Week 4&5 - Hoeveel mensen passen er in één volkswagen busje?
Geplaatst op 12 oktober 2017 om 18:09 uur
Inmiddels zijn we al meer dan een maand hier aan het werk in het ziekenhuis van Sengerema. Ondanks dat de routine er aardig ingeslopen is, zijn er iedere dag nog wel nieuwe dingen die ons versteld kunnen doen staan. Medische ziektebeelden die je nooit in Nederland aan zou treffen, worden hier bijna maandelijks gezien. Zo zijn er inmiddels al twee kinderen en één volwassene met hondsdolheid binnen gekomen, iets wat zeer zeldzaam in Nederland is. Daarnaast was er de afgelopen twee weken ook een chirurgisch team uit Nederland aanwezig in het ziekenhuis, die zich met wat ingewikkeldere casuïstiek bezig hield op de operatiekamer. Patiënten hiervoor worden via de radio opgeroepen om zich te melden bij het ziekenhuis. De Nederlandse invloed op de operatiekamer was goed te merken aan het plotseling verschijnen van een OK-planning (wij hebben hiervan nog niet het bestaan ontdekt bij de Tanzaniaanse dokters) en de overvolle operatiekamers.
Afgelopen week zijn wij bijna allemaal geswitcht van afdeling. Zo zijn Alex en Yvette begonnen op de kinderafdeling en is Lara verhuisd naar de verloskunde en kraamafdeling. Alleen Ali was teveel gehecht aan zijn goed getrainde (lees: geïndoctrineerde) verpleegkundigen en blijft de komende maand nog op de interne mannenafdeling staan.
Ook in het huis zijn een paar veranderingen opgetreden. We hebben afscheid genomen van Merel en Laura, de twee Amsterdamse co’s die een maand voor ons waren aangekomen, en konden we een week later Huyen en Rachel, hun plaatsvervangers, verwelkomen. In de tussenliggende week hadden wij daarnaast twee Nijmeegse co’s te gast die in Sumve gestationeerd zijn.
Waar we de eerste weekenden netjes onze routine in Mwanza afwerkten, besloten we om het vierde weekend het roer om te gooien. Samen met de andere Nijmeegse co’s, zijn we afgereisd naar Rubondo island, een eiland in Lake Victoria dat bekend staat om de nijlpaarden en krokodillen. Dat we midden in een natuurreservaat zaten, bleek wel toen we op de eerste avond vlakbij onze hutjes een olifant hoorden tetteren. Enthousiast zoals wij waren, zo waren de rangers een stuk voorzichtiger. Het bleek namelijk te gaan om een agressieve olifant, die zijn pad vrijwel naast ons hutje had. We mochten dus ook niet zonder begeleiding de 200 meter afleggen tussen ons hutje en de gemeenschappelijke ruimte en alle rangers stonden de gehele nacht op scherp. Gelukkig (of jammer genoeg) hebben we de olifant niet van dichtbij kunnen aanschouwen. Maar niet getreurd, want dit werd helemaal goed gemaakt dor de vele nijlpaarden, krokodillen en giraffen. Dat weekend hebben we ook nog de traditionele methode van vervoer in Tanzania mogen beleven: de dallahdallah. Een dallahdallah heeft de grootte van een Volkswagen busje, waarbij elke vierkante centimeter benut wordt. Zo zaten wij op de terugweg in een busje met 33 personen in totaal! Dat is dus minstens drie billen in je gezicht en vijf kinderen op schoot. Zelfs de Tanzaniaanse politie sprak de chauffeur erop aan, maar liet ons vervolgens rustig met die 33 man doorrijden.
De afgelopen weken hebben we ook de kans gevonden om een concrete invulling te zoeken voor onze sponsoractie. Samen met Hilde, de tropenarts, hebben we in kaart gebracht wat we allemaal kunnen doen om de zorg in het ziekenhuis te verbeteren. Het is erg fijn dat we hebben gewacht met de exacte invulling totdat we hier waren, want er zijn zeker een hoop dingen waar we van te voren niet aan gedacht hadden.
Een van de grootste dingen die we zullen aanschaffen van het geld, zijn nieuwe apparaten. We zullen twee vernevelaars aanschaffen, een apparaat dat je kunt gebruiken om medicijnen toe te dienen bij een astma-aanval. Deze was nog niet beschikbaar in het ziekenhuis, waardoor er soms nog mensen overleden aan een astma-aanval. Daarnaast hebben de meeste afdelingen nu geen automatische bloeddrukmeter, waardoor de bloeddruk vaak fout met de hand wordt afgelezen (zonder stethoscoop en met de vinger ergens in de elleboog) of zelfs niet. Om ervoor te zorgen dat de controles van vitale parameters makkelijker kunnen worden uitgevoerd door verpleegkundigen zullen we voor alle afdelingen een automatische bloeddruk- en saturatiemeter kopen.
Buiten de medische apparaten willen we het verblijf in het ziekenhuis ook wat prettiger maken. Voor kinderen is spelen ook een belangrijk onderdeel van hun genezingsproces. Er is ooit al een speeltuin aangelegd, maar deze is behoorlijk vervallen (zie foto’s). Voor een klein bedrag zal de klusjesman van het ziekenhuis de speeltuin voor ons pimpen. Indien het budget het toestaat zullen we ook een aantal nieuwe rolstoelen kopen, gezien de huidige van ellende bijna uit elkaar vallen. Als laatste hebben we nog aantal kleinere uitgaves gepland, bijvoorbeeld strips voor de glucosemeter. Zoals jullie dus kunnen lezen zal het geld dus goed besteed worden hier!
De komende weken gaan we de plannen rondmaken met het team van het ziekenhuis en de medische winkel in Mwanza. We zullen daarna nog foto’s delen van het resultaat!
Naast het werk voor onze eigen sponsoractie hebben we ons ingezet voor het Malnutrition project van Stichting Vrienden Sengerema Hospital. Met dit project proberen ze om de zorg voor ondervoede kinderen te verbeteren. Dit is een lastige groep om dat er vaak (psychosociale) multi-problematiek meespeelt, wat de taalbarrière en cultuurshock (en daarmee de frustraties) erg groot maakt. We hebben kinderen gezien van 11 maanden oud die net zo zwaar zijn als een pasgeboren baby, die op de afdeling alleen nog maar verder afvallen. Als je uit probeert te leggen dat het echt heel belangrijk is om het kind elke 3 uur uji (een soort pap) te voeren - dus ook ’s nachts -, kijken de ouders je niet begrijpend aan en lachen ze je uit om je matige Kiswahili.
Een aantal maanden geleden hebben twee kinderartsen in opleiding samen met de tropenarts geprobeerd de zorg op deze afdeling te verbeteren, maar helaas blijkt dat niet alles nog netjes wordt opgevolgd. Wij dragen nu bij aan het project door de probleempunten in kaart te brengen. Lara is bijvoorbeeld een ochtend mee gaan kijken hoe de uji wordt gemaakt. Eigenlijk zouden er twee soorten uji moeten worden gemaakt - F75 en F100 - voor verschillende patiëntengroepen om zo de ideale balans aan nutriënten te geven. Het bleek in de praktijk dat er geen onderscheid meer wordt gemaakt en er eigenlijk überhaupt geen recept wordt aangehouden. Ook was er een checklist met een gewichtscurve gemaakt voor de zorg op de afdeling, welke om onduidelijke redenen niet meer in gebruik was. Deze hebben we opnieuw geïntroduceerd, wat de zorg op de afdeling zeker ten goede komt.
Een hoop te doen hier in Sengerema dus! Zo veel dat we zelfs onze blog niet optimaal kunnen bijhouden. We vinden het altijd leuk om van je terug te horen, dus laat vooral een reactie achter!
Door Yvette en Lara Sengerema, 12 oktober 2017
Reacties
|
Evarien |
|
mieke van den berg uit malden |
|
Boni |
Volg Mijn Reis © 2024. Alle rechten voorbehouden.
Algemene Voorwaarden | Linkpartners | Contact