Tweet deze blogpost

Ik ben Geboren in Rotterdam; ging ik Keesje, zoals ik tot op hoge leeftijd door mijn familie genoemd werd. Op 13 september 1642 ging ik voor een jaar naar Harfleur om de Franse taal te leren bij een gereformeerd predikant. Op 1 september 1643 voegde ik me weer bij mijn vader op diens vlaggenschip de Aemilia; zo leerde ik het vak van zeeofficier en in september 1645 werd ik door Stadhouder Frederik Hendrik in diens functie van admiraal-generaal persoonlijk tot luitenant benoemd. Op 6 september 1647 werd ik aangesteld als commandeur als vervanger van de afwezige kapitein Anthonie de Lijdekercken. Op 22 augustus 1649 werd ik benoemd tot ordinaris-kapitein (een van de zestig "gewone" kapiteins in vaste dienst). In 1650 en 1651 deed ik mee aan een expeditie tegen de Barbarijse zeerovers onder commandeur Jan van Galen.Tijdens de Eerste Engels-Nederlandse Oorlog vocht ik, opnieuw onder Jan van Galen, tegen de Engelsen in de Middellandse Zee op de Maagd van Enkhuizen in de Slag bij Elba. Ik kreeg het bevel over door de Britten veroverde Phoenix maar werd op 30 november 1652 na een slemppartij ,mijn roes op dat schip uitslapend samen met mijn bemanning op de rede van Livorno door een Britse enterploeg overvallen en in zee gedreven. Ik moest een half uur rondzwemmen voor ik weer werd opgepikt. Op 14 maart 1653 nam ik deel aan de overwinning in de Slag bij Livorno waarbij Van Galen sneuvelde. Ik voer samen met de vloot terug naar de Republiek der Zeven Verenigde Nederlanden, toen ik het bericht hoorde over het sneuvelen van zijn vader, deed ik het verzoek in zijn plaats tot luitenant-admiraal benoemd te worden, hoewel hij zelf nog pas kapitein was. Er werd niet serieus op ingegaan, maar ik werd op 11 november 1653 wel benoemd tot schout-bij-nacht (De schout-bij-nacht is bij de Koninklijke Marine een vlagofficier de derde in rang na luitenant-admiraal en viceadmiraal) bij de Admiraliteit van Amsterdam. Op 25 januari 1667 sloot ik een verstandshuwelijk met de vier jaar oudere en schatrijke kinderloze weduwe Margaretha van Raephorst. Ellendig van het gedwongen nietsdoen zocht ik mijn toevlucht steeds vaker in de drank. Margaratha's landgoed in 's-Graveland werd verfraaid, het huidige Trompenburgh. Constantijn Huygens dichtte: Hij sitt op 's Gravenland, die t'scheep veel wond'ren dee: