Thuiszorg in Oeganda
Geplaatst
op 16 november 2017 om 17:58 uur
Om 8 uur vertrek ik vandaag van huis, waar er een vaste
bodachauffeur al aan de overkant van de straat staat te wachten op me. Die
brengt me trouw ’s ochtends naar Doctor’s plaza. Via de rode zandwegen rijden
we om het dorp heen waar kinderen in uniformen naar school lopen. De zon
schijnt, de lucht is blauw en het is zo’n 24 graden. Heerlijk om achterop te
zitten en gebracht te worden. Om 10 over 8 kom ik aan en laat ik tegenwoordig m’n
uniform strijken door Sarah, een meisje dat schoonmaakt en de was doet in het
ziekenhuis. Iedereen groet elkaar met goodmorning, how are you en we geven
elkaar een hand. How was your night? I missed you all night blabla met dat
soort teksten begroeten mijn mannelijke collega’s me ’s ochtends. Vandaag neemt
Michael me mee naar een patiënt die naar huis is gegaan vorige week en nu
thuiszorg krijgt. Er staat een auto voor die ons brengt naar een afgelegen
stukje van het dorp waar allemaal hutjes staan van beton met rieten daken, wat
huisjes van golfplaten gemaakt en een paar ‘normale’ Afrikaanse huizen. We komen
aan bij een van deze huizen. Achter het huis in de tuin rijden we aan en er
lopen zo’n 8 kinderen rond en 6 vrouwen die koken, de was zitten te doen of met
de kinderen spelen, er lopen 5 kippen rond en een haan, wat eenden en een geit.
De vrouwen en kinderen komen ons begroeten met een hand en de kinderen knielen
neer, moooost welcome. We krijgen twee stoelen en gaan onder een boom zitten
want de patiënt wordt nog geholpen met wassen. De kinderen kijken me een poosje
aan en gaan dan verder met spelen. Ruim een
uur zitten Michael en ik onder de boom te praten over het leven, het geloof,
verschillen tussen Nederland en Oeganda. De dochter komt ons halen en biedt
haar excuses aan dat het zo lang duurde. Geen enkel probleem voor ons. We doen
onze schoenen uit, lopen het huis in, eerst een woonkamer, dan de keuken en na
de keuken de slaapkamer van de patiënt. De oude vrouw is over de 100 jaar oud
en heeft enorme doorligwonden op haar stuit. Nog niet eerder heb ik zulke grote
diepe wonden gezien. We verzorgen de wonden en ruimen de boel op. De zoon van
de vrouw komt binnen en wil graag een foto maken van mij met de vrouw. De vrouw
wordt op de rand van het bed geholpen en ik zit naast haar met een arm om haar
heen. Ze kijkt niet vrolijk en praat niet maar lacht wel als ik haar aankijk en
een hand geef. We maken wat foto’s, wassen onze handen en ik ga er van uit dat
we dan vertrekken. Maar nee: de keukentafel is gedekt, brood is gesmeerd, thee
staat klaar, jus d’orange is geperst. We now have breakfast. OKE dit had
Michael me niet vertelt. Ik vraag hem waarom hij me na 1,5 week pas mee neemt
hierheen. Wat leuk is dit. We eten brood, drinken thee, kletsen wat met de twee
dochters en zoon. Het is gebruikelijk eten aan te bieden als er iemand op
bezoek komt, ook als dat onder werktijd is. Ik krijg uitgelegd: bezoek stuur je
niet weg, zelfs niet als je moet werken. Hier kan je rustig veel te laat komen
op je werk met als excuus dat je bezoek had. Je baas zal dit begrijpen, bezoek
stuur je namelijk niet weg. Ik bedank, geef iedereen weer een hand en ze hopen
me nog eens te zien van de week. We
worden weer teruggereden naar het ziekenhuis waar we ons uniform aan doen, het
is tegen 12 uur en we gaan naar de ward om te zien wat we vandaag moeten doen.
Er zijn maar 3 patiënten en onze collega heeft alle treatment al gegeven. Als ik
vraag wat we vandaag moeten doen, dat ik het graag op een briefje wil zegt
Michael: We first relax, have a seat. We gaan op de behandeltafel zitten, waar
we wat dossiers bekijken, doorlezen, Michael mijn vragen beantwoordt over de
zorg en waar we praten over de zorg die gegeven wordt in het prive ziekenhuis. Ik
vraag wat ze hier doen als een patiënt wordt behandeld maar geen geld (meer)
heeft. De patiënt wordt zonder pardon ontslagen, onafhankelijk van de situatie
en wordt verwezen naar het overheidsziekenhuis. Geen geld = geen zorg. Het komt
voor dat patiënten binnen komen, zorg nodig hebben maar geen geld. De mensen
worden naar huis gestuurd om geld te regelen en komen soms wel en soms niet
later op de dag terug omdat zij geld hebben geleend. Als ik dat hoor voel ik me
niet echt prettig dat ik hier nu werk. Hoe bestaat het dat er mensen worden
weggestuurd, hoe kan het dat je iemand die ziek is gewoon de deur moet wijzen. Letterlijk:
elke handschoen die we gebruiken wordt in rekening gebracht bij de patiënt. Soms
wordt er tussentijds om een rekening gevraagd om te kijken of de patiënt nog
geld genoeg heeft om een nachtje te blijven of dat hij/zij naar huis wil/moet. Als
het behandelplan wordt opgesteld met de arts wordt er eerst gevraagd of de
familie of patiënt geld genoeg heeft om deze behandeling uit te voeren en pas
dan wordt er behandeld. Ik vind het stom dat het hier zo gaat, dat niet
iedereen dezelfde goede zorg geboden kan krijgen bij ziekte maar dat dat hier
enkel voor de rijken is weggelegd. De dokter komt langs voor de artsenvisite en
we lopen de drie patiënten langs. Een patiënt heeft enorme bulten op haar
voeten, deze prikt de dokter uit en er komt een enorme hoeveelheid pus uit. Brr.
Na de visite nemen we weer plaats op de behandeltafel. Sarah komt ons vragen
wat we willen eten voor lunch. Het is onderhand 30 graden buiten en het is
bijna te warm om wat te doen. We doen gelukkig ook niks tot het 2 uur is en we
gehaald worden voor lunch. Onderweg naar de lunch krijgen we een patiënt met
een wond onder zijn voet die verbonden moet worden. Dit doen we nog en tegen
14:30 eten we lunch: rijst met pested meat(gerookt volgens mij….) en saus. Wederom
lekker eten. Om 3 uur zijn we terug in de ward en hebben we echt niks meer te doen.
Tot 17:00 zitten we daar te praten, komt er af en toe een patiënt iets vragen maar
verder is het heeeeel stil vandaag. Om 17:00 kleed ik me om, zeg m’n collega’s
gedag en staat er wederom een bodachauffeur(een andere) voor de deur te wachten
op werk. Thuis kom ik er achter dat er weer geen elektriciteit is. Afgelopen
week hebben we 4 dagen zonder stroom gezeten. Met wat kaarsen in huis gaan we
dan alle drie tegen 9 uur van ellende maar naar bed. Gisteren was de stroom
weer terug: iedereen blij maar bij thuiskomst is er wederom geen elektriciteit.
We koken water op het fornuis in een pan om koffie mee te zetten en koken snel
nu het nog licht is. Vanavond lig ik weer lekker om 9 uur in me bed😊.
Reacties
Nel
Geplaatst op 17 november 2017 om 08:09 uur
Wat een mooi land leven wij,maar of we tevreden zijn?
Je vertelt alles zo beelden !!!!! Super!!!!!
|
Christian
Geplaatst op 16 november 2017 om 18:52 uur
Wat een inspirerend verhaal. Lijken wel Amerikaanse toestanden daar met de zorg.
Hier is het halve land in rep en roer als een paar uur de stroom uitvalt.
|
Caroline
Geplaatst op 16 november 2017 om 18:18 uur
Super weer om dit te lezen Sara ! Bedankt voor jou verslag !
X Caroline
|