Houseboats in Allepey en de rit naar Mangalore, een wereld aan ervaringen
Geplaatst
op 24 januari 2020 om 16:46 uur
Houseboats in Allepey en de rit naar Mangalore, een wereld aan ervaringen
Vandaag begon de dag met lekker Hollands te gaan fietsen door het dorpje
heen. We wilden nog wat kleine dingen halen, maar hadden niet veel tijd, dus de
fiets kwam goed van pas! Zoals ik al eerder geschreven had, is het verkeer hier
echter dramatisch, maar uiteindelijk hadden we onze angst overwonnen en namen
we deel aan het verkeer.
Nadat we onze tassen gepakt hadden, gingen we op weg naar de houseboat in
Allepey. Deze houseboat zou varen door de backwaters van Allepey. Op de boot
aangekomen, bleek dat het een privé boot was voor mijn vader en mij. Niet voor
de eerste keer in India, dacht men dat mijn vader en ik een koppel waren, met
het resultaat dat er een bed heel romantisch met hartjes en zwanen was
opgemaakt. Niet super gepast voor ons, maar wel heel mooi. Op de boot werden we
verder verwelkomd met een kokosnoot. Eén van de dingen kon van mijn bucketlist
afgestreept worden, namelijk het drinken uit een kokosnoot. Mijn verbeelding
hiervan was echter alleen iets beter dan dat het in de werkelijkheid was, maar
vies was het niet. De houseboat begon met varen, en wij konden boven op het dek
zitten en over de backwaters uitkijken. We kwamen over meren, waar wel 20
houseboats op voeren, maar kwamen ook langs kleine dorpjes die aan de
backwaters lagen. Hierbij zagen we opnieuw hoe de cultuur hier in Zuid-India
is, met de vrouwen die in de backwaters aan het wassen zijn, en de kinderen die
hier samen in spelen. We zagen ook een meisje, dat uit school kwam en met een
kajak naar huis werd terug gebracht. Ongelooflijk hoe het er aan de andere kant
van de wereld aan toe kan gaan, want daar sta je helemaal niet bij stil. Naast het
cultuursnuiven, konden we ook nog genieten van een prachtige zonsondergang tussen
de palmbomen door, boven de rijstvelden. Dit maakte het plaatje compleet. Nadat
we aangemeerd hadden, kregen we een heerlijk diner voorgeschoteld, en ondanks
dat ik nog best vol zat van de uitgebreide lunch die we pas enkele uren
daarvoor gekregen hadden, kon ik wel opnieuw genieten van het lekkere eten. De
rest van de avond bestond uit chillen, biertjes drinken met mijn pap, en goede
gesprekken. Al vrij vroeg besloten we om naar bed te gaan. We zouden namelijk
op de houseboat slapen. In de ochtend kregen we opnieuw een uitgebreid ontbijt,
waarna we weer aanmeerden in Allepey. Vandaag waren weinig spectaculaire dingen
gebeurd, maar de indruk die het heeft achtergelaten, is onuitwisbaar.
In de ochtend, besloten we de tuktuk te nemen naar Allepey, omdat we vandaag
naar Mangalore wilden reizen. Al eerder had iemand ons laten zien dat we vanuit
Allepey een trein konden nemen, die zo’n 10 uur zou duren. Dat zou ons goed uit
komen, want dan zouden we in de avond in Mangalore zijn. Pap zou namelijk de
volgende dag alweer zijn vlucht terug hebben, en wilde nog graag Manipal zien,
waar ik mijn co-schap zal gaan lopen. Echter, al snel bleek dat er vandaag geen
treinen reden rondom Allepey, vanwege werkzaamheden. Kleine paniek ontstond,
want hoe zouden we dan richting Mangalore komen. Uiteindelijk besloten om eerst
een stukje verder naar het Zuiden te gaan, terwijl we zo graag omhoog wilden,
en van hieruit een trein te nemen. Eenmaal aangekomen in dit plaatsje, bleek de
trein vol te zitten. Het was inmiddels 12 uur, en de enige optie was om een
nachttrein te nemen die pas om half 9 zou gaan vertrekken. We besloten te kijken
of er nog andere opties waren, en kwamen uit op eerst een autorit naar Kochi.
Toen we eenmaal in de auto zaten, bleek dat de chauffeur zelf van boven Kochi vandaan
kwam, en ons dus een stuk verder mee kon nemen. Zo kwamen we uit in Shoranur,
waarvandaan we een nachttrein konden pakken om 10 uur naar Mangalore. De kans
dat hier nog plekken vrij waren, was ook nog eens veel groter. Opnieuw dus weer
een supervriendelijke man uit Kerala. Eenmaal aangekomen in Shoranur, hielp hij
ons aan de tickets, en toen was het nog 3 uur wachten. De spanning steeg wel
een beetje, want dit was onze laatste kans om aan te komen in Mangalore, en dus
voor pap om z’n vlucht de volgende dag te halen. We hebben inmiddels wel gemerkt
dat in India niet alles soepel verloopt, en ook nu was dit het geval. De trein
kwam aan op een ander spoor dan vermeld werd, maar gelukkig hadden we wat
locals ontmoet, die óók ons weer hielpen. Toen de trein eenmaal arriveerde op
het juiste perron, was de grootste hindernis nog om deze trein in te komen.
Omdat de tickets voor de sleepers en betere klassen altijd al maanden van
tevoren uitverkocht zijn (wisten wij natuurlijk weer niet), moesten we in de general
compartment. Nou, zoals je het wel eens in films ziet, zo zag dit er precies
uit. We moesten ons letterlijk de trein in duwen, en omdat ik voor stond, was
mijn angst nogal groot dat pap door de deur uit de trein zou vallen, want die deur
stond namelijk gewoon over. Waarschijnlijk zagen de mensen van hier onze
onkunde en onwetendheid met deze treinen, en al snel waren er zo’n vier verschillende
mannen bezig om ons van onze backpack af te helpen en ons verder de trein in te
krijgen. Vervolgens stonden er 2 mensen op zodat wij konden zitten, en na dit
eerst vriendelijk afgeslagen te hebben, ontkwam ik er toch niet aan. Deze
treinrit, was echt een volledige Indian experience. Ik denk niet dat ik ooit
nog zal klagen over hoe vol de trein in Nederland zit. In de general
compartment, had je steeds een bankje voor 4 personen tegenover elkaar zitten,
dan een gangpad, en dan een enkele stoel tegenover elkaar. Op dit bankje van 4
personen, zaten er minstens 7. Het gangpad was geen gangpad meer, maar was een
ruimte waar mensen van de grond gebruik maakte om te gaan liggen, met er
tussendoor mensen struikelend hieroverheen, in een wanhopige poging zich toch
nog ergens aan vast te houden. De rekken die bedoeld waren voor de bagage,
boven de bankjes voor 4 personen, werden niet gebruikt voor bagage, maar als
zitplaats of ligplaats. Zoiets heb ik nog nooit meegemaakt. En ondanks dat het
verre van comfortabel was, had ik dit niet willen missen. Daarnaast viel het me
op dat mensen zo tolerant waren naar elkaar. Voeten werden over elkaar heen
gelegd, en mensen werden als hoofdsteun gebruikt, ook als ze elkaar niet
kenden. Zo zat ik zelf een keer voorovergebogen op mijn handen te steunen, en
had ik in een mum van tijd een kleine Indiase jongen op mijn rug liggen met
zijn hoofd. Even later, toen ik weer rechtop zat, lag deze zelfde jongen bijna
over mijn schoot heen. Blijkbaar zijn deze dingen hier normaal, maar dat kan je
je in Nederland niet voorstellen. Na een aantal uur was ik wel zat van de
treinreis en had ik genoeg van deze ervaring meegekregen. Om half 5 kwamen we
aan in Mangalore, en pakten we een taxi naar Manipal. Omdat het nog zo onzeker
was met wanneer we in Manipal zouden aankomen, hadden we nog niet iets kunnen
boeken. Op de dolle pof zijn we maar naar een hotel toegereden, wat we dachten
verstaan te hebben door de telefoon toen we een organisatie belden. Het
verstaan van het Indiase dialect was door de telefoon nog een stuk moeilijker
dan in het echt, waardoor we blijkbaar voor een hostel stonden, wat alleen
éénpersoonskamers had, maar waarbij tevens de zwervers lagen te slapen op het
terrein van het hostel. Na een nacht overgeslagen te hebben, besloten we dit nu
even niet de ideale situatie te vinden. Gelukkig waren de mensen behulpzaam en
werden we naar een andere overnachtingsplaats gereden. Hier kwamen we om 7 uur
in de ochtend aan. We besloten even een uurtje op bed te liggen en vervolgens
te gaan ontbijten en te douchen, zodat we toch nog fris aan de dag konden
beginnen.
Inmiddels was de laatste dag van mijn pap aangebroken, en zou hij vandaag
terugvliegen. We zijn samen een beetje Manipal gaan verkennen, zodat hij ook
weet waar ik ga verblijven. We zijn langs het ziekenhuis gegaan, langs de universiteit
gegaan, en naar wat winkeltjes gereden, zodat mijn pap ook een beetje een idee
heeft waar ik me begeef, maar ik dus ook al een beetje weet waarin ik beland
ben. De dag vloog voorbij helaas, en voor we het doorhadden, was het al tijd om
mijn vaders’ spullen te gaan pakken. Het was een geweldige week die we samen
gehad hebben, met herinneringen om nooit te vergeten. En nu is het tijd voor
mij om alleen door te gaan.
Reacties
Maartje
Geplaatst op 28 januari 2020 om 12:56 uur
Geweldig, mooi verhaal weer en grappig, dat ook jouw rug gebruikt wordt als "hoofdkussen"...ha..ha..
|