Week 1 - Huisje, boompje, beestjes….(iets te veel beestjes)
Geplaatst op 11 september 2017 om 21:00 uur
Na maanden voorbereiding, tien onderwijsavonden, vele uurtjes Swahili cursus, een aantal vaccinaties en heel veel stress, is het dan eindelijk zover: we zijn in Tanzania! In deze blog zullen we jullie op de hoogte houden van onze avonturen in dit Oost-Afrikaanse land.
Op 2 september zijn we door een aantal lieve vrienden en familie uitgezwaaid op Schiphol waarna de reis naar Tanzania begon. Vroeg in de ochtend kwamen we aan op Dar Es Salaam, de hoofdstad van Tanzania. Met het aanvragen van ons Business visum konden we meteen kennismaken met de Afrikaanse mentaliteit: pole pole, oftewel rustig aan. Ons woordje Swahili hielp goed mee, na een vriendelijke begroeting (“Shikamooâ€) kende de officer ons zonder problemen een Business Visum toe.
Nadat we eerst goed hebben bijgeslapen in het hotel zijn we Dar Es Salaam gaan verkennen. Missie 1: pinautomaat vinden. Met zeker acht pinautomaten die buiten gebruik waren was ook dat nog een hele uitdaging. Onderweg naar de pinautomaat kwamen we wel twee rastamannen tegen die ons wel rond wilden leiden in Dar. Het was een onvergetelijke dag. In positieve zin met plekken waar we als mzungu (aka blanke) nooit zelf naartoe waren gegaan, bijvoorbeeld de drukke (en iets stinkende) vismarkt waar elke dag duizenden kilo’s vis wordt binnengebracht. In negatieve zin omdat we als goedgelovige mzungu’s toch een iets te hoge “rafiki†(=vriend) prijs hebben betaald voor de schilderijen waarvan toch écht alle opbrengst naar de arme kindertjes zou gaan. Achja, ook dat is part of the Tanzanian experience.
Helaas was ons bezoekje aan Dar Es Salaam niet geheel succesvol, gezien we weer een mooi voorbeeld van Tanzaniaanse politieke spelletjes hebben gezien bij de Ministry of Health. Nadat de dames eerst drie uur netjes op een bankje hebben gewacht, kwamen de mannen er binnen een kwartier achter dat al het wachten voor niets was geweest. Ietwat verslagen maar vol goede moed zijn wij op 5 september naar Mwanza gevlogen, vanuit waar we de volgende dag door zouden reizen naar Sengerema - ons thuis voor de komende 13 weken.
Die reis naar Sengerema was op zichzelf weer een heel avontuur. Om op tijd te zijn voor het inwerken hebben we de eerste boot vanaf Mwanza genomen. Dat betekende: door het donker door een onbekende stad lopen naar een ferry waarvan we alleen de globale richting wisten met google maps, want mobiel internet was uiteraard nog niet gelukt. Tekenend voor onze achterdocht: een walkietalkie leek op een mes, en de meneer die ons in de juiste bus wou zetten werd beschuldigd van ontvoering. Maar met een beetje vertrouwen in de mensheid zijn we eigenlijk toch meteen in de juiste bus op de juiste boot terecht gekomen.
Na een bustochtje van 45 minuten over een onverharde weg waarbij snelheidslimieten voor de chauffeur niet bestonden, werden we ietwat verstoft voor de deur van het ziekenhuis uit de bus gegooid. Bij ons huisje werden we vrolijk welkom geheten door onze mama Elizabeth: Karibu!
Even later kwamen ook onze huisgenootjes: Céline, Laura en Merel, coassistenten uit Amsterdam, ons begroeten. De daarop volgende anderhalve dag bestond uit rondleiding en inwerken. Daarbij kwam ook het verwerken van alle nieuwe indrukken van het ziekenhuis: van het gebrek aan Tanzaniaanse dokters op de verschillende afdelingen waar wij rond zouden gaan lopen tot de doordringende odeur van de verminderde algemene hygiëne van de ziekenhuispopulatie. Maar anderzijds ook hoe groot verschil je hier kunt maken met jouw ervaringen en kennis alleen door op de afdeling aanwezig te zijn.
Ons huisje op het ziekenhuisterrein is gelukkig wel een fijne plek om bij te komen van al die indrukken. Mama Elizabeth en mama Martha koken heerlijk eten en met z’n zevenen is het altijd gezellig aan tafel. De kamers zijn prima en over het stromend water en stroom doet het meestal gewoon. ’s Nachts wordt je heerlijk in slaap gezongen door het geblaat van een getraumatiseerde geit en de rabiës-lokroep van de straathonden enkele kilometers verderop.
De werkweek werd afgesloten met onze eerste dag zelfstandig op de afdeling. Lara ging samen met Céline naar de kinderafdeling, Yvette overzag de chirurgische vrouwenafdeling en Ali en Alex waren baas op de interne afdelingen. Het was een flinke vuurdoop. Vooral de mannen hadden een pittige dag met het eerste overlijden van het coschap.
Na deze drukke week waren we toe aan een relaxt weekendje in Mwanza. Helaas kon het voor de mannen wegens ons eerste gastro-enteritis slachtoffer niet doorgaan. Mwanza is een wereld van verschil wat betreft luxe met ons simpele huisje in Sengerema. De dames hebben heerlijk genoten van een warme douche, koud wijntje, zwembadje in de zon en onbeperkt lunchbuffet (met toetjes). Alex heeft het weekend op het toilet doorgebracht en Ali heeft twee dagen gezocht naar een supermarkt zo groot als de AH xl in ons kleine dorpje Sengerema (dream on Ali…).
Zondagavond terug in Sengerema werden de dames vriendelijk begroet door onze nieuwe huisdieren: een heuse kakkerlakkenplaag. Met plastic bekertjes in de ene en een kakkerlakkenspray in de andere hand is Ali ze als een ware held te lijf gegaan. Onze kakkerlakkencoördinator is geboren!
Door Yvette en Lara
Sengerema, 11 september 2017
Reacties
|
Esmee |
|
addy |
Volg Mijn Reis © 2024. Alle rechten voorbehouden.
Algemene Voorwaarden | Linkpartners | Contact