â¤â„
Geplaatst op 22 januari 2017 om 00:19 uur
Vrijdagochtnd 8 uur gaat de wekker. De laatste vakantiedag is aangebroken in “our home away from home.†De kids skiën af vandaag. Zo’n leuk gezicht al die kleintjes als kamikazes van de berg af zien glijden. Vooral die families langs de lijn die nog fanatieker zijn dan voetbalouders (maar dan zonder scheldwoorden) als een gek staan schreeuwen: “hop hop hop hop!!!!†Een woordje dat hier door alle nationaliteiten word begrepen. En iedereen juicht elkaars kind toe. Na het ontbijt is het zo ver. Kai is zenuwachtig en heeft 1 hap gegeten. Ik merk het aan zijn handelen al laat hij het niet merken. Levi propt alles als een gek naar binnen en wil zo snel mogelijk zijn skischoenen aan gaan doen. We wijzen hem er wel op dat hij door de poortjes moet en niet in 1 rechte lijn naar beneden. “jaaahaa†zegt hij bijna geërgerd. We lopen met Kai naar het skiruim en trekken zijn super schattige kleine oranje skischoenen aan voor de laatste keer deze week. “ga je je best doen kanjer?†fluister ik. “ja mam, maar als ik als laatste in de rij sta dan word ik niet 1,2 of 3 toch?†Ik probeer hem uit te leggen dat het gaat om snelheid en niet of je als laatst van de berg af komt. Later kom ik erachter dat hij me niet begrepen heeft. We lopen naar de baby-wei en daar staan alle juffen en meesters van shishule TOP. Ik schrijf beide kids in en Kai staat inmiddels alweer als eerste op de bambini loopband. Levi staat al in de sleeplift. Heerlijk om te zien dat ze het zo leuk vinden. Iedereen heeft zich ondertussen verzameld langs het uitgezette parcours. De kids krijgen allemaal een hesje aan met een nummer. Hier kom ik erachter dat Kai mij daarstraks dus niet begrepen heeft. Meneer heeft hesje nummer 1 aan. Hij had aan juf Suus gevraagd met welk nummer je als eerst van de berg mocht, tja..waarom verbaasd mijn dit niet. Kai zijn klasje bestaat uit 9 kindjes die af mogen skiën in de brons klasse (beginneling) en Levi zijn klas (zilveren klasse) bestaat uit 3 kindjes totaal. De bambini’s komen als eerste van de berg. Er wordt omgeroepen wie er van de berg komt. “nummer 1 Kai Roth!†En ja hoor daar gaan we “hop hop hop hop†en hij gaat als een speer! Zo leuk om te zien. Werrie en Nance zien hem als ze net skiënd naar ons toe glijden.Dan volgen de andere 8. Kai steekt vol trots zijn duimen op als hij met een grote glimlach beneden staat. Dan komt Levi. Als eerste van zijn groepje. Stokken onder zijn armen, buigend door zijn knieën en hij gaat behoorlijk hard..belangrijker nog...hij mist geen poortjes! Al kunnen wij zijn tijd nog niet zien kunnen we gokken dat hij 2e moet zijn geworden in zijn klasse. Er is 1 jongetje dat al carvend naar beneden komt als een prof. Ik denk dat hij sneller is. Maar dat maakt ons niet uit. De hele familie staat er en “hop hop hoppend†hebben we ze over de finish gejuigd. Wat zijn we trots. 5 dagen les en dan zo genieten van wat ze geleerd hebben. Toppers! Zo...hop hop hop naar de top! Vandaag hebben de kids geen les en hebben wij ze beloofd dat ze met ons mogen skiën boven op de berg. Met de ‘huisjeslift’ zoals Kai hem noemt gaan we met zijn allen naar boven. Behalve meine mutti, zij blijft in het appartement om een beetje in te pakken en te rommelen. Eerst Kai nog in het sleepliftje krijgen..mmmm. Lang leve lieve Pris-sister. Hij staat samen met haar in de lift als ik terug kom uit het skiruim. Weer een overwinning. Hij is ook helemaal trots en blij. Met z’n allen glijden we naar de gondelbaan. Levi is er zowat als eerst en Kai glijd met mij en “oma†Ton naar de lift. Hij heeft er zin in. Kleine skietjes uit en met 13 man verdelen we ons in de 6 persoons bakjes. Levi zie ik zitten met Jo en Jur. Els, Pris, Hans, Nance en Wer zullen vast ergens al in zitten. “Oma†Ton, Peet, Shaun, Kai en ik zitten samen met een vreemde meneer in nummer acht-eenentwintig, volgens Kai. In spiegelbeeld klopt het wel een beetje. (128) Bij het middelstation vraagt Kai of we er al uit gaan, maar we gaan door naar de top. Daar zijn ook kleine pistes met sleepliftjes. Je kan vanaf hier wel naar het dal skiën, maar met Kai is dat wat veel. Hup, gondel uit, skies aan en glijden naar de Talkaser (restaurant). Prachtig weer. Zon, zon en nog meer zon! De sneeuw is top en het valt mee met de drukte. We skien met Kai naar de pannenkoek lift (zo’n stok met een schoteltje die je onder je kont moet schuiven) Kai mag hier nog niet alleen in, want hij zou zo de lucht in gaan als hij die stok beet zou pakken. We maken mooie bochtjes in een pizzapunt naar beneden. En met Pris gaat hij het liftje in. Levi is ondertussen al met de grote mannen mee een andere afdaling maken. We besluiten wat te gaan drinken en Kai lekker te laten spelen in de sneeuw. Na de lunch maken we een afdaling naar de stoeltjeslift (rood). Kai wil ook mee. Achter Werrie aan. Hij gaat super, tot hij in het schaduw stuk komt van de afdaling. Daar ziet hij het moeilijker en raakt hij wat in paniek. Wer geeft zijn stokken aan Shaun en neemt kai tussen hem in. Vanaf halverwege de berg glijd hij met Kai het pad in naar de stoeltjeslift. Ik als een malle erachteraan...tja ik weet dat Wer hard skiet en Kai vind de draaimolen op de kermis al hard gaan. Kom ik bij die stoeltjeslift zit meneertje er al in met Nance en Wer. Uhhhh oke sta ik daar als en overbezorgde, verwilderde moeder terwijl mijn kind ondertussen de grootste lol heeft in een stoeltjeslift (zonder magneet). Boven aangekomen zijn allebei mijn kids onder de pannen bij neef, nichten, ooms en tantes. De grootste lol en willen nooit meer naar huis. ‘Me-time’ met een heise choco. Om 15.00 uur gaan we terug naar het dal. Levi skiet met iedereen mee vanaf de top naar beneden. Kai, Peet, pris en ik gaan met de gondel terug. We zijn er al een tijdje als de ski-groep gesplitst aankomt. Ergens is er een afslag geweest waar ze elkaar uit het oog zijn verloren, maar levi komt eraan met Ton. Helemaal in zijn elememt komt hij stralend beneden. Trots op mijn grote kleine man. Helaas komt nu het moment dat we de ski’s in gaan leveren. Schoenen aan en alles mee naar binnen. We leveren alles netjes in. Totdat ik mijn stokken af geef waar ik al sinds dag 1 mee ski. Blijken niet de goede stokken te zijn. Dus ik krijg ze terug. Lichtelijk in paniek loop ik de zaak uit en iedereen loopt met me mee. Moet je in Nederland niet proberen, dan bellen ze gelijk de politie. Shaun kijkt in de ski koffer op het dak van de auto. Daar ligt wel een paar stokken. Dan die maar proberen, Pris loopt mee terug om te kijken of nu alles in orde is. (Haar Duidelands is een stuk beter dan dat van mij) Vlak voor de winkel hoor ik een klap achter me en ik zie Pris liggen. Ze heeft zichtbaar pijn. Jo en ik helpen haar rechtop. Echt he!!. De hele week met skiën niks aan de hand en dan breek je je nek als je lopend de bocht om gaat. Het gaat iets beter met de pijn tegen de tijd dat we horen dat dit wel de goede stokken zijn. Pfff opluchting. Maar van wie zijn de stokken dan die ik nu in mijn handen heb. Hoera! Ik heb stokken. Misschien als we nog een keertje terug gaan dan hou ik er nog ski’s en schoenen aan over. We stoppen Pris in de auto en we rijden naar het restaurant (Mesnerwirt) voor de prijsuitrijking van de kids. Ook halen we meine mutti nog even op, want ook hier zijn we natuurlijk allemaal bij. Binnen aangekomen zien we alle ski-leraren staan. Onze kinderen kijken naar ze alsof ze aliens zien. Zonder helm zien ze er ook heeeeel anders uit. De bambini’s mogen eerst. Van 9 terug naar 1. Tot en met 4 is Kai nog niet genoemd. Dan horen we Kai zijn naam!!! 2e plaats! Een medaille en oorkonde. Het overdonderd hem een beetje en hij staat op het podium er een beetje beduusd bij. Na de foto en applaus komt hij vol trots bij de tafel. Zijn nieuwe helden “oma†Ton en Werrie krijgen als eerst zijn ‘diamant’ te zien. Zo noemt Kai zijn medaille. Dan volgt Levi zijn groepje. Dat zijn er maar 3 dus snel klaar. 3e plaats gaat naar een meisje uit Duitsland. En dan horen we; Levi Roth!!! Ook 2e. Superknap! We klappen als gekken en je kan horen dat we haast allemaal uit Den Haag haag komen. Levi krijgt een zilveren medaille en een oorkonde. Hij baalt een beetje als ik hem op het podium zie staan en het Deense jongetje de beker krijgt. Maar voor een 2e keer skiën in zijn leven heeft hij het super goed gedaan. Hij is gedreven nu en wil thuis in Nederland skilessen gaan volgen. Trots op onze 2 toppers. Na de prijsuitreiking en het applaus gaan we naar de begraafplaats. Even een omschakeling van sfeer en emotie. Afscheid nemen is nooit leuk, maar stilstaan bij degene die er niet meer zijn wel net zo belangrijk als de leuke dingen in het leven. De kinderen branden een kaarsje voor omama en opapa. Wat een mooi gezicht en wat ziet het er mooi uit hier. In rust en al die sneeuw. Het heeft iets betoverends. We nemen dubbel afscheid. Onze laatste avond hier en we zeggen gedag tegen degene die niet meer in levende lijve bij ons zijn. Kai snapt het alleen niet zo goed: “waarom moet ik stil zijn!!†schreeuwt hij over de begraafplaats. Vervolgens leest Levi namen voor van graven. ‘Katherina hausberger†zegt hij. Kai zijn onderbroek schiet hier blijkbaar van in de knoop en zegt verbaasd: “is mijn ski-juf dood?†(een van zijn juffies hier heet Katherina) “nee Kai, deze mevrouw heet Katherina, maar dat is niet jou juf.†‘oh’ klinkt er in een opgeluchte toon. “Ik wil niet in de grond als ik dood ga hoor!, Ik wil as zijn†volgt er nog achteraan. “Veel te koud met al die sneeuw bovenop je buikâ€. Heerlijk die kinderlogica. Maakt zo’n afscheid ook minder beladen. We sluiten deze avond bijna gezamenlijk af door een hapje te gaan eten. Helaas zonder Nance, Wer en Hans. Die vertrekken eerder. Dikke knuffels en goede reis. Kai en Levi hebben het er moeilijk mee....wij stiekum ook een beetje. We zouden het liefst hier blijven wonen, hebben we besloten deze vakantie. Na het eten bij ons nog even een bakkie en rare gesprekken over kringspieren en darmgassen op het balkon (geen idee waarom het ineens daarover gaat, maar in onze familie kan een gespreksonderwerp ineens veranderen in iets waarvan je denkt; Hoe dan?!) Dan op tijd naar bed, want we vertrekken allemaal vroeg tussen 7 en 9 ‘s morgens. Slaap lekker Westendorf. Logboek: Zaterdag 21 januari 2017: 6.00 uur wekker gaat en douchen 6.30 uur ontbijten en wakker worden 7.15 uur Els, Ton, Petra en Pris arriveren 7.20 uur afscheid nemen iedereen. 7.30 uur ons gezinnetje blijft alleen achter in het appartement. 8.00 uur Kids aankleden en auto inladen 8.45 uur appartement nalopen 8.50 uur Samen nog even op het balkon bij -13 graden, genieten van het uitzicht en stilzwijgend terugkijken op een geweldige week. 9.00 uur Sleutel inleveren en vertrekken richting nederland. 10.00 uur Net een uur onderweg. 10.01 uur Kai spuugt de hele auto onder inclusief zichzelf. 10.40 uur we kunnen weer verder. 12.00 uur na 1,5 uur file kunnen we eindelijk door rijden. (tussendoor nog een paar keer gestopt om de benen te strekken en te tanken) 22.07 uur thuis na een lange lange lange rit, waar de minuten op jaren leken en de geur in de auto er niet beter op werd. 22.15 uur Trots zijn op mijn man dat hij zowel de heen als terug rit heeft gereden en op de Duitse autobanen mij er niet heeft uitgegooid, omdat ik als een flapperende kip naast hem zat.(DOODENG) En trots op mijn 2 kleine helden die tijdens de rit (ondanks de geur) zo lief zijn geweest. 23.00 uur alle spullen uitgeladen, de Kids verschoond en in bed gelegd. 23.45 uur op de bank met een bakkie koffie en samen met mij Tahie nagenieten van een heerlijke week vol emoties. Blije, vrolijke, trotse, sjagerijnige, liefdevolle en mooie momenten. Wat ben ik trots op mijn gezin en blij dat ik deel uitmaak van deze familie. Ups en downs maar samen staan we sterk. Bedankt allemaal! Ik laf jullie verrie mug! â¤
Reacties
|
Rody |
Volg Mijn Reis © 2024. Alle rechten voorbehouden.
Algemene Voorwaarden | Linkpartners | Contact