It's a good one!
Geplaatst op 19 januari 2017 om 22:34 uur
Jeetje wat hard werken zo’n vakantie. Gewoon geen tijd overdag om iets op digitaal papier te zetten. En in de avond te moe om ook maar een vinger over het scherm te bewegen. Vandaag wel tijd gevonden. Dan maar weer een lang verhaal van 2 dagen in 1 blogje.
Gisteren was dag 1 van optimale zon. Kaiserwetter noemen ze dat hier. Super sneeuw kwaliteit en volop zon. We zijn de kinderen naar les gaan brengen en Kai wilde vandaag overblijven. Dat vind mama helemaal niet erg want dan kan ik lekker naar de top om daar ook over te blijven. Lekker in het zonnetje genieten van lekker eten en fijn skiën. Uhhh dat laatste is er niet echt veel van gekomen. De zon was te fijn en te warm boven op de berg. Iedereen was boven. De desperate housewifes inclusief de mannen. Zelfs meine mutti kwam boven lunchen. Wij zaten al een tijdje toen ze samen met Els de gondel uit kwam en haar hoofd om het hoekje liet zien. WTF is dat!!! Er zit iets op haar hoofd dat lijkt op een kruising van een gebreid schaap en de manen van een zwart harig paard. Aan het eind van dit geval hangen 2 touwtjes met daaraan nog wat plukjes zwart haar…. Ze heeft een nieuwe muts!!! OMG!
Deze staat haar wel heel leuk, maar ik moest echt even kijken wat het was in eerste instantie. (Nu moet ik wel zeggen dat we al 3 dagen alle mutsen uit het appartement van iedereen geprobeerd hadden bij haar maar er achter kwamen dat ze gewoon GEEN mutsenhoofd had.) Deze muts is de beste tot nu toe. Al lijkt het op een aantal dooie beesten. ;) Sorry mam….
We lunchen met z’n allen boven en het is potverdorrie -15 graden. De zon schijnt, maar je drankje vriest aan tafel vast zodra je het neerzet. De sfeer was fijn en gezellig. Wie wil skiën gaat, wie niet, blijft lekker aan de heise choco. We moeten wel zorgen dat we half 4 beneden zijn want de kinderen hebben een show voorbereid met de ski-juffen en meesters. Rond 3 uur ga ik terug van boven naar het middelstation samen met meine mutti en Els. Daar stap ik uit en gaan zij verder naar het dal. Ik ski vanaf daar naar beneden met mijn zusje, Jur en Shaun. Onderweg komen we op de kruising nog een half tamme neef tegen en we skiën de baby-wei op. De baby-wei is gezellig versierd en er staan vlaggen en poortjes. Er is een clown en er zijn ballonnen. Bovenaan staan de kids en onderaan alle papa’s en mama’s en andere belangstellende. Als eerste komen de bambini’s (Kai en zijn klasje) Dit kan je horen want er is al sinds zondag 1 kindje dat nooit gestopt is met huilen en die komt ook nu weer huilend van de berg. Ze doet alles wat de juffen haar vragen, behalve stoppen met huilen. Arm kind haar tranen vriezen bijna aan haar wangen vast. Maar als kleine indiaantjes verkleed, skiën ze achter de juf aan tussen de poortjes door naar beneden. Wat zijn we trots op onze kleine eigenwijze kleuter! Hij doet het toch maar even. Remmen, bochtjes maken en snelheid. Hij vind het allemaal leuk. Af en toe gaat hij er even bij liggen (als het wachten hem te lang duurt) maar zijn juffies accepteren dit inmiddels. De (magneet) stoeltjeslift is geen probleem meer. Behalve als hij niet naast zijn juf zit in de lift. Dan hoor je hem vanuit het appartement als een loeiende sirene (nog harder dan het meisje met de bevroren tranen) gillen, de hele weg naar boven. De liftmensen zeggen van te voren al als ze hem zien “oh oh he’s going to make a crisis.†Maar al met al zijn we mega trots op onze kleine skiënde indiaan. Dan komt Levi zijn klasje naar beneden met de vlaggen van het land waar ze vandaan komen. De Nederlandse vlag was stuk, dus dan maar een Franse. Die leek er nog het meest op volgens hem. Levi vind nog steeds dat snelheid, rechtdoor skiën en zo hard mogelijk gaan het leukste en bochtjes maken is maar saai. Maar nu voor de show doet hij zijn best. Hij geniet volop nu hij bij deze juf zit die met hem Nederlands kan praten en ik hoor hem ook niet meer over de geur in de Bruchstal. Ook trots op onze grote vlaggenrijder. De kindershow is afgelopen en Levi gaat nog even met Jur de laatste lift pakken. Kai gaat met ons mee en verteld wat hij heeft gegeten met de overblijf. Witte spaghetti. Ik vraag verbaasd aan hem: “waarom geen saus?†“Ja ik vroeg spaghetti en toen kreeg ik die witte, ik was toen te laat om ‘Boloneese’ te vragen.†Maar hij had alles op en vond dit ook wel lekker. Brrrrr. In het appartement aangekomen is het even opfrissen want we gaan met z’n allen uit eten bij Schermer. Pfff het lijkt Bali wel. Alleen hier bestaat het leven uit skiën en eten, daar uit eten, beestjes, eten, natuur en eten. Oh wacht, niet te vergelijken dus. Ze hebben in Schermer een ballenbak. Heel handig. Kids klaar met eten hup de bak in. Wij nog even lekker na kletsen. Hier mag je trouwens overal binnen roken. Heel raar. Vroeger protesteerde wij toen we hoorde dat we niet meer binnen mochten roken in de horeca. Nu gaan we hier gewoon buiten staan terwijl je binnen mag roken. Toch een goed teken. Volgende doel: Stoppen met roken! (Leuk onderwerp voor een nieuwe blog…ooit) Zo onze buiken rond gegeten…echt serieus ik overdrijf niet. Bij meerdere van ons springen de knoopjes steeds open, die dit aan het begin van de week nog niet deden. Dan naar buiten en daar gaat iets mis in de communicatie tussen mij en Shaun. Ik zou er een opzichzelfstaand boek over kunnen schrijven dus ga ik dat misschien ooit nog wel doen, maar laten we het houden op het feit dat we beide niet gaan après-skiën in de Moskito (wat wel de bedoeling was) en hij vroeg op bed ligt en ik wel wil maar te koppig ben om naar bed te gaan.
Next morning. Laatste dag van de ski-lessen voor de kids. Kai wil graag weer overblijven en Levi gaat vandaag naar de top om daar te gaan skiën en eten. Het ontbijt is vroeg vandaag, Jo en Jur pakken de eerste gondel omhoog met Wer en Nance. Ik breng de kids naar de wei en Kai staat als eerste op de loopband. Wow wat heeft hij toch een vorderingen gemaakt vanaf zondag. Hij gaat als een speer naar beneden, haalt 2 Denen en het huilende meisje met de bevroren tranen in, maakt een scherpe bocht om vervolgens zonder moeite weer op de loopband te eindigen. “Doei mam†roept hij als hij weer onderweg omhoog is. Met andere woorden: ga nou maar! Levi is boos. Het sleepliftje omhoog doet het niet dus hij kan niet omhoog voordat de les begint. Dit is iets wat hij elke dag doet, zodat hij zelf nog even zonder bochten in 1 rechte lijn, zo snel mogelijk naar beneden kan roetsjen. Helaas de lift wordt niet op tijd gemaakt en de juf roept hem om plaats te nemen in het treintje achter de sneeuwscooter. Zo worden ze omhoog gebracht en glijd Levi richting de gondel naar beneden. Ton, Peet, Pris en Els willen het liftje ook nemen om naar de gondel te glijden, maar helaas nog niet gemaakt. Dat wordt dus 'loipen' naar de andere wei voor de stoeltjes lift.
Hans (onze geadopteerde subsidie ganger) gaat Shaun proberen uit bed te krijgen…op eigen risico. Ik ken Shaun langer dan vandaag en als hij niet uit bed wil dan komt hij ook echt niet. Ik blijf nog even buiten staan. De bomen zijn nog prachtig wit en ik neem even de tijd om van de rust en de omgeving te genieten. Alles is wit en dikke lagen sneeuw op alle daken die je in de wijde omtrek kan zien. De kou is niet zo erg als gisteren. -5 graden en de zon komt over de bergtoppen. De top van onze berg zie ik in de zon stralen. Ik wil vanmiddag lekker nog even naar boven. Hans komt terug zonder succes en ik ga net als Hans maar een poging wagen. Het duurt ff maar na een lang en goed gesprek beseffen we dat we nog steeds elkaars maatjes zijn en de miscommunicatie is opgelost. Om 12 uur zitten we samen in de lift op weg naar de top. Alle desperate housewifes zijn weer aanwezig...gezellie!! (op meine mutti na, die ging proberen wat te slapen na een bijna slapeloze nacht) En alle mannen zijn ook weer lekker aan het skiën. Onze kleine snelheidsduivel Levi is ook boven gesignaleerd. Wat een weertje! Zon, Sneeuw, Heise choco mit Sahne en Wiener Schnitzel mit pommes. Het wintersport gevoel is compleet. Oh wacht Latchenkiefer op ons gezicht. Mag niet van de apotheek, want het spul is voor op je spieren. Maar per toeval zijn we er al jaren geleden achter gekomen dat het lekker bruin maakt in de zon. Oh en je ruikt naar boenwas, dat is het nadeel of je moet het lekker vinden ruiken dan moet je het gewoon alleen op je bovenlip smeren. (Niet in de zon gaan zitten als je dat doet, dan hou je er een bruine snor aan over.)
Beetje eten, (ja nog meer eten) beetje skiën en lekker kletsen. Rond 3 uur besluit ik vanaf de top naar beneden mee te skiën. Half uurtje en dan kunnen we de kids ophalen. De afdaling gaat prima. Mijn zusje gaat ondertussen nog op haar bakkus. Ziet sterretjes en houd wat pijn in haar nek en schouderspier over. Maar ze wil door!! Jur gaat ondertussen als een echte die-hard naar beneden. Die is de hele week al niet tegen te houden. Zelfs eten lijkt hij zonde te vinden van zijn tijd. En dat zegt heeeeeeel wat. Ik neem mijn tijd en ski op mijn eigen tempo met mijn maatje naast me die graag alles filmt. Ben blij dat ik ook deze vakantie weer gezegend ben met liefdevolle mensen om me heen. Ook in deze omgeving; de natuur, de vrijheid, het uitzicht voel je je ontzettend klein en dankbaar. Ik ben nog dankbaarder dat ik dat ravijn aan de linkerkant van me niet in ben geskied. Ik houd niet zo van die bergpaden van een metertje breed met rechts een berg en links een ravijn en langs je van die malloten op en snowboard die geen flauw idee hebben wat ze aan het doen zijn. NEEM EEN LES OF 10! Vroeger stond ik bekend als de skiënde zeester, armen wijd en x-benen waar je u tegen zegt, waardoor je benen wel automatisch in de remstand komen (handig!!) Als ik nu dit pad zo af had gegaan had er niemand meer langs gepast, dus dat probeer ik nu weer na te bootsen. Helaas zonder resultaat want die dwazen op een skateboard zonder wieltjes komen er alsnog langs. Ach, het is vakantie, ik ga niet klagen. Het leven is mooi! Nog mooier als ik mijn lachende kids zie onder aan de berg. Kai komt vol trots vertellen dat hij Keisersmachen heeft gegeten. En Levi vol trots op de top heeft gegeten en geskied. Ik sluit mijn dag af vandaag met 14 man in ons kleine 20 vierkante meter appartementje. Er wordt gelachen, gegeten, gedronken, gepraat en af en toe een herinnering opgehaald. Vanaf het balkon hebben wij uitzicht op de hanenkamrennen die hier op de piste worden gehouden. Als iedereen terug is naar zijn eigen onderkomen van de week, begin ik mijn verhaaltje in te halen. De kids liggen al een tijdje op 1 oor, want die moeten morgen af-skiën, meine mutti is ondertussen in slaap gevallen op de bank. Ik zal geen foto plaatsen want charmant is het niet….maar wel schattig. (Wel even checkenof die muts in de kast is opgeborgen, ben bang dat ik me het apenzuur schrik als ik vanavond naar de toilet moet en dat ding tegen kom.) En mijn Tahie zit tegenover me. Ik heb genoten van alles deze week tot nu toe. Zelfs van de miscommunicatie. Life is Life! Morgen nog 1 volle dag, met zon, sneeuw en helaas ook afscheid nemen. En dan zit de familie reünie voor nu weer even op. Nu ik net zo naar de sterren kijk, besef ik dat mijn gezin, mijn Tahie, familie en vrienden mijn leven kleuren. Elke dag is een beleving en de dag erna een nieuwe herinnering. Net als de mooie bergen hier heeft het leven ups en downs. Maar het is mijn leven en it’s a good one!
Reacties
Er zijn nog geen reacties geplaatst.
Volg Mijn Reis © 2024. Alle rechten voorbehouden.
Algemene Voorwaarden | Linkpartners | Contact