
|
Monique |
|
Opi en omi |
|
Opi en omi |
|
Lisanne |
Volg Mijn Reis © 2024. Alle rechten voorbehouden.
Algemene Voorwaarden | Linkpartners | Contact