2x1 #wintersportpret
Geplaatst op 17 januari 2017 om 23:17 uur
Dag 2 van de kids op les. Het gaat bij Kai al veel beter en Levi heeft zin om met zijn klasje naar het middelstation te gaan. Dus ‘hop hop’ mama skiën. Het is wel weer aan het sneeuwen een redelijk bewolkt. En ik ben een “mooi weer skiër†maar ach beetje oefenen voordat de zon gaat schijnen kan geen kwaad. (ps als dit verhaal vol spelfouten zit…sorry. Heeft een reden maar daar kom ik straks op terug) De pistes zijn super mooi en vol met een laag verse poedersneeuw. Weinig mensen, totale rust. Naar de top met zijn allen (behalve meine mutti en Els) met de gondel. Boven aangekomen begint het nog harder te sneeuwen en de helft van onze groep besluit eerst lekker aan de heise choco gaan. Dan gaat mijn telefoon. Een Nederlands nummer en ik denk nog: Ja dag! Nu even niet! En ik druk hem weg…..weer word ik gebeld en ik besluit dan maar op te nemen. Een Nederlands sprekende man belt, hij is van de skischool en verteld dat Levi ziek is. Shit! Zo snel kan ik niet naar beneden. Dan maar vragen of oma hem op kan pikken. Dat doet ze natuurlijk en ik ga -na nog een afdalinkje boven met mijn tante en zusje- met Shaun en Jo terug naar beneden. Zij skiën naar het middelstation vanaf boven en ik pak de gondel terug en we spreken daar af zodat we zo vanaf het middelste gedeelte van de berg samen naar het appartement kunnen skiën. De bewolking trekt weg en de sneeuw stopt als ik alleen in de gondel naar beneden zit. Saai zo alleen! Ga maar wat selfies maken (erg flatteus zo’n helm. NOT!) en wat foto’s van de prachtige witte bomen en bergen om me heen. Ik ben er bijna en zie vanuit mijn gondeltje, mijn zusje en Shaun al staan. Samen skiën we naar het dal. Wow heerlijke afdaling. Kai en Levi zitten beide bij oma en Els aan de pannenkoeken. Zo ziek ziet hij er niet uit, als ik Levi zie. We komen erachter dat er het meer draait om het taalprobleem met de meester en de rest van de groep. Er zijn geen Nederlandse kinderen van zijn leeftijd natuurlijk deze periode. En de meester praat Duits en de kindjes ook. Hij voelt zich een beetje verloren terwijl hij het skiën geweldig vind. Maar hij kan met niemand praten, ook niet tijdens de lunch. We lossen het op door met de Kids-Chef te praten en er is een juf die Nederlands verstaat en een beetje praat. Dus hij mag vanaf vanmiddag met haar mee en dan kijken we verder. Als we hem die middag een paar keer tegenkomen op de berg zien we een brede glimlach en geniet hij zichtbaar van het skiën en de aandacht. Kai gaat ook als een speer en durft al een heleboel. Ze gaan al naar beneden vanaf de helft van de baby-weide. Hoger wil hij niet zegt hij steeds. Dat is te hoog volgens hem. Als je aan hem vraagt hoe hij het heeft gehad aan het eind van de les dan verteld hij niet veel. Maar dat is typisch Kai. Hij verteld wel dat er niemand Nederlands praat behalve juf Suus. En dat alle andere kinderen Engels of Duidelands praten. Tja is ook lastig dat Duidelands, ik versta dat ook niet altijd. Morgen wil hij “overblijvenâ€. Hahaha, ja hoor vriend, dat zien we morgen wel weer. Na het skiën hebben de kids nog energie voor 10 en willen nog gaan sleeën. Ze kunnen geen kant op dus we sturen ze met een slee naar buiten de wei op. Daar is na 4 uur niemand meer dus kunnen ze hun gang gaan. Vanavond staat er spinazie op het menu met een bal gehakt en ei. Na het eten gaan we ons klaarmaken om te gaan après-skiën in de Moskito bar. In de badkamer sta ik mezelf klaar te maken als Levi binnen komt. “Wow wat zie je er mooi uit†zegt ie. Mijn hart smelt. Ik kijk in de spiegel en voel me net een giechelende puber van 16, die voor het eerst uit mag. De laatste keer dat ik echt uit-uit ging toen had ik nog geen kinderen. (Daarna is uitgaan een bakkie koffie drinken met mijn vriendinnen, in mijn joggingsbroek, geworden eens per jaar…als dat al lukt) Make-up op, haren gedaan en zelfs andere kleding. Dat zeg ik giechelende puber, maar dan met rimpels en striae. Gooit mijn moeder er nog even achteraan: “om 12 uur uiterlijk thuis anders kom je morgen niet naar buitenâ€, toen was het gevoel echt compleet. Daar lopen we dan, door de koude krakende sneeuw, op weg naar de Moskito. Binnen gekomen is het een klein zaakje met aan beide kant een bar en aan het eind een dj hokje en toiletten. We zijn met z’n achten en verzamelen ons achterin de hoek. Jassen uit en de drankjes komen al snel. Ik denk nog de laatste keer dat ik echt ben gaan stappen kan ik me niet eens meer herinneren dus vanavond mag ik los. Hoppa doosje Flugel erbij en de rem is eraf. Proost Oma! De muziek is Nederlands en al het personeel ook. Alleen de eigenaar is een Oostenrijker die Nederlands praat. Het is het tweede thuis van Wolter Kroes. Die er deze week alleen niet is. Woensdag komt wel Dries Roelvink………Neuh…ben niet zo op gele zwembroeken. Rond 23.15 uur gaan de mannen en Nance terug naar huis. Echt??? Ja echt!!! Watjes. Pris, Jo en ik willen nog niet. Wij besluiten door te gaan naar de Karat. Ook een bar die volledig Nederlands is. De muziek is hier iets beter, daarom ook een stuk drukker. Hier merk ik wel dat ik geen giechelende 16 jarige meer ben, want het is mij TE druk. Op elkaar geplakte mieren die niet eens kunnen bewegen en overal waar je een beetje kan lopen krijg je bier of vloeistof over je heen door het gehos en getrek. Na 45 minuten ben ik er klaar mee. Deze oude doos wil naar huis. Tja en dan sta je buiten in de kou! Klap in je smoel gevoel…. HOERA ik ben een beetje dronken!! Hihihi Shit we moeten de berg op lopen naar het appartement. Oja Pris nog in een taxi stoppen, want die lacht met toch alleen maar uit! Oke veilig. We kunnen gaan. Mijn zusje en ik lopen naar boven, alles lijkt in vertraging te gaan en blijkbaar praat ik nog meer (onzin) en nog harder als ik dronken ben. Mijn zusje loopt maar: “sssssttt, ssssstttt we moeten nog naar binnen en stil zijn.†Ik doe mijn best, maar volgens mij lukt het niet echt. Op de eerste verdieping van het pension is het appartement van mijn zusje en het lijkt me echt leuk om Jur wakker te gaan maken, maar dat mag niet eens van haar…â€AHWW Domper zeg!†“Sssssttt†sist ze weer, terwijl ze me uitlacht. Jo besluit me naar boven te brengen. Waar de F* is het licht. “Nee†fluistert ze. Mama slaapt (op de bank). “Hoi Mam†roep ik nog als ik binnen strompel. “Ssssssttttt!!!†Roept Jo. “Oja ssstttttâ€, jeetje wat ben ik slecht in dronken zijn, kan je zoiets verleren? Ik blijk ook rare liedjes te hebben gezongen onderweg…maar dat terzijde. Ik ga op zoek naar de slaapkamerdeur en beland in de wc. Ik moest de deur ernaast hebben maar zie echt geen fluit. Uiteindelijk kom ik onze kamer in en probeer een lichtje te maken met mijn telefoon. Schrik me dood, want Shaun kijkt me met grote ogen aan. “Ben je een beetje lam?†vraagt hij. “Nee hoor ik doe alsof hihihih†giechel ik. En zo blijft het nog een beetje doorgaan het komende uur. Totdat ik bedenk dat ik nog geen blog heb gemaakt voor vandaag dus ik dwing mezelf nuchter na te denken en ik begin op mijn telefoon te typen. ….met typefout en al (sorry mensen) De helft van dit stuk is getypt terwijl de alcohol door mijn systeem ging en toen vielen mijn ogen dicht. Toch een beetje moe en niet nuchter genoeg dus. Met een liedje in mijn hoofd val ik in slaap. “Leef, alsof het je laatste dag is, Leef alsof de morgen niet de bestaat.†En dan:
“Goedemorgen mam!†hoor ik een stemmetje zeggen. Mijn ogen half dicht geplakt. Het lijkt alsof ik een uur geleden nog op mijn telefoon aan het typen was. “Hi Kai†zeg ik tegen hem, terwijl ik een smaak in mijn mond heb waarvan het te vergelijken is met een dooie rat. Dit is een nadeel van stappen als je “ouder†bent. En dan doel ik niet op de leeftijd….nou, ook een beetje dan. Het is 8.00 uur op mijn telefoon en het appartement vult zich met de geur van vers gebakken broodjes. Ohhhhh ik heb nu ineens trek in Shoarma!! HASSAN!!! Nee, koffie, broodje en een tandenborstel dat heb ik nu nodig. Maar eerst de kids aankleden en zorgen dat ze aan de ontbijt tafel zitten. Ja het is hard werken hier. De kinderen gaan hier gewoon naar school en tussen de middag eet de jongste gewoon thuis. Dus weer op tijd terug zijn als je zelf aan het skiën bent. Dan hem weer terug brengen om half 2 en weer ophalen om half 4. Best een druk schema nog zo. En helemaal als er nog meer alcohol in je bloedbaan zit dan bloed.. Maar dat aan niemand laten merken natuurlijk. Dus douchen, make-upje op en ontbijten. De heren van onze groep gaan vandaag de hele dag naar boven. Alle liften en afdalingen doen. Het is nog erg bewolkt en het sneeuwt weer. Heerlijk die verse sneeuw, Ik besluit als ik Kai naar zijn klasje breng om hem vanmiddag nog op te halen en hem morgen mee te laten lunchen. Hij heeft net als papa en mama een moeilijke start van de dag. (Alleen is dat gewoon Kai en niet zoals bij papa en mama de schuld van Werrie die maar drank bleef bestellen.) Kai is wat huilerig en heeft niet zo’n zin, lijkt het. Ik ga lekker met hem lunchen bij Dorfer vanmiddag. In de ochtend zijn alle vrouwen niet echt vooruit te branden en hangen een beetje met een bakkie koffie op de bank in ons appartement. Lijkt wel een slechte aflevering van Desperate Housewifes in the snow. Er zit niet echt vaart in en we vertellen elkaar dingen die we elkaar gisteren al verteld hebben, terwijl we dan toch beleefd knikken en doen alsof we het voor het eerst horen. Juist daardoor vliegt de tijd. Kai alweer halen voor de lunch. Ondertussen kom ik Levi tegen. Hij wil ook met ons mee eten, want waar hij gaat eten (de Bruchstal) stinkt het volgens hem. Als ik hem dan ook (sarcastisch) vertel dat daar in de zomer koeien binnen staan en dat wel kan kloppen, schuift hij zijn skibril over zijn neus. “Gadver†roept hij nog terwijl hij omhoog wordt gebracht op de sneeuwscooter. Kai geniet volop als we bij Dorfer zijn. Een frikandel en patatjes en een shiwasser (limonade). Bij Dorfer (op de weide aan de andere kant) staat een 4 persoons- stoeltjes lift. Als ik daar langsloop met Kai op de terugweg naar de baby-wei zegt hij nog: “Daar ga ik echt noooooit in hoor mam, veel te hoog.†En dan komen we bij zijn juffie, die met de magneet-hesjes in haar handen staat. (Die magneet-hesjes zijn voor de kleintjes tot 6 jaar zodat ze vastklikken in de stoeltjeslift) Kai weet niet waar hij het zoeken moet op het moment dat hij beseft dat hij dus nu richting die lift gaat waar hij noooooooit in zou gaan. De juf belooft hem dat ze eerst gaan kijken bij de lift en dan wel verder zien hoe het gaat. Ik geef hem een kus en veeg zijn tranen weg. En ga snel naar ons balkon waar ik hem zou kunnen zien in de lift, mocht hij zijn angst overwinnen. En ja hoor 30 minuten later zit Kai in de hoge stoeltjes lift waar hij nooooooit in zou gaan. Weer een overwinning voor hem, en ook voor ons ook natuurlijk. Zo nu zelf nog even skiën. De sneeuw is gestopt en er komt een licht zonnetje door. Mijn tante, mijn zusje en ik gaan lekker een afdaling maken. Onderweg komen we Jur tegen, die als een speer gaat deze week. Lekker bezig!!!
Er gebeuren niet veel spannende dingen behalve de geijkte wintersport perikelen zoals: Kramp, verzuurde bovenbenen, vervelende mensen die denken dat ze kunnen skiën en alleen maar in de weg zitten. Hilarisch is het niet, maar het is tot nu toe wel een heerlijke actieve vakantie. Ondertussen is ons Desperate Housewifes clubje ook weer compleet en we skien nog eventjes…Dan besef ik dat het alweer half 4 is en de kids opgehaald moeten worden. Kai vol verhalen over de grote hoge lift (nog steeds is hij er niet uit of hij het nu wel of niet leuk vind), en Levi vertelt dat de geur van de Bruchstal al begint te wennen. Als ik terug wil skiën met Kai naar het appartement staat Levi alweer in de lift. Die jongen is niet te stoppen en heeft zijn roeping gevonden. Links van de baby-wei is een snelheidsmeter en we zijn erachter dat bochtjes maken niet zijn voorkeur heeft. Liever ‘immer gerade aus’ en dat zo snel mogelijk. Jur is ondertussen bij Levi aangesloten en ze besluiten samen nog verder te skiën. Wij gaan naar binnen en de hele familie sluit zich aan. Meine Mutti heeft gekookt voor ons allemaal. Net als vroeger bij opa en oma is iedereen die mee is aanwezig en eten we met zijn allen op nog geen 20 vierkante meter (waar ook nog meubels in staan) Het is ouderwets gezellig als Jur en Levi binnen komen en Levi laat vol trots zien op Ski-tracks (app om je snelheid en route bij te houden) dat hij 50 km per uur heeft gehaald. Zijn ogen glimmen en vol trots eet hij zijn bordje leeg. Iedereen eet, lacht, praat en haalt herinneringen op. Als opa en oma ons kunnen zien vanaf hun diamanten wolk, zouden ze blij zijn dat we hun -bijna 50 jaar lange- traditie voortzetten. Vanavond van 19.00 uur tot 21.00 uur is er avond skiën op de weide met de 4 persoons- lift. Levi kan niet wachten en aan Kai zijn blik zie ik dat hij denkt: “Hell no! Niet weer in die lift†dus ik blijf thuis met Kai dan kan hij lekker op tijd naar bed. De rest vertrekt met Levi naar de ski-wei en ondertussen sneeuwt het weer. We zien ze vanaf het balkon in de lift en weer naar beneden komen. Tussen kwart voor 9 en kwart over komt 1 voor 1 iedereen weer terug. Sommige met ijspegels aan hun neus en andere met natte billen van de besneeuwde stoeltjes van de lift. De laatste die binnenkomt is Levi. Die kan er geen genoeg van krijgen. Moe en voldaan vertrekt iedereen weer naar zijn eigen kamer of appartement. Het was een geslaagde dag en ik blijf over met 2 snurkende kinderen en chef-kok moeder (op de bank) en een man in een thermo-broek naast me…dat het buiten -23 graden is merk ik hierbinnen niet want wat is er nou opwindender dan een man in een legging?.................................
Nee dat was niet retorisch!!……Dat was een echte vraag!!!
Reacties
|
Kim |
|
Rody |
Volg Mijn Reis © 2024. Alle rechten voorbehouden.
Algemene Voorwaarden | Linkpartners | Contact