Week 2&3 - Ziekenhuisperikelen, taalbarrieres en het woordje ‘ja’

Geplaatst op 25 september 2017 om 21:40 uur

---

---

Nadat we eindelijk gesetteld waren, Alex zijn buik weer rustig was en we onze draai hadden gevonden op de afdeling, kwamen we er achter hoe anders het is in het ziekenhuis hier, in contrast met ziekenhuizen in Nederland.
Om te beginnen de reden van opname, om de een of andere reden vinden de dokters op de eerste hulp dat er altijd sprake is van malaria ofwel tyfus dan wel anemie. En alles is altijd ernstig.. Ook bij een overduidelijke diagnose van bijvoorbeeld een longontsteking speelt er klaarblijkelijk ook toch wel malaria mee.
De kwaliteit van de artsen is vrij uiteenlopend per afdeling. De ene arts doet netjes het lichamelijk onderzoek daar waar dat nodig is, de ander heeft nog nooit van lichamelijk onderzoek gehoord. Het kan ook zo maar voorkomen dat in de ochtend, als je de eerste stap op de afdeling hebt gezet, de helft van de afdeling foetsie is, ook de patiënten die je het liefst nog een dagje (of meer..) had willen observeren. Soms hebben de patiënten zichzelf ontslagen, dat kan hier namelijk ook, vaak door financiële redenen of omdat ze naar de traditional healer (lees hocus pocus dokter) willen gaan.
Er zijn natuurlijk ook leuke artsen die je ook wat willen leren, zo heeft Yvette al een curretage gedaan en gaat ze een hersenvochtpunctie (uit het ruggenmerg) leren. De rest heeft geleerd dat de headnurses over het algemeen lief zijn maar dat het soms nodig is om ze op de afdeling met wat frisdrank om te kopen.
Gelukkig kunnen we in het ziekenhuis een aantal belangrijke en relevante bloed/ontlasting/urine testjes doen. Verder is er een verrassend uitgebreid assortiment aan medicijnen beschikbaar. Echter (je voelt uhm al aankomen), is de helft van de tijd een deel van de testjes niet gedaan, omdat ofwel de testjes op waren/apparaat kapot is, ofwel de laborant het simpelweg niet gedaan heeft of omdat de patiënt niet genoeg geld had om alles uit te voeren. Hetzelfde geldt voor de medicijnen, het is elke dag Russisch roulette welke medicijnen er nu wel en niet zijn. Tanzania casino tip 59: spreid je kansen, voor de slimme dokter zijn er altijd nog de duka la dawa’s (de medicijnwinkeltjes).
Gelukkig is het niet alleen maar negatief! De patiënten en familie zijn je vaak erg dankbaar en het is ook heel erg fijn als de door jou gestarte behandeling ook daadwerkelijk aanslaat. En we zien natuurlijk bizarre en/of vergevorderde en/of tropische ziektebeelden die we in Nederland in onze toekomstige carrière nooit zullen zien.
Een normale anamnese afnemen is hier al een erg complexe gebeurtenis, deels doordat we in gebroken Swahili, half in het Engels, met veel handen en voetenwerk een verhaal proberen duidelijk te krijgen en deels omdat de mensen zelf soms erg onduidelijk zijn of zo zacht praten dat je bij ze op schoot moet gaan zitten om ze te verstaan. Wat ook vaak prettig kan zijn, is als je eindelijk een goede dag hebt en je Swahili eruit vliegt als saucijzenbroodjes over de toonbank van Bakker Bart, en je patiënt dan een van de 100 dialecten spreekt van Tanzania….. dat zijn de betere dagen in het leven. Gelukkig hebben we soms fijne student-verpleegkundigen of hoofdzusters die kunnen en willen vertalen en als die er niet zijn dan zijn de patiënten je erg dankbaar als je toch je best doet om ze te begrijpen. Hoewel je van tijd tot tijd nog wel uitgelachen wordt als mzungo (buitenlander/blank persoon) met je maximaal falende Swahili.
Mzungu is trouwens een woord waar je snel aan zult wennen hier, aangezien iedereen die het over je heeft dit woord zal gebruiken. Je hoort dan ook meerdere keren per dag iemand “mzungu” zeggen, in de bus/op de markt/in het ziekenhuis of waar dan ook terwijl ze denken dat je niet weet dat ze het over jou hebben. Jammer genoeg is dat vaak ook het enige woord dat wij verstaan. :( 
Waar we ook erg aan hebben moeten wennen is hoe complex een simpele “ja” kan zijn. Wij hebben netjes tijdens de Swahili lessen geleerd dat dit “ndiyo’ zou moeten zijn, maar no no no my friend, zo simpel is het leven niet. We hebben tot nu toe 3 verschillende non-verbale manieren gevonden om ja te zeggen, van een simpele inademing of ‘eeeeeeeeeeehhh’ zeggen beide samengaand met het optrekken van je wenkbrauwen, tot alleen je wenkbrauwen optrekken. In het bijgaande filmpje is dit uitgebeeld door 4 Swahili experts in wording.  

 Door Ali & Alex   Sengerema 25 september  

P.S. we zijn nog altijd in gezelschap van kakkerlakken, spinnen (die soms aangezien worden voor schorpioenen), (gigantische) torren (die kamikaze acties uitvoeren op alles wat los en vast zit) en salamanders. Super gezellig! Één salamander hebben we zelfs al naam gegeven: Sallie (te herkennen aan zijn korte staart)

Link naar de video: https://youtu.be/QTr_MJ7MtUA

---

---

Reacties

Er zijn nog geen reacties geplaatst.